κρέμα

Η κρέμα από άνθος αραβοσίτου μάρκας πασίγνωστης εταιρείας,  θα μπορούσε να διανέμεται δωρεάν στους πολίτες ως απολύτως κατευναστικό απογευματινό επιδόρπιο,   μια που έχει όλες τις απαιτούμενες ιδιότητες να ηρεμεί σαν μαμαδίστικη αγκαλιά μια μέρα σαν τη σημερινή.

Νέα μέτρα για τον κορονοιό,  ο απόηχος του χθεσινού μεγάλου σεισμού στη Σάμο και ο θάνατος του πιο γοητευτικού ηθοποιού του hollywood,  του Σον Κόνερυ.

Τον ερωτεύτηκα όταν πρωταγωνιστούσε στο Βράχο το μακρινό 1996 και ήμουν 35 χρονών.  Αν όπως λένε οι πληροφορίες είχε γεννηθεί το 1930,  αυτός τότε ήταν 66.  Σ' αυτή του την ηλικία νομίζω,  τουλάχιστον για μένα, ήταν πολύ πιο όμορφος και σέξυ από τότε που έπαιζε τον περιβόητο ρόλο του Τζέημς Μποντ.

Σκέφτηκα σήμερα πως όλος ο γυναικείος πληθυσμός της υδρογείου θα δάκρυσε στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του.  Ίσως και ο αντρικός!

 

1259

 

 

1259!  Με στεναχώρησε ο χθεσινός απολογισμός των κρουσμάτων,  σε αντίθεση με την ήρεμη πρωινή μου βόλτα στο κέντρο της πόλης,  όπου οι όρθιοι και αυτοί που κάνουν βόλτα φορούν μάσκες ενώ όσοι κάθονται στα καφέ δεν παίρνουν μέτρα.  Περπατάμε στην παραλία φορώντας τις μάσκες μας αλλά καθόμαστε στα παγκάκια χωρίς!  Δε μπορώ να καταλάβω πως συμβαίνει αυτό.  Σα να λέμε όρθιος κολλάς και καθήμενος την γλυτώνεις!

Σε αυτόν τον κόσμο του παραλόγου εν τω μεταξύ,  κάποιοι άλλοι περιμένουν να έρθουν από το διαγνωστικό στο σπίτι για το γνωστό τεστ.  Οι αργίες δίνουν παράταση στην αγωνία,  ωστόσο το θετικό είναι ότι δεν έχουν εκδηλωθεί συμπτώματα.  Προς το παρόν!

Μόνο οι άμεσες επαφές με κάποιο κρούσμα κάνουν το τεστ.  Οδηγία του εοδυ.  Οι υπόλοιποι που μπορεί να βρισκόταν στον ίδιο χώρο με κοινά άτομα;  Μόνο αν  βγει κάποιος θετικός από τις άμεσες επαφές.  Έτσι κι αλλιώς ούτε κάνοντας το τεστ είσαι σίγουρος. 

*Άμεσες επαφές θεωρούνται όσοι ήρθαν σε επαφή με κάποιο κρούσμα σε απόσταση λιγότερη των δύο μέτρων και για περισσότερο από ένα τέταρτο χρονικά.

/

Δεν συμπαθώ τις εθνικές γιορτές ούτε τις παρελάσεις οπότε έχω την ησυχία μου σήμερα κι αυτό μου αρέσει.  

Επίσης έβαλα στο σημερινό μενού τηγανητό αλμυρό μπακαλιάρο βουτηγμένο στο πιο τραγανό κουρκούτι όχι επειδή μπέρδεψα τις γιορτές ή δεν τηρώ σωστά την παράδοση αλλά γιατί επίσης μου αρέσει.  Πολύ!

Εύχομαι και του χρόνου με υγεία και χωρίς προβλήματα!

τραμπολίνο

 

Υπερεκτιμούσε καταστάσεις και το χειρότερο,  έκανε σχέδια και σχεδίαζε πλάνα,  παραβλέποντας την πρώτη βασική εικόνα.  Δηλαδή,  πήγαινε με έναν άνθρωπο πχ για καφέ και αυτή η κίνηση στις επιθυμίες του γινόταν σχέση,  φιλία,  συμπόρευση,  υποστήριξη,  κάτι με τέλος πάντων ουσία και νόημα πολύ υψηλότερο από τα δεδομένα που διέθετε.  

Για την αλήθεια του πράγματος τα δεδομένα δεν τα υπολόγιζε,  δεν τα μετρούσε καν.  Το μυαλό του ατίθασο, επικεντρωνόταν στους πόθους και τις επιθυμίες του.  Έστρωνε λοιπόν το παιχνίδι του στο τραπέζι,  ένα παιχνίδι που του θύμισε εκ των υστέρων /φιδάκι/,  και ξεκινούσε.  Θα πάω εδώ,  θα φέρω αυτό,  θα κάνω εκείνο έριχνε τα ζάρια και προχωρούσε,  ενθουσιαζόταν και /να είδες πως όλα μπορούν να πάνε καλά/ και τσουπ εκεί ακριβώς επάνω,  έφερνε το νούμερο που θα τον γυρνούσε πίσω.  Στην αρχή,  και πάλι στην αρχή.  

Σε εκείνη την αρχή που απέρριπτε γυρεύοντας να την εξελίξει,  να της προσθέσει αυτό, εκείνο και το άλλο και να τη φτάσει σε μια ιδεατή κατάσταση που θα του φάνταζε ιδανική.  /Μάταια/  θαρρούσε πως βρισκόταν σε ένα τραμπολίνο και καταφέρνοντας πήδους έφτανε ψηλά,  απογειωνόταν, μα η βαρύτητα τον ξαναγύριζε στην ελαστική ωστόσο σκληρή επιφάνεια του παιχνιδιού,  γιατί αυτή ήταν η πραγματικότητα του όταν απομακρυνόταν όλα τα άλλα.

Δημήτρης

 

Τη σημερινή γιορτή, που γιορτάζει ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος σ'αυτή τη γη,  πολύ νεότερη,   τη φανταζόμουν με  το σπίτι γεμάτο με γλυκά και λουλούδια και πολλούς επισκέπτες,  καναπέδες,  αφράτα βελούδινα μαξιλαράκια και σπιτικό λικέρ κεράσι στα ανάλογα κρυστάλλινα ποτήρια.

Βέβαια όλα αυτά μεγαλώνοντας κατάλαβα πως θέλουν μια ιδιαίτερη προετοιμασία και υποστήριξη που καθόλου δεν ήμουν διατεθημένη να κάνω.  Άλλωστε γιορτή ήταν έτσι κι αλλιώς είτε βρισκόμασταν σε κάποια εκδρομή ή ταξιδάκι,  είτε στο σπίτι με παρέα,  είτε μόνοι μας σε μια επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα που έσπαγε με τα τηλέφωνα που κουδούνιζαν,  τα ''σας εύχομαι τα χρόνια μου πολλά'' και τα ''σας στέλνω πολλά φιλιά'' στα μηνύματα των διάφορων φίλων και γνωστών που τυχαίνει να θυμηθούν την εν λόγω γιορτή.

Ωστόσο σήμερα,  είμαι εκνευρισμένη που δεν θα δοκιμάσω από τη μηλόπιτα που έχω φτιάξει,  προσωπική επιλογή ευτυχώς,  που μου δημιουργεί όμως ένταση.  Προς το παρόν μυρίζει το σπίτι ψημένα μήλα με κανέλα και ζυμάρι (αχ),  και απολαμβάνω τη μυρωδιά.

Και μια που σας είπα για τη γιορτή του Δημήτρη,  να σας πω και πως σκεφτόμουν σήμερα όλες αυτές τις συγκυρίες που συμβαίνουν στη ζωή μας και γνωρίζουμε ανθρώπους που έρχονται στη ζωή μας για ένα συγκεκριμένο σκοπό.  Κυριολεκτικά από το πουθενά.  Κι όμως,  μας δίνουν κάτι το οποίο το χρειαζόμαστε,  είτε είναι άνθρωποι της μιας ζωής είτε του λεπτού.

 

 

φύλλα

 

 

Τρελαίνομαι για τη στιγμή,  που θα υπάρξει αυτό το κάτι που θα μου δώσει την αφορμή για μια φωτογραφία!

Φύλλα από πράσινο βαμβακερό ύφασμα και βελονιές για λίγο περισσότερο φως στην επιφάνεια τους.  Συνεχίζεται..

πάμε ταξίδι;

 

Πόσο γλυκαίνει ο νους όταν ''ταξίδια''  κατασκευάζει και σα να κυλάει το νερό στο ρυάκι ονειρεύεται,  όταν χάρτες κατεβάζει,  πλάνα σχηματίζει κι όλη η διοργάνωση μοιάζει παράλληλο ταξίδι,  μαγικό!

Ας κλείσουμε τα μάτια κι ας δείξουμε με την άκρη του δάχτυλου,  ένα σημείο γης.  Στον πολιτισμό,  ή στην άγρια ζούγκλα καθόλου σημασία δεν έχει.  Στη σημερινή εποχή ή σε κάποιο παρελθόντα χρόνο,  όπου και προς ότι μας ελκύει,  όπου και προς ότι δύναται να καταλαγιάσει λαχτάρες και απωθημένα προσφέροντας ''πλούτο''  σ' αυτή την βολική κατά τα άλλα αγαπημένη μας καθημερινότητα.

χθες

 

Είναι Πέμπτη κι έχει μια υπέροχη μέρα έξω ενώ προσπαθώ να διεκπεραιώσω κάποιες προγραμματισμένες δουλειές,  το σύμπαν μυρίζει βανίλια κι εγώ έχω ορκιστεί μυριάδες φορές πως δεν θα σου ξαναπευθύνω τον λόγο,  γιατί μου αντιμιλάς και νιώθω στα όρια της λεκτικής κακοποίησης.

Δεν ξέρω αν δεν έχω πια την αντοχή που είχα παλιότερα με την άλλη άποψη,  μα κάθε που μιλάω δημιουργείται βροχή αντίδρασης και αντιλογίας που την βλέπω σαν μια λεκτική επίθεση καθόλου γόνιμη για τη συνέχιση μιας υγιούς κουβέντας. 

 

22/10/2020

παρακμή

 

Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ τις νύχτες,  ξυπνάω νωρίς το πρωί κι έρχομαι και σου χτυπάω την πόρτα της βεράντας ενώ ο ήλιος δεν έχει ακόμη ανατείλει  Λέμε δυό κουβέντες,  γελάμε και νιώθω σαν σκίουρος που ανακάλυψε ένα βελανίδι μέσα στο καταχείμωνο,  πόσο αγαπώ αυτή τη στιγμή είναι κυριολεκτικά η πρώτη χαρά της μέρας!

Κάνει ψύχρα εδώ στα βόρεια.  Φοράω χειμωνιάτικες πυτζάμες,  κουκουλώνομαι με το πάπλωμα μου,  και στη διάρκεια της μέρας,  τις ώρες που δεν είναι ο ήλιος ψηλά φοράω ζακέτα.  

Τον Οκτώβρη η ψύχρα ή αν θες το κρύο,  με πονάει.  Δεν το αντέχει το δέρμα μου,  ειδικά κατά τη διάρκεια του ύπνου.  Ειδικότερα τώρα που λείπεις.  Δεν μας βόλεψε το ένα,  δεν μας βόλεψε το άλλο,  ακυρώσαμε όλα τα μέσα που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν να επικοινωνούμε.  Έμεινε η εμφάνιση στο viber,  καθώς βάζω στην αναζήτηση το όνομα σου,  να μου φανερώνει πως μπήκες πριν τριαντατέσσερα λεπτά,  πριν δεκαπέντε λεπτά ή πως είσαι σε σύνδεση.

Μαζί με τη δική μας,  οι καταστάσεις φθείνουν συνεχώς.  Τα γεγονότα της ημέρας διαδραματίζονται με τρόπο ζοφερό.  Τα κρούσματα από τον κορονοιό έχουν φτάσει τα 667(χθες),  865(σήμερα),  στην Ευρώπη επιβάλεται το lockdown,  εδώ πετάμε χαρταετό.  Στοχοποιούμε επαρχιακές πόλεις για να μην πάρουμε τα μέτρα που είναι αναγκαία σε πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα.  

Έχω γύρω στα 5 χρόνια να κατέβω Αθήνα.  Μου έχει λείψει,  κυρίως εκείνες οι αγορές από τις εκθέσεις δώρων,  το σπίτι και οι βόλτες στη Γλυφάδα,  το έχω ξαναπεί χαζεύοντας εκείνες τις βιτρίνες στην αγορά,  ένιωθα πως η τσέπη μου είναι γεμάτη χρήματα.  Δέος!

Αναμφισβήτητα περπάτημα στα δρομάκια της Πλάκας,  Μοναστηράκι,  Αθηνάς!  

Να που πάλι,  παρόλες τις προσπάθειες μου να μην,  ξαναγυρίζω στο παρελθόν.  Νιώθω ένα ένα τα στοπ που κατά καιρούς μαζί πατήσαμε,  νιώθω πως έχουν γίνει ένας τοίχος αδιαπέραστος τώρα πια. 

σκηνικό

 

 

 Βλέπω στην τηλεόραση το ''έχετε μήνυμα στον υπολογιστή σας''  για χιλιοστή φορά και σκέφτομαι πως είναι μια πολύ ρομαντική ιστορία με αίσιο τέλος και πως αυτού του είδους τις ταινίες μπορώ να τις παρακολουθήσω αμέτρητες φορές και κάθε φορά να νιώθω την ίδια ''ευτυχία'' μέσα μου.

Σκέφτομαι,  πως στη δική μας ιστορία,  θα μπορούσα να επινοήσω πολλά σκηνικά που θα μας ήθελαν ''μαζί'',  π.χ. μια δυνατή βροχή,  μια ομπρέλλα που θα χωρούσε και τους δυό μας,  ένα καφέ,  μια βόλτα στην πόλη χαζεύοντας τις βιτρίνες,  φθινοπωρινά φύλλα να μας πλαισιώνουν,  θα μπορούσα να προσθέσω ένα είδος ζεστασιάς και θαλπωρής και καλής επικοινωνίας,  όμως ποτέ μα ποτέ δεν θα μπορούσα να επινοήσω ένα οποιοδήποτε ''τέλος'',  άλλωστε ποιός είναι αυτός που θα μας ορίσει το -τέλος- και το -αίσιο- ακόμη και αυτές οι τανίες κρατούν κρυφά τα γεγονότα της επόμενης μέρας.

Με προσπάθεια σε απομακρύνω από το μυαλό μου,  καθοδηγώντας το να ασχολείται με πράγματα πιο σοβαρά,  πιο καθημερινά,  πιο ρεαλιστικά!  Να ζεστάνω το χθεσινό μου φαγητό,  να φάω το φρούτο μου,  να χαιδέψω το σκυλί μου,  να περιμένω το κούριερ που θα μου φέρει αυτά που παρήγγειλα την Παρασκευή,  να σχεδιάσω τα στολίδια των χριστουγέννων που έρχονται.

ένα παλιό κομμάτι

 

 

 

 

Είναι αλήθεια πως όλο και κάτι σκαρφίζομαι ώστε να απασχολώ τα χέρια μου και το μυαλό μου,  όπως επίσης είναι αλήθεια πως στο θέμα patchwork αντιστάθηκα όσο μου το επέτρεπαν οι άμυνες μου,  έλα όμως που τελικά ψήθηκα. 

Ψήθηκα από τη στιγμή που κατάλαβα πως μου δίνεται η δυνατότητα και η ελευθερία,  να τοποθετήσω επάνω σε μια επιφάνεια υφασμάτινη ό,τι τραβάει η ψυχή μου.  Αυτό για μένα λέγεται έκφραση!  Έκφραση επίσης είναι όταν σου βρίσκεται ένα μικρό κομμάτι όπως πχ συνέβη με το κεντρικό κομμάτι του έργου της φωτογραφίας,   το οποίο ήταν η πρώτη μου απόπειρα να κατανοήσω πώς δουλεύεται το patchwork,  και το είχα ράψει με το χέρι. φαίνονται οι βελονιές που συγχρόνως είναι και περιγράμματα.

Αυτό λοιπόν το πρώτο μου το κομμάτι,  με λευκό κι ένα ύφασμα με κατακκόκινες μικροσκοπικές φράουλες σε μαύρο φόντο,  Λόγω του μικροσκοπικού του μεγέθους (4'χ4' ίντσες)  είτε θα έπρεπε να ράψω ένα μικρό μαξιλαράκι για τις καρφίτσες μου, που μου φαινόταν λίγο και άδικο,  είτε να το αφήσω εκεί ανάμεσα στις συλλογές των πανιών μου και να το βλέπω όποτε ανοίγω τα κουτιά μου.. είτε..

Κι εδώ ήρθε η έμπνευση της στιγμής και σκέφτηκα να το χρησιμοποιήσω σαν κεντρικό κομμάτι για -ένα κάτι- κι από εκεί και πέρα ότι ήθελε προκύψει.

  

 

 

Η διαδικασία είναι ολόκληρο ταξίδι,  ομολογώ πολύ απολαυστικό,  αφού σκέφτηκα το ένα,  το φαντάστηκα με το άλλο,  εν τέλει μου άρεσε η ιδέα να το πλαισιώσω με μικρά τετράγωνα.  Αρχικά έραψα τετράγωνα της 1' ίντσας σε άσπρο και μαύρο από παλιές φούστες της μαμάς μου.  Ενθουσιάστηκα σιγά σιγά όμως την απέριψα την ιδέα σε ασπρόμαυρο,  ήθελα κάτι πιο ζεστό και πιο χρωματιστό που θα πλαισίωνε το κεντρικό μου τετράγωνο.  Ήθελα πολύ επίσης να ταιριάζει με το χρώμα το καφέ γιατί σκέφτηκα να το βάλω πάνω από ένα παλιό ξύλινο έπιπλο.  

Έτσι,  κατέβασα όσες αποχρώσεις του καφέ είχα,  πρόσθεσα δύο μπλε,  ένα γαλάζιο,  το μαύρο από τη λινή φούστα της μαμάς,  ένα κατακόκκινο από μια ανταλλαγή δώρων που είχαμε κάνει σε μια ομάδα στο facebook (αγαπημένη μου),  κι ένα λαχανί μεταξωτό που είχα αγοράσει παλιότερα και το χρησιμοποιούσα στα κοσμήματα μου.  Ααα κι ένα πολύ όμορφο κόκκινο/μπορντώ!

Τα κεντημένα τρίγωνα στον κύκλο του κέντρου και περιμετρικά είναι η αδυναμία μου. Όπως και το κεντημένο κεντρικό τετράγωνο σε μαύρο / μπεζ. 

Σας το δείχνω ακόμη ατελείωτο,  επειδή πιστεύω πως οι φωτογραφίες κατά την διαδικασία, είναι πολύ πιο ζεστές από το τελικό τελαρωμένο αποτέλεσμα.

Όταν με το καλό τελειώσει,  θα το δώσω εδώ στην γειτονιά μου σε έναν τεχνίτη που φτιάχνει πολύ ωραίες κορνίζες και πλαίσια και θα το τοποθετήσω στον τοίχο πάνω από το ξύλινο επιπλάκι μου!  Το τελικό σχέδιο,  είναι περίπου 3' ίντσες μετά τα μαύρα τρίγωνα δηλ.  19'χ19' ίντσες,  νομίζω πως φαίνεται καθαρά στην φωτογραφία.

Εν κατακλείδι,  ομολογώ πως αγαπώ και απολαμβάνω πολύ περισσότερο την όλη διαδικασία από το αποτέλεσμα.

υ.γ. όπου βλέπετε πεταχτές μπλε κλωστίτσες είναι το τρύπωμα,  το οποίο θα αφαιρεθεί :-) 

υ.γ. 2  εγώ έχω εξοικειωθεί πια με τις ίντσες,  για όποιον δεν γνωρίζει η 1'  ίντσα ισοδυναμεί με 2,5cm

 

ένα γράμμα

 

 

 

 Μια μέρα,  θα σου αφιερώσω ένα κομμάτι του χρόνου μου,  γράφοντας σου ένα γράμμα,  όπου θα σου εξιστορώ τα όσα σου έχω κάνει.  Είναι μια καλή ιδέα και για σένα.  Πάντα υπάρχει μια καλή ευκαιρία για να κάνεις κάτι αντίστοιχο.  

Δεν ξέρω αν ήμουν τόσο τοξική όσο υπήρξες εσύ απέναντι μου.  Πολλές φορές,  περιέγραφα αυτή την πολύχρονη σχέση που είχαμε σε άλλους ανθρώπους την ζωής μου.  Με ρωτούσαν αν ποτέ με είχες προσβάλλει κι εγώ κουνούσα αρνητικά το κεφάλι.  Όχι,  ποτέ δεν ένιωσα από εσένα προσβολή ή φτύσιμο κατά πρόσωπο.  Ένιωσα όμως υποτίμηση.  Σε κάθε σιωπή κυρίως όπου αντί για αυτήν θα μπορούσε να ήταν ένα όμορφο χαμόγελο,  δυό γλυκές κουβέντες,  το γέλιο κι η χαρά.  Σε κάθε αμφισβήτηση ή αντίθετη τοποθέτηση.  Ξέρεις,  δεν είναι το τί,  είναι το πώς,  είναι ο τρόπος!  

Από μένα πάλι είχες ένα είδος εκδίκησης.  Μια με υποτιμάς εσύ,  δέκα εγώ.  Λάθος κίνηση το ξέρω.  Ψυχοφθόρα.  Έπινα το φλυτζάνι με το δηλητήριο και πάλευα να σου το γυρίσω πίσω λες και αν ένιωθες βαθιά στην ψυχή σου την γεύση του,  κάτι στη συμπεριφορά σου θα άλλαζε.  

Ελάχιστες οι φορές που ένιωσα μαζί σου ήρεμη και γαλήνια.  Και μόνο αυτό,  χρόνια τώρα θα έπρεπε να με βάλει σε σκέψεις.  Θα έπρεπε να με κρατήσει μακριά,  όπως ακριβώς τώρα,  όπως εδώ και αρκετούς μήνες.  Βλέπεις,  μου άρεσαν οι δύσκολες καταστάσεις,  οι περίπλοκοι άνθρωποι, τα στριμμένα έντερα όπως εσύ η ίδια αποκαλούσες τον εαυτό σου.

Μια μέρα,  θα σου γράψω ένα γράμμα κι επάνω του θα αδειάσω όλα όσα σου έχω κάνει.  Όχι,  δεν θα σου το στείλω.  Δεν έχεις εκπαιδευτεί στα δύσκολα εσύ.  Θα σε προστατέψω όπως σε προστάτευα χρόνια τώρα,  θα σε προστατέψω προσπαθώντας να πάω με τα νερά σου,  με το κατά πως σκέφτεσαι,  με τα γούστα σου.  

Κρατάω την ανάσα μου,  τη σιωπή μου και την απόσταση μου.  Κρατάω τον εαυτό μου μακριά από το δηλητήριο σου και την τοξικότητα σου.  Με κρατάω ασφαλή.

διαγραφές

 

Είναι γεγονός ότι έχει συμβεί πολλές φορές.  Ωστόσο την πρώτη φορά που με διέγραψαν από το facebook,  την θυμάμαι πολύ καλά.  Ήταν,  δεν θα την ονομάσω φίλη,  θα την πω γνωριμία,  από τα blogs όταν τα πρωτοξεκινήσαμε.  Κατανόησα απολύτως το γιατί το έκανε.  ''Φίλη'' μετά στο facebook,  με διέγραψε προφανώς επειδή δεν άντεχε τις αναρτήσεις μου.  Με γειά της με χαρά της,  όπως επίσης χαλάλι της το μισάωρο που μου αφιέρωσε όταν επισκέφτηκε την Θεσσαλονίκη,  χαλάλι της και το καφεδάκι που της κέρασα στην πόλη μου.  Εγώ με τη σειρά μου την ''εξαφάνισα''  μπλοκάροντας την,  έτσι ώστε να μη παρακολουθώ διαλόγους με κοινούς φίλους.  Με πονούσαν.

Πάμε τώρα στο ότι από τότε έχει συμβεί πολλές φορές.  Τόσες που όταν αποκτώ στο f/b έναν φίλο να σκέφτομαι πως μακάρι να μη συμβεί κάτι ώστε να μας φτάσει σε μια διαγραφή.   Μακάρι να μη σε απογοητεύσω και να μην με απογοητεύσεις,  έτσι λέω.  Κυρίως όταν η ''φίλη''  ή ''ο φίλος''  προέρχεται πχ από τα blogs.

Σε όλα αυτά τα χρόνια,  διέγραψα και με διέγραψαν.  Το facebook είναι ένα δύσκολο μέσο επικοινωνίας.  Έχω δει τα καλύτερα,  έχουν ανοίξει παράθυρα να κοιτάξω μέσα,  έχω μάθει καινούργια πράγματα,  έχω ζήσει τον υπέροχο κόσμο των ομάδων,  και των ανθρώπων με κάποιο κοινό στοιχείο όπως πχ τα βιβλία ή τα χειροτεχνήματα.

Έχω ζήσει και πολύ άσχημες στιγμές.  Τις στιγμές που καταλαβαίνω ότι είμαι λάθος και επιμένω στην άποψη μου χωρίς ωστόσο η θέση μου να έχει απόλυτη σχέση με το όλο θέμα που πραγματεύεται κάποιος.  Στιγμές που έχω νιώσει ότι ο καθένας μόνος του πορεύεται και κανείς μας δεν κατανοεί παρά μόνο κάτω από το δικό του μονόχνωτο πρίσμα.

Π.χ. μου έχει τύχει να μιλάω για την προσωπική μου μοναξιά και να μου την αμφισβητήσουν με εγωιστικό και απόλυτο τρόπο.  Σίγουρα κάποιο προσωπικό τους θέμα θα είχαν που μ' αυτό πάλευαν.

Αν πιέσω τον εαυτό μου να θυμηθώ λεπτομέρειες θα είναι πολλές.  Ο καθένας,  κάνει την προσωπική του αυλή,  τους φίλους που νομίζει ότι θα τον χαιδέψουν ή θα τον υποστηρίξουν.  

Οι κομματικές αυλές,  είναι απολύτως δεδομένες.  Οι θέσεις που παίρνονται κυριολεκτικά απόλυτες.  Πολλές φορές,  πανηγυρίζω για κάτι μηδαμηνό,  μια μικρή προσωπική μου χαρά,  κι άλλες φορές νιώθω μια λαοθάλασσα να πανηγυρίζει στο timeline μου και δεν καταλαβαίνω την υπερβολή σε ένα γεγονός που θα έπρεπε να το θεωρούμε δεδομένο.  

Στην τελική,  πέρα από κάθε διαφορά,  είτε πολιτική,  είτε ηθική ο καθένας μας αν δεν ενοχλεί τον άλλον έχει τους δικούς του φόβους,  τις δικές του ανασφάλειες,  τις δικές του αξίες.  Και παλεύει στο δικό του ρινγκ της δικής του ζωής.  

Και όχι,  δεν διέγραψα σήμερα τον ''φίλο''  που ήταν εκ διαμέτρου αντίθετος στις πολιτικές απόψεις του σε σχέση με μένα.  Έτσι κι αλλιώς δεν μ'  ενοχλεί και ίσως αν βρεθώ στην πόλη του,  να περάσω από το μαγαζί του να πούμε μια καλημέρα.

Φτάσαμε πια να να μη χωνεύουμε ούτε την ανάσα μας.  

Ας δωθεί ένα τέλος σε όλο αυτό με το σε διαγράφω,  με διαγράφεις,  σε μπλοκάρω,  με μπλοκάρεις και μη μου πείτε  ότι το facebook δεν είναι ο καθρέφτης της πραγματικής ζωής!

Απλά, ηρεμία και ειρήνη γιατί από αγάπη δεν..

υ.γ.  όταν βλέπω τέτοια σπίτια σαν αυτό της φωτογραφίας,  θέλω να μπω εκεί που βρίσκεται η κουζίνα τους,  να υπάρχουν κελάρια με όλα τα υλικά,  να βάλω μια άσπρη ποδιά και να πιάσω δουλειά.  Αλήθεια!

μια Τρίτη

 

 

Είμαι εδώ στο σαλόνι,  κάθομαι στην καρέκλα μου μπροστά στον υπολογιστή έχω στείλει ένα σωρό μηνύματα από το πρωί που δεν έχουν απαντηθεί,  ανάβω το φως γιατί είναι σκοτεινά,  σκέφτομαι να μαζέψω τα ρούχα από τη βεράντα πριν βρέξει,  ακούω 9,58 στα fm,  καλώ ένα νούμερο τηλεφώνου που δουλεύει,  έχω κλείσει κομμωτήριο για αύριο,  ξεχνάω να δώσω την δεύτερη δόση φαγητού στο σκυλί μου που ανυπομονεί μπροστά στο πιάτο του ενώ ο γνωστός καθημερινός πια τροβαρούρος ακούγεται από το δρόμο καθώς τραγουδάει το ''σ' ααγαπώωω σ'ααγαπώ γιατίι είισαι ωραίιαα''.

Και καθώς ξεκινάει μια φωνή στο ραδιόφωνο που δεν συμπαθώ καθόλου και είμαι να το κλείσω ή όχι,  σκέφτομαι πως αυτό είναι το υπεροχότερο τραγούδι όλων των εποχών,  δεν μου το έχει αφιερώσει ποτέ κανείς και πόσο θα ήθελα,  κανείς δεν έκοψε φλέβες για μένα και πόσο θα ήθελα,  να είμαι ελκυστική,  ποθητή και ερωτική πόσο θα ήθελα,  να ανάβω καρδιές και φωτιές,  ταυτοχρόνως μου έρχεται η αναλαμπή,  μα πως,  και φλέβες έκοβε για μένα ο τάδε και λαχταριστή του ήμουν και απωθημένο με είχε.. και καημό το είχε,  θυμήθηκα και τους τρόπους που μου το έδειξε.

Εν κατακλείδι είναι τρομακτικό αν το καλοσκεφτείς να είσαι το απωθημένο κάποιου όταν δεν μπορείς να ανταποκριθείς στα συναισθήματα του.

Από που ξεκινήσαμε;  Από τα μηνύματα που έστειλα και δεν πήρα ακόμη απάντηση;  Πάω να κοιτάξω το κινητό μου!

 

μια Δευτέρα ενός Οκτώβρη

 

 

Θυμήσου,  όταν σκέφτεσαι μια επανασύνδεση,  τί ήταν αυτό που σε κράτησε σε απόσταση!  Τί θέλεις από αυτή τη σχέση και αν στη νέα της μορφή θα μπορέσεις να είσαι ευέλικτος!

Πολλές φορές,  σκέφτομαι,  πως το μόνο που  νοσταλγούμε από σχέσεις που μπορεί πχ να είχαμε από πολύ νέοι και που κάποια στιγμή πατήσαμε το κουμπάκι του delete,  είναι η οικειότητα των χρόνων κι αυτό είναι που αναζητούμε!

Αυτά ειπώθηκαν μια Οκτωβριάτικη Δευτέρα με σύννεφα,  με αέρα και με τα όσπρια  να βράζουν στο τσουκάλι.  Αχλάδι για δεκατιανό,  τυράκι στο ψυγείο για το μεσημέρι και ζυμωτό ψωμί που το αγαπάω ψημένο στην τοστιέρα,  αλειμμένο με λάδι και πασπαλισμένο με αλάτι και ρίγανη.

Κυριακή απόγευμα

 

Κυριακή απόγευμα,  με ένα ολοστρόγγυλο φεγγάρι να ετοιμάζεται να ξεμυτίσει πίσω από το βουνό,  τα δέντρα στην πλατεία να ρίχνουν τα φύλλα τους,  η βόλτα στην παραλία πια σε συνθήκες δροσιάς,  η μπύρα του μεσημεριού,  το καλομαγειρεμένο φαγητό,  η καλή παρέα,  η χαρά του ότι κάτι κατάφερες τη βδομάδα που πέρασε,  η προσμονή για την εβδομάδα που έρχεται. 

Τα φώτα που ανάβουν δειλά δειλά στο δρόμο,  στα δωμάτια των διαμερισμάτων,  οι σκιές που βαραίνουν.

Η ώρα που ξεχνάς  πως εμείς οι άνθρωποι δεν λέμε ποτέ την αλήθεια.  Γιατί φοβόμαστε να μην κακοκαρδίσουμε.  Ασυνείδητα όμως /ή μήπως συνειδητά; ακυρώνουμε/υποβιβάζουμε άτομα και καταστάσεις.  Τη στιγμή που μας συμπεριφέρονται -σαν να μην υπάρχουμε-,  δεν την συγχωρούμε ποτέ!!

κάθετα

 

Τί στο καλό με προκαλούσε να βλέπω τον κόσμο κάθετα και όχι οριζόντια ε;  Έχανα το παιχνίδι και γέμιζα ερωτηματικά,   και όλο θύμωνα και θύμωνα γιατί τίποτα δεν ήταν σαν κι εμένα.  Μου αρέσει το βάθος στις σχέσεις είπα χθες σε ένα μου τηλεφώνημα.  Να μη δίνεσαι συναισθηματικά μου απάντησαν!

Πώς είναι άραγε αυτό το πλάνο του να μην δίνεσαι συναισθηματικά μου λες;  Κι εγώ γιατί δεν το διαθέτω;

ο πίνακας είναι του Carl Wilhelm Wilhelmson (Sweden, 1866-1928) 

The Jumping Dog 1920

αφαιρέσεις

 

 

 

 

 

 Ήθελα,  να αγοράσω δυό σακούλες με είδη καλωπισμού και να σου τα δώσω.  Ποτέ δεν υπήρξα ανιδιοτελής.  Όλες οι κινήσεις μου γύρευαν μιαν ανταμοιβή.  Θα σου χάριζα πχ κρέμες ξυρίσματος μα θα με είχες στο νου σου κάθε πρωί καθώς μετά από τον ύπνο και κοιτάζοντας στον καθρέφτη θα πασάλειβες το πρόσωπο σου.  Θα περνούσες απαλά και κάθετα το ξυραφάκι,  θα πλυνόσουν και θα έβαζες κολώνια μα όλα αυτά τα αξεσουάρ θα ήταν δικά μου,  θα σου θύμιζαν να μου τηλεφωνήσεις,  να μου πεις την καλημέρα σου,  να μου γράψεις -σ'αγαπώ-.  Έψαχνα τρόπους να κάνω το μυαλό σου -δικό μου- περισσότερο από κάθε τι!

Πολλές φορές,  στις κουβέντες μας στα όνειρα μου,  σου το έχω πει ,  το να είσαι ανιδιοτελής,  το να προσφέρεις αγάπη και βοήθεια στον συνάνθρωπο σου,  είναι χάρισμα.  Εμείς οι δύο δεν το διαθέταμε.  

Ακουμπούσαμε ο ένας στον άλλον και νιώθαμε τέτοια πληρότητα που δεν μας ενδιέφερε τί κάνει ο δίπλα.  Αν πονάει,  αν υποφέρει,  αν χρειάζεται.  Ψωνίζαμε τα βασικά,  μαγειρεύαμε και τρώγαμε χωρίς να προβληματιστούμε αν κάποιος πεινάει.  Οι γέροι άνθρωποι μας φαίνονταν φερμένοι από έναν άλλο πλανήτη κι οι ανήμποροι ας κατάφερναν κάτι μόνοι τους.  Είχαμε τα νιάτα,  είχαμε την δύναμη,  είχαμε τον έρωτα μας.  Είχαμε έναν μεγάλο εγωισμό που ξεχείλιζε.  Βασικά Είχαμε!  

Το βλέπω τώρα που σιγά σιγά της αφαιρεί.  Η ίδια η ζωή της αφαιρεί,  ένα ένα της παίρνει από αυτά που χρόνια της έδινε.  Τρομάζω με αυτή την παραμορφωτική αφαίρεση.  Λέω,  πού θα φτάσει αυτό,  λέω, τί έχω να δω ακόμα.  Κι αν προλάβω,  με 23 χρόνια διαφορά ακολουθώ.  Παρακολουθώ κι ακολουθώ.  Σήμερα,  κάτι έγινε κι έτρεξα να τη βρώ,  δεν καλοπερπατάει πια,  της έδωσα το μπράτσο μου να στηριχτεί.  Την νιώθω ευάλωτη,  πιο πολύ από ποτέ,  είναι Οκτώβρης κι έχει μια φίλη που μοιάζει με την Άνοιξη,  στην τσαχπινιά,  στη δοτικότητα,  στην τόλμη,  ταιριάζουν,  συμφωνούν και συμπληρώνουν η μια την άλλη κι αυτό είναι κάτι που μπορώ με όλο μου το είναι να το ευχαριστηθώ.