κ.κ.

Νομίζω πως κάπου εδώ πρέπει να πούμε ''αντίο''  έστω για δυό τρεις μέρες,  ελπίζοντας πολύ περισσότερες,  δεν υπάρχει έμπνευση,  δεν υπάρχουν καινούργια πράγματα,  σας φιλώ,  καλό καλοκαίρι..

αυπνίες

Αν,  διάφορα συμπτώματα,  οδηγήσουν την σκέψη σου σε μνήμες πολύ καλά κουκουλωμένες,  αν ξαφνικά ένα φωτεινό λαμπάκι ανάψει κάπου μέσα στο κεφάλι σου και θυμηθείς,  σε ποιά ακριβώς ηλικία και περίοδο της ζωής σου, σαν τον ελέφαντα έδεσαν το πόδι σου σε έναν πάσσαλο και σε έκαναν να πιστέψεις πως αυτά που επιθυμούσες βαθιά ήταν ''βλακείες'' και επίσης ξαφνικά μια ταχυπαλμία και ένα αγχώδες συναίσθημα σε κρατήσει άυπνο ολόκληρη την νύχτα,  τότε τί;

ερωτηματικά

Εγώ είχα το σκαληστήρι και ανασκάλευα τα σωθικά μου.
Η Α.  ήταν εκεί για να επουλώνει τις πληγές ρίχνοντας επάνω τους καθαρό φως και θετική ενέργεια.
Παρόλο που μετέπειτα,  πίστευα πως δεν θα μου ξαναχρειαστεί πολλές φορές την έφερα στο νου.
Κυρίως τις στιγμές εκείνες όπου τα ερωτηματικά μεγενθύνονται.
Να κάνω κάτι,  να το κάνω πώς,  να το αφήσω έτσι;
Κι αν τόσα χρόνια ήταν λάθος;
Τώρα;  είναι λες αργά;

οι παλιοί καθρέφτες

Σκέφτομαι τις ψυχές που καθρεφτίστηκαν σ'  αυτούς τους παλιούς καθρέφτες,  τα μαγειρέματα, τα ζευγαρώματα, τα φιλιά και τις αγκαλιές, τα μαλώματα, τα παιδιά και τα εγγόνια, τα νιάτα και τα γεράματα, και στο τέλος τί; Αναμνήσεις, κι η ίδια η ζωή με τα συν της και τα πλην της κατά πρόσωπο!

Καθόλου δεν διαφέρουμε στα βασικά εμείς οι άνθρωποι,  ανεξαρτήτως εποχής και χρονολογίας,  οσάκις μιλάμε μεταξύ μας ανακαλύπτουμε μόνο κοινά,  η διαφορά βρίσκεται στους τόνους,  στις αποχρώσεις,  στη ματιά!

Είναι κι ο εγωισμός που μας προδιαθέτει να υπογραμμίζουμε τα όποια σημεία στα οποία  είμαστε διαφορετικοί,  να εκφράζουμε αντιθέσεις,  να αντιδρούμε πολλές φορές μόνο για την έπαρση της αντίδρασης,  για να (απο)δείξουμε ότι έχουμε άποψη και γνώμη!

τα ψάθινα καπέλλα

«Το Ψάθινο Καπέλο», Νικόλαος Λύτρας, 1925



Μου κρατούσε το χέρι και πηγαίναμε,  περπατήσαμε μια σεβαστή απόσταση από το σπίτι,  η μαμά μου ''πού το πάς το παιδί'',  ή γιαγιά μου ''να προσέχετε'',  φτάσαμε σε ένα χωράφι,  ''βλέπεις;'' μου λέει,  ''δικό σου είναι;''  τον ρώτησα,  ''ναι,  αλλά τα καλαμπόκια ανήκουν στον ενοικιαστή'',  ''πού είναι τα καλαμπόκια παππού;'' απόρησα,  έκοψε μερικά και μου τα έδειξε καθώς ήταν γύρω τους τυλιγμένα με μεγάλα ανοιχτοπράσινα φύλλα.

Εκείνη την ημέρα φορούσαμε και οι δυό από ένα ψάθινο στρογγυλό καπέλλο,  καθένας μας στο μέγεθος του, και ήταν καλοκαίρι!

αγαπημένη

Τι όμορφοι που είναι οι άνθρωποι που είναι χορτάτοι,  από αγάπη,  από ζωή,  από έρωτα..  και τι ωραία να σε αποκαλεί ένας φίλος ''αγαπημένη''!

Το κρατώ σφιχτά για όλο το επόμενο σαββατοκύριακο μαζί με την επιθυμία για λίγη βροχή και πολύ δροσιά!

εξουσία

Όλοι μας έχουμε την σκοτεινή πλευρά μας και όλοι μπορεί να διαθέτουμε τάσεις εξουσίας και επιβολής της προσωπικής μας θέλησης.  Ίσως ακόμη σε κάποια στιγμή της ζωής μας να θελήσαμε να διαχειριστούμε αγαπημένους μας ανθρώπους με τον φόβο μήπως τους χάσουμε,  ή με το φόβο του ίσως να παρέκλιναν από τα δικά μας στενά όρια και πλαίσια.  Είτε με τον φόβο του ότι κάποιος άλλος θα αποκτήσει δύναμη αν τον αφήσουμε να ενεργήσει χωρίς να επέμβουμε κόβοντας του την φόρα.
Χρησιμοποιήσαμε διάφορους τρόπους,  ό,τι ταίριαζε στην κάθε επαφή μας,  με ό,τι διέθετε ο καθένας μας,  άλλος έβαλε μπροστά τον εγωισμό του,  άλλος την αρρώστια του,  άλλος την μητρική του ιδιότητα κι άλλος την φιλική ή ακόμη και την αδελφική,  άλλος εκμεταλεύτηκε τον έρωτα που ένιωθαν για αυτόν,  κι άλλος πάτησε επί πτωμάτων για να ανέβει σκαλοπάτια στη δουλειά του.
Όλοι επιθυμήσαμε να είμαστε Εμείς πιο Ψηλά,  να είμαστε οι καλύτεροι,  να γίνουμε οι πρώτοι και οι υπόλοιποι απλά να μας ακολουθούσαν.
Ακόμη και με ανθρώπους που μας βοήθησαν,  μετά από τον πρώτο θαυμασμό και τα πρώτα μας καλά βήματα,  θα θέλαμε να τους παραμερίσουμε και να πάρουμε εμείς την σκυτάλη.

*
Προσπαθώντας να απαντήσω στην ερώτηση ''με ποιούς τρόπους έχω επιθυμήσει την εξουσία''.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν ποτέ και με κανέναν.  Σε δεύτερη σκέψη προσπάθησα να σκεφτώ στιγμές,  τις συνηθισμένες  της πολύ απλής ζωής μου.  Λίγο με φόβισε το πρώτο πρόσωπο κι έτσι χρησιμοποίησα το τρίτο και την γενικότητα του ''όλοι μας κάπως έτσι''  που στρογγύλεψε κάπως τις γωνίες!

αλλού το όνειρο κι αλλού..

Ενώ το σημερινό μου όνειρο με ταξίδεψε στην Μύκονο,  ένα καλοκαίρι που δοκιμάζαμε μελόπιτα,  και νόστιμους καφέδες κάπου πίσω από τους ανεμόμυλους,  με τον πολύ δυνατό αέρα να μας θέλει προστατευμένους πίσω από ένα παράθυρο με θέα τη θάλασσα,  με εφημερίδες,  με τα παιδιά μας ακόμη μικρά και το σύμπαν με χίλιους δυό τρόπους που αργότερα κατανοήσαμε,  να συνομωτεί υπέρ μας..

..η σημερινή πραγματικότητα με προσγειώνει με άλλους χίλιους δυό όχι και τόσο όμορφους τρόπους,  αφού συνεχώς διαπιστώνω τις ελλείψεις στην πόλη μου,  η οποία ομολογουμένως δεν περπατιέται το καλοκαίρι,  καθώς ελάχιστες σκιές μπορούν να μας προστατεύσουν από έναν πολύ καυτό ήλιο και με την ευκαιρία να δηλώσω την απορία μου,  αν και μέσα μου την γνωρίζω την απάντηση,  γιατί κόπηκαν περίπου τριάντα πολυαγαπημένα δέντρα,  πολύχρονα,  πανύψηλα και με τεράστια κλαδιά γεμάτα φυλλώματα που δημιουργούσαν έστω σε ένα δρόμο αυτής της πόλης ένα πνεύμονα πράσινου και στη θέση τους φυτεύτηκαν αιωνόβιες ελιές από την Χαλκιδική;

Όταν θέλεις να αφήσεις έργο,  δεν εξαφανίζεις ότι καλό υπάρχει.
Δουλεύεις με τα κομμάτια που έχουν παραμεληθεί!

Ιούλιος

DAN McCAW



Αν οι μήνες μπορούσαν να επιλέξουν χρωματική ένδυση,  τότε ο Ιούλιος θα έδειχνε φανερή προτίμηση στο κίτρινο των σταχιών που αρχίζουν και ωριμάζουν μοναχικά στα σταροχώραφα λίγο πέρα από μια θάλασσα που σέβεται τους επισκέπτες της βαμμένη και περιποιημένη στα ουλτραμαρίν και στα μωβ των λουλουδιών της λεβάντας.
Ακόμη πιο βαθιά,  πέρα από τα ιστιοφόρα,  παιχνιδιάρικα δελφίνια δίνουν ρεσιτάλ κολύμβησης.

Κι ακόμη πιο μακριά,  στην άλλη πλευρά του δρόμου και πάνω στο λόφο,  το χορτάρι στο πράσινο του νεφρίτη γίνεται τροφή για ένα κοπάδι πρόβατα που βελάζουν ευχαριστημένα.
Λίγο δίπλα,  μια όμορφη μονοκατοικία καμαρώνει για το μικρό περιβόλι της,  ενώ τα ασπρόρουχα στεγνώνουν απλωμένα σε τεντωμένα σκοινιά.
Δυό μικρά παιδιά ξέμπρατσα,  με γυμνές τις πατουσίτσες τους στο χώμα,  φορούν τα καπελάκια τους και ετοιμάζονται για την μεγάλη βόλτα προς την θάλασσα.

*Γιατί και ο Ιούλιος,  όπως κάθε μήνας,  δικαιωματικά υπερασπίζεται τα όνειρα του!