το προφανές

Ε να!  Θέλεις να πιάσεις κάτι που σου μοιάζει μακριά και κάνεις τόσο μεγάλη δρασκελιά που είτε χάνεις την ισορροπία σου,  είτε βρίσκεσαι ξαφνικά σε τόπο άγνωστο και παλαντζάρεις,  είτε..  το κυριότερο..  σου ξεφεύγει το προφανές,  το οποίο όχι πάντα,  αλλά αρκετά συχνά βρίσκεται λίγα βήματα κοντινότερα σε σένα σχεδόν μπροστά σου.. για αυτό και τόσο εύκολο να προσπεραστεί..

άγχος;

Αυτό πάλι που πας στο γιατρό και σου λέει ''έχεις άγχος'',  κι εσύ του απαντάς ''όχι Β. δεν έχω καθόλου άγχος''  κι εκείνη τη στιγμή,  καθώς λες το γιατρό με το όνομα του γιατί φοβάσαι να τον αποκαλέσεις ''γιατρέ'',  που αμέσως αμέσως θα σε τοποθετήσει στη θέση του ασθενή..  ψάχνεις τον εαυτό σου..  και το μόνο που αντιλαμβάνεσαι είναι πως έχεις να κάνεις με έναν άγνωστο..  οπότε ''ναι ίσως έχεις κάποιο άγχος έστω κι ασυνείδητα''  και μόνο η γκρίνια για το ένα και το άλλο,  ή οι τύψεις για τις χαλαρές ώρες που καμμιά φορά λόγω του ότι ξεχειλίζει ο χρόνος παραείναι χαλαρές,  κι έτσι σαφώς δεν το ευχαριστιέσαι αφού πάντα είναι πιό χαλαρές από ότι θα ήθελες,  κι όλα μα όλα έχουν μια μικρή ή μεγάλη απόκλειση από αυτό που επίσης θα ήθελες..  οπότε να γιατρέ μου σε φοβάμαι,  κι εσένα κι ότι σε ακολουθεί γιατί έχω μεγαλώσει πια και γιατί η αλήθεια είναι πως δεν είμαι έτοιμη να ''ακούσω τα πάντα''..  και στην τελική ''ναι γιατρέ μου..  έχω άγχος..  ή όπως θέλεις ονόμασε το''..  και θα μου κάνει καλό το γυμναστήριο,  αλλά θα πρέπει να σηκωθώ από τον καναπέ μου κι από τα beige μαξιλαράκια μου..  και να σύρω το σώμα μου ως εκεί..  και θα κάνω πιο ουσιαστικό τον χρόνο μου και θα πάω και σε έναν από αυτούς τους πως τους λένε..  που κάθεται στην μια καρέκλα αυτός και στην άλλη καρέκλα εσύ και κουβεντιάζετε αλλά στην πραγματικότητα εσύ ζουπάς το μυαλό σου να βρεις πράγματα που ίσως βοηθήσουν..  κι αυτός λέει ''χχμμμ πολύ ωραία'' ή ''χχμμμ και τι κατάφερες μ' αυτό;'' και αντιλαμβάνεσαι πως από απόσταση όλα είναι διαφορετικά αλλά εσύ είσαι η από μέσα..

άγχος

ερωτήσεις

Πως αλλάζει φορά ο άνεμος
και τι γίνονται τα όσα διαλύονται στο πέρασμα του;

Που κρύβονται οι λαχτάρες όταν περνούν στη λήθη;
Και πως βάφεται γκρι το κόκκινο;

Κι εκείνο το ολόκληρο κομμάτι ζωής,  πως αμάσητο πήγε κάτω;
Και το σύννεφο πως έγινε κομμάτι γης;


Πως έμαθα να σέρνομαι εγώ που μόνο πετούσα;

σιωπηλές Κυριακές

Το σκέφτηκα,  καθώς χάζευα τα κλειστά παράθυρα,  περπάτησα σ' ένα δρόμο με λιγοστά αυτοκίνητα και βρέθηκα μπροστά στη βιτρίνα ενός μαγαζιού με πολύ όμορφα ρούχα..  εκεί,  τ' ορκίζομαι δεν είναι μόνιμη συνήθεια,  άνοιξα την κασετίνα μου κι άναψα τσιγάρο..  τράβηξα μια ρουφηξιά..
''οι Κυριακές,  είπα,  είναι σιωπηλές επειδή εμείς βουλώνουμε με τις παλάμες μας το στόμα τους''..  μετά;  μετά προσπέρασα έναν νεαρό σε καροτσάκι,  μια γυναίκα που πάλευε να περπατήσει με γυμνά πόδια και πλατινέ μαλλιά,   και έδειχνε πως κάποτε ήταν όμορφη,  πολύ όμορφη..
Λίγο πριν την ανηφόρα με τις σημαίες της γιορτής στα μπαλκόνια..  συνέχισα ''αμαρτία είναι να αλυσοδένουμε εκούσια τους εαυτούς μας'' 

ένα μπαούλο γεμάτο παραμύθια

H εκπαίδευση δεν είχε αναβαθμίσει εντελώς τα ενδιαφέροντα μου στη ζωή.  Κατά πάσα πιθανότητα δεν με βοήθησε ούτε καν στην ανάλυση των ενδιαφερόντων αυτών,  παρόλο που δεν θα μπορούσα να ελπίζω σε τίποτα περισσότερο.  'Ηταν νωπή ακόμη η παιδική μου ηλικία.  Υποσυνείδητα,  τα τρίσβαθα του μυαλού μου ήταν ένα μπαούλο γεμάτο παραμύθια.  Νομίζω πως πίστευα ότι για να πάψει μια όμορφη γυναίκα να είναι όμορφη,  κάτι κακό θα έχει κάνει.  Είχα την κοριτσίστικη πεποίθηση πως εμένα δεν θα με βρει ποτέ αυτού του είδους το αρνητικό γέρασμα.  Ο θάνατος,  ναι,  θα μ' έβρισκε - το ήξερα αυτό,  είχα διαβάσει αγγλική ποίηση.  Αλλά αυτό το στέγνωμα,  το καμπούριασμα,  το ξάσπρισμα,  το κούτσαμα,  το σβήσιμο,  το πάχος,  η ανημποριά,  η βραδύτητα,  όχι,  αυτά δεν θα τα επέτρεπα να συμβούν σε Εμένα.


LORRIE MOORE
Η πόρτα στη σκάλα

ανεμοστρόβιλοι

Κάποιος τις νύχτες τακτοποιεί τις λέξεις μου και φτιάχνει κεντήματα..  τις μέρες φυσάει ψαλίδια.. τόσο όσο να μη θυμάμαι τίποτα !

δίοδος

Είναι σα να περπατάς στο μονοπάτι,  να είναι τα δέντρα αριστερά και δεξιά και κάπου ανάμεσα στους βράχους μια δίοδος που όταν την περνάς να βρίσκεσαι σε έναν κόσμο όχι άλλο,  απλά λίγο διαφορετικό..  κι εσύ τώρα πια από τόσο δα πολύ μικρή,  να είσαι τόση ώστε όλα να μοιάζουν όχι μηδαμινά,  απλά μικρά..  πολύ πολύ μικρότερα από όσο τα έζησες ή τα φαντάστηκες ποτέ..

του Πουθενά και του Ποτέ

Α-νακαλύπτεις (με κεφαλαίο,  μεγάλο και καλλιγραφικό Α),  εκείνο το κομβικό σημείο όπου ΥπήρχεΟΔρόμοςΠουΔενΣεΠήγαινεΠαρακάτω,  εκεί που έσκαβες κι έσκαβες για μήνες που μετά έγιναν χρόνια και τώρα πια δεκαετίες και λούφαξες στην Τρύπα του Πουθενά και του Ποτέ.

Κα από εκεί και ύστερα τα όποια ακολούθησαν..  δεν ήταν παρά αφορμές για παραποιημένες φόρμες.

συμφωνείς;

Εδώ,  δε με χωράει ο τόπος.

Μέρες τώρα.

Ξέρω πως δεν θα έρθει ποτέ εκείνη η λέξη.  Δεν μπορεί λέει.  Υποψιάζομαι πως κάτι στράβωσε τότε.  Που μάθαμε πως εκείνο το φθινόπωρο,  θα πνιγόμασταν σε ένα ποτάμι από φύλλα.  

Θέλω να τρυπήσω τους τοίχους και να περπατήσω το μυαλό σου..

Μετά,  κάνω μια έτσι και βλέπω πως έξω φυσάει και πως η πετσέτα στο σκοινί,  δεν είναι καλά στερεωμένη.

Βγαίνω στο μπαλκόνι,   κι αυτό είναι όλο..

Μάθαμε να ονομάζουμε φόβο το αυτονόητο!

τανγκό σε μια βιτρίνα

Ένα τόσο δα δωμάτιο,  σε μέγεθος μικρής,  πολύ μικρής βιτρίνας,  μεγάλου μαγαζιού.  Λευκό που φωνάζει.  Ένας νιπτήρας,  μια μπανιέρα κι ένας άνδρας.  Νυσταγμένο πρωινό.  Ακούμε τον ήχο του νερού.  Ο άνδρας έχει μεσογειακή ομορφιά.  Χάρμα οφθαλμών.  Γυμνασμένους μηρούς.  Σιγοσφυρίζει.  Ρίχνει νερό στο πρόσωπο του,  βάζει κολώνια.  Τρίβει με τις παλάμες του τα μαλλιά του.  Προφανώς τους βάζει κάτι σαν τζελ,  γιατί μοιάζουν υγρά και όμορφα..  τόσο όμορφα καθώς πέφτουν και πλαισιώνουν το μελαχροινό πρόσωπο.
Ανοίγει μια πόρτα που δεν υποψιαζόσουν.  Ποτέ δεν υπολογίζεις τις πόρτες.  Να μια ακόμη αξία.  Μπαίνει μια λεπτή γυναίκα με σώμα χορού.  Τανγκό!  Παράσταση σε βιτρίνα.  Τι δεν είναι παράσταση;  Κι ο πιό μικρός,  δεν παύει να είναι ρόλος.  Η μουσική γεμίζει το 2χ2.  Το χορευτικό νεύρο θαρρείς θα διαρήξει το τζάμι και θα πλημυρίσει τους δρόμους της πόλης.

_

Είτε με τον ένα τρόπο είτε με τον άλλο θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι του ΔΕΝ.
Αυτοί που σε κάθε βήμα,  δικό σου ή δικό μου σημειώνουν τα αρνητικά.  Εσύ όμως θα αγαπάς πάντα τη ζωή και θα το επαναλαμβάνεις με τέτοιο πάθος που εγώ δεν θα μπορώ να το αμφισβητήσω. 

απόσταση

Μ/ε β/ο/λ/ε/ύ/ε/ι η α/π/ό/σ/τ/α/σ/η,  π/ι/ά/ν/ε/ι μ/ι/α γ/λ/ύ/κ/α α/ν/α/μ/ο/ν/ή/ς σ/α μ/α/λ/α/κ/ι/ά γ/λ/ί/τ/σ/α α/υ/τ/ό τ/ο δ/ι/ά/σ/τ/η/μ/α,  π/ο/υ τ/ο μ/ε/τ/ρ/ά/ς μ/ε τ/α λ/ε/π/τ/ά,  τ/ι/ς ώ/ρ/ε/ς ή κ/α/ι τ/ι/ς μ/έ/ρ/ε/ς κ/α/ι π/ο/υ δ/ε/ν σ'/α/φ/ή/ν/ε/ι ν/α μ/ε/λ/α/γ/χ/ο/λ/ή/σ/ε/ι/ς,  δ/ε/ν σ΄/α/φ/ή/ν/ε/ι ν/α σ/κ/ε/φ/τ/ε/ί/ς κ/ά/τ/ι π/έ/ρ/α α/π/ό τ/η β/α/σ/ι/κ/ή σ/ο/υ α/ν/ά/γ/κ/η..

Tango with lions - Sad big blue eyes

Κι όμως μου αρέσει πολύ η σημερινή πρωινή ατμόσφαιρα,  έντονες σκιές και φώτα βουτηγμένες στη γλύκα του φθινοπωρινού αέρα..
Ό, τι πρέπει για να στεγνώσουν τα ασπρόρουχα,  στο σκοινί του κήπου,  κάτω από τις φυλλωσιές των δέντρων με τα πορτοκαλοκοκκινοκαφέ χρώματα,  και να χαθώ στις ιστορίες του βιβλίου μου,  παρέα με ένα ζεστό,  με πολύ ζάχαρη τσάι,  και μια απεριόριστη ποικιλία από μπισκότα με μαρμελάδα και αμύγδαλα.
_

Έλεγα,  πως οι άνθρωποι που αντιγράφουν το οτιδήποτε και το περνούν για δικό τους θα πρέπει να έχουν ένα θεματάκι με την εξυπνάδα τους..  δεν εξηγείται αλλιώς..  μόνο τέτοιου είδους άνθρωποι θα ήθελαν να πείσουν τον εαυτό τους ότι Γράφουν..
συνεχίστε αν αυτό σας κάνει καλό..

❤

Είναι κάποιες μέρες που το μέσα σου μοιάζει με ένα σωρό από μικρά αγκαθάκια.
Καμμία δίοδος,  κανένα περιθώριο για άγγιγμα.

Δευτέρα

Παρ' όλο που η μέρα σήμερα είχε πολλές μικρές γλυκές μπουκιές,  δεν ήταν ούτε γλυκιά,  ούτε ξινή,  ούτε στιφή,  ούτε πικρή..  ήταν άγευστη..

le passe / το παρελθόν

Τα Κυριακάτικα πρωινά είναι πιο γοητευτικά και όμορφα όταν:

 πρώτα απ' όλα ξυπνάς και έχει ήλιο,
όταν έχεις ζήσει ένα ζουμερό Σάββατο
όταν έχεις αγοράσει ένα πολύ καλό βιβλίο (αυτό ελπίζω να μη με απογοητεύσει)
όταν έχεις κατά νου ένα ταξίδι
κι όταν έχεις δει το προηγούμενο βράδυ μια πάααρα πολύ καλή ταινία..
_

Οι ταινίες είναι καλές ή κακές ή μέτριες,  του είπα εχθές,  δεν περιγράφονται όπως δεν περιγράφονται και τα συναισθήματα κι οι καταστάσεις της ζωής.
Είναι καλοδουλεμένες εικόνες,  είναι κεντημένα σενάρια κι έχουν γύρω τους μια αύρα..
Είναι αυτό που θέλουν να σου πουν,  σεναριογράφος,  σκηνοθέτης και εικονολήπτης μαζί..  και είναι και αυτό που λαβάνεις εσύ,  γιατί απλά είσαι εσύ..
_

Γι΄ αυτό,  άλλη φορά να μη ρωτάς τι έγραφε εκεί,  κι εκεί κι εκεί και να μην απορίπτεις μια ταινία επειδή σου φαίνεται κουραστικό το σχετικό αναλυτικό κείμενο κάποιου χι περιοδικού!
Να πηγαίνεις σε όλες τις ταινίες που πιθανόν να σου κάνουν ''κλικ''  και να έχεις τη δική σου άποψη και τα δικά σου προσωπικά συμπεράσματα..

έρωτας

Είναι μια φούσκα από συναισθήματα λέει,  που όταν κάποια στιγμή σκάσει,  δεν ξέρεις πως και που θα πέσουν τα κομμάτια..
Ούτε τι μέγεθος θα έχουν ξέρεις..

Βρέχει πρωινό..
Μ' αρέσει αλλά δεν μπορώ να το πω απόλυτα,  με όλη μου την καρδιά..  είναι μια θετική ατμόσφαιρα για τώρα,  για αυτή τη στιγμή..  σε πέντε λεπτά,  σε δέκα δεν ξέρω..  κι όλο αυτό μου δημιουργεί μια πίεση για το ότι ίσως θα πρέπει να βρω τρόπο να αντιμετωπίσω το μετά..

Ενώ ο ήλιος είναι η απόλυτα θετική κατάσταση !!!
Χωρίς ''μεν'',  χωρίς ''αλλά''..

μαξιλαράκια

Είναι κάποιες καταστάσεις που έρχονται στη ζωή μας,  που μοιάζουν λίγο σα μαξιλαράκια.  Κι έρχονται πάντα την κατάλληλη στιγμή. κι εσύ απλά ακουμπάς επάνω τους.  Στα ζεστά και στα τρυφερά.    Δεν είναι μόνο πως τις έχεις ανάγκη,  είναι και το πως στην συγκεκριμένη περίοδο της ζωής σου μπορείς να τις αποδεχτείς.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή σου,  την κατάλληλη στιγμή.  Άνθρωποι μαγικοί.  Που μπορούν να σε οδηγήσουν ένα βήμα πιο μπροστά.  Που οι κουβέντες σου μαζί τους θα ήθελες να μην είχαν τέλος ποτέ.  Κι ίσως να μην έχουν.  Γιατί κάθονται στο μυαλό σου και μετά.  Κι ακόμη πιό μετά.  Και βάζουν τις σκέψεις σου σε κίνηση.  Και η κίνηση είναι ζωή..

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που από τη στιγμή που θα έρθεις σε επαφή μαζί τους,  κάνεις τα πάντα μα τα πάντα για να τους κρατήσεις ακέραιους στη ζωή σου..  

Catherine Deneuve - Toi jamais

Περίεργο. Κάτι συννεφιασμένα πρωινά να έρχονται κοπάδι τα όνειρα και να σε βρίσκουν ανύποπτο στο φως της μέρας.  Να έχει ρίγη το κορμί,  και μια ανεστίαστη ευχαρίστηση ο νους..

Θέλω να βρέξει..  οπωσδήποτε..  μια βροχή θα μου έφερνε τα νέα σου,  το νιώθω πως όλα είναι καλά!  Δεν θα μπορούσε διαφορετικά..

7

Επτά χρόνια blogging..

Συναισθήματα μόνο..

Θετικά!

ζωγραφιές

Πως γίνεται τα όμορφα να είναι πάντα αυτά που σε παιδεύουν κι αυτά που σε παιδεύουν να ονομάζονται ζωή;

πόρτα στο κενό

Mερικές φορές,  απλά είσαι καλά..  και τότε..  και ανοιχτά παράθυρα βλέπεις και ανοιχτές πόρτες βλέπεις..  κι αναρωτιέσαι τόση μιζέρια πως πάει και βρίσκει καταφύγιο μέσα στα πιό όμορφα κεφάλια.. ε;

κυριακή κοντή γιορτή

Δεν χρειάζονται λόγια όταν γεύεσαι αυτούσια την απόχρωση..  είτε γλυκιά είτε πικρή..  κι όταν κάτι σου λέει ''τελειώνω''  ή ''τέλειωσα''  δεν μπορείς ούτε να το κρατήσεις ούτε να κάνεις κάτι..  το αφήνεις να φύγει και δημιουργείς χώρο για νέες καταστάσεις και πράγματα!
Κάπως έτσι οι Κυριακές γίνονται γλυκύτερες όταν περιμένεις κάτι..

Αυτή η απότομη αλλαγή του καιρού με βρήκε απροετοίμαστη.  Ακόμη και σήμερα ψάχνω έξοδο με ήλιο..  δυό βιβλία από την βιβλιοθήκη της μικρής..  ''φεύγει το φάντασμα''  του Philip Roth και το ''τυχαίο θύμα''  του Αρνε Νταλ..  δεν ξέρω αν..

Τα συναισθήματα,  ελευθερωμένα προδίδουν..
Έτσι απλά!

πίνακες

Καμμιά φορά,  η ζωή μοιάζει σα να ζεις σε ένα πίνακα!
Έχει σωστό φωτισμό,  ζυγισμένα φώτα και σκιάσεις,  υπερβολικά αλλά αρμονικά χρώματα,  και μια ευχαρίστηση καθώς απολαμβάνεις το κάδρο.
Άλλες πάλι,  έχει μια τέτοια ένταση που δραπετεύεις από φως σε σκιά κι από σκιά σε φως και ουσιαστικά δεν βρίσκεσαι ποτέ ούτε στο ένα ούτε στο άλλο.

Η δε καθημερινότητα,  μοιάζει μ΄εκείνη τη σακούλα που περιμένει στο μπαλκόνι γεμάτη μανταλάκια.  Εσύ τα έχεις αγοράσει,  εσύ τα έχεις χρησιμοποιήσει πάμπολλες φορές,  και πάλι εσύ ανακαλύπτεις κάποιο κρυμμένο στη γωνία και χαίρεσαι..  ''αχ τι ωραίο μπλε''..  σα να τρύπωσε εκεί μέσα από δική του πρωτοβουλία κι εσύ δεν έχεις παρά κάτι θετικό να πεις τώρα που το βρήκες..  κι ας πρόκειται για ένα πολυκαιρισμένο,  πολυμεταχειρισμένο μανταλάκι!

συναισθηματικά

Eε.. να..  θα ήθελα ένα βιβλίο που να μου πει πως σημασία δεν έχει παρά μόνο το ταξίδι..  και πως έρωτας ίσως να είναι ότι μένει αναλοίωτο στο χρόνο..

Αλλά όλο αστυνομικές περιπέτειες διαλέγω τελευταία..

Οκτώβρης

Αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα...είπε κάποτε η αγαπημένη Σκάρλετ Ο΄Χαρα!