Το μόνο που με σώζει όταν βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα είναι οι εικόνες που μου φέρνουν στο νου την άνοιξη.
Πεθύμησα ταξιδάκια και εκδρομές σε λίμνες, σε δάση και βουνά, σε ποτάμια και σε πράσινα λιβάδια με πεταλούδες, λιβελούλες και πολλά πολλά λουλούδια.
Οι ανατολές τις τελευταίες δυό τρείς μέρες είναι πανέμορφες και έχουν χρώμα βυσσινί. Ξυπνάω νωρίς και βρίσκω αφορμές να μπαινωβγαίνω στη βεράντα και να χαζεύω τα χρώματα. Εν τω μεταξύ σε αυτό το σπίτι που τον τελευταίο καιρό επικρατεί το χάος έρχονται διάφορες ειδήσεις. Μια πολύ συνηθισμένη πχ είδηση είναι του τύπου ''έχετε πακέτο θα περάσει το courier'' μπορώ να πω ιδιαιτέρως ευχάριστη, μια άλλη πρόσφατη είδηση ''είναι η σειρά της μητέρας σας να έρθει για το γνωστό εμβόλιο'' επίσης ιδιαιτέρως ευχάριστη. Ακούστηκε επίσης το ''φεύγω για Αθήνα, θα μείνω ένα μήνα''! Δεν το σχολιάζω. Και πάω στην τελευταία, χθεσινοβραδυνή είδηση (προειδοποιώ είναι λίγο κακή) ''το σκυλάκι σας έχει καρκίνο του δέρματος''.
Εν τω μεταξύ χθες, χωρίς να γνωρίζω τα τελευταία νέα, περίμενα όμως όπως όλοι μας το αποτέλεσμα της βιοψίας, περπατώντας για να καλύψω το καθιερωμένο δίωρο άσκησης, πάντα αφού έχω στείλει τον αριθμό 6 και πάντα με μάσκα, κοίταξα προς το γραφείο της Α. Σκοτάδι.
Αντίθετα, λίγα μέτρα πιο κάτω, μου έκανε εντύπωση η πινακίδα στα κάγκελα ενός μπαλκονιού, δεν είχε τίποτα το ασυνήθιστο αλλά οδήγησε το βλέμμα μου πίσω από αυτήν, σε ένα δωμάτιο φωτισμένο με ζεστό φως που κρυβόταν πίσω από την βαριά κουρτίνα. Η πινακίδα έγραφε ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ - ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ κι εγώ φαντάστηκα να χτυπάω το κουδούνι εκείνου του διαμερίσματος, να με καλωσορίζουν δυό άτομα, ένας άντρας ψυχολόγος και μια γυναίκα ψυχοθεραπεύτρια, να με οδηγούν σ αυτό το ήρεμο και γεμάτο θαλπωρή δωμάτιο, να με βάζουν να καθήσω σε έναν καναπέ με πολλά μαξιράκια και άλλα αντικείμενα που όλα θα μπορούσα να τα πιάσω με τα χέρια μου και που θα έχουν την ιδιότητα να ζουλιούνται. Εκεί λοιπόν, αφού θα μου έδιναν το ελεύθερο να βγάλω τα εσώψυχα μου μόνο ακούγοντας με με πολύ προσοχή και χωρίς να μιλούν, κάποιος, ο ένας από τους δύο θα μου έκανε μασάζ στους κροτάφους. Και έπειτα κάπως πιο μαλακωμένη θα επέστρεφα στο σπίτι μου.
Για να έρθω στην πραγματικότητα, τελευταία, μέσα από μια πολύ ωραία σειρά που είδα στην τηλεόραση και μέσα από δυό βιβλία που έτυχε να αγοράσω με κυνηγούν οι ιστορίες που έχουν να κάνουν με ομοφιλοφυλικές σχέσεις, οι οποίες δεν με ενοχλούν αλλά δεν τις αντέχω στην υπερβολή τους. Η σειρά τελείωσε, και πραγματικά μου λείπει αυτό το ραντεβού που είχα με την τηλεόραση κάθε απόγευμα στις 7 και λεγόταν ''μια νέα αρχή''. Το πρώτο βιβλίο λέγεται ''γυναίκα, κορίτσι, άλλο'' από το οποίο πρόλαβα και διάβασα μόνο την πρώτη ιστορία. Το δεύτερο βιβλίο είναι ''η τέχνη της χαράς''! Έχω περάσει την 100στή σελίδα είναι πολύ καλογραμμένο και κυλάει πολύ ευχάριστα απλά εύχομαι ως το τέλος να μην περιορίζεται στις ομοφυλικές ερωτικές περιπτύξεις τις πρωταγωνίστριας.
Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν, ότι δεν έχω πια τόσο υγιή συμπεριφορά (στην εποχή μας η ηρεμία είναι πολυτιμότερη της ευτυχίας) ή παλεύω πολύ να το κατορθώσω. Είναι τόσες οι αλλαγές στις οποίες θα έπρεπε να προσαρμοστώ τα τελευταία 10-12 χρόνια που το τελευταίο γεγονός της πανδημίας ήρθε θαρρείς για να καταρεύσουν όλες εκείνες οι προσπάθειες των τελευταίων χρόνων. Δύσκολο πολύ να μην υπάρχει προσωπικός εκνευρισμός και να μην χτυπάει ο ένας τον άλλο κάποιες φορές ακόμη και σαν σάκο του μποξ προς εκτόνωση. Προσωπικά νιώθω ότι δεν έχω άλλα περιθώρια αντοχής, δλδ δεν αντέχω την παραμικρή κριτική, πρόταση ή διαφωνία. Αν επιζήσουμε συναισθηματικά και από αυτό θα είναι θαύμα!
Νιώθω ότι οι σκέψεις μου επαναλαμβάνονται, ίσως ψυχαναγκαστικά. Δεν θέλω να αποδεχτώ ότι είναι ένα φυσικό επακόλουθο πχ τρόπου ζωής, ηλικίας, συμβάντων κλπ Τις βλέπω τυλιγμένες σε κύκλο ο οποίος περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό μου/του.
Έτσι λοιπόν επειδή εμένα ο διαλογισμός με στέλνει κανονικά, βρέθηκα χθες να πετάω στα σύννεφα, στον ουρανό που κοιτάζει προς την ανατολή κι έπειτα σε κλάσμα δευτερολέπτου στον ουρανό που βλέπει προς την δύση, γύρω μου όλα τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος κι εγώ ελαφριά σαν πούπουλο να καταφέρνω κολοτούμπες στον αέρα. Μούρλια!!!
Πολύ νωρίτερα σκεφτόμουν μετά πως άλλο να λες κάτι κι άλλο να το γράφεις. Στον προφορικό λόγο πολλά πράγματα συγχωρούνται επειδή συνοδεύονται οι λέξεις και το νόημα τους από κινήσεις, νεύματα, τις συσπάσεις του προσώπου. Άλλωστε στο δευτερόλεπτο αλλάζεις το νόημα αυτού που λες και ξεχνάς εύκολα αυτό που πρέπει να αφαιρέσεις από την κουβέντα.
Ο γραπτός λόγος θέλει να το κατέχεις καλά το θέμα, θέλει να έχεις το ταλέντο να γράψεις αυτό που υπάρχει μέσα σου χωρίς να προσβάλεις κυρίως τον εαυτό σου αλλά γιατί όχι και τους άλλους. Ο σεβασμός σ' αυτούς που σε διαβάζουν, που θα δώσουν τον χρόνο τους σε σένα και στο κείμενο σου.
Απίστευτα δύσκολο για αυτό και κάποιες φορές αναρτώ κάποιο κείμενο παραρμητικά κι έπειτα το αποσύρω, γιατί θέλω να αφήνω κάποια πράγματα σ' αυτούς που μπορούν να τα κάνουν, γνωρίζοντας την τέχνη.
Ναι, κάποια πράγματα εξάλλου είναι πολύ πολύ προσωπικά που αν δεν ξέρεις πως να τα ξεδιπλώσεις σε μια κόλλα χαρτί το πιο πιθανό είναι είτε να μην καταλάβει κανείς τί λες, είτε να εκτεθείς.
Ώρα για πρωινό και καφεδάκι!!!
Γουίνι: Τι μέρα είναι;
Γουρουνάκι: Είναι σήμερα.
Γουίνι: Είναι η αγαπημένη μου μέρα..!
Αυτό θα πω κι αυτό θα μου επιβάλλω να σκέφτομαι. Σήμερα χιονίζει, δεν το αγαπώ το χιόνι μα σήμερα είναι η αγαπημένη μου μέρα! Την αγαπώ επειδή είναι Σάββατο κι επειδή κάποτε βγαίναμε το πρωί, παγώναμε τέτοια εποχή ως το μεδούλι και ξεπαγώναμε σα μπακαλιάροι σε κάποιο ζεστό καφέ. Καθισμένοι σε όμορφες βιενέζικες καρέκλες, χαζολογούσαμε, μιλούσαμε για τον τάδε ή τον δείνα, στο μαρμάρινο τραπεζάκι υπήρχαν δυό κανάτες γεμάτες με καφέ φίλτρου, πίναμε, ζητούσαμε έξτρα γάλα ή λίγο περισσότερη ζάχαρη, από την σκούρη καστανή σας παρακαλώ. Παίρναμε στα χέρια μας τον ''εξώστη'' και ψάχναμε τα σινεμά. Ανελλιπώς θα παρακολουθούσαμε κάποια ταινία το βραδάκι, μα είχε και φοβερές ταινίες εκείνα τα χρόνια αλλά κι εμείς απεριόριστη υπομονή που καθόμασταν ένα ολόκληρο δίωρο στην καρέκλα που δεν ήταν πάντα και τόσο αναπαυτική.
Αρκούμαι στο ότι ''σήμερα είναι η αγαπημένη μου μέρα''. Δεν θα σκεφτώ για την θλίψη που φλερτάρει μαζί μου, για τις μέρες αυτού του δίμηνου που δείχνουν πάντα λίγο πιο δύσκολες από τις άλλες, τα τελευταία πέντε χρόνια ακόμη περισσότερο. Οι προσπάθειες που κάνω με κρατούν στην επιφάνεια. Οι ευγνωμοσύνες μου, έχω αυτό, έχω εκείνο, πως ξύπνησα και σήμερα, πως βλέπω και πάλι χιόνι, πως το πρωινό μου φαγητό είναι ολόκληρη τελετουργία, πως είμαι όρθια και ολόκληρη, πως έχω ακόμη τα χριστουγεννιάτικα μου και ταιριάζουν με τον καιρό, πως έχω ένα καινούργιο βιβλίο που μου στάλθηκε από βιβλιοπωλείο της Αθήνας αλλά κι ένα ακόμη που θα το αγοράσω σε δυό μέρες από βιβλιοπωλείο της πόλης μου που εγώ τουλάχιστον μέχρι τώρα δεν γνώριζα. Που σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να αντικαταστήσω τον παλιό καλό κινηματογράφο με ένα καλό καινούργιο βιβλίο. Που έχω παρέα για να το συζητήσω το βιβλίο. Που έχω παρέα για ατέλειωτες κουβέντες περί αυτογνωσίας. Που έχω χάσει έντεκα ολόκληρα κιλά κι έχω ξεχάσει κι όλας τις δυσκολίες που μου προκαλούσαν. Που μπορώ να χαζεύω τα άστρα τις νύχτες και τις ανατολές όταν ξυπνήσω. Που αυτή την εποχή από την βεράντα μου βλέπω εξαιρετικά ηλιοβασιλέμματα αλλά και τον χιονισμένο όλυμπο που φαίνεται σαν από τηλεφακό. Που έχω απαλλαγεί από όλους τους τοξικούς ανθρώπους της ζωής μου και νιώθω ελεύθερα και ευχάριστα. Που ακόμη ζυμώνω το ψωμί μου με αλεύρι ολικής. Που υπάρχει ακόμη αυτό το blog και βγάζω τα εσώψυχα μου. Που με αφήνει αδιάφορη το ποιός το διαβάζει. Η νόστιμη κοτόσουπα που μαγείρεψα εχθές.
Μεταξύ μας, νομίζω πως έχω ένα κάτι τις στο dna μου που θέλει να δημιουργεί ατμόσφαιρα θλίψης ακόμη και όταν όλα είναι καλά. Αλλά πάλι αν δεν ήταν κι αυτό το κάτι πόσα θα έχανα εγώ μια που τίποτα δεν θα με έσπρωχνε προς τα εκεί; Άρα όλα έχουν ένα σκοπό που γίνονται! Και θέλω να πιστεύω πως αυτός ο σκοπός είναι καλός.
σ.β.
Ήταν προκλητική η συνάντηση μας, καθώς τα λέγαμε με θέρμη όπως παλιά, ανάμεσα σε γέλια πολλά, πειράγματα και υποσχέσεις, μπορώ να πω με σιγουριά πως ακόμη κι ερωτικά λαχταρούσαμε τα σώματα μας, τα μαλλιά σου τραβηγμένα με τέχνη πίσω άφηναν το μέτωπο σου ακάλυπτο, το μουστάκι, τα λευκά σου δόντια, το πρόσωπο σου άψογα περιποιημένο να λάμπει στην οθόνη κι οι κινήσεις σου, ο τόνος της φωνής σου με αισθητά οικεία τρυφερότητα.
Δεν έπαψες στιγμή να μου κάνεις φιλοφρονήσεις, σου άρεσαν μου είπες τα χείλια μου, βαμμένα με κραγιόν κόκκινο και μια λεπτή ασημένια αλυσίδα με ένα μικρό σβαρόφσκι που ακουμπούσε στο στήθος μου. Βρήκες ιδιαιτέρως αισθησιακή την καμπύλη του λαιμού μου που έσβηνε με απαλή φυσικότητα στους γυμνούς μου ώμους.
Αργά τη νύχτα, κουρασμένοι και μετά από μερικά ποτηράκια κόκκινο κρασί, ακόμη εντυπωσιασμένοι ο ένας από τον άλλον, κάναμε sign out από τους λογαριασμούς μας στο skype και ο καθένας μας μόνος του οδήγησε τον εαυτό του για ύπνο.
σ.β.
Ξημερώματα αι Γιαννιού, βρέθηκα στο μαγαζί σου. Ήταν γεμάτο κόσμο κι εσύ σε μια ακραία ένταση. Σου ζήτησα να ψωνίσω, δεν μου απηύθηνες τον λόγο, δεν ρώτησες τί κάνω, δεν έσπασες χαμόγελο, δεν έδειξες κανένα συναίσθημα. Έντονα εκνευρισμένος που βρέθηκα στον χώρο σου!
Πάντα την ίδια διάθεση είχες όποτε συνέβαινε αυτό σκέφτηκα, σε αντίθεση με το όταν εσύ ερχόσουν στον προσωπικό μου χώρο όπου έβρισκες την ευκαιρία να με πειράξεις, ή να μου πεις σ'αγαπώ ή να μιλήσεις περί ανέμων και υδάτων με καλυμένα σαρκαστική πάντα διάθεση. Ξέρεις, αυτό το μισοαστεία/μισοσοβαρά, το αν ήξερα πως θα σε πείραζε δεν θα μιλούσα, ή αυτό το δε με ξέρεις καλά για αυτό με παρεξηγείς που ωστόσο σου έδινε το δικαίωμα να εκφράζεσαι όπως εσύ ήθελες κι εγώ θα έπρεπε να το αποδεχτώ πολλές φορές μόνο και μόνο για να μη μαλώσουμε ή για να μη σε προσβάλλω.
Τέλος πάντων, κατάφερα και ψώνισα δεν ξέρω για λογαριασμό ποιού ανταλλακτικά αυτοκινήτων, προσπαθώντας να σου εξηγήσω πως δεν φταίω, πως δεν ήρθα για σένα αλλά επειδή η διεύθυνση του μαγαζιού που μου έδωσαν για να αγοράσω τα όσα έπρεπε ήταν η δική σου.
Ήταν πέντε γεμάτες σακούλες, που αδυνατούσα να σηκώσω και ζήτησα βοήθεια, συμφωνήσαμε πως η μεταφορά θα ήταν δική σας ευθύνη.
Έφυγα συγκλονισμένη κυρίως για την απάθεια με την οποία με αντιμετώπισες. Για κάποιο λόγο βρέθηκα στον ακριβώς από κάτω όροφο, όπου συνάντησα την Γκέλυ, συμμαθήτρια μου από το σχολείο. Κατέβηκε μαζί μου ως το δρόμο κι εκεί κουβεντιάζοντας, κατάλαβα πως εργάζεται στην εταιρεία σου.
Θέλω να σε παρακαλέσω να τον προσέχεις της είπα, να τον προσέχεις όχι επειδή μπορεί να κάνει κάποιο κακό αλλά δεν τον ένιωσα να είναι καλά. Να του λες να ξεκουράζεται που και που, να πηγαίνει βόλτα, να ξεφεύγει..
Έχω μπερδευτεί τελείως κι άλλες στιγμές λέω αύριο είναι Δευτέρα, άλλες Κυριακή κι άλλες Σάββατο.
Στην φωτογραφία δεν είναι ούτε το δικό μου σπίτι ούτε το δικό μου σκυλί. Το δικό μου σκυλί, την Παρασκευή στις 10.30 μπαίνει χειρουργείο. Μια κύστη στο ποδαράκι και 2-3 λιπώματα στην πλάτη.
Εγώ ποτέ δεν έλεγα, μου αρέσει αυτό το σχήμα επειδή εγώ το σχεδίασα και το σχεδίασα επειδή το έκανα κέφι, εγώ έλεγα ''πες μου σου αρέσει αυτό ή εκείνο;'' ή έλεγα ''τί γνώμη έχεις; πώς να το διαμορφώσω;'' ή πάλι έλεγα ''πιστεύεις πως θα αρέσει αυτό σε κάποιο πλήθος κόσμου;''
-
Συνειδητοποιώ καθημερινά πως μέσα σε ένα πλήθος κόσμου υπάρχουν λογής λογής άνθρωποι. Με άλλους για κάποιο λόγο επικοινωνούμε με άλλους πάλι όχι. Ας πούμε το παράδειγμα μιας ομάδας. Αποτελείται από άτομα που έχουν τουλάχιστον ένα κοινό στόχο. Παρ' όλα αυτά πολλές φορές και από κάποιους ο στόχος παραβλέπεται και αναλωνόμαστε στο πώς είναι γραμμένο το καταστατικό, στο αν το τηρούμε αυστηρά και καδραρισμένα, στο πρόσεχε πως μου μιλάς εμένα γιατί ξέρεις ποιός είμαι εγώ;
-
Χθες, όλη νύχτα πέταγαν πουλιά στη θέση της καρδιάς μου. Στεναχωρήθηκα από δύο γεγονότα. Ξύπνησα στις τέσσερις τα ξημερώματα νομίζοντας πως είναι έξι. Άνοιξα τα παραθυρόφυλλα μου και μέσα στο σκοτάδι είδα το δωμάτιο της φωτισμένο. Της τηλεφώνησα, δεν μου απάντησε. Όμως με κάλεσε η ίδια στο λεπτό. Την ρώτησα αν έχει ακόμη δέκατα, μου είπε όχι. Επέστρεψα στο κρεββάτι μου λίγο πιο ήρεμη μα στο στήθος μου συνέχισαν να χορεύουν πουλιά.
Όταν νιώσεις εκείνο το λαμπερό φως να ξεκαθαρίζει σιγά σιγά μέσα σου τα σκοτάδια που νόμιζες πως δυναμικά διαχειριζόσουν, όταν συνειδητοποιήσεις πως τα εμπόδια που παρέβλεπες ήταν περισσότερα από όσα φανταζόσουν, άγγιξε με μια καρδιά, γεμάτη αγάπη και τρυφερότητα εκείνο το παραπονιάρικο παιδί που γέμιζε τις τσέπες του με ενοχές κι έλεγε πως όλα θα πάνε καλά.
*στη φωτογραφία μια πάνινη καρδούλα που θα απλικαριστεί σε ένα κομμάτι από ύφασμα, θα ενωθεί με άλλες τέσσερις και όλες μαζί θα κάνουν παρέα μια σύνθεση από φύλλα
Να αγαπάμε.
Πολύ!
Να μας αγαπούν.
Πολύ!
Να δίνουμε τον εαυτό μας.
Πολύ!
Να δημιουργούμε.
Πολύ!
Να κάνουμε βόλτες.
Στη θάλασσα.
Στις γειτονιές.
Στη φύση, στα ορεινά.
Πολύ!
Να ερωτευόμαστε.
Πολύ!
Να γευόμαστε.
Πολύ!
Να απολαμβάνουμε.
Πολύ!
Να είμαστε ευέλικτοι.
Πολύ!
Να αγαπάμε τον εαυτό μας.
Πολύ!
Να νιώθουμε την κάθε στιγμή.
Πολύ!
Να είμαστε ευγνώμονες.
Πολύ!
Οι άνθρωποι θέλουν διπλωματικές απαντήσεις κι εμένα δεν μ αρέσει καθόλου να είμαι ευέλικτος, είπε ο λαγός. Έτσι κι αλλιώς είχε συνηθίσει...
