mon amour

 

Σκέφτομαι, - πως είναι τέτοια η φύση ενός σκορπιού,  που και να μην υπάρξει,  θα την δημιουργήσει την ευκαιρία για να σε τσιμπήσει -.

Tελείωσα το ''ρέκβιεμ για μια δημοκρατία''  του Cantaloube Thomas και περιμένω με λαχτάρα το επόμενο της λέσχης,  ενώ θα ήθελα να είμαι μια σούπερ αναγνώστρια ώστε να διαβάζω δυό τρία βιβλία το μήνα.

Έχω μια κούτα mon amour κεράσματα για αύριο και για μεθαύριο βλέπουμε.

Χτένισα στο κομμωτήριο τα μαλλιά μου διαφορετικά και μου άρεσαν.

Μπήκε ο χειμώνας επισήμως με κρύο και αέρα.

Έκλεισα στις 28 του Δεκέμβρη για το 3ο εμβόλιο της moderna.

Μου φαίνονται εντελώς απολυταρχικά τα νέα μέτρα.  Υποχρεωτικό το εμβόλιο για τους άνω των 60..  υποχρεωτικό το εμβόλιο..  υποχρεωτικό! 

Άκουγα σήμερα velvet με πολλά χριστουγεννιάτικα τραγούδια.

Ξεκίνησα ταινία στο netflix το ''the lighthouse'',  με ενθουσίασε η ασπρόμαυρη εικόνα του!

*Δεν είναι τώρα,  είναι από το 2010 που εύχομαι την επιστροφή στην κανονικότητα.  Φοβάμαι πως θα έχουμε ένα μέλλον που θα ξεχάσουμε πως είναι το κανονικό.

Κι αν κάτι μας σώζει είναι (?) αυτή η αισιοδοξία μας.

Αναρωτιέμαι αν κάποιες στιγμές μπαίνω στο μυαλό σου όπως μπαίνεις εσύ στο δικό μου,  άραγε σκέφτεσαι καμμιά φορά να σηκώσεις το τηλέφωνο;  Θα μου πεις εσύ δεν μου τηλεφωνούσες στα καλά μας..  εε ναι..

Έρχονται Χριστούγεννα κι εγώ ακόμη δεν έχω στρώσει ούτε χαλιά.  Καμμία διάθεση!

η δύναμη της ευχής

 

Η μέρα της γιορτής,  η προσωπική του καθενός μας,  είτε ονομαστική, είτε γενεθλίων,  νομίζω πως ήταν και θα είναι μια καταμέτρηση των ανθρώπων που μας σκέφτονται και μας αγαπούν.  Όχι με την έννοια την λογιστική αλλά με την συναισθηματική,  αυτήν της καρδιάς.  Οι ευχές,  είτε πολυαγαπημένων προσώπων είτε ακόμη ανθρώπων που δεν γνωρίζουμε,  έχουν μια δύναμη,  πολύ περισσότερη από όση φανταζόμαστε και ίσως δεν είναι καθόλου τυχαία η όλη χαρά και η ενέργεια που μας κάνουν να νιώθουμε. 

 Ας σκεφτόμαστε θετικά για να πάνε όλα καλά σε μια εποχή που νομίζω πως ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο δύσκολη η καθημερινότητα.

 

πάντα κάτι θα λάμπει τη μέρα της γιορτής μου

 

Έτσι κι αλλιώς,  πάντα κάτι θα λάμπει τη μέρα της γιορτής μου,  πάντα θα συμβαίνει κάτι το μοναδικό.   Άλλωστε οι τόσες πολλές ευχές το πιστεύω πως έχουν ενέργεια και δύναμη. 

δύσκολες μέρες

 

Άναψε τον φούρνο,  ζύμωσε το ψωμί και το έβαλε να ψηθεί.  Είχε μεγάλη νευρικότητα. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών ήταν δύσκολα,  Για να ηρεμήσει τον εαυτό της,  άνοιξε το netflix και διάλεξε μια σειρά που σε μια σελίδα του facebook διάβασε πως είχε ενδιαφέρον.  Χάζεψε βιαστικά λίγο την αρχή,  της άρεσε αλλά δεν διέθετε την απαιτούμενη ηρεμία και έτσι την έβαλε στο πρόγραμμα για αργότερα.  

Της άρεσε,  όποτε έβαζε να ψηθεί το ζυμάρι για το ψωμί,  να νιώθει την υψηλή θερμοκρασία από την ζεστασιά της κουζίνας.   Κάθισε στην μικρή τραπεζαρία παίρνοντας μαζί ένα βιβλίο της κάνοντας άλλη μια απόπειρα να αποσπάσει την προσοχή της από τις σκέψεις που την κατέκλυζαν.  Διάβασε δυό σελίδες,  έβαλε ανάμεσα τους έναν σελιδοδείκτη κι ένα μολύβι STAEDLER Noris HB2 και το πέταξε κι αυτό στην άκρη.

Δοκίμασε το ασημένιο βραχιόλι της.  Το είχαν φέρει μόλις από τον τεχνίτη.  Όχι μόνο δεν κούμπωνε αλλά και η δουλειά που είχαν κάνει ήταν απαράδεκτη.  Δεν έχει μείνει όρθιο πια τίποτα σ' αυτό τον κόσμο,  ούτε καν οι παλιοί,  καλοί τεχνίτες,  μονολόγησε.  - Ό;τι ακόμη θελήσετε να μας το πείτε - της είχαν γράψει  στο μήνυμα μαζί με την ώρα της αποστολής.  Με δυσκολία συγκρατήθηκε για να μην τους τηλεφωνήσει τώρα που το είχε στα χέρια της και να τους τα πει ένα χεράκι άμεσα,  θα τους μιλούσε πάρα πολύ άσχημα.  

Με αγχώδεις κινήσεις έπιασε το κινητό. Σχημάτισε πατώντας τα πλήκτρα το pin,  ύστερα έγραψε ακόμη ένα κωδικό και η οθόνη άνοιξε.  Γρήγορα βρέθηκε στην σελίδα της στο facebook,  μετά στο instagram,  μετά στα  blogs.  Την απολάμβανε αυτή την περιήγηση.

Στο διπλανό δωμάτιο,  στο τηλέφωνο,  ο σύντροφος της προσπαθούσε να βρει άκρη για το αν ένα φάρμακο για την αθρίτιδα έκανε αρνητική αντίδραση με το τρίτο εμβόλιο της pfizer.  Όταν τον ρημάζει η αρρώστεια κάποιον,  δεν ξέρεις από πού να πιαστείς,  ρίχνεις το φταίξιμο σε όλους και σε όλα - δεν ήταν ο κατάλληλος γιατρός -  έφταιγε το φάρμακο - η γρίπη - η ίωση - τα αθριτικά - μια κολίτιδα - το εμβόλιο - τα ογδονταπέντε χρόνια της - όλα πέφτουν βαριά κι ασήκωτα όπως ακριβώς κι ο ασθενής.

Στα blogs,  έτρεχε νέο δρώμενο,  της άρεσε η ιδέα,  πιο πολύ για να αποσπάσει την προσοχή της από όλα τα αρνητικά γεγονότα των τελευταίων ημερών,  καλό θα της έκανε να μπει στο τρυπάκι να σκεφτεί κάτι,  μια ιστορία ας πούμε.  Διάλεξε μια από δύο προτεινόμενες φωτογραφίες του δρώμενου,  απεικόνιζε ένα Βορειοευρωπαικό χωριό κι ένα τραίνο.  Πάντα της άρεσαν,  και τα χωριά,  αλλά και τα τραίνα.  Τα χωριά της έφερναν στο νου εικόνες από τη φύση.  Τα τραίνα εικόνες από ταξίδια.  Και τα ταξίδια σήμαιναν ποιότητα ζωής και ελευθερία..  

Την φωτογραφία συνόδευε η πρόταση ''από το παράθυρο του βαγονιού,  αυτό που είδα μου άλλαξε την ζωή''!  Σπουδαία φράση,  σκέφτηκε.  Αλλαγή ζωής!  Όμως τί είδους θα μπορούσε να είναι μια αλλαγή;  Ας πούμε προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο;  Θα ήθελε να διαλέξει την αισιόδοξη πλευρά.  Πήρε μια βαθιά ανάσα ενώ σκεφτόταν πόσες πιθανότητες υπήρχε να βρεθεί αυτό το κάτι που θα έβλεπε μπροστά του κάποιος ώστε να αλλάξει η ζωή κάποιου προς το καλύτερο.  Τα χρήματα ας πούμε;  Ένας μεγάλος και αμοιβαίος έρωτας;  Κάποιες εξτρά σπουδές;  Η εύρεση μιας καλοπληρωμένης δουλειάς;  Ένας καινούργιος και αληθινός φίλος στην ζωή του;  Η γέννηση ενός,  δύο ή τριών παιδιών;

Αφουγκράστηκε την ψυχή της.  Τί της έλειπε αυτό το διάστημα;  Τί θα επιθυμούσε περισσότερο στον κόσμο;  

Με δυό διπλωμένες πετσέτες για να μη κάψει τα χέρια της,  έβγαλε το ψωμάκι της ζεστό ζεστό από τον φούρνο,  επανέφερε τα δύο κουμπιά του στο μηδέν.  Άνοιξε την κατσαρόλα με το φαγητό και γέμισε ένα βαθύ πιάτο.  Πήρε στα χέρια της τα κλειδιά και άνοιξε το διπλανό διαμέρισμα.  Μαμά σου έφερα φαγητό,  φώναξε,  όσο μπορούσε πιο χαρούμενα.  Η μαμά της σήκωσε πρόσχαρα τα ογδονταπέντε της χρόνια από την πολυθρόνα.  Ντυμένη με την νυχτικιά της,  και μια χοντρή φλις ζακέτα ανάρρωνε από μια δύσκολη κατάσταση εξαιτίας της οποίας θα έπρεπε να γίνουν πολλές ακόμη ιατρικές εξετάσεις για να αποκτήσει επισήμως όνομα.  Να μάθουν επιτέλους τί είναι αυτό που έχει και κυρίως αν θα μπορούσε να υπάρξει ανάρρωση.

Αλήθεια πόσες πιθανότητες υπήρχαν να βρεθεί αυτό το κάτι που θα έβλεπε μπροστά του κάποιος ώστε να αλλάξει η ζωή του προς το καλύτερο;  Η απάντηση της ήταν - καμμία - αυτό που θα μπορούσε να της αλλάξει την ζωή ήταν ένα απόλυτο τίποτα όσον αφορά κάποιον εξωτερικό παράγοντα.

Ίσα ίσα αυτή,  τον τελευταίο καιρό,  το μόνο που αποζητούσε ήταν να μην αλλάξει ποτέ,  τίποτα.  Να νιώθει πλήρης και ευγνώμων για την κανονικότητα της καθημερινότητας.  Για αυτή την γλυκιά ρουτίνα που τόσες φορές είχε αμφισβητήσει.  Να έχουν ισορροπία ψυχής κι αυτή και όλοι όσους αγαπούσε.  Αυτό ήταν το πολυτιμότερο αγαθό κι αυτή το γνώριζε αυτό,  καλύτερα από όλους.

Το κείμενο αυτό,  είναι η συμμετοχή μου στο νέο δρώμενο για το οποίο πληροφορίες όπως και όλους τους συμμετέχοντες θα βρείτε εδώ.

Στον έρωτα & στον πόλεμο

 

Την ταινία αυτή,  την πέτυχα σήμερα το πρωί στο novalife,  όχι ολόκληρη μια που ξεκινούσε πολύ νωρίς (γύρω στις 6),  Παρακολούθησα περίπου το τελευταίο μισάωρο του έργου.   Αναφέρεται στον Έρνεστ Χέμινγουι (ναι τον γνωστό συγγραφέα) και στον έρωτα του με μια πανέμορφη γυναίκα,  καθώς την γνωρίζει σαν νοσοκόμα κατά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο.

Μεγάλος έρωτας με πολύ ενθουσιασμό κυρίως από την αρσενική πλευρά,  μα με πολλά χρόνια διαφορά,  δεν ξέρω πόσα χρόνια ήταν μικρότερος της,  τον άφησε  για να μην τον δεσμεύσει,  για να ζήσει ελεύθερος τη ζωή που είχε μπροστά του.  

Όταν θέλησε να τον ξανασυντήσει κάποια χρόνια μετά,  αυτός ήταν πάρα πολύ θυμωμένος ακόμη μαζί της,  της φέρθηκε ψυχρά και την έδιωξε ουσιαστικά με τον τρόπο του.

Φεύγοντας,  αυτή του είπε ''σ'αγαπώ''  και ''θα σ'αγαπώ για όλη μου τη ζωή''.  Και σκεφτόμουν πόση ανάγκη το έχουμε το μελόδραμα και πόσο ο έρωτας είναι αναπόσπαυστο κομμάτι της ζωής μας.

Καθώς τελείωνε η ταινία,  λίγο πριν αναφερθούν οι συντελεστές πληροφορήθηκα πως Αυτή,  έμεινε ελεύθερη ως τα 36 της,  εργάστηκε στην Ερυθρό Σταυρό ακόμη και μέχρι τον Β' παγκόσμιο πόλεμο και πως Εκείνος,  παντρεύτηκε τέσσερις φορές και αυτοκτόνησε το 1961.

Τίποτα στην ζωή δεν είναι τυχαίο,  όπως και το ότι ο καθένας μας έχει τον δικό του μοναδικό τρόπο να διαχειρίζεται την ζωή του,  ό,τι και όσο διαχειρίζεται.

                                                                            ***

Παρ' όλο που μου άφησε μια ελαφριά θλίψη το τέλος της ταινίας,  ζέστανε την ψυχή μου το δυνατό συναίσθημα που ομολογώ πως μου λείπει πολύ τελευταία.

Για πληροφορίες για την ταινία κλικ  εδώ

σχέσεις

 

Τις σχέσεις μου δεν τις επεξεργάζομαι με κάποιο μπούσουλα,  πορεύομαι στον δρόμο που μου χαράσει ο απέναντι μου κυρίως.  Σιγουριά δεν νιώθω πια ακόμη κι αν ο σύντροφός μου ή η φίλη μου με βοηθάει να προβάλλω τον καλό μου εαυτό.  Διώχνω όμως όσο μπορώ τις δεύτερες και τις αρνητικές σκέψεις,  δλδ δεν προσπαθώ να τοποθετήσω σε στενά όρια την σχέση,  δεν θέλω να την κάνω όπως θα ήθελα εγώ,  αλλά να απολαύσω το κάθε τι που έρχεται.  Παρ' όλα αυτά πάλι πιάνω τον εαυτό μου να έχει τον φόβο της πιθανής απόρριψης,  τον φόβο της στιγμής που ο παρτεναίρ μου φιλικός είτε ερωτικός θα νιώσει την διαφορετικότητα μου, σε σχέση με αυτά που πιθανόν ζητάει ή σε σχέση με το τι αντιλαμβάνεται αυτός ως ενδιαφέρον,  νοιάξιμο ή αγάπη.

simple things

 

Sometimes the magic of Christmas is found in the simple things..

Κι όταν αφήνεσαι στην μαγεία των απλών,  μικρών πραγμάτων,  γίνεσαι ξανά εκείνο το μικρό παιδί που χαιρόταν με μιαν ιδέα,  με μια αναμονή,  με ένα παιχνίδι τόσο φτηνό και τόσο ακριβό,  με ένα παιχνίδι λαμπερό ή χρωματιστό,  ένα σχήμα,  μια φιγούρα επάνω σε κάποιο τενεκάκι που έκανε κολοτούμπες κάθε φορά που το κούρδιζες.  Τότε ήταν που πίστευες πως αυτό ακριβώς το παιχνίδι ήταν τόσο δικό σου και τόσο μοναδικό και πως κι εσύ κατείχες την δική σου,  προσωπική μοναδικότητα αλλά και το χάρισμα του ''για πάντα'' για να την απολαμβάνεις.

λίγη μαγεία

 

Κι όταν αφήσεις να δουν πως είσαι κι εσύ ένας μέτριος,  κοινός άνθρωπος κανείς πια δεν θα πιστέψει πως το πρωινό σου περιλαμβάνει εκείνα τα μαγικά μπισκότα,  φτιαγμένα από συνταγή μυστική κάποιας νονάς νεράιδας!!!

Όλγα

 

Εκείνο το τελευταίο απόγευμα,   την περίμενε αλλά εκείνη δεν ήρθε.  Κοιτούσε το κινητό του,  μα μόνο η ημερομηνία 11/11 αναβόσβηνε και η ώρα 6.45.  Όταν πια δεν ήξερε αν περισσότερο βαρέθηκε ή απελπίστηκε,  έστειλε ένα ''γιατί''  στα μηνύματα.

Την άλλη μέρα το πρωί,  κοίταξε το κινητό του και τρόμαξε από την βουβαμάρα.  ''Γιατί''  πληκτρολόγησε!

Άπό εκεί και ύστερα,  του έγινε συνήθεια,  το ''γιατί''  έγινε ρουτίνα,  έγινε μέρος της καθημερινότητας του,  έγινε μοναδικός του σύντροφος.  Πληκτρολογούσε κι έστελνε για να νιώσει την απόλυτη,  την βαθιά σιωπή.

Ξυπνούσε ''γιατί'',  σκεφτόταν ''γιατί'',  έτρωγε ''γιατί''!

Τέλος,  μια μέρα,  ένα από αυτά τα ''γιατί''  του μεγάλωσε τόσο πολύ,  έγινε ένα τέρας που τον κατάπιε.  Εκεί μέσα στην κοιλιά του τέρατος,  η ζωή του πέρασε σαν ταινία μπρος από τα μάτια του,  το πότε ένιωσε τον εαυτό του,  πότε τα πόδια του πάτησαν σταθερά στη γη,  την τρυφερότητα της μάνας,  την αυταρχική συμπεριφορά του πατέρα,   τους φίλους,  τις νύχτες,  το πιοτί,  τα κορίτσια που σιγά σιγά γίνονταν γυναίκες,  την Σίσσυ,  την Ελένη,  την Ειρήνη και μετά εκείνη,  Όλγα την έλεγαν,  ''κάποτε θα καταλάβεις του είχε πει'' με το κεφάλι σκυμμένο κάτω,  κι αυτός με μια φλόγα στο στόμα και στην ψυχή την ρώτησε ''γιατί''. 

 

αδέρφια

 

Λένε πως οι σύζυγοι δείχνουν τον αληθινό τους χαρακτήρα στο διαζύγιο,  οι φίλοι στα δύσκολα και τα αδέρφια στα κληρονομικά.  Εγώ θα έλεγα πως  πέρα από τα κληρονομικά,  μεταξύ των αδερφών παίζονται πολλά.  Ζήλεια ετών που εκδηλώνεται με διάφορους έμεσους τρόπους,  εγωισμός και ελεγκτικότητα.  Ίσως,  δεν ξέρω,  αυτά τα τρία να είναι αλληλένδετα μεταξύ τους.  Αν αφήσουμε στην άκρη τα ''εγώ δούλεψα πιο πολύ από εσένα''  ή ''εγώ έχω περισσότερες ανάγκες από σένα'' ή ''εγώ έχω πετύχει περισσότερο από εσένα''  κλπ κλπ ο έλεγχος,  είναι κάτι πιο εύκολο να ασκηθεί από αυτόν που πιστεύει ότι ''αξίζει τα περισσότερα'' προς τον άλλον,  είναι ο άσσος στο μανίκι του,  είναι το τελευταίο του χαρτί,  είναι ο τρόπος με τον οποίο πιστεύει ότι θα δείξει την ανωτερότητα του απέναντι στον αδερφό ή στην αδερφή.  Ιδιαιτέρως αν βρίσκεται κάπου μακριά,  πχ αν ζει σε μια άλλη πόλη,  οι κινήσεις του είναι αγχώδεις και σπασμωδικές,  ψυχαναγκαστικές.  Θέλει να παίξει και να κερδίσει,  γιατί έτσι πιστεύει πως θα τοποθετηθεί έξω από την ομάδα των ''χαμένων''  πράγμα που είναι ο μεγάλος του τρόμος και φόβος.

αστροστεφανάκι

 

Λοιπόννν..  για να μη νομίζετε ότι έχω μόνο αυπνίες και νυχτερινούς εφιάλτες,  σας δείχνω εδώ ένα πάνινο αστεροστεφανάκι που έραψα.  Με δυσκολία ομολογώ,  περισσότερο από θέμα χρόνου,  ήθελε τις λεπτομέρειες του,  το κανάκεμα του,  ήθελε ραπτομηχανή,  ήθελε βελόνα και κλωστή και ατέλειωτα πήγαινε έλα με τα χέρια μου.  Αλλά νομίζω πως το αποτέλεσμα άξιζε όλο αυτό τον κόπο.  Μένει τώρα να βρω έναν τρόπο να το στερεώσω πάνω από τον καθρέφτη του μπουφέ μου,  ναι τόσο πολύ μου άρεσε που θα γίνει κεντρικό θέμα στην χριστουγεννιάτικη διακόσμηση που θα κάνω,  όταν έρθει η κατάλληλη ώρα.  Σκέφτηκα επίσης μήπως στολίσω την εξώπορτα μ' αυτό,  αλλά  θα το βλέπω μόνο στο μπες/βγες κι εγώ θέλω να το βλέπω συνέχεια :-)

Ένα από τα υπέροχα δώρα του διαδικτύου και του facebook είναι οι ομάδες όπως πχ οι ομάδες patchwork που είμαι μέλος και παρακολουθώ.  Το project αυτό,  ήταν πρόκληση σε μια τέτοια ομάδα.  Μου άρεσε οπότε δεν είχα παρά να ακολουθήσω.  Να και που το αποτέλεσμα με αποζημίωσε.  Ίσως να είναι πολύ νωρίς ακόμη για ευχές,  αλλά εγώ θα πω,  καλές γιορτές να έχουμε.  

Με υγεία σε όσους την στερούνται,  με ελπίδα σε όσους περιμένουν αποτελέσματα εξετάσεων,  με ευγνωμοσύνη για όσα αυτή τη στιγμή έχουμε για να εκπληρώνουμε τις επιθυμίες μας.

Υπομονή και νεύρα γερά!!!  Να αντέχουμε..

εφιάλτες

 

Ήταν ένα συγκρότημα με εκκλησάκια,   με τυρκουάζ τρούλους,  σε μικρογραφία.  Στάθηκα να το φωτογραφίσω και αντί για φωτογραφική μηχανή βγάζω από ένα φάκελο μια ζωγραφισμένη μεγάλη κόλλα,  με μαύρο στυλό,  όπου φιγουράριζε ένα μεγάλο μαύρο πουλί.  Μέχρι να συνειδητοποιήσω και να διορθώσω την λάθος κίνηση,  πέρασε κάποιος από δίπλα μου,  στάθηκε λίγο πιο κάτω κι έβγαλε ένα ''κάτι'' από την τσάντα του και με σημάδευε.  Πανικοβλήθηκα,  προσπάθησα να κρυφτώ,  ξύπνησα!  3,30 το ξημέρωμα το όνειρο,  μάτι ξαναέκλεισα στις 5.00.

Ήθελα να κάνω μια μια προσευχή μα δε τις πάω τις προσευχές,  ποτέ μου δεν τις πήγαινα.

Αν υπήρχε θεός,  θα είχε απαγορέψει δια ροπάλου το θάνατο.  Και τις αρρώστειες.  

συναισθήματα

 

Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως τότε,  τα συναισθήματα αν είχαν ηλικία θα βρίσκονταν στην χρονική περίοδο των πέντε ετών.  Άντε το πολύ της εφηβείας.  Αυτό,  σιγά σιγά, σαν αρρώστεια περνάει.  Και τα συναισθήματα,  όπως ένα μικρό παιδί που κουράστηκε να είναι παιδί,  ενηλικιώνονται κι αυτά.  Ωριμάζουν και κάθονται,  όπως το κατακάθι στο φλυτζάνι του καφέ.  

με ένα καφεδάκι

 

Ξέρεις πως είσαι καλοδεχούμενος αλλά θέλεις ο άλλος να σου τηλεφωνήσει,  ή να έρθει και να σε πάρει από το χέρι.  Νιώθεις σαν να εισβάλεις ξαφνικά σε ένα τραπέζι με δέκα καλεσμένους,  κι ενώ όλοι δείχνουν να χαίρονται που σε βλέπουν,  δεν έχεις πρόσκληση στα χέρια σου.  Έχεις βέβαια μια πρόσκληση άτυπη και διαρκείας,  αλλά αρκεί αυτό;

Διεκδικούμε όταν κάποιος ή κάτι επιδέχεται διεκδίκηση αλλά πώς ορίζεται αυτό;

9.11 μμ

 

Βράδυ Κυριακής.  Νοέμβρης,  με ζέστη σαν μικρό καλοκαιράκι.  Λίγο πριν,  ο ήλιος έδυσε ολοστρόγγυλος και βαθιά πορτοκαλένιος σε απόσταση αναπνοής από το σπίτι μου.  Τον είδα ξαφνικά,  μια ολοστρόγγυλη μπάλα στον ουρανό,  καθώς άπλωνα τα ρούχα στο μπαλκόνι.  Σε λίγα λεπτά,  είχε εξαφανιστεί.  

Κάποιος,  κάτι,  καταπίνει τις εβδομάδες μου με αχόρταγη ταχύτητα.  Δεν νιώθω τί και αν μεσολαβεί κάτι,  η καθημερινότητα ας πούμε, από την μια Κυριακή στην άλλη.  

Από τον τελευταίο χρόνο και δώθε,  σαν να αγαπώ περισσότερο τις Κυριακές.  Μοιάζουν ενδιαφέρουσες και γεμάτες.  Δείχνουν ιδιαίτερες.  Αγαπησιάρικες! 

Είναι μόνο 9.11,  νυστάζω,  δυσκολεύομαι να κοιμηθώ σωστά εδώ και δεκαπέντε μέρες.  Νιώθω κουρασμένη.   

Μετά από μια χαρά ακολουθεί μια λύπη.  Κανόνας!  Κι αν δεν είναι λύπη είναι θλίψη,  είναι κούραση,  είναι το αντίθετο της ανεμελιάς.  Πάντως εκείνη η ευδαιμονία δεν είναι.  Και όχι,  δεν είμαι καθόλου αρνητική.  Ρεαλίστρια είμαι!

 

Νοέμβρης

 

Αυτές οι φωτογραφίες που καλωσορίζουν τους μήνες,  μου φαίνονται λίγο χαζούλικες αλλά ok,  κάποιες φορές ακόμη και τα ''χαζούλικα''  είναι αναγκαία.  Τα δύσκολα,  αργούν πολλές φορές,  αλλά έρχονται.  Τις μέρες αυτές δεν τολμώ να μετρήσω ούτε πίεση ούτε παλμούς.  Με αναστατώνουν οι αριθμοί,  παγώνουν τα δάχτυλα μου.  Η ασάφεια του μέλλοντος πάντα με εξίταρε.  Το παρόν κάπως το μυρίζω,  το ψηλαφίζω,  καταλαβαίνω πού βρίσκομαι.  Το παρελθόν έχει εμμονές,  το παρόν έχει ελπίδα,  το μέλλον φόβο.  Κρατάω λοιπόν την ελπίδα,  έτσι κι αλλιώς αυτήν χρειάζομαι.  Καλό ένστικτο επίσης χρειάζομαι.  Το παλιό,  μοιάζει να χάλασε,  αναρωτιέμαι αν λειτουργούσε ποτέ ή αν έτσι νόμιζα.  Έτσι όπως αλλάζει η καθημερινότητα μας,  ποιός να ξέρει..