διάλειμα

Η ωραιότερη μου στιγμή είναι όταν βρίσκομαι μέσα στην αγκαλιά ενός δάσους,  περιτριγυρισμένη από υπερβολικό πράσινο και λογής λογής φυτά και δέντρα,  και κοιτάζω κάτω στο βάθος τη θάλασσα,  τον ήλιο να ανατέλει αναδυόμενος σαν ένα τεράστιο μπαλόνι μέσα από την ανοιχτόχρωμη γαλήνη αυτού του απέραντου γαλάζιου που κυριολεκτικά με καθηλώνει.  Ούτε άγχος,  ούτε κρίσεις πανικού,  ούτε δεύτερες σκέψεις,  ούτε πόνος έστω τόσος δα.
Επέτρεψα στον εαυτό μου ένα μικρό διάλειμα κι ομολογώ πως ακόμη είμαι εκεί.
Δεν δέχομαι να επιστρέψω,  κι ας είμαι στο σπίτι μου από χθες.
Νομίζω πως αξίζει ο εαυτός μας να του δίνουμε συχνότερα τέτοιες ευκαιρίες!

Χίλια συγγνώμη για τα αναπάντητα σχόλια στην προηγούμενη ανάρτηση κι ευχαριστώ ιδιαίτερα όσες φίλες νοιάστηκαν και ανησύχησαν με την απουσία μου,  διάβαζα τα σχόλια σας αλλά δεν είχα την πρόσβαση για να απαντήσω,  ή δεν ήξερα πώς να το κάνω.

ροζ μπαλόνι

Θα ξυπνάμε ξημερώματα μόνο και μόνο να χαζέψουμε τον ήλιο που θα αναδύεται πίσω από τη θάλασσα,  εκεί όπου η ανατολή βάφει  θάλασσα & ουρανό στο χρώμα της πέρλας και ο ήλιος μοιάζει με ένα τεράστιο,  ολοστρόγγυλο ροζ μπαλόνι!
Θα βουτάμε σε νερά κρυστάλλινα και βυθούς εξωτικούς τις μέρες και τις νύχτες θα πίνουμε

franziskaner σε ψηλά παγωμένα ποτήρια.  Θα είμαστε λίγο μεθυσμένοι και όμορφοι και τα καβούρια θα γαργαλάνε τις πατούσες μας στην άμμο.
Φρέσκο ζυμωτό ψωμί στο τραπέζι του πρωινού,  θα σου κλέβω το βούτυρο,  θα μου ζητάς τη μαρμελάδα και θα μοιραζόμαστε ένα κομμάτι σοκολατένιο σπιτικό κέικ.
Θα πίνουμε παγωμένους καφέδες κάτω από τον αιωνόβιο πλάτανο,  καθώς μικρά παιδιά θα ανεβοκατεβαίνουν στα κλαδιά του.
Θα είναι ωραία,  θα δεις!

γευστική απόλαυση

Η αλήθεια είναι πως είναι αδύνατον να βγάλω μια ''καλή''  φωτογραφία το γλυκό που έφτιαξα,  ή έστω ένα κομμάτι του λόγω του ότι δεν προλαβαίνω να σκεφτώ,  προτιμώ να το τρώω!
Απίστευτα γλυκατζού,  αν και το εν λόγω γλυκό μου το ζήτησαν οπότε είχα και άλλοθι,  ό,τι απολαμβάνω πιο πολύ είναι να έχω στο τραπέζι μου όλα τα σχετικά υλικά,  αλεύρι, αυγά,  ζάχαρη κλπ την μεγάλη γυάλινη κούπα και το αγαπημένο μου μίξερ χειρός.
Απολαμβάνω ακόμη και το να ψάχνω για καινούργια συνταγή,  ή να ξεφυλλίζω το παλιό μου τετράδιο με τις παλιές,  δοκιμασμένες μου συνταγές.
Το γλυκό της φωτογραφίας το έφτιαξα για πρώτη φορά και παρ' όλο που είχα κάποιες επιφυλάξεις με αποζημίωσε.
Γεμίζει το στόμα με τη γλύκα της σοκολάτας,  της σαντιγής,  του κακάο και του σιροπιού.
Μαμαδίστικο όσο δεν παίρνει.
Το αντιγράφω κατ ευθείαν στο τετράδιο των κλασσικών οικογενειακών μου συνταγών,  ενθουσιασμένη!

Εσείς ποιό γλυκό,  καινούργιο ή παλιό αγαπάτε;

shadows

Τι είναι αυτό
 που θυμάμαι από σένα;
 Σε ποια θερμοκρασία;
 Με ποιο ρούχο;
 Ποια μέρα;
 Σε ποια κίνηση;
 Ή ακίνητη;
 Σε ποια στάση;
 Σε ποιο δωμάτιο;
 Με τι χτένισμα;
 Με τι καιρό;
 Με πόσο φως;
 Με πόσο σκοτάδι;
 Με ήχο τι;
 Με συνοδεία;
 Μόνη;
 Στη σκάλα;
 Στο δρόμο;
 Φθινόπωρο;
 Νέα;

 Ώριμη;
 Καπνίστρια;
 Μη καπνίστρια;
 Ονειροπόλα;
 Λυπημένη;
 Τα μάτια;
 Τα χέρια;
 Ένα στίχο;
 Το κοινότοπο;
 Το εξαιρετικό;

 σε θυμάμαι
 με τρόπο παρατατικό
 σε θυμάμαι
 συλλαβιστά με μιαν ανάσα
 σε θυμάμαι
 όχι σαν πρόσωπο
 όχι περίγραμμα
 όχι σαν σχήμα

 σε θυμάμαι

 σαν ανάμνηση

 σαν αισθητικό γεγονός



Γιάννης Ευσταθιάδης
''Τι είναι αυτό''
 -Άρση βαρών-


μουσική
The Shadows - Apache (1960)

με το καφεδάκι

Η ζωή μας είναι στιγμές. Αυτές μοιράζονται σε αγάπη, σε αδιαφορίες, σε μίση, θα έλεγα πως η αδιαφορία υπερτερεί. Οι στιγμές αγάπης και αλήθειας είναι πραγματικά λίγες και τόσο πολύτιμες που καμμιά φορά καίγονται από την ίδια τους τη λάμψη. Για τόσο όσο! Ωστόσο ρουφάμε στιγμές, κι αυτό το λέμε ζωή..

Σήμερα ο ήλιος έχει διαφορετική,  πιό επιφανειακή,  πιό αδύναμη αντανάκλαση επάνω στις φόρμες.  Γράφω ''επάνω'',  μέχρι χθες ήταν μέσα,  έφτανε στο μεδούλι.  Η γιαγιά μου έλεγε πως μετά το δεκαπενταύγουστο,  ο καιρός ''γυρνάει''.  Είναι φανερό πως συμβαίνει αυτό.

Χθες,  η πανσέληνος έμοιαζε σαν ένα φωτεινό πορτοκαλένιο αποτύπωμα,  έτσι καθώς προβαλόταν μουτζουρωμένη πίσω από τα σύννεφα.

μουσική
Summer's End - John Prine

αυγουστιάτικη βροχή

Νομίζω πως ποτέ μα ποτέ,  δεκαπενταύγουστο,  η πυρωμένη άσφαλτος,  οι επικλινείς σκεπές των σπιτιών,  τα διψασμένα σπαρτά,  δεν δέχτηκαν τόσο πολύ νερό. 
Τα αστραπόβροντα  στον μολυβένιο ουρανό,  φόβισαν το σκυλί μας που έψαχνε  να βρει τις ανάσες μας μέσα στη νύχτα.
Αυτό το βράδυ,  έμεινα άυπνη σκεπτόμενη τα πάντα. 
Ένα από αυτά είναι πως θα ήθελα να ζητήσω από τους φίλους μου να μου επισημάνουν τα ελαττώματα μου.
Χτυπήστε αλύπητα,  σαν την βροχή,  έτσι θα τους έλεγα!
Θα μιλούσαν άραγε;

Αύγουστος, στην καρδιά του!

Πολύκλειτος Ρέγκος, Ευαγγελίστρια - Τήνος, 1957 



Στην καρδιά του Αυγούστου,  ήρθε μπροστά μου αυτό!
http://metofeggariagalia.blogspot.com/2015/12/blog-post_12.html

Και ο ''κήπος του Επίκουρου'' που δεν κατάφερα ποτέ να διαβάσω ως το τέλος,  μια που αντί να με γαληνέψει μου έφερνε μια ανησυχία.  Αν και μ' αρέσει πολύ ο Ίρβιν Γιάλομ!

3,5 χρόνια μπαμπά!!!

τύχη

Σήμερα ας πούμε ότι ήταν μια κάπως πιό δροσερή μέρα.  Είχαμε να στείλουμε ένα γράμμα από το ταχυδρομείο,  έτσι μετά από καιρό,  περπατήσαμε ως εκεί,  στο κέντρο της πόλης μας και ήταν αρκετά απολαυστικά,  δεν μας πείραξε η ζέστη.

Βγαίνοντας από το σπίτι,  βρήκαμε 10 ολόκληρα ευρώ.  Έτσι,  μετά το ταχυδρομείο,  πήγαμε στην πιό δροσερή γωνιά της πόλης και ήπιαμε τα freddo μας.  Κερασμένα κι ας είναι η αλήθεια πως τον λυπήθηκε η ψυχή μου αυτόν που τα έχασε.
Δίπλα μας καθόταν δύο άντρες.  Εντάξει το ότι τελευταία είμαστε περισσότερο ωτακουστές παρά κουβεντιάζουμε μεταξύ μας δεν θα το συζητήσω.  Θα πω όμως πως ο ένας εκ των δύο ανδρών,  αυτός που μιλούσε και πιο πολύ,  φαινόταν άνθρωπος που έφαγε τη ζωή με το κουτάλι,  που έστιψε την πέτρα.

Έλεγε λοιπόν πως αν έχουμε πχ δύο ανθρώπους που ξεκινούν ένα εγχείρημα,  στην προκειμένη περίπτωση ήταν μια δουλειά,  μια επιχείρηση,  κι έχουν το ίδιο ταλέντο,  τα ίδια προσόντα,  κι ο ένας από τους δύο βοηθηθεί από τον παράγοντα τύχη,  θα εκτοξευθεί,  θα πάει πολύ πιο μπροστά.

Αναρωτιέμαι βέβαια εγώ με το απλό μου μυαλουδάκι,  όταν λέμε ότι δύο άνθρωποι έχουν το ίδιο ταλέντο τί εννοούμε;
Πώς μετριέται αυτό;
Ξέρει κανείς την εμπειρία του καθενός,  τις συμβουλές που έχει ακούσει,  τα πράγματα που έχει δει,  την ευελιξία του,  την ευστροφία του;
Εδώ λέμε την λέξη ''μεγάλο''  100 άνθρωποι κι εννοούμε 100 διαφορετικά μεγέθη!

Στην τύχη δεν πιστεύω αλλά πιστεύω στην ευελιξία και στην ευστροφία.  Στην τόλμη και την καπατσοσύνη.  Στο σωστό ένστικτο.  Και στους ρεαλιστικούς στόχους στους οποίους φτάνεις χτίζοντας μόνος σου σκαλοπάτι σκαλοπάτι τα βήματα.

Εσείς πιστεύετε στον παράγοντα τύχη;

υ.γ.
στη φωτογραφία μια πολύ συμπαθητική λιβελούλα που λένε πως φέρνει τύχη.

το ''μάτι''

Δεν πιστεύω στο ''μάτι''.
Δεν έχω νιώσει ποτέ κακή ενέργεια,  δεν έχω νιώσει ποτέ να με ματιάζουν.
Έχω όμως νιώσει ανθρώπους να με απωθούν,  όταν θαυμάζω κάτι επάνω τους και μου απαντούν άμεσα ή έμεσα ''αχ μη θα με ματιάξεις''!

Ωστόσο χθες,  που νιώθαμε ''κάπως''  στην οικογένεια,  είδαμε κι αποείδαμε,  χρησιμοποιήσαμε τα μεγάλα μέσα,  βάλαμε δυό ανθρώπους να μας ξεματιάξουν.  Την αδελφή και την φίλη της μαμάς μου.
Δεν ξέρω αν πέτυχε,  πάντως σήμερα ήρθαμε στα συγκαλά μας.

Εσείς ''ματιάζεστε'' ;;;

:-)))

εσύ είπες

Δεν ξέρω αν υπάρχει πραγματικός και μη έρωτας,  αυτός που χάνεται κι ο άλλος που όχι,  ξέρω ότι ο δικός μου (απορίας άξιον),  δεν φεύγει.  Είναι εδώ και κάθε που αποσυντονίζονται οι ισοροπίες μου,  δεν θέλω μα τον βλέπω.  Με πληγώνει,  με διαλύει,  με κάνει λιώμα!  Οι αναμνήσεις,  το πάθος,  τα όνειρα,  οι ωραίες στιγμές τον συντηρούν και μου τον θυμίζουν.  Μια κίνηση απλή χρειάζεται να τον αγγίξω,  να τον αισθανθώ και πάλι,  αρκεί να θέλω,  αρκεί να συμπέσουμε χρονικά..

κάποτε..

παγωτό!

Έχω μια τρελλή όρεξη για παγωτό και μια ανεξήγητη επιθυμία να μιλήσω μαζί σου.  Πεθύμησα εκείνες τις στιγμές που ακουμπούσα τις λέξεις μου στο στήθος σου και η αγκαλιά σου ήταν δυό απλωμένα χέρια.  Βυθιζόμουν μέσα και κούμπωνα.
Πριν λίγο,  ήθελα να βάλω το νούμερο του τηλεφώνου σου στο viber.  Έτσι μόνο για να νιώθω ότι σ' έχω,  ότι ανά πάσα στιγμή μπορώ να σου μιλήσω κι ας μη το κάνω. 
Ξέρω πως αν σου το ζητήσω εσύ δεν θα μου το στερήσεις.
Τα δικά μου όρια  είναι που έχουν στενέψει τόσο που καμμιά φορά ο χώρος που έχω επιτρέψει στον εαυτό μου με κάνει να δυσανασχετώ.

*Αυτό που μου δίδαξε ο χρόνος είναι πως μπορεί να περιορίζεται εξ ανάγκης  ο έρωτας μα δεν μπορεί να περάσει στη λήθη.
Αναφαίρετο δικαίωμα!!!

λίγη δροσιά

Η ζέστη είναι ανυπόφορη,  τα κλιματιστικά δουλεύουν στο φουλ,  ο ιδρώτας τρέχει χωρίς κόπο σε χοντρές σταγόνες κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης και όλα αποκτούν όλο και πιο νωχελικό ρυθμό.
Καρπούζι,  το απόλυτο καλοκαιρινό και δροσερό φρούτο,  που δεν δοκίμασα ακόμη αυτό το καλοκαίρι.  Λατρεύω τα ροδάκινα,  με τα οποία καλύπτομαι και νιώθω κορεσμό.
Η αλήθεια είναι πως δεν αντέχω το αίσθημα της πείνας.  Νιώθω σαν να πονάω.  Υποφέρω.  Ίσως και για αυτό,  τα τελευταία χρόνια όσο κι αν παιδεύομαι να χάσω κάποια κιλά δεν το καταφέρνω.  Φτάνω ως ένα σημείο και μετά stop.
Είναι επίπονο το να κόβεις ποσότητες,  το να θρέφεσαι με αυτό που πρέπει και όχι με αυτό που θέλεις.  Βέβαια από την πρώτη εβδομάδα νιώθεις ελαφριά και όμορφα και με μεγαλύτερη ενέργεια,  αλλά πόσο μπορεί να κρατήσει αυτή η αυτοσυγκράτηση;
Το γατί της φωτογραφίας πάντως αποκλείεται να έχει τέτοια θέματα και να κάνει τέτοιες σκέψεις.
Κοιτάζει ευτυχισμένο κατ' ευθείαν στο φακό!

υ.γ.  σαν να φυσάει και είναι υπέροχα!!!