αγάπη

Αγάπη!

πολύ..

ανάγκη όλων μας*

υ.γ. αυτά τα χριστούγεννα,  ήταν προσωπικό στοίχημα και κατάκτηση ;)

''η Φάρμα''

''Στηλώνουμε τα μάτια στο ηλιοβασίλεμα,  ενώ από κάτω μας είναι η άβυσσος.  Κολυμπώντας σε έναν ωκεανό μετά από ένα ναυάγιο.''

Νομίζω πως το διάβασα μέσα στις σελίδες του βιβλίου μου,  ''η Φάρμα''  του Τομ Ρομπ Σμιθ και καλύπτει όλο το φάσμα της φετεινής μου χρονιάς.

από τους πιο σπάνιους κι από τους πιο ακριβούς

Θα ξεκινήσω από το τέλος!
Ήμουν εκεί πάνω την Κυριακή,  ξέρεις,  εκεί που ησυχάζουν όλοι αυτοί που άφησαν αυτό τον μάταιο κόσμο,  κι ήταν να πληρώσω ένα δεκαπεντάευρο χρωστούμενο από μέρες,  στο παιδί που είχε αναλάβει τον κήπο,  οπότε,  πάω,  ανάβω καντήλι κλπ,  και αρχίζω να ψάχνω γύρω τριγύρω γιατί συνήθως κάπου εκεί δίπλα βρίσκεται.  Πράγματι,  είδα το φορτηγάκι του στο δρόμο επάνω δεξιά,  και κάνω ένα ζιγκ ζαγκ ανάμεσα από τους τάφους και πάω και τον βρίσκω τον Α. και του δίνω τα δεκαπέντε ευρώ. Κλείσαμε για αυτό το διάστημα του λέω,  από την Άνοιξη και πάλι,  και γυρνώ τον δρόμο πάλι πίσω,  πάλι ζιγκζακωτά.  Λίγο αν ξέρεις από αυτά,  αντιλαμβάνεσαι πόσο δύσκολο είναι να προσπεράσεις φωτογραφίες και ονόματα.  Παίρνει το μάτι μου που λες μια φωτογραφία,  κι έρχομαι και σου λέω,  να εκεί,  ένα κορίτσι σαν τα κρύα νερά,  θα ήταν δεν θα ήταν είκοσι χρονών.

Σήμερα που λες,  τον Ι. τον σκέπασαν με χώμα,  αφού τον έβαλαν να κοιμηθεί ακριβώς δίπλα σ'  αυτό το κορίτσι.

*Θα μπορούσες ακόμη και να ζηλέψεις,  το πόσο καλός άνθρωπος ήταν,  και με πόση ποιότητα φίλος.  Από τους πιο σπάνιους και τους πιο ακριβούς.

**Εύχομαι,  εκεί που έχεις πάει τώρα,  να γεύεσαι παγωτό μαστίχα και να ρέει άφθονο το αλκοόλ.
Και να μην πονάς,  πουθενά,  πουθενά,  πουθενά..  μ' ακούς;  Και να μας θυμάσαι που και που..  και να ξέρεις πως σε αγαπάμε..

ίσως

Θυμάμαι εκείνα τα πρώτα χριστούγεννα με ολόφρεσκο το blog,  ήταν σαν μόλις να είχε έρθει ο άι Βασίλης με το καλύτερο δώρο όλων των εποχών.
Το ωραίο ήταν ότι το μυαλό μου ήταν γεμάτο πράγματα,  βιώματα προσωπικά,  κομμάτια με ενδιαφέρον από βιβλία,  συναισθήματα μετά από κινηματογραφικές προβολές.
Δεν μου κάνει εντύπωση τίποτα πια,  ακόμη και το καλύτερο βιβλίο ή η πιο ενδιαφέρουσα ταινία δεν βοηθούν στην γέννηση κειμένων.
Μια ησυχία μέσα μου κρατάει ισορροπίες.
Όλα μέσα στη ρευστότητα τους μοιάζουν να είναι εντάξει.

Θα μπορούσε να είναι ωριμότητα αυτό;

περί ζήλιας (?)

1)  Τα δεύτερα παιδιά σε μια οικογένεια είναι πάντα πιο όμορφα και πιο τσαχπίνικα από τα πρώτα (αυτό δεν ισχύει για τα δικά μου παιδιά)
2)  Το να ζηλέψεις το αδέρφι σου είναι κάτι σαν να αποδέχεσαι την ανωτερότητα του σε ομορφιά και εξυπνάδα,  αν δεν το αποδέχεσαι,  αν δεν ζηλέψεις είναι χειρότερο.
3)  Όταν οι γονείς λένε ''να να κοίτα ζηλεύει,  ζηλεύει''  και κοιτάζονται με νόημα (κι αυτό συμβαίνει εφ όρου ζωής)  αυτό πρέπει να το πιστέψεις,  ζηλεύεις τελεία και παύλα κι ας νιώθεις εσύ μια μητρική στοργή και μια τάση φροντίδας και προστασίας για την μικρότερη.
4)  Συναισθήματα αρνητικά ή θετικά έχουν μόνο τα μεγάλα παιδιά προς τα μικρότερα,  τα μικρότερα είναι από τη φύση τους απλά πιο έξυπνα,  πιο ευέλικτα,  πιο κινητικά,  πιο χαμογελαστά.
5)  Τα μικρότερα παιδιά κάνουν πάντα τη ζωή των μανάδων τους πιο χαρούμενη σε αντίθεση με τα μεγαλύτερα που έχουν τη γκρίνια για φρούτο.
6)  Το μεγαλύτερο παιδί,  ότι πονηριά κι αν σκαρφιστεί,  είναι από ζήλια,  το μικρότερο αν το κάνει είναι από τσαχπινιά.

Και για να περάσουμε από τα αστεία στα σοβαρά,  αφού μεγάλωσα με τις παραπάνω αρχές,  ρώτησα την Α. μια μέρα,  αν υπάρχει περίπτωση το δεύτερο παιδί,  το καλύτερο το εξυπνότερο το ομορφότερο κλπ κλπ,  να ζηλέψει ποτέ το μεγαλύτερο που στο κάτω κάτω άμα δεν έχει όλα τα παραπάνω προσόντα αφήστε το στην ησυχία του (αμ δε).  Θα είχε λόγο;

Και αν πολλά πολλά χρόνια μετά,  το δεύτερο παιδί,  μεγάλη γυναίκα πια,  αποδειχτεί υπερεκτιμημένο..  τότε τι;  Ποιός ζηλεύει ποιόν;  Ή μήπως όπου ''ζήλια''  ταιριάζει κάποια άλλη λέξη που δεν γνωρίζω;

Στην τελική μήπως απλά είναι ακατάλληλοι οι γονείς και όλα είναι στο μυαλό μας;

Εν τω μεταξύ μου έκανε κλικ αυτό που διάβασα εδώ.

ο φόβος

Δεν ξέρω πως να φέρω την κουβέντα στην άλλη πλευρά.  Δεν ξέρω κι αν θέλω δλδ.  Αναρωτιέμαι,  εμείς είμασταν εκείνοι παλιά;  Που πηγαίναμε εκδρομές και τρώγαμε παγωτά,  και φορούσα στο χέρι μου ένα σωρό δερματάκια και ασημένιες αλυσιδίτσες και τα έπιανε η Ε. κι έλεγε ''αχ σαν κοριτσάκι είστε κυρία Στέλλα''.
- Και τώρα πάμε εκδρομές και τρώμε παγωτά!
-  Ναι αλλά τώρα,  σε κάθε δαγκωνιά κοιτάμε πίσω μας,  να δούμε από που θα μας έρθει..

Μας μεγαλώνουν οι απουσίες των αγαπημένων μας και ό,τι,  κυρίως ό,τι προηγήθηκε από αυτές.
Είναι κι ο χρόνος που μας μεγαλώνει έτσι κι αλλιώς.
Και μετά είναι ο φόβος!
Απλά ο φόβος..

Το τελευταίο διάστημα,  δεν ξέρω πως να φέρω την κουβέντα στην άλλη πλευρά.  Δλδ δεν ξέρω αν υπάρχει καν η άλλη πλευρά ακόμη.

εν τω μεταξύ είναι Δεκέμβρης,  το λες και
μια σταθερότητα!

ευχαρίστηση

Κάπου ανάμεσα σε κάποια λαμπάκια και διάφορα παιχνίδια που κάθε χρόνο χρησιμοποιούμε για τον στολισμό του δέντρου (ναι ειναι αλήθεια,  δεν στόλισα ακόμη γιατί μια αυτό,  δυό εκείνο και τρεις το άλλο που να προλάβω η έρμη),  προσπαθώ να ξεχωρίσω στο μυαλό μου της έννοια της χαράς και αυτήν της ευχαρίστησης.  Κυρίως της ευχαρίστησης,  αυτή λοιπόν η αξιοπρεπέστατη κυρία,  σου δίνω το χέρι,  αργότερα,  αφού τα μισά ίσως και παραπάνω χρόνια της ζωής σου,  περπατάς δίπλα δίπλα με το ατίθασο, υπερκινητικό,  κοριτσάκι που ονομάζεται χαρά.

Η ευχαρίστηση,  έρχεται σαν απόσταγμα ζωής!  Και μοιάζει λίγο με την ευγνωμοσύνη,  όχι πως σου κάνουν την χάρη ή πως δεν κέρδισες μόνος σου την ευχαρίστηση αλλά σου την παραχώρησαν όπως πολύ όμορφα έγραψε στο κείμενο της η Διονυσία,  ούτε ακριβώς ικανοποίηση από την ανασκόπηση της ζωής ενός ανθρώπου,  όχι.  Ίσως επειδή μέσα στο δικό μου μυαλό,  έχει να κάνει με αυτό καθεαυτό το γεγονός,  πεντακάθαρο και με τη βαρύτητα του.

Η χαρά,  έχει να κάνει με την επιφάνεια.  Η ευχαρίστηση έχει υπόσταση και βάθος.  Η χαρά είναι διάφανη,  λαμπερή και άπιαστη.  Κατά το συναίσθημα της χαράς πετάς!  Η ευχαρίστηση έχει άρωμα.  έχει υφή,  έχει βαθύ καναπέ με βελούδινο ύφασμα και πολλά μαλακά μαξιλάρια για να κάτσεις να βολευτείς. Για να τη νιώσεις πρέπει να της δώσεις το 100% σου,  να γνωρίζεις τι θέλεις,  πώς θα το πάρεις και κυρίως να γνωρίζεις το τί μπορείς να πάρεις.  Γενικότερα η ευχαρίστηση χρειάζεται μια επίγνωση των πραγμάτων.  Μια γνώση.  Είναι λίγο πιο σοφή!  Και πιο ώριμη.  Και πιο σεμνή.  Και πιο σοβαρή.  Η ευχαρίστηση έχει δύναμη,  δεν έχει;

Έξω ο ουρανός έχει χρώμα λευκό (ναι υπάρχει και τέτοιος ουρανός).  Στο δωμάτιο,  σκόρπια φωτεινά λαμπάκια.  Ένας μόνιμος χαμός που αυτή τη φορά έχει συντροφιά όλα τα μπιμπλίκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου που χρειάζονται τα χεράκια μου για να μπουν στο δέντρο.  Αυτό είναι και χαρά και ευχαρίστηση.  Σαν να στήνουμε ένα λαμπερό τοίχος απέναντι σε όλα τα σκοτεινά που συμβαίνουν.  Που όσο αυτά θα πληθαίνουν,  τόσο εμείς θα κρατάμε κόντρα.  Για τη χαρά!  Και σπανιότερα για την ευχαρίστηση ;)

Δεκέμβρης

Ήθελα να γράψω πως έχω περάσει Δεκέμβρηδες και Δεκέμβρηδες,  χαρούμενους,  κουρασμένους,  απελπισμένους,  ερωτευμένους,  με κόμπους στο λαιμό,  με δάκρυα στα μάτια,  περιμένοντας μωρό,  κάνοντας σχέδια,  μετρώντας παρόντες,  αναπολώντας,  με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια,  παιδικούς κι εφηβικούς, ζόρικους,  εύκολους,  τρισευτυχισμένους.  Από όλων των ειδών.

Αλλά όπως και να έχει,  κάθε φορά..  κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες,  ο αέρας μύριζε και μυρίζει καραμέλα.  Η γεύση χορταίνει μέλι και κανέλα.  Χιονίζει άχνη.  Και όλα,  μα όλα ακόμη και τα πιο δύσκολα μοιάζουν λίγο πιο γλυκά!