Κ.

Όταν διαβάζω τα κείμενα της Κ. νιώθω σαν να βλέπω τον εαυτό μου σε καθρέφτη.  Αυτό,  μου δημιουργεί πανικό.  Πρέπει και θέλω ολόιδια.  Λογική και καρδιά ολόιδια.  Τρόπος σκέψης ολόιδιος.  Λάθος τρόπος διαχείρησης ολόιδιος.  Ανασφάλεια απολύτως όμοια.  Υποτακτικότητα παρομοίως.  Παθητικότητα άνευ ορίων..  όμοια!
Έχω την πολυτέλεια να την ''διαβάζω''  από απόσταση..  άλλο πράγμα να το ζεις,  να είσαι εσύ από μέσα,  να βάζεις μπροστά τον χαρακτήρα σου κι εσύ να ακολουθείς.  Να βάζεις μπροστά τους άλλους κι εσύ να βυζαίνεις τα δάχτυλα σου..  να μην έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου,  να μην τολμάς.  Να γιατί..  γιατί αν αποτύχει ο άλλος θα λουφάξεις στη σκιά του,  αν αποτύχεις εσύ..  είναι απελπιστικά θεόρατο,  αβάσταχτο σχεδόν.
Όταν ''διαβάζω''  την Κ.  την αγαπώ,  όπως αγαπώ και τον εαυτό μου..  τη λυπάμαι όσο λυπάμαι και τον εαυτό μου..
Θέλω να την αγκαλιάσω και συγχρόνως θέλω να της μιλήσω λες και με την κουβέντα θα μπορούσε να συμβεί κάποια μετάγγιση εμπειριών,  γνώσεων αλλά και δύναμης..  μια ξαφνική ανταλλαγή σοφίας που σαφώς και δεν διαθέτω σε πρακτικό και ρεαλιστικό επίπεδο,  η ''Κ'' όμως θα ήθελα να βρει και να τη διαθέσει στον εαυτό της..
Η ''Κ''  είναι πολλά χρόνια νεώτερη μου και έχει όλο τον χρόνο μπροστά της.  Μα ο χρόνος δεν είναι ατέλειωτος και οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν παρά μόνο αν βρεθούν στις κατάλληλες συνθήκες.  Στις πολύ δύσκολες συνθήκες,  εκεί που παλεύεις να βγεις στην επιφάνεια εκεί μαθαίνεις και να κολυμπάς μαθαίνεις και να ανασαίνεις..
Αλλιώς η πραγματική συνειδητοποίηση του τι ακριβώς λέμε και κάνουμε,  πού αναδεικνύεται η αδυναμία αντί της δύναμης μας,  δεν έρχεται ποτέ.  Και στην τελική ίσως και να μην χρειαστεί να έρθει αν είμαστε εμείς και το μέσα μας καλά..
Αν όμως δεν είμαστε;
Τι γίνεται;

ψέμα

ΑΥΤΟΣ ήταν ψέμα πως έφευγε..
Κανένα μεταφορικό μέσο δεν διέθετε,  ούτε ποδήλατο,  ούτε μηχανή,  ούτε αυτοκίνητο.
Ένα γραφείο,  ένα παράθυρο κι ο κόσμος του όλος γύρω από αυτό.

Η γειτόνισσα τις νύχτες καθόταν στο σκοτάδι και  έπινε κουαντρώ,  κάπνιζε Κεράνης και έβαζε στο στόμα της κομμάτια πικρής σοκολάτας..
Παρακολουθούσε κι αυτό ήταν όλο..

Γέμιζε το πιάτο του γάτου του και λίγο πριν κοιμηθεί άκουγε αυτό !

-

ΑΥΤΗ πετούσε χαρταετό,  τα πρωινά στην ταράτσα.
Όταν νύχτωνε,  γυρνούσε στο ενυδρείο της και βούλιαζε στο άδειο νερό.  Διάβαζε μυθιστορήματα με ανεξιχνίαστους φόνους και  Σκανδιναυούς πρωταγωνιστές.  Είχε στο χέρι της ένα μολύβι και όπου έβρισκε τις λέξεις ''γάτος'',  ''παράθυρο''  κύκλωνε.

Κοιμόταν,  ακριβώς την ώρα που ΑΥΤΟΣ γέμιζε το πιάτο του γάτου του και άκουγε αυτό !

A.

Θα πω για εκείνα τα ''αντίο''  που καλύπτονται από μια αγκαλιά κι ένα φιλί,   ένα γέλιο και ένα ''σ' ευχαριστώ,  θα ξανάρθω'',  και που ουσιαστικά δεν ανήκουν στο πρόσωπο,  αφού ξέρεις πως θα την ξαναδείς, αλλά αφορούν ολόκληρη χρονική περίοδο,  ολόκληρη φάση ζωής,  ένα μάτσο κουβέντες και μια ντουζίνα αλλαγές.  Ένα τεμπέλικο μυαλό που έμαθε να σκέφτεται από την αρχή,  και δεν είναι η αρχή και το τέλος τα σημαντικά αλλά η τεράστια διαδρομή.  

παγωτό φράουλα

 Άμα ο κόσμος σου γεμίσει με ''ναι μεν αλλά'',  κι άμα αυτά τα ''ναι μεν αλλά''  είναι για χρόνια η ζωή σου,  και αν κάποτε δεις καθαρά πως ζωή είναι άλλο από αυτό που νόμιζες και θελήσεις να την αλλάξεις,   πώς γυρνώντας ανάποδα κι αδειάζοντας, να κτίσεις μέσα σε μιά μέρα,  έναν άλλο κόσμο που θέλει χρόνο να κτιστεί;
Είπε η παχουλή μου γειτόνισσα και συνέχισε να τρώει το φραουλένιο παγωτό της..  αφού λίγο πριν σκούπιζε την μεγάλη βεράντα της από τα κόκκινα άνθη της μπουκαμβίλιας..  κι αφού μάζεψε γρήγορα από τα σκοινιά τα ασπρόρουχα μη τυχόν κι εκείνο το γκριζωπό σύννεφο που είχε σταθεί ακριβώς ανάμεσα στον ήλιο και τα μάτια της,  έφερνε βροχή!

ενέργεια

Τι στο καλό συμβαίνει στο σύμπαν και οι μισές μέρες του χρόνου κυλάνε ρολόι,  χωρίς να υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές από τις άλλες μισές,  δεν το κατανοώ.
Από που προέρχεται όλη αυτή η διάθεση και η ενέργεια;
Και που πάει όταν δίνει τη θέση της στην καταστολή και την αδιαθεσία;
Πόσο όμορφο είναι το θέλω αυτό και θέλω κι εκείνο και θέλω και το άλλο και πόσο διεστραμμένο το θέλω μόνο να κοιτάζω το ταβάνι;

όλα αλλάζουν

Κάποτε καθώς διάβαζα ένα βιβλίο,  όλο και υπογράμμιζα από μικρές εκφράσεις μέχρι και παραγράφους ολόκληρους.
Μου λείπει αυτό το να μου κάνει ένα γραπτό εντύπωση.
Σαν να τις έχω μάθει απ' έξω όλες τις έννοιες και να μη με προκαλούν πια.

μεγάλωσα..

την τρίτη φορά

Μια να πεις ''κάτι αρνητικό βρίσκω εδώ''
Δύο να πεις ''κάτι με ξυνίζει σ΄αυτή τη συμπεριφορά''
Τρεις και παίρνεις το καπελάκι σου και φεύγεις..

βελονάκι

Ξεκινάς με μια θηλειά στο βελονάκι και κάποια στιγμή το φοράς..  τι μαγικό !

ξένα συναισθήματα

Το έχω δει το έργο πολλές φορές,  αδυνατώ να ψηλαφίσω ένα συναίσθημα που δεν το έχω νιώσει ποτέ.  Το συναίσθημα κάποιου άλλου!  Εκτός κι αν,  και οι δύο έχουμε όλη τη διάθεση να αναλωθούμε σε αναλύσεις και περιγραφές σε μεγάλη διάρκεια του χρόνου.
Αντίθετα αντιλαμβάνομαι άμεσα ό,τι έχω βιώσει.

περίεργο πράγμα

Την συνάντησα τυχαία,  ενώ πήγαινα στο γυμναστήριο.
Ήταν φανερά κουρασμένη,  με βαθείς μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια.  Είχα μόλις μασουλήσει ένα μικρό κομματάκι σοκολάτα,  τη φίλησα και σκεφτόμουν πως θα με πρόδιδε η μυρωδιά.  Φανερά,  σχεδόν ζηλευτά αδυνατισμένη!  Ένιωσα τύψεις για το δικό μου ατόπημα.  ολοστρόγγυλες τύψεις με ροδαλά φουσκωτά μάγουλα!
Τις διαολόστειλα και ρώτησα τα νέα της.  Κάτι είπε,  κάτι είπα κι εγώ και μετά κόμπιασα.  Πολύς ο καιρός.  Τζίφος οι προσδοκίες.  Τσακισμένα τα όνειρα.  Δεν είχε κάνει παιδιά.  Δεν υπήρχε σύζυγος.  Εγώ δύο κι ένας αυτός τρεις.  Να έχω να σκέφτομαι.  Αυτή είχε τη μάνα της.  Στα 80 φεύγα.  Σε κλινική με άνοια.  Κρατούσε μια σακούλα άσπρη.  Χάρτινη. Της είχε αγοράσει καινούργιο νυχτικό.  Με λουλουδάκια.  Κόκκινα.  Θα της την πήγαινε,  θα της την άφηνε.  Δεν θα έλεγε κουβέντα,  θα έφευγε.

Την μισώ,  είπε.  Δε θέλω να τη βλέπω.  Δε θέλω να υπάρχει.  Μ'  ενοχλεί το εκτόπισμα της.  Με ενοχλεί το γέμισμα της.  Κάποτε ήταν παραγέμισμα.  Το μπουκώθηκα.  Σα να στούμπωσα βαμβάκια το χώρο μου.  Σα να έκοψα με μαχαίρι τον αέρα μου.  Δεν χαμογελούσε ποτέ.  Δεν γελούσε ποτέ.  Δεν μιλούσε ποτέ.  Ποτέ από τα βάθη της.  Προσποιόταν.  Τόσο ρηχά ήταν τα νερά που μ' έπνιξαν,  είπε.  Ένα ποντίκι,  πέρασε κάθετα λίγο πιο πέρα από το σημείο του δρόμου όπου βρισκόμασταν.  Ένα χοντρό καλοταισμένο ποντίκι.  Άθελα μου,  μου ήρθε στο νου η φάση με την θάλασσα τίγκα στα τουμπιανιασμένα τρωκτικά.  Δυό ή τρία χρόνια πριν;

Χωρίσαμε.  Δεν θα την ξανάβλεπα,  δεν ζήτησα τηλέφωνο,  δεν ξέρω καν αν έχει προφίλ στο facebook,  ούτε πρόκειται να το ψάξω.  Λίγο πριν κάτι μου έλεγε για τη μάνα της.  Κάτι πως είχε τον τρόπο της και τη χειριζόταν.  Η μάνα την κόρη.  Πριν την αρρώστια.  Η αρρώστια ήρθε σαν ανακούφιση.  Σαν λύτρωση ένα περίεργο πράγμα.

Μάης / Ιούνης

Δεν ξέρω πως και γιατί αλλά κάποιοι είναι τύποι πρωινοί,  άλλοι μεσημεριανοί κι άλλοι νιώθουν ο εαυτός τους στα μαύρα μεσάνυχτα.
Εγώ είμαι του Μάη και του Ιούνη.
Αυτούς τους μήνες μπορείς να με αλείψεις στη φέτα σου
να με ραντίσεις στη σαλάτα σου
μπορείς να με κάνεις χαλί να με πατάς,  εγώ θα είμαι ολόκληρη εγώ..  δε χαλιέμαι βρε παιδί μου,  καταλαβαίνεις;
Και κάπου εκεί προς το κορύφωμα της μέρας,  όπου ο ήλιος βρίσκεται ακόμη ψηλά στον ουρανό κι ένα ώριμης άνοιξης αεράκι γλυκοφιλάει το τζάμι του παραθύρου μου, αν με βρεις με δέκα χέρια κι άλλα δέκα μάτια και άλλες είκοσι ψυχοκαρδιές μη τρομάξεις..  πάλι θα είμαι εγώ !

προσδοκίες και όνειρα

πώς να μην έχεις προσδοκίες και όνειρα όταν καθημερινά με νύχια και με δόντια σκάβεις μονοπάτια εκεί που δεν υπάρχουν;  πως να λες ''ζωή''  και να μην νιώθεις τα βήματα;
πώς να αποδεχτείς το παρόν στο όνομα μιας γαλήνης;
πώς να λες ''ζωή''  και ''γαλήνη''  μαζί και να είναι ζωντάνια;
πώς να είσαι ζωντανός και να συμβιβάζεσαι;
''αποδέχομαι'' και ''συμβιβάζομαι''  στην ουσία δεν είναι ίδια;

σχέσεις εμπιστοσύνης;

Η εμπιστοσύνη,  και η φιλία  κτίζονται με το χρόνο και με τις δυσκολίες και αυτό το νιώθουμε συνήθως με ένα άτομο στη ζωή μας.  Όπως και την ανιδιοτελή αγάπη.  Όλοι οι υπόλοιποι ως διάττοντες έρχονται και παρέρχονται.  Οι σχέσεις χαλούν τόσο εύκολα όσο και φτιάχνονται.  

λίγο πριν τη δύση

Είχα πάει για ψώνια σήμερα κάπου στο κέντρο και επιστρέφοντας από παραλία είδα τον ήλιο να λάμπει λίγο πριν τη δύση του,  ακριβώς πίσω από την ''τρύπα''  ενός σύννεφου.
Ήταν τόσο όμορφη η στιγμή,  το απόγευμα,  η δροσερή θερμοκρασία,  ο Μάιος !

Αντίθετα,  μετά,  ο δρόμος για το σπίτι πάντα κουραστικός..

δ - ύ - σ - κ - ο - λ - ο

Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να βρεις ένα αφτί και να του ψιθυρίσεις ''δ - ύ - σ - κ - ο - λ - ο'' και να πιάσουν δυό χέρια μαλακά να στίβουν ένα ένα τα γράμματα,  να στάξει ουρανός;

Εγώ για σένα θα το 'κανα.
Μόνο για σένα !

ΜέσαΣεΠέντεΣτρόγγυλαΧρόνια

Μέσα σε πέντε στρόγγυλα χρόνια πένθησε,  το στενό της παντελόνι,  τα ψηλά της τακούνια,  τη δουλειά της,  ένα μέλος του σώματος της,  τη δουλειά του,  το νησί,  την πόλη της,  τους φίλους της,  ο κόσμος της κατέρρεε, στα χέρια της μπήγονταν καρφίτσες,  ο εγωισμός της είχε τσαλακωθεί,  ολόκληρη είχε καταπατηθεί,  άρχισε να σκάβει χώμα και να φτιάχνει οχυρά,  χώμα και νερό τίποτα δεν κόστιζε,  ούτε δραχμή ούτε ευρώ,  άρχισε να μη γουστάρει να φαίνεται,  άρχισε να θέλει να χάνεται σε ένα πλήθος που ούρλιαζε κι ένα άλλο που την κοίταγε,  άρχισε να γίνεται μικρή μικρή,  τόση δα,  να μαζεύεται πίσω από τη λάσπη / οχυρό,  διάφανη για ώρες κοιμόταν,  για να μην ουρλιάζει κοιμόταν,  για να μη ξεσκίζεται κοιμόταν και για να μη κάνει ούτε μια νυχιά σημάδι σε όλους όσους αγάπαγε όσο δε φαντάζεσαι πιο πολύ κοιμόταν.
Δεν ήθελε!
Να σκέφτεται δεν ήθελε,  να θέλει δεν ήθελε,  ΝαΣκέφτεταιΔενΗθελεΝαΘέλειΔενΗθελε,  λεπτομέρειες δεν ήθελε,  ένα πιάτο φαγητό ακουμπισμένο πλάι της κι αυτή να σκύβει στα πατώματα να γλύφει φτηνές πορσελάνες χωρίς συναίσθηση,  να χορταίνει το σώμα,  αυτή Δεν Ήθελε,  απερίγραπτο ένα τόσο τεράστιο,  αχανές ΔενΗθελε σαν ένα τεράστιο μαύρο στόμα που την κατάπινε,  ΤηνΚατάπινε ! .

τι να απαντήσω;

Πόσο λυπάμαι όταν συναντώ παλιούς φίλους που μου λένε πράγματα του τύπου '' από το 2010 νιώθω σα να με χαστουκίζουν συνεχώς, νιώθω σαν κάποιος να ήθελε να με βγάλει απο το παιχνίδι και τα κατάφερε ''

κόκκινος άνθρωπος

Ζήλεψα χθες τον τύπο με τα κόκκινα ρούχα στην παραλία,  ξεγελούσε πως στεκόταν στον αέρα,  ήταν τόσο θεατρικά όλα επάνω του,  παπούτσια,  καπέλλο,  και κυρίως το πρόσωπο,  η έκφραση του έσπαγε σε νεύματα,  μουτσούνες και συσπάσεις..
Είναι τόσο σπουδαίο να μπορείς να ελέγχεις κάθε σημείο σου,  να ξέρεις τι μπορείς να κάνεις,  να ξέρεις ποιός είσαι και να μην επιρεάζεσαι καθόλου από βλέμματα ξένων περαστικών..

πρώτη του μάη

Χόρτασα φύση και καλή παρέα.  Οργασμός του πράσινου και φυσικές πηγές.  Κουβέντες και θύμησες,  30+  χρόνια πίσω,  αξία ζωής οι φιλίες ετών,  και γέλιο,  γέλιο πολύ..  η φωτογραφική αφημένη στο πορτ μπαγκαζ!

_

Μποτιλιάρισμα..  μισή ώρα σχεδόν εκτός σχεδίου..  είχα πολλά χρόνια να το δω αυτό..

_

Κόσμος,  άνθρωποι,  αυτοκίνητα σε υπερμεγέθη αριθμό!