ΑυΤή η ΣτΙΓμή

 

Το μόνο που μένει,  είναι να αναλογιστείς τα τωρινά κουτάκια σου και να τα χρησιμοποιήσεις.   Άλλοι ζούνε πχ όλη τη διαδικασία των πραγμάτων,  με αρχή,  μέση και τέλος.  Κι άλλοι την περνούν σαν όνειρο που δεν είναι σίγουροι πως είδαν,  σα να πρόκειται για κάποιο βιβλίο που αν το βαρέθηκες το πετάς στην άκρη.  Όμως δεν είναι έτσι.  Δεν έχεις το χρόνο κι ούτε το δικαίωμα της πλήξης,  παρά μόνο οφείλεις να ανακαλύψεις την νοστιμιά κι ας μην υπάρχει.  Νομίζεις πως δεν υπάρχει.  Τη νοστιμιά την βάζουμε εμείς,  χωρίς εμάς καμμία στιγμή δεν θα ήταν ΑυΤή η ΣτΙΓμή.

προτεραιότητες

 

Στις προτεραιότητες,  μπορεί να είναι και η ηρεμία σου.  Αυτή κι αν δεν είναι ποιότητα ζωής!!!

παράθυρα

 

Χαζεύεις κι εσύ τα παράθυρα που συναντάς στις βόλτες σου;  Φαντασιώνεσαι τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω τους,  πλάθεις τις ιστορίες τους;  Παράθυρα κλειστά είτε ανοιχτά,  με φώτα σβηστά ή φωτεινά,  με κουρτίνες ή χωρίς,  με κάποιο μικρό γλαστράκι στο περβάζι ή κάποιο μπιχλιμπίδι κρεμασμένο στο πόμολο.  Παράθυρα που δείχνουν που οι άνθρωποι τους κοιμούνται,  ή πως έχουν στρώσει το τραπέζι για το μεσημεριανό φαγητό.  Παράθυρα που καθρεφτίζουν τις Δευτέρες,  τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες.  Παράθυρα βρώμικα,  παράθυρα νοικοκυρεμένα και παράθυρα επαγγελματικά.  Παράθυρα χαραγμένα με τα σημάδια του χρόνου κι άλλα πάλι ακατοίκητα ακόμη,  καινούργια.  Παράλληλα ανοίγματα,  παράλληλες ζωές. 

έτσι κι αλλιώς..

 

.. η ζωή θα μοιάζει πάντα με ζεστή σοκολάτα,  ακόμη κι αν η σοκολάτα σου προκαλεί αλλεργία.  Το πράσινο,  η φύση,  τα δάση θα είναι πάντα ο προσωπικός σου παράδεισος ακόμη κι αν ζούν μέσα σ'αυτά τα ζωύφια και τα ερπετά που τόσο απεχθάνεσαι.   Κι οι άνθρωποι θα είναι πάντα όμορφοι και μέσα στην καρδιά σου ακόμη κι αν εκφράζονται με λάθος τρόπο!

καινούργια ρουτίνα με..

 

..  αντισταμινικά και εισπνεόμενο.  Για αυτό,  να μην αφήνεις ποτέ για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα.  Αύριο δεν ξέρεις αν θα λειτουργείς με το 100% σου!

την τρυφερότητα..

 

 ..  κάποιοι άνθρωποι την προσφέρουν απλόχερα και κάποιοι άλλοι δεν ξέρουν καν πώς να την δώσουν.

Προσπαθώ να σκεφτώ για ποιό λόγο συμβαίνει αυτό.  Έχει να κάνει με τους χαρακτήρες,  με τη γενναιοδωρία και την τσιγγουνιά αλλά και με το πόσο γεμάτος νιώθει κάποιος από αυτά που έχει πάρει στη ζωή του.  Αυτός που έχει πλεόνασμα δίνει,  αλλά πολλές φορές αυτό το πλεόνασμα είναι που ο καθένας το κρατάει για τον εαυτό του.  Από φόβο ίσως για να μην πληγωθεί.

Διαφορετικό αυτό,  αλλά το βρίσκω υ π έ ρ ο χ ο να σου λέει κάποιος πως θέλει να σε βλέπει κάθε λεπτό της ζωής του!  Να θέλει να είναι μαζί σου!!!

Σίγουρα,  την τελευταία,  μη πω και την πρώτη κουβέντα την έχει η χημεία.

επισκέψεις

 

Κι εκεί που λες δεν σε επισκέπτεται κανείς,  νά 'σου ένας πονόλαιμος και μπόλικος βήχας.  Το τεστ για τον κορονοιό που έκανα το πρωί δεν έδειξε δεύτερη γραμμούλα.  

Όρεξη για φαγητό έχω

Γεύση και όσφρηση έχω εκτός από ένα περίεργο συναίσθημα στην άκρη της γλώσσας.

Επίσης περίεργη αίσθηση,  στιγμές στιγμές,  στην επιφάνεια του δέρματος.

Λίγος πονοκέφαλος επίσης..

καφεδάκια

 

Εγώ τις όμορφες μέρες,  θα τις κύκλωνα με πράσινο φωσφοριζέ,  να μοιάζουν με το γρασίδι της άνοιξης.  Δυό τρία στίγματα εδώ κι εκεί,  σαν μικρές κόκκινες μουτζούρες θα ήσαν παπαρούνες διάσπαρτες.  Και η χαρά, θα ήταν το κίτρινο του ήλιου εναλλασόμενο με το γκρίζο της βροχής!

αδεξιότητες

 

''I am that clumsy human,

always loving,

loving,  loving.  And loving.

And never leaving.''

 

Frida Kahlo

Από το μωβ ημερολόγιο,  κατά την επίσημη είσοδο της Άνοιξης,  αν και για μένα αυτό δεν ισχύει.  Η δική μου Άνοιξη υφίσταται από την πρώτη του Μάρτη.  Αναφαίρετο δικαίωμα!!!

στο βερμούτ

 

Μ' αρέσει,  που ακόμη ζω τέτοιες όμορφες στιγμές,  πίνοντας καφεδάκι με μια φίλη και που συζητώντας για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων λέγαμε πόσο δύσκολες είναι αλλά ξέρεις,  κάπως εκ του ασφαλούς.  

Μ' αρέσει επίσης που κατάλαβα,  όχι για πρώτη φορά,  πως πριν το οριστικό,  πραγματικό τέλος μιας σχέσης,  συμβαίνει για μεγάλο χρονικό διάστημα μια τεράστια σιωπή που όμως δεν είναι γεμάτη από αγάπη.

Αγάπη είναι ένα λαμπερό  δάκρυ που μπορεί άθελα σου να σου ξεφύγει όταν μιλάς για αυτόν/ή που αγαπούσες και που δεν υπάρχει πια.  

Αγάπη δεν είναι να κάνεις ότι τίποτα δεν συμβαίνει,  ενώ έχει γυρίσει ο κόσμος ανάποδα. 

πέρασε κι αυτό..

 

..όπως  όλα που φεύγουν όπως έρχονται.  Συνήθως αφήνοντας ένα κάτι για να έχεις να θυμάσαι.  Οπότε τώρα,  μια βδομάδα μετά,  μπορώ να πως πως σας βλέπω άνετα και με τα δύο μου μάτια.  

Λες,  δε συμβαίνει τίποτα το συγκλονιστικό στη ζωή μου και ξαφνικά αρχίζεις και κάνεις γνωριμίες με γιατρούς και φιλίες με φαρμακοποιούς.  Έχει κι αυτό το κάτι τις του,  αλήθεια είναι!

Ευτυχώς,  το μάτι δεν είναι πόδι κι έτσι φορώντας γυαλιά ηλίου,  οι βόλτες συνεχίστηκαν άνετα σε μια Θεσσαλονίκη πιο λουλουδιασμένη και πιο γραφική από ποτέ.  Άνοιξη βλέπεις!  Είναι η εποχή που ό,τι καιρό κι αν κάνει θα σου αρέσει γιατί ακόμη κι όταν το κρύο είναι τσουχτερό στο βάθος βάθος νιώθεις πως θα είναι για τόσο όσο. 

Έχω τη διάθεση,  από την αρχή του χρόνου και φτιάχνω μικρά τετράγωνα από ενωμένα κομμάτια υφασμάτων.  Μετά,  από επάνω,  κάτι θα σκεφτώ να κεντήσω,  αν όχι το αφήνω στην άκρη για να δω τί θα τα κάνω κάποια άλλη στιγμή.  Έτσι,  σχεδόν ανά βδομάδα,  τελειώνω κι από κάτι μικρό.  Έχει μια ηρεμία η διαδικασία αυτή και θέλω να πιστεύω πως κάτι όμορφο θα βγει στο τέλος.  Ίσως όμως και όχι,  καθόλου δεν με πειράζει. 

Λοιπόν,  συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.  Το να φεύγεις και πίσω σου να λένε.  Όχι απαραίτητα άσχημα πράγματα,  αυτοί που τους αρέσει να λένε το κάνουν και με καλά.  Βάζουν και λίγες δικές τους σκέψεις,  αυθαίρετα συνήθως συμπεράσματα έτσι ώστε να αισθανθούν πως είσαι του χεριού τους.  Πως σε ''γνωρίζουν''.  Κι από την καλή κι από την ανάποδη.  Και πως έχουν βρει τον κωδικό ώστε να ξεκλειδώσουν το όποιο μυστήριο εκπέμπεις.  Το έκανα κι εγώ αυτό κάποτε.  Και ξέρω το γιατί και το πώς.  Όπως και ξέρω πως είναι αναπόφευκτο.  Παλιά, εξαιτίας αυτού έφευγα.  Τώρα παραμένω.  Ίσως επειδή με κούρασε η μοναξιά.  Ίσως και να άλλαξαν και οι ανάγκες.  Ίσως και να άλλαξε η δική μου ανοχή απέναντι σ'αυτούς τους ανθρώπους. 

 

μου έχει ξανατύχει..

 

 ..μετά από στιγμές χαράς,  και μάλιστα μετά από ημέρα γιορτής όπου έπαιρναν κι έδιναν οι ευχές και τα χρόνια πολλά,  να βρεθώ στο νοσοκομείο,  μην τρομάξετε,  δεν ήταν για πολύ σοβαρό λόγο αυτή τη φορά.  Έτσι,  αφού την Τετάρτη συνάντησα την παρέα μου,  κι αφού η ξαδέρφη μου έφερε μια ολόκληρη τούρτα και σβήσαμε τα κεράκια μαζί με μια φίλη που έχουμε γενέθλια με μια μέρα διαφορά (και δύο χρόνια αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία,  κεραστήκαμε πολύ και γελάσαμε πολύ,  όλα έδειχναν μια χαρά.

Εκτός,  από ένα μικρό βάρος που είχα στα βλέφαρα,  κι αυτό κάποιες στιγμές και όχι όλες τις ώρες,  και την αίσθηση ότι έχω άμμο μέσα στα μάτια μου που ήταν και δεν ήταν και μάλιστα προβληματιζόμουν αν ήταν της φαντασίας μου,  την Παρασκευή το πρωί ξύπνησα χωρίς υπερβολή με το δεξί πάνω βλέφαρο τούμπανο,  τόσο που ο καλός μου μου είπε ''να πάμε στα επείγοντα του νοσοκομείου που εφημέρευε,  ευτυχώς πέντε λεπτά από το σπίτι μου.  

Με είδε λοιπόν ένας νεαρός γιατρός,  μου εξήγησε και σχηματικά δείχνοντας μου ένα σκίτσο που απεικόνιζε ένα βλέφαρο και μου είπε πως το κόκκινο εξάνθημα είναι χαλάζιο,  το οποίο προκλήθηκε από βλεφαρίτιδα,  κι η βλεφαρίτιδα από ξηροφθαλμία,  που σημαίνει πως το μάτι μου έχει αυτό το υγρό που το λέμε δάκρυ αλλά είναι σκέτο νεράκι,  δεν περιέχει αυτό το πολύτιμο λιπαντικό που θα έπρεπε να περιέχει.

Έτσι,  αυτή τη στιγμή σας βλέπω με 1 + 1/2 μάτι,  κάποιες στιγμές όμως το νιώθω πιο ανάλαφρο και κάποιες άλλες πιο βαρύ και πονεμένο.  Δημιούργησα και μια νέα ρουτίνα,  πρωί βράδυ σαπούνισμα τα βλέφαρα με τζελ blephacare,  λίγο μετά επίσης πρωί και βράδυ αλοιφή εντός του δεξιού ματιού που έχει το χαλάζιο gentadex (για δέκα μέρες) και στις 12,  3,  6 και 9 το βράδυ από μια σταγόνα στο κάθε μάτι  H eye drops σταγόνες για την ενίσχυση του υγρού των ματιών με υαλουρονικό.

Το όφελος,  όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα είναι ότι ξαφνικά,  για κάποιο μυστήριο λόγο εξαφανίζονται και το άγχος και το στρες. 

62 κεράκια επάνω στην τούρτα

 

Λέγαμε με ένα φίλο πόσο τα τηλεφωνήματα έχουν γίνει ακριβά και πόσο δύσκολα πλέον ο άλλος θα σου δώσει τον χρόνο του,  να σχηματίσει το νούμερο σου στο τηλέφωνο,  να σου πει χρόνια πολλά με την φωνή του έστω.  Η σπιρτάδα του facebook άλλαξε τη ζωή μας,  περιορίζοντας τις ευχές σε -μου αρέσει,  καρδούλες και copy paste φωτογραφίες-.  Δεν λέω πως δεν έχει το γούστο του κι αυτό άλλωστε δέχομαι πως δημιουργείται μια χαρούμενη,  ευτυχισμένη ατμόσφαιρα,  ψεύτικη μεν,  ονειρική δε..  αλλά τί να το κάνεις.  

Πολλές φορές σκέφτομαι πως έχει αλλάξει σε τέτοιο βαθμό η ζωή μας που πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν δίχως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.  'Ισως τότε να φαντασιωνόμασταν πραγματικούς φίλους από ανάγκη και μόνο,  να τους ονομάζαμε έτσι.  Τώρα διακρίνουμε τη διαφορά,  όπως επίσης ξέρουμε πια καλά,  πως εμείς που δεν επενδύσαμε σε παρέες και φιλίες στενά δεμένες,  ή που δοκιμάσαμε να επενδύσουμε και αποτύχαμε οικτρά,  την ημέρα των γενεθλίων μας το πολύ πολύ να μας τηλεφωνήσουν ένα με δύο άτομα.  Αν το καλοσκεφτείς στο ολότελα κι αυτό καλό είναι.  

62 κεράκια επάνω στην τούρτα σήμερα,  και προχωράμε..

the banshees of Inisherin / τα πνεύματα του Ινισέριν

 

 

 

Πιστεύω πως είναι μια ταινία που δεν ξεχνιέται φεύγοντας από την αίθουσα,  που θα την θυμάται για πολλά χρόνια ο θεατής!  Βαθιά ανθρώπινη,  με αξιόλογες ερμηνείες και πολύ ωραία φωτογραφία.  

-Γιατί δεν του μιλάς πιά;

-Γιατί είναι βαρετός

-Όλοι είμαστε βαρετοί!

Η σχέση μεταξύ δύο παλιόφιλων,  σε ένα μικρό,  φανταστικό νησί της Ιρλανδίας,  αλλάζει όταν ο ένας από τους δύο,  ξαφνικά,  του ζητάει να μη του ξαναμιλήσει.  Δεν υπάρχει καμμία αιτία για αυτή του την απόφαση,  παρά μόνο μια εσωτερική,  υπαρξιακή απελπισία.  Αυτό που ακολουθεί τουλάχιστον στα δικά μου μάτια δεν δείχνει φυσιολογικό αλλά πάλι μήπως δεν είναι μια άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου;  Η ουσία είναι πως και οι δυό πονάνε,  ματώνουν,  μπαίνουν σε ακραίες ενέργειες.  Ο ένας με τον εγωισμό του ''γιατί''  και ο άλλος με τον εγωισμό του ''γιατί έτσι''.  

''Όλοι είμαστε βαρετοί'',  η πιο ρεαλιστική ατάκα της ταινίας και ''πάντα ο ίδιος άνθρωπος δεν ήταν'';  Ήταν,  να όμως που ξύπνησε ένα πρωί και σκέφτηκε ''δεν σ'αντέχω άλλο,  δεν αντέχω να σ'ακούω να μιλάς για τον εαυτό σου,  για τα σκατά του αλόγου σου,  δεν μ'ενδιαφέρουν αυτά που λες,  θέλω το μυαλό μου απερίσπαστο και άδειο από την δική σου καθημερινότητα,  για να μπορέσω να βάλω σε μια τάξη αυτά που ενδιαφέρουν εμένα,  στον λίγο χρόνο που μου απομένει να ζήσω''.

Σκέφτηκα πως οι φιλίες στηρίζονται στην αποδοχή του ενός προς τον άλλον.  Κι όταν αυτή η αποδοχή για τους δικούς της λόγους μας τελειώσει,  βάζουμε ένα τέλος γιατί απλά δεν αντέχουμε.  Χάνεται η υπομονή.  Κι ακόμη κι αν νιώθεις ότι τον άλλον σε μια δύσκολη του στιγμή οφείλεις να τον βοηθήσεις,  δεν αντέχεις την καθημερινότητα μαζί του.

Κι αυτό πονάει και τους δύο,  ίσως λίγο περισσότερο αυτόν που το αποφασίζει,  γιατί είναι σκληρό ακόμη και για σένα τον ίδιο να αλλάζουν τα συναισθήματα σου,  ματώνεις όλο τον εσωτερικό σου κόσμο καθώς προσπαθείς να αποσυνδεθείς.  Ίσως λέω,  πιστεύοντας πως με αυτόν τον δραματικό τρόπο θα δώσεις μια καινούργια αρχή στη ζωή σου.  Ίσως δλδ να πιστεύεις ότι δίνεις μια αξία στα λίγα χρόνια που σου απομένουν.

*Ομολογώ ότι το τέλος μου άφησε ένα κενό,  γιατί σε όλη τη διάρκεια του έργου,  περίμενα πως θα επανορθώσουν,  πως θα πέσουν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου,  πως θα συνέχιζαν να πίνουν παρέα αυτές τις μαύρες λαχταριστές μπύρες στο μπαρ, πράγμα το οποίο δεν συνέβη.

Είναι θλιβερό αλλά και τόσο αληθινό,  ωστόσο όταν αγαπάς τον εαυτό σου οφείλεις να αφουγκράζεσαι τα συναισθήματα σου.  Αυτή η αίσθηση πιστεύω πως έρχεται σαν καταλύτης,  να καλύψει αυτό το κενό που αφήνει με την ας την πω κυνικότητα της, η έκβαση της ταινίας.

η απόδοση των ευθυνών

 

Ως μετέπειτα στάδιο, η απόδοση των ευθυνών,  είναι πιο δύσκολη ακόμη κι από το ατυχές,  καταστροφικό συμβάν.  Αυτό το ότι δεν μεριμνήσαμε,  για μια σωστή υποδομή έτσι ώστε να δημιουργήσουμε ένα έδαφος ασφαλές όπου θα πατούσαμε σήμερα κι εμείς και τα παιδιά μας.  Εθνική τραγωδία σήμερα,  βιβλική καταστροφή χθες,  συγκλονιστικά συμβάντα δείχνουν συνεχώς τις ελλείψεις κι η πυξίδα έχει κολλήσει σε ένα προσανατολισμό με το όνομα -μηδέν-  πιστεύαμε πως μας λείπει η ποιότητα ζωής,  μα είναι κάτι πολύ παραπάνω.  Πολύ λυπάμαι αλλά κι αυτό τί νόημα έχει;

*Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο κανείς δεν είναι ελεύθερος, 

στον οποίο σχεδόν κανείς δεν είναι ασφαλής, 

στον οποίο είναι σχεδόν αδύνατο να είσαι ειλικρινής 

και να παραμείνεις ζωντανός. 

~Τζωρτζ Όργουελ~ 

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΠΟΒΑΘΡΑ ΤΟΥ ΓΟΥΙΓΚΑΝ