πουφφφφφ

*


Kαι ξαφνικά..  ακούς ένα πουφφφφφ..  και σκάει το μπαλόνι..


Να έτσι!


*

LOVE

Πάντα στολισμένος έρχεται ο έρωτας..
Όμορφος,  σαγηνευτικός,  γοητευτικός!
Διεκδικητικός και αλαζόνας.  Νομίζει ότι τα έχει όλα,  ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα,  οτιδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο,  για να έρθεις κοντύτερα σ' αυτό που φαντάζει το άλλο σου μισό.
Τραβάς λοιπόν από δω,  κόβεις από κει..  ξεχειλώνεις και στενεύεις κι αυτό όλο το ονομάζεις ''βάζω νερό στο κρασί μου για να έρθω πιο κοντά''.
Αν ήξερες πόσο ξεγιελιέσαι και πόσο ζαλίζει αυτό το νερό..  πόσο σε μεθάει..
Όσο σε φέρνεις στα μέτρα του άλλου τόσo σε χάνεις..  ώσπου σιγά σιγά ούτε ο ίδιος δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου..

Και το χειρότερο;  Δεν σε αναγνωρίζει ούτε το άλλο σου μισό.  Και κάπου εκεί το παιχνίδι λήγει.  Με κερδισμένους και χαμένους..  κι αρχίζεις να γλύφεσαι και να συνειδητοποιείς..  πότε ήρθαν στο σώμα σου όλες αυτές οι πληγές;  Πότε βρέθηκες με κομμένο πόδι;  ή με στραμπουληγμένο χέρι;

Και περνάει ο καιρός..  και συνέρχεσαι..  αργά..  μα σταθερά.. βρίσκεις γη κάτω από τα πόδια σου..
Κι όταν ξαναποκτήσεις γερά όλα σου τα μέλη,  ψάχνεις να ξαναδοθείς..  τόσο άτιμη είναι η ζωή..  τι λέω άτιμη..  πουτάνα είναι..

το πριν

*

Εκείνη η Άνοιξη,  την έχω κατά νου ακόμα,  αυτό το λίγο πριν τον έρωτα μου θύμιζε..  σα να ήταν διάχυτο στην ατμόσφαιρα αυτό το κάτι που κάνει τα ετερώνυμα να έλκονται..  αλλά όχι αυτούσιο αυτό,  παρά η φάση ακριβώς πριν από αυτό..

*

όνειρο ήταν

Έβλεπα στον ύπνο μου την Δ.
Ήταν ίδια,  όπως τότε..  πολύ ξανθά μαλλιά,  ελαφρώς απρόσιτο ύφος,  όμορφα χαρακτηριστικά προσώπου που εύκολα μάζευαν τα βλέμματα επάνω της!
Σου άφηνε μια ελαφριά αίσθηση του ανικανοποίητου,  είχε αποτυπωμένη μια γλυκιά μελαγχολία στο πρόσωπο της,  είχε μια πάρα πολύ ωραία δουλειά κατά τα δικά μου πάντα μέτρα και πολλές καλλιτεχνικές ανησυχίες οι οποίες ήταν και το μοναδικό κοινό σημείο μας,  η μοναδική επαφή,  το δυνατό κομμάτι που άγγιζε η μια την άλλη.
Κρατούσε ένα μικρό καφετί σκυλάκι,  από αυτά με τη σγουρή τρίχα που μοιάζουν με μακριά λουκάνικα,  και το πήρα με λαχτάρα αγκαλιά..
Το χάιδευα και του 'λεγα γλυκόλογα,  ενώ η Δ. του πείραζε την ουρά για να κατέβει από την αγκαλιά μου,  και να φύγουν.
Είχε πάντα μια δουλειά σημαντική  μετά,  και το σεβόμουν ακόμη κι αν αυτό σήμαινε λιγότερη βόλτα,  ή λιγότερη κουβέντα κατά τη διάρκεια ενός σύντομου καφέ..
Την έπεισα,  καθώς ο σκουρόχρωμος σκύλος άλλαζε αγκαλιές,  να καθήσουμε σε ένα τραπεζάκι που βρέθηκε μπροστά μας για καφέ.
Μου προκαλούσε άγχος,  ήταν δύσκολο άτομο,  καθόλου χαλαρό κι έπρεπε να μετράω τις λέξεις μου για τυχόν παρεξήγηση.
Με ρώτησε ''τι κάνεις Στέλλα;'' κι ένιωσα πως είχα τόσα να της εξιστορήσω που χρειάστηκα επειγόντως ένα μεγάλο ποτήρι δροσερό νερό.
Δεν κάλεσα σερβιτόρο,  σηκώθηκα εγώ η ίδια να το πάρω και χάθηκα σε δρόμους που κατάπιναν σπίτια..  βρέθηκα σε άλλα μέρη,  άγνωστα,  ένα μαγαζί,  πραμάτεια,  άλλα άγχη.  Συνέχισα να ψάχνω όμως,  το ζαχαροπλαστείο λεγόταν ''Τσάμης'',  ρώτησα μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία μου έδειξε το δρόμο αλλά μέχρι να κατευθυνθώ προς τα εκεί είχα ξεχάσει την φίλη μου,  τον σκύλο της,  το νερό και υποθέτω ότι κάπου εκεί ξύπνησα..

Δεν ξέρω τι με έφερνε κοντά στην Δ.,  σίγουρα δεν ήταν το ίδιο μ' αυτό που έκανε εκείνη να απομακρυνθεί από μένα..  νομίζω με προσέλκυε πάντα ό,τι αντίθετο προς εμένα το οποίο μου σερβιριζόταν σε φανταχτερό περιτύλιγμα..

Ας είναι καλά όπου κι αν είναι,  ό,τι κι αν κάνει..

διαδοχικά

*

Ξέρω πια,  πως το ένα φέρνει το άλλο..  με μαθηματική ακρίβεια..  όπως το ένα παιχνίδι μου διαδέχονταν το άλλο όταν ήμουν παιδί,  όπως η μια φίλη έδινε τη θέση της στην άλλη αργότερα..
Το κάθε τι που έζησα θα το ασπαζόμουν ευλαβικά μαζί και ότι το διαδέχτηκε κι η κάθε εμπειρία,  που έφερε μιαν άλλη εμπειρία και το κάθε μάθημα ένα άλλο μάθημα..

Κι ο χώρος που είχα..  ο χώρος που έχω..  ήταν πάντα άπλετος!

*

μυστικά (ενώθηκα)

Κάποιες σταγονίτσες απ' το σάλιο σου
αιωρήθηκαν στον αέρα,  καθώς μιλούσες δυνατά
και γελούσες,  κι όπως βρισκόμουν δίπλα σου
τις δέχτηκα στα χείλη.
Πιό πολύ κι από αγίασμα οι σταγονίτσες απ' το σάλιο σου,
κι όταν διαλύθηκαν στο στόμα μου
ήταν σαν μυστικά να ενώθηκα μαζί σου,
σαν μυστικά να σε έβαζα μέσα μου.
Πιό πολύ κι από αγίασμα το σάλιο σου,
κι ας μην έχουμε φιληθεί ποτέ στο στόμα,
κι ας τρέμει το φυλλοκάρδι μου
πως πάλι θα απομακρυνθείς και θα σε χάσω-
κι η συμπεριφορά σου δείχνει
πως δεν μετράω πια για σένα.



Αλεξάνδρα Μπακονίκα

''Πεδίο πόθου''
εκδ. Μεταίχμιο
2005

paris

Η κινητήρια δύναμη είναι ο έρωτας!
Να διαλύσεις,  να ξαναφτιάξεις,
να ονειρευτείς,  να διεκδικήσεις,
να πατήσεις,  να απαιτήσεις,
να αψηφήσεις,  να τρέξεις,
να μηδενίσεις..

Η λογική μόνο φραγμούς βάζει..  κι αναιρεί τον έρωτα..  οπότε μη συγκρίνεις ανόμιες καταστάσεις και πράγματα,  το τι θα έκανες τότε και το πόσο κομμάτι του εαυτού σου θα έδινες,  καμμία σχέση με το σήμερα !
Ό,τι πρόλαβες..

λαβ

*

Αγάπη είναι..  όταν έχεις λύσει όλα τα υπόλοιπα θέματα μαζί του..  όπως πχ του ανταγωνισμού,  της διεκδίκησης,  της ζήλειας,  του εγωισμού κλπ κλπ

*

αυτός

*

Μ' αρέσει τόσο πολύ αυτός ο ''καλός''  μου εαυτός που κυκλοφορεί ελεύθερος το τελευταίο διάστημα..

*

summer wine

Παρ' όλη την αγάπη μου προς τις γαλλόφωνες ταινίες,  δεν λάτρεψα ποτέ το Παρίσι,  σε αντίθεση με τις Ιταλικές πόλεις,  Ρώμη,  Βενετία,  Νάπολη!  Αν όμως θα έπρεπε να ζήσω κάπου,  σ΄ένα τόπο πέρα από αυτόν που γεννήθηκα,  θα ήθελα να ήταν κάπου σε μια επαρχία της Ισπανίας ή στις νότιες Λατινοαμερικάνικες χώρες..

*

Μιάμιση μπάρα σοκολάτα Παυλίδου Υγείας με Πορτοκάλι αρκεί για να γλύφομαι ως αργά το βράδυ.. ναι,  αυτή στο μπλε περιτύλιγμα!

*

Πριν λίγο,  σ΄αυτό το μικρό δωμάτιο που είναι ο κόσμος μου,  άκουσα αυτό το τραγούδι..

*

Φράουλες,  κεράσια κι ενός αγγέλου φιλί την Άνοιξη
το καλοκαιρινό μου κρασί είναι στ΄αλήθεια φτιαγμένο απ΄όλα αυτά..

*

διλήμματα

Aυτό πάλι,  που βλέπεις το βάζο,  λαχταράς και το περιεχόμενο αλλά το βλέμμα σου κολλάει στο καπάκι πως το λένε;

Άραγε θα πρέπει να βγάλεις το φελλό;  το κερί;  να ξεβιδώσεις το μεταλλικό καπάκι;  και πως;  φτάνει το χέρι ως εκεί;  μήπως το γλυκό βρίσκεται πολύ ψηλά και το χέρι είναι πολύ κοντό;  μήπως το χέρι πονάει;  μήπως το γυαλί σπάσει;

κι ο χρόνος;  συνηγορεί σε όλη αυτή την ''επίπονη'' διαδικασία;

πεθαίνω για μένα

Ρούφηξα τη μέρα, λέει ένας καλός μου φίλος,  κι εγώ το επαναλαμβάνω όταν το αισθάνομαι και μετά γελάει και με πειράζει και λέει πως μου αρέσει το ρήμα ''ρουφάω''!
Τα πράγματα,  έχουν την ματιά που τους δίνουμε,  συμφωνώ,  αλλά καμμιά φορά χρειάζεται και μια ώθηση από το θέμα ''τύχη''  ή από το θέμα ''συγκυρία''.  Κι όταν όλα συνωμοτούν θετικά θα πρέπει να έχει διάθεση και το άλλο σου μισό..  αλλά κυρίως εσύ,  σωστά;  Γιατί αν θέλεις εσύ μπορείς να στήσεις ολόκληρο παραμύθι γύρω από αυτό,  μπορείς να το φτιάξεις και να το σερβίρεις έτσι ώστε ο άλλος να μη μπορεί παρά να πει ''ναι''!

*

Η Άνοιξη (με κεφαλαίο το Α),  έχει εισχωρήσει σε βουνά και πλαγιές,  κι έχει δώσει χρώματα πράσινα και κίτρινα και κόκκινα,  και προβατάκια σαν άσπρα στίγματα σκορπισμένα ανάμεσα.
Τα χωριουδάκια στα λιβάδια θα ήταν σα ζωγραφιές αν δεν χαλούσαν το σύνολο αυτές οι θεόρατες εκκλησίες που ξεχωρίζουν μόνο με τον όγκο τους κι όχι με τη χάρη τους.  Εκεί που μαλακώνει το μάτι,  εκεί γαντζώνεται σε ένα όγκο ο οποίος μόνο θρησκευτική κατάνυξη δεν αποπνέει..

*

Συχαίνομαι όλο αυτό το πακέτο παπάδες / εκκλησίες κλπ από πολύ παιδί..  από ανάγκη όμως περίμενα πάντα,  όλα αυτά τα χρόνια κάτι από έξω να με προσελκύσει έτσι ώστε να περάσω και μέσα..  μάταια..  θα παραμείνω από αυτούς τους ανθρώπους που δεν ''ακουμπούν''  στην έννοια ενός θεού μέχρι το τέλος της ζωής μου..

*

Αντίθετα λατρεύω αυτά τα μικρά ατμοσφαιρικά εκκλησάκια που είναι σκορπισμένα στα νησιά.  Δείχνουν να έχουν κάποιο νόημα εκεί!

*

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που χαλαρώνεις τόσο με ανθρώπους που αγαπάς και που γνωρίζεις τόσα πολλά τώρα πια χρόνια που τους αφήνεις να σε πειράζουν απαντώντας με μια και μόνο λέξη..  ''καθαρματάκι''..  μετά γελάς και μετά θέλεις ακόμη κι αγκαλιά..

*

Από τη μέρα μου σήμερα το μόνο που έλειπε ήταν το ''μπλε''..

*

''πεθαίνω για σένα''  μου τραγουδάει ο μαχαιρίτσας,  ''πεθαίνω για μένα''  του απαντάω..  ναι..  κάποιες φορές μπορεί να είναι κι έτσι..

*

στον ήλιο

Έτσι,  έρχεται μια εποχή που κοιτάς πίσω με τρυφερότητα αλλά και με ενοχή.  Που η θάλασσα  έχει μια γκριζογάλαζη μελαγχολία.  Κι ο ήλιος σου παίζει το κρυφτούλι,  έτσι μια βγάζεις τη χοντρή ζακέτα και μια την ξαναφοράς.  Σάββατο κι ο κόσμος στα παραθαλάσσια λιγοστός.  Το μεγάλο ζαχαροπλαστείο / καφέ ''Χατζής''  έχει κλείσει.  Η ''Θέα''  ατημέλητη.  Κάθεσαι στο μοναδικό αξιοπρεπές καφέ,  στα δεξιά του δρόμου,  πλάι στη θάλασσα.  Ο καφές ζεστός για να κρυώσει γρήγορα.  Η κρέμα έτσι κι έτσι.  Κουρσούμι σαν να τους είπες διπλό και βαρύ.  Μια καλαμένια ομπρέλλα ανάμεσα σε σένα και τα κλαδιά ενός δέντρου.  Πουλιά!  Μπλε!  Γλάροι!  Πλεούμενα!  Μου κάνει εντύπωση αυτή η γλυκιά,  τρυφερή κίνηση τους στην επιφάνεια της θάλασσας..  Πόσο διαφορετική είναι η ζωή όταν έχεις μικρά παιδιά..  Ζηλεύω τη μπύρα του μπαμπά δίπλα..  Άραγε τι τον συνδέει με το παρελθόν του;  Ερωτεύτηκε;  Πληγώθηκε;  Το έχει ξεπεράσει;  Πόσες φορές,  στα δύσκολα,  ανατρέχει σ΄αυτό;

*

Προχωράς μπροστά,  όταν αφήνεις το σώμα σου να αναπνεύσει.  Αλοίμονο αν κάνεις το λάθος να αναδιπλωθείς προς τα μέσα..

*

άσε το σώμα σου στον ήλιο να λιάζεται..

*

όσες μικρές ακάλυπτες εκτάσεις έχουν απομείνει,  έχουν γεμίσει κίτρινα αγριολούλουδα και κατακόκκινες παπαρούνες..

*

μυρίζει χαμομήλι

*

ταξίδια

Ήταν από εκείνες τις φορές που τις νύχτες μάζευε ρούχα και παπούτσια σε βαλίτσες,  έπαιρνε ταξί,  έφτανε στο σταθμό,  έβγαζε εισιτήριο,  prive κουπέ,  δάση,  λίμνες,  βουνά και θάλασσες  περνούν έξω από το παράθυρο της..

το πρωί ξυπνούσε κουρασμένη στο κρεββάτι του σπιτιού της..

Ok

όλα θα πάνε καλά..


Ευχή είναι αυτό..

!

αξίες

Τα αντικείμενα δεν έχουν καμμιά αξία παρά μόνο για τον ιδιοκτήτη τους που γνωρίζει πάρα πολύ καλά το πως και το που αποκτήθηκαν,  για ποιό σκοπό χρησιμοποιήθηκαν και ποιά συναισθήματα εκπέμπουν..

*

Μερικές φορές νομίζω πως αν τρέξω με όλη μου τη δύναμη όσο πιο μακριά μπορώ θα βρω κάπου να με περιμένει η Άνοιξη..

*

Κρυώνω..

*

χάιδεμα αυτιών

Οk!  Στο θέμα της φιλίας έχω αλλάξει κατά πολύ απόψεις..  και ως προς τι ζητάω εγώ,  και ως προς το τι θα δώσω..
Ένα πράγμα όμως έχει μείνει σταθερό..
Δεν θέλω να μεταφέρω την λύπη,  τη θλίψη και τη στενοχώρια μου..
Θέλω να νιώθω τους φίλους μου να χαμογελούν..
Θέλω αν έχουν κάτι που τους βασανίζει να ακουμπούν επάνω μου..
Δεν θέλω να με χρησιμοποιούν σαν σκουπιδοτενεκέ κακιών,  γκρίνιας,  ανασφάλειας κλπ
Δεν θέλω να υπάρχει ανταγωνισμός..  τελεία και παύλα..

*

Κοίτα να δεις που ένας φίλος μου είπε ότι δεν είμαι γκρινιάρα..
Ή που δε με ξέρει ακόμη καλά,  ή που θέλει να μου χαιδέψει τ' αυτιά ή που έχει ακούσει τα χειρότερα ο άνθρωπος!

*

Πέστε μου ένα τρόπο να βάλω στον κόσμο μου το ροζ..
Πέστε μου ένα τρόπο να κάνω τον κόσμο μου ζουζουνίστικο..
Πάντα ένιωθα ότι θα μπορούσα να χωρέσω πολύ πιο εύκολα ανάμεσα στα κοκκινοπορτοκαλομπλέ  του Hopper,  παρά στα γαλαζοπρασινορόζ παστέλ του Monet.

*

Να σας πω κάτι;
Δεν αντέχω πια να βλέπω φωτογραφίες που παραπέμπουν σε θλίψη,  μοναξιά ή εγκατάλειψη..  δεν αντέχω εικόνες που υπονοούν προσμονή,  αδιέξοδα ούτε καν ομίχλη ή βροχή..

Το μόνο που αντέχω και το μόνο που θέλω να υπάρχει γύρω μου είναι (θα έλεγα θάλασσα και ήλιος), αλλά επειδή η θάλασσα είναι λίγο πιο σπάνια στην καθημερινότητα μου θα πω μόνο ήλιος,  φως,  λάμψεις σε κάθε τους μορφή..

γερνάω θεέ μου..  αν και μου φαίνεται τόσο γεροντίστικη η έκφραση..  εγώ έχω ακόμη χρόνια εφηβείας να εξαντλήσω :)

*

καταφύγιο

Πρωτομπήκα στο διαδίκτυο ένα Μάιο,  λίγα χρόνια πριν.  Google,  ένα forum μαγειρικής,  chat..  Πέντε μήνες μετά,  έμαθα ότι ο κάθε κοινός θνητός θα μπορούσε να φτιάξει κάτι δικό του,  κάτι σα site στην πιό απλή του μορφή..  Στ΄αλήθεια θαύμαζα δυό τρεις φίλους που είχαν κάνει ήδη το δικό τους blog,  το θεωρούσα σπουδαίο επίτευγμα..  Είπα,  θέλω κι εγώ και το έκανα..
Το ήθελα πολύ..  το μυαλό μου δούλευε υπερωρίες,  τι θα γράψω,  πως θα το γράψω,  ποιές λέξεις να χρησιμοποιήσω..  να σκαρφιστώ ιστορία,  να γράψω για τα προσωπικά μου..  να γράψω για βιβλία,  να γράψω για σινεμά..  είχα ένα κόσμο που μου περίσσευε κι ήθελα να ακουμπήσω κομμάτια του εδώ μέσα..
Στην πορεία,  τα blogs άλλαξαν..  ήρθε το facebook,  η πιο άμεση επαφή.. πιο φανταχτερή,  πιο κραυγαλέα,  πιό λαική..
Άλλαξε και του καθενός μας η ζωή,  μαζί κι η δική μου..
Άλλαξαν και τα γούστα,  καταλαβαίνω απόλυτα τους χίλιους μύριους που έστριψαν και χάθηκαν αριστερά και δεξιά,  το blog μου έπαψε να μου μοιάζει με δώρο από τον Αη Βασίλη,  έπαψε να έχει την λάμψη ενός λούνα παρκ..  έπαψε να είναι παιχνίδι..
Παρέμεινε αυτό που ήταν πάντα,  αυτό που είναι αφαιρώντας κάθε ζαχαρωμένη επικάλυψη..  ένα καταφύγιο..

Τίποτα περισσότερο,  τίποτα λιγότερο..

του Σαββάτου

Είμαστε στις μέρες που ο ουρανίσκος ζητάει ποτήρια γεμισμένα ως επάνω με παγωμένο καφέ..
οι ώμοι ελαφριές ζακέτες πάνω από κοντομάνικα και το βλέμμα μπλε και θάλασσα..

*

Είμαστε στα χρόνια που οι επιλογές γυρεύουν να πληρωθούν,  τα όμορφα αντιστρέφονται από τα άσχημα και τα εύκολα από τα δύσκολα..

*

Είμαστε στα χρόνια που έχουν ειπωθεί τόσα ψέμματα..  τι να πιστέψουμε πια;

*

Πάραυτα,  νέοι κύκλοι ανοίγουν,  το λίγο διαφορετικό πάντα στην πορεία το συνηθίζεις,  κυρίως μη μπορώντας να κάνεις αλλιώς.

ακόμη μια Παρασκευή

Σε μια άλλη,  ιδανική ζωή,  θα έβγαινα πρωί πρωί στον κήπο,  θα μάζευα λεμόνια,  θα έφτιαχνα γλυκό,  μαρμελάδα,  τάρτα,  ρόφημα ενώ συγχρόνως θα έκανα τα πατώματα,  τα τζάμια και τους πάγκους του σπιτιού να αστράφτουν,  θα μαγείρευα κάτι πιο δύσκολο από μακαρονάδα,  θα σε περίμενα με χαμόγελο,  θα μου έλεγες ένα ανέκδοτο που άκουσες στη δουλειά,  θα έβγαινα για τα ψώνια της τελευταίας στιγμής,  θα συναντούσα μια φίλη μου,  ενώ θα είχα ετοιμάσει όλα τα σχετικά με τη δουλειά μου,  θα μιλούσα με τη μητέρα μου,  θα πήγαινα μια βόλτα με τα παιδιά μου,  θα έμενα μια δυό ώρες με τον εαυτό μου,  θα έβλεπα μια ταινία-μπορεί και δύο,  θα διάβαζα ένα βιβλίο,  θα έβγαινα για τρέξιμο,  θα πήγαινα να δω τη θάλασσα και το ηλιοβασίλεμμα,  θα απαντούσα ευγενικά σε όλα τα mail μου,  θα έτρωγα λίγο,  θα έβγαζα φωτογραφίες στο δάσος,  θα χαμογελούσα ενώ κανένα άγχος και κανένας φόβος,  ούτε ταλαιπώρια θα μπορούσε να σημαδέψει το πρόσωπο μου..

αδέξιες μέρες

Γεμίζω το ποτήρι από τα Jumbo με νερό και ρίχνω μέσα την άσπρη σκόνη..  έχει γεύση φάρμακου και τσιχλόφουσκας.
Βάφω τα κεραμμύδια σε χρώματα και μαζεύω ιδανικές εικόνες,  όπως τότε που χωνόμουν στο βάθος του μαγαζιού του κυρ Βαγγέλη και ξεδιάλεγα ανάμεσα σε σελίδες από χοντρό χαρτί,  ποιά σκαλιστά μου αρέσουν.  Τότε,  τα έκρυβα ανάμεσα στα τετράδια και τα βιβλία μου,  τώρα η συλλογή μου βρίσκεται σ΄ένα όμορφο blog με ριγέ λουλουδάτη ταπετσαρία και μουσική.

*
Η βόλτα στη Μαρίνα είναι πάντα όμορφη.  Πλεούμενα και μια θέα που ακουμπάει τ΄αστέρια.  Αυτή,  στο πιο καθαρό μπλε ηλεκτρίκ..  γυαλί..  αν το πεις καθρέφτη πάλι θα ταιριάζει..

*
Δυό νεαροί άντρες συζητούσαν.
- Δεν μπορείς να φτάσεις το επίπεδο του Χ.
-Ίσως του Χ. όχι,  επειδή ασχολείται με το αντικείμενο από παιδί,  του Β. όμως άνετα,  μπορώ να τον ξεπεράσω κι όλας!
Σαν Deja Vu μου φάνηκε..

*
Θα βρίσκεις πάντα ανθρώπους μπροστά σου,  αλλά και πίσω σου..  κι εσύ θα είσαι πάντα ο ίδιος ενώ νομίζεις ότι αλλάζεις..  θα κάνεις τα πάντα,  αλλά το σημείο όπου θα σταματάς θα είναι το ολόδικο σου αδύναμο σημείο..

*
Κάπου διάβασα ότι αυτά που γράφουμε,  μοιάζουν με πεταμένα χαρτάκια εδώ κι εκεί που όταν τα δούμε μετά από καιρό δεν θα θυμόμαστε καν το γιατί και το πως..
Αλήθεια είναι..

*

Κουτουλάω τελευταία,  κουτουλάω στους τοίχους..

514 χλμ

Kαμμιά φορά,  η πιο γλυκιά φωνή του κόσμου μπορεί να βρίσκεται 514 χλμ μακριά..  σ΄ένα σπίτι ροδακινί,  με θέα τη θάλασσα..

ένα δωμάτιο γεμάτο νερό

Εκείνο το βράδυ,  το δωμάτιο είχε γεμίσει ως επάνω νερό..
Κοιμόταν και τον σκούντηξα..  θέλω να σου πω..
Έβγαλα ότι είχα και δεν είχα..
Το πρόσωπο μου ήταν καθαρό..
Έκλαιγα..
Όλο το κορμί μου έτσουζε από πείσμα,  ενοχές και θέλω..
Είπα ''θα φύγω''..

Με άκουσε σαν ήδη να ήξερε..
Ή σα να μην ήθελε να πιστέψει..

Μετά;
Κοιμήθηκε..
Δεν μπόρεσα ποτέ να φανταστώ τα όνειρα του..
έβλεπε;  δεν έβλεπε;

Το νερό σιγά σιγά σώθηκε
Σα να έχεις μια γεμάτη κατσαρόλα ξεχασμένη στη φωτιά..

Εγώ;
Ακόμη εδώ..

το πιό γλυκό μαύρο

Αυτό το πακέτο..  βροχή..  κεριά,  φωτιστικό..  πόδι ακουμπισμένο στο μαξιλάρι..  πάγος σε σακουλάκια..  πετσέτα..  τρυφερό ταινιάκι στο dvd player πως ονομάζεται;

Μια εκπληκτική τενοντίτιδα δεν μ΄αφήνει να κινηθώ..

Αχ και να πίναμε εκείνο το εσπρεσάκι σήμερα..  μαζί..  έ μικρό κάθαρμα;

*

Οι σχέσεις διαφοροποιούνται ανάμεσα στα άτομα..  εννοώ άλλη σχέση η δική μου μαζί σου,  άλλη η δική σου με την Χ.  κι άλλη η δική σου με την Ψ.
Δεν είναι υπέροχο το συναίσθημα του ''σε έχω καταφέρει;''..  ''με εμπιστεύεσαι;''..  ''με προσέχεις''..  ''κουβεντιάζουμε;''

*

Πότε ακριβώς ξεκινάει μια σχέση;
Με το πρώτο ραντεβού;
Με το πρώτο φιλί;

Κάποτε θα έλεγα το δεύτερο..  σήμερα θα έλεγα..  όταν και οι δύο είναι ώριμοι να το υποστηρίξουν..

*

Η θάλασσα θα φοράει το πιο γλυκό μαύρο της τώρα..  ένα βαρκάκι θα λικνίζεται μπροστά στο διαμέρισμα της Βιργινίας..  πλήθος κόσμου θα μπαινοβγαίνει στο kitchen bar..  και τα φώτα της πόλης θα έχουν ανάψει τα πιο λαμπερά πολύχρωμα..

*

Εμείς,  θα επιστρέφαμε από ''φόβο''  κυρίως..  σε όλες του τις μορφές..
Η Μ.  μου είπε να σε κρατήσω σφιχτά στα χέρια μου..
Ούτε που μπορείς να φανταστείς τι είσαι για μένα..


*

Πάντα αναρωτιόμουν τι ακριβώς ήμουν για σένα..

μιντναιτποεμ

Μπορείς να περιγράψεις μια καλή ερωτική σκηνή;  Δε σου λέω να τη ζήσεις στην πράξη..  αλλά με τις λέξεις..  μπορείς;

Προσπάθησε..  να θυμηθείς τι μπορεί να φέρει μια μέρα βροχερή..

μια πλάτη να γδέρνει τον τοίχο..
δυο νύχια να χώνονται στο δέρμα..
αφή..
ένα τακούνι να τρυπάει το έδαφος..
άγγιγμα..
μαλλιά να τρέχουν..  ρούχα να στραγγίζουν..
το αίμα να πονάει..
χέρια να μη προλαβαίνουν..
γόνατα να τρίβονται
γλώσσες να υγραίνουν..


πίστωση χρόνου ζήτησα..  και κίνηση αργή..


*

έχει πολλά κοινά με το ποδήλατο..

''φόβος''

Ο χειμώνας που πέρασε είχε πολλές σκέψεις,  απορρίψεις,  συναντήσεις,  αφαιρέσεις,  επικεντρώσεις,  σταθεροποιήσεις,  επαναλήψεις,  φωνές,  απογοητεύσεις,  νεύρα,  κατάθλιψη,  γέλιο..
Ο χειμώνας που πέρασε μύριζε πολύ πορτοκάλι και ζεστό καφέ..
Μύριζε κι εγκατάλειψη..  και θλίψη και ήταν γεμάτος από αυτά τα αιώνια ''γιατί''  που από ότι φαίνεται όταν μας κατσικώνονται τα κουβαλάμε εφ όρου ζωής..
Είχε μια αποτυχημένη προσπάθεια ''μπορώ'',  ζητώντας περισσότερο θέλω..
Ο χειμώνας που πέρασε είχε ''φόβο''..  εκείνο το γνωστό σε όλους απροσδιόριστο συναίσθημα χωρίς αιτία αλλά ίσως με αφορμές πολλές..
Είχε συνείδηση του ασυνείδητου,  αυτά τα χιλιάδες μικρά πράγματα που τα κάνουμε έτσι γιατί έρχονται,  ή γιατί πρέπει που μοιάζουν με πούπουλα στον άνεμο,  εξανεμίζονται ή λιώνουν γρήγορα στο στόμα πριν προλάβεις να πεις τι ακριβώς έφαγες ή αν το γεύτηκες..
Είχε επίγευση από χιλιάδες μπερδεμένες άκρες κουβαριών..
Είχε την επιθυμία του εδώ και τώρα..

*

''Τρέμεις όχι το γεγονός,  αλλά την απόσταση που μικραίνει,  το χρόνο που ''μαζεύεται'' σαν δρόμος και πλησιάζεις στο σημείο συνάντησης.  Τις περισσότερες φορές τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά από όσο φανταζόσουν.  Σχεδόν πάντα,  είναι λίγο καλύτερα.  Όταν λέω καλύτερα,  εννοώ πως διαπιστώνεις ότι δεν είναι τόσο ανίκητο εκείνο που φοβόσουν ή τέλος πάντων δεν είσαι τόσο αδύναμος μπροστά του.  Επιπλέεις,  ενίοτε κολυμπάς και κάποιες φορές νικάς κι όλας.  Γιατί όταν φτάνεις εκεί,  είσαι κι εσύ ένας άλλος πια,  από φοβισμένος προβιβάζεσαι σε μαχητή.''

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
μισές κουβέντες 
ελευθεροτυπία κυριακής

στο νούμερο 18

Νωρίς το βράδυ,  βρέθηκα σ ένα δρόμο άγνωστο,  παράξενο μετά από τόσα χρόνια στην πόλη,  στο βάθος βάθος,  ψηλά,  μικρά φωτάκια μακρινά έδειχναν μια γειτονιά σε ύψωμα,  αριστερά δεξιά πολλά καφέ,  με όμορφη διαρύθμιση,  αυτή που κλασσικά αγαπώ να συνοδεύει τη γεύση ενός εσπρέσσο ή καπουτσίνο με μπόλικη,  άγλυκη κρέμα..  ξύλινες βιενέζικες καρέκλες,  μαρμάρινα στρόγγυλα τραπέζια,  πάτωμα σκακιέρα,  ατμοσφαιρικά μπαρ και νεανικές παρέες χυμένες στα λιγοστά καθίσματα πιθανόν μετά από μια δύσκολη μέρα..
Έψαχνα το νούμερο 18,  ήταν στα δεξιά μου,  λίγο μετά τα καφέ..  σ΄ένα κτίριο σχεδόν διατηρητέο..  κτύπησα το κουδούνι και..
Βρέθηκα σ΄ένα δωμάτιο με ένα σχεδόν ψεύτικο σκηνικό,  γήινα χρώματα,  με μια προσπάθεια ανατολής.  Υπήρχαν πολλά κηροπήγια αλλά ήταν εμφανές ότι τελούσαν απλά και μόνο χρέη επιφανειακής διακόσμησης.
Αφημένες άκρες κουβαριών και μια Στέλλα που έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό..  ένα παραμιλητό μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας,  πως τα βέλη βαμμένα με δηλητήριο που πέφτουν βροχή,  βγαίνουν από το σάκο που μετράει πόσο χρεώνουμε ο ένας τον άλλον την σημερινή ''μη ευτυχία''!

ο Σαούλ

Ο Σαούλ
Δεν είναι δύσκολος άνθρωπος
είναι ο άνθρωπος
για τις δύσκολες ώρες.
Όταν ήμουν τεσσάρων
έδινε μάχη με τις ταξιθέτριες στο Μέγαρο Μουσικής
για να παρακολουθήσω το κονσέρτο.
''Μη τη βλέπετε μικρή''
τους έλεγε
''είναι καλλιεργημένη''.
Εγώ,  φορούσα πασχαλίτσα στα μαλλιά-
κοιτούσα καχύποπτα τις ταξιθέτριες
Ο Σαούλ
καθαρίζει κάθε τόσο τις κουτσουλιές απ΄το μπαλκόνι.
δεν είναι ότι δεν μπορούσα,  όμως
πάντα προσφέρεται να το κάνει.
Ο Σαούλ προσφέρεται.
Ο Σαούλ κάνει ησυχία.
Πολλή ησυχία.
Σπάνια να πει κάτι.
Όταν είμαι μαζί του
νιώθω μόνη.
Όταν δε θέλω ούτε να τον βλέπω,
κλείνεται στο μπάνιο
και φτιάχνει λίστες με βιβλία που είναι καλό να διαβάσω
ή αλλιώς
Βάζει πλαγιότιτλους στα κεφάλαια της ιστορίας
στα οποία πρόκειται να εξεταστώ.
Ο Σαούλ σκοτώνει τα κατσαριδάκια στο σπίτι.
Μου είναι δύσκολο να σκοτώνω τα κατσαριδάκια.
Για τον Σαούλ,  τίποτα σχεδόν
Δεν είναι δύσκολο.
Ο Σαούλ κάνει όλες τις δουλειές που δεν σκέφτομαι.
Πλένει κάθε τόσο την κουρτίνα του μπάνιου
καθαρίζει το ψυγείο από τα σάπια
βάφει τα παπούτσια με κάμελ άχρωμο
τοποθετεί κατά ώψος τα πιάτα στην πιατοθήκη
πετάει τα άχρηστα χαρτιά.
Εγλω,  φοβάμαι να τα πετάξω.
Σκέφτομαι,  κι αν μετά δεν είναι άχρηστα;
Ο Σαούλ κάνει το ξεσκαρτάρισμα στις σκέψεις μου.
Βάζει τις αβεβαιότητες μου στη σειρά,
τις κοιτάζει καλά καλά στα δόντια,
και τις σαπουν'ιζει μια μια
πολύ προσεκτικά.
Αυτό δεν τις κάνει λιγότερο αβεβαιότητες
αλλά με βοηθάει να τις βλέπω
Πιό καθαρά.
Ο Σαούλ είναι η καλή μνήμη.
Δεν είναι όλες οι μνήμες καλές.
Ο Σαούλ μπορεί να λέει ''όχι''
Μπορεί να πει ''παρ΄'ολα αυτά''
Ο Σαούλ μπορεί να φεύγει και να ξανάρχεται.
Ο Σαούλ εννοεί.
Τι άλλο να σας πω για τον Σαούλ.
Δεν είναι δύσκολος άνθρωπος.

Παυλίνα Μάρβιν

κύκλοι ζωής

Καμμιά φορά τα όμορφα έρχονται όλα μαζί ή εσύ ανοίγεις ξαφνικά τις χαραμάδες σου κι αφήνεις να περάσει ο μεσημεριάτικος ήλιος του Απρίλη,  να στραβώσει τα μάτια σου,  να αλλάξεις οπτική γωνία,  να έρθουν οι θετικές σκέψεις κλπ κλπ

Νομίζω ήρθε η ώρα να κλείσει να κλείσει ένας ακόμη μεγάλος κύκλος της ζωής μου,  δε το κρύβω ότι με τρομάζει αυτό,  αλλά ότι είναι να γίνει θα γίνει για καλό,  κι αν είχε ήδη γίνει ίσως να ήταν ιδανικά το καλύτερο.

Από την άλλη ανοίγει ένας άλλος,  μικρότερος αλλά είμαι σίγουρη ότι θα είναι σημαντικός πολύ κι ότι θα υπάρξουν εξελίξεις,  από αυτές που σε βοηθούν να κάνεις μερικά βήματα μπροστά.  Κι έτσι ίσως δυναμώσουν κάποια υπόλοιπα που βρίσκονται σε αδράνεια εδώ και καιρό..

χρόνος συνάντησης

Nα μετρούσαν λέει τα ρολόγια ολοκληρωμένες στιγμές αντί για ώρες..
Κάθε αλλαγή κουβέντας και λεπτό..

Σ' έναν άλλο τόπο ίσως..