πρωινό Δευτέρας

 

Αντί για μέλι με ταχίνι,  σκέτο μέλι.  Γάλα κατσικίσιο,  ζεσταμένο στη φλόγα με το μπρίκι.  Ψωμάκι ολικής ζυμωμένο στα γρήγορα με το πηρούνι.  Ψημμένο στον ηλεκτρικό φούρνο όχι πάνω από ένα σαραντάλεπτο.  Βαθύς και χαλαρός νυχτερινός ύπνος σημαίνει καλή πρωινή διάθεση.  Ο ήλιος λάμπει εδώ και λίγες ώρες κι αυτό με κάνει να χαμογελώ.  Πεθύμησα την γεύση και το άρωμα ενός ζεστού,  ελληνικού καφέ.  Στο ραδιόφωνο,  Xρώμα FM 105,8.  Η ζωή είναι ωραία όταν υπάρχει κάποιος που είναι δίπλα σου και που σ'αγαπάει,  αλλά κι όταν εσύ αγαπάς και φροντίζεις τον εαυτό σου,  στα μικρά και καθημερινά που όμως είναι τα πιο μεγάλα.  Καρδούλες πολλές στην ψυχή.  Μια υπέροχη εβδομάδα..

ένα ταξείδι

 

 

 

Επιστρέφαμε από τη Σαντορίνη.  Εγώ ήμουν 28 χρονών,  η Ν. ήταν 5.  Είχαμε βγει στο κατάστρωμα να πάρουμε μια ανάσα από θαλασσινό αέρα.  Ήταν νύχτα και το ταξείδι θα ήταν μεγάλο.  Στο σαλόνι επικρατούσε πολυκοσμία και  θόρυβος.  Μας ενοχλούσε  ο καπνός των τσιγάρων.  Ήσουν μαζί μας αρχικά,  μετά χάθηκες.  Κρατούσα την Ν.  από το χεράκι,  δεν είχε καταλάβει κάτι,  ήθελα να ψάξω να σε βρω αλλά όλος εκείνος ο κόσμος με τρόμαζε,  ήθελα να κοιτάξω μέσα από το φυνιστρίνι αλλά κι αυτό το φοβόμουν.  Είχα αποφασίσει πως το μόνο που είχα την δύναμη να κάνω ήταν να σε περιμένω μένοντας σταθερή σε εκείνο το σημείο.  Και σε περίμενα,  δικαίως ή αδίκως πολύ απογοητευμένη δεν ξέρω,  όμως σε περίμενα!

ανεκτίμητο

 

Καθόμασταν στις πίσω θέσεις του αυτοκινήτου.  Οδηγούσε ο Α.  Κατεβαίναμε ένα δρόμο του κέντρου  κάθετο στην παραλιακή.  Η θάλασσα είχε πάρα πολύ ψηλά και μαύρα κύμματα,  αυτό με τρόμαξε πολύ,  αν και δεν κινδυνεύαμε.  Ο Α. επιρεάστηκε από τον πανικό μου και έχασε ελαφρώς τον έλεγχο του αυτοκινήτου.

Ήμουν παντρεμένη με έναν άνδρα ο οποίος είχε πάρα πολλά χρήματα ωστόσο τον περιεργαζόμουν και σκεφτόμουν πως δεν έμοιαζε με τους κλασσικούς λεφτάδες,  ξέρεις χαρακτηριστική κοιλίτσα,  πλαδαρότητα,  πούρο στα δάχτυλα,  ξιπασιά κλπ  Είχα μπροστά μου ένα πάρα πολύ χαριτωμένο,  ροζ τάμπλετ,  με κουμπιά που έμοιαζαν με μικρά λαμπερά κοσμήματα.  Έγραψα στην αναζήτηση την λέξη ''μπιζουτιέρα'' αλλά στην πραγματικότητα ήθελα να κλειδώσω την λέξη ''θησαυρός'' αλλά και τη λέξη ''ανεκτίμητος''.

μου είπε

 

- Αυτά που λέμε μεταξύ μας,  περιέχουν κατανόηση,  ενσυναίσθηση,  Στελλίτσα μου,  Μανουλίτσα μου!

 

Στα όνειρα μου μόνο..

ράφια dexion

 

Βρεθήκαμε στο υπόγειο ενός καταστήματος που πουλούσε χριστουγεννιάτικα.  Υπήρχαν πάρα πολλά μικρά χαρτόκουτα στα dexion ράφια.  Στην εξωτερική τους πλευρά,  υπήρχε ένα δείγμα από αυτό που φύλασσαν  στο εσωτερικό τους.  Αγοράσαμε μερικά,  θα φτιάχναμε δέντρο,  θα τα κρεμούσαμε,  το δέντρο ήταν πολύ ψηλό,  θα χρησιμοποιούσαμε σκάλα.  Τα βάλαμε στις πίσω θέσεις του αυτοκινήτου,  καθήσαμε εγώ στη θέση του οδηγού και εσύ του συνοδηγού.  Θυμήθηκα και άρχισα να σου περιγράφω ένα δωμάτιο στο οποίο βρέθηκα κάποτε,  ήταν ένας πολύ μικρός επαγγελματικός χώρος με ελάχιστα παράθυρα,  ένας χώρος όπου εργάζονταν γύρω στις τρεις με τέσσερις ηλικιωμένες κυρίες,  γύρω γύρω τα ίδια dexion μεταλικά ράφια,  τα ίδια μικρού μεγέθους χαρτόκουτα και στο καθένα από αυτά,  κολημμένο εξωτερικά,  ένα μικρό χειροποίητο πέταλο από ύφασμα.  Σου είπα,  σκέψου χιλιάδες πέταλα,  σε σχήματα και σε χρώματα διαφορετικά,  πέταλα που τελικά,  με τη βοήθεια κάποιας κόλλας ή κάποιου άλλου ιδιαίτερου τρόπου που δεν γνωρίζω,  θα γίνονταν μπουτονιέρες. 

στο σαλόνι

 

Μπήκα ξαφνικά στο σαλόνι,  καθόταν στο πάτωμα,  ανάμεσα στην δεξιά  άκρη του καναπέ  και στην μπαλκονόπορτα.  Ήταν ένα σώμα γυμνό,  όχι σοκολατί αλλά πιο σκούρο,  μαύρο σχεδόν,  σγουρά μαλλιά πλαισίωναν ένα στρόγγυλο παχουλό πρόσωπο,  σφιχτά χυτό επιθυμητό σώμα,  λείο δέρμα.  

Έλα να αγκαλιαστούμε μου είπε!

Ακουγόταν βρύση να ανοίγει και να κλείνει,  ροή νερού,  κάποιος έκανε ντουζ στο μπάνιο μας.  Στο σπίτι της μαμάς μου,  ξεκλείδωσα ελπίζοντας να βρω καταφύγιο,  ήταν στο πάτωμα κι έπαιζε με τα παιχνίδια του,  ένα παιδάκι,  άγνωστο,  ξένο. 

Τετάρτη σήμερα!!!

με τον καφέ μου

 

Είμασταν μέσα σε ένα μικρό κατάστημα και κάτι προφανώς θέλαμε να αγοράσουμε,  δεν ήταν εμφανές το τί,  υπήρχε όμως κάποιο μπέρδεμα το οποίο είχαν αναλάβει να διευθετήσουν τρεις παλιοί υπάλληλοι.  Οι δύο από αυτούς είχαν βγει στην αυλή και συζητούσαν με ανθρώπους περαστικούς,  ο ένας ήταν μπροστά στον πάγκο του και κατασκεύαζε κάτι που έμοιαζε με μικρή πίτα ή με ζυμαρένιο γλυκό.  Ήταν δώρο για σένα γιατί ήσουν ένας γεμάτος παράπονα πελάτης.  Καθώς περιμέναμε να ετοιμαστεί το ''δώρο'',  το κατάστημα γέμισε τόσο κόσμο που σκεφτήκαμε πως έτσι κι αλλιώς πάντα συνέβαινε αυτό και πως για τους άλλους είμασταν πάντα γουρλίδες.  Όμως είπα,  μάσκα,  γιατί κανείς από όλο αυτό τον κόσμο δεν φοράει μάσκα;  Ήταν μια τόσο σουρεαλιστική εικόνα που με προβλημάτησε αν βλέπω όνειρο ή όχι,  γιατί μόνο στα όνειρα συμβαίνουν αυτά,  αλλά ένιωθα τόσο αληθινή και τόσο ζωντανή που κάθε προβληματισμός φαινόταν απολύτως άκυρος!!!  

Μετά,  εντελώς ξαφνικά όπως πάντα συμβαίνει στα όνειρα,  βρέθηκα σε ένα εστιατόριο περιοπής,  καθόμουν μπροστά σε ένα άδειο τραπέζι,  βολεμένη σε μια μεγάλη καρεκλοπολυθρόνα που με χωρούσε ολόκληρη,  καθώς είχα μαζέψει τα πόδια μου επάνω και διάβαζα ένα βιβλίο με πρωτόγνωρη άνεση,  ενώ από τα διπλανά τραπέζια,  οι κυρίες,  σχολίαζαν την μοναχικότητα μου αλλά και την επιλογή των ρούχων μου.  Πραγματικά δεν μ'ενδιέφερε αν και φορούσα ένα μπλουζάκι δυό νούμερα μεγαλύτερο μου,  με γυρισμένα προς τα πάνω τα μανίκια δώρο της μαμάς μου εδώ και πολλά χρόνια,  κι ένα παντελόνι που φώναζε από μακριά ότι ήταν παλιό.  Βούλιαζα στην χορταστική πολυθρόνα,  είχα ένα βιβλίο ανοιχτό στα χέρια μου και σε περίμενα,  σύντομα θα ερχόσουν.  Ωστόσο,  παράδοξα τελείως,  όπως πάντα συμβαίνει στα όνειρα,  εμφανίστηκε η Χ. και κάθησε δίπλα μου.  Την κοίταξα,  ήταν το πρόσωπο της,  η μύτη της,  τα μάτια της,  τα μαλλιά της, ήταν περιποιημένη όπως πάντα,  -μα πώς ήρθα εγώ έτσι εδώ-;  γύρισα και της είπα!   Κι αμέσως θέλησα να με δικαιολογήσω - είδες τί κάνει το αλτσχάιμερ - να με δικαιολογήσω τάχα μου με τρόπο όμως που στην ουσία με σκότωνε διπλά.  -Το αλτσχάιμερ... - είπε και ξεκίνησε να μου λέει για αυτό,  σαν να ήξερε πολύ καλά περί τίνος επρόκειτο,  σαν να είχε μια πολύ πρόσφατη εμπειρία μ' αυτό και με τα στάδια του!

σκέψεις

 

Δεν ξέρω αν αυτό το ''δεν μου αρέσει κάτι τις''  είναι επειδή δεν το χωράει το μυαλό μου να το επεξεργαστεί άρα είναι θέμα χαμηλής νοημοσύνης ή είναι απλά ένα θεματάκι γούστου,  δεν το ξαναεπιλέγω και πάει τελείωσε.   Δεν ξέρω επίσης πώς ένας Γερμανός συγγραφέας μπορεί να μου θυμίζει έναν Ιταλό,  δλδ πώς ο Βολφ Βόντρατσεκ μπορεί να μου θυμίζει τον  Αλεσάντρο Μπαρίκο,  ή πώς η ''αυτοπροσωπογραφία με ρώσικο πιάνο'' μπορεί να μου θυμίζει τον ''ωκεανό''.   Νομίζω ο νους ταυτίζεται με τις εμπειρίες του παρελθόντος.  Ψάχνει να βρει κοινά χαρακτηριστικά,  γνώριμα.  Άλλωστε,  γνωρίζοντας πως η τέχνη κάθε μορφής υπάρχει για να ομορφαίνει την ζωή μας,  το θεωρώ υπερβολικό όταν προσπαθούμε να την εξηγήσουμε, για ποιό λόγο πχ ο τάδε βλέπει μια μουτζούρα σε ένα χαρτί και φαντάζεται πως είναι ένα εκκλησάκι,  το μοναδικό χτισμένο στην κορυφή του βουνού,  το οποίο επισκεπτόταν κάθε Κυριακή πρωί με τον πατέρα του κατά την διάρκεια της παιδικής του ηλικίας.  Ενώ εγώ επιμένω να βλέπω μια μουτζούρα,  για την οποία το περισσότερο που μπορώ να πω είναι ότι το χρώμα της είναι ας πούμε το μπλε.

μηδέν

 Τίποτα περισσότερο!!!

παλαφίτο

 

''Όχι,  ούτε χώρισα ποτέ,  ούτε πρόκειται.  Μια χαρά είμαστε με τον Χουάν,  εδώ και κάμποσα χρόνια.  Όμως ένας φίλος μας που μένει κοντά μας χώρισε,  η γυναίκα του σήκωσε όλο το σπίτι κι εκείνος έμεινε με το οικόπεδο.''

''Πώς;''

''Έχεις υπόψη σου τα παλαφίτο;''

''Όχι.''

''Είναι σπίτια πάνω σε πασσάλους βυθισμένους στο νερό.''

Η Πρου γκουγκλάρει τη λέξη ''palafito'' κι εμφανίζονται δεκάδες σπίτια χτισμένα πάνω σε ήρεμα νερά στη Βενεζουέλα,  τη Βιρμανία και το Τσιλοέ.

''Παλαφίτο υπάρχουν σε πολλά μέρη του κόσμου,  αλλά στο Τσιλοέ έχουμε και παλαφίτο στην ξηρά''  λέει η Ροσαμπέτι.

''Πώς γίνεται αυτό;''

''Βυθίζουν τους πασσάλους στο χώμα,  οπότε δεν έχει σημασία αν το έδαφος είναι ανώμαλο.  Είναι σαν σπίτια με ποδάρια.  Οπότε,  άλλο είναι το σπίτι και άλλο το οικόπεδο.  Κι αν το ζευγάρι χωρίσει,  στην καλύτερη περίπτωση ο ένας φεύγει με το σπίτι κι ο άλλος μένει με το οικόπεδο.''

''Και πώς σηκώνουν το σπίτι;''

''Το ανεβάζουν πάνω σε χοντρούς κορμούς και το σέρνουν με βόδια.  Αυτές οι μετακομίσεις λέγονται ''ρυμουλκήσεις σπιτιού''.  Κι αν πρέπει να μεταφέρουν το σπίτι από το ένα νησί στο άλλο,  φτιάχνουν μια σχεδία με τους κορμούς και το μεταφέρουν με λάντζες.  Είναι ωραίο θέαμα.  Το σπίτι να πλέει ανάμεσα στα νησιά.  Άσε που είναι και πρακτικό,  αφού δεν χρειάζεται καν να το αδειάσεις.  Πρέπει,  όμως,  να βγάλεις τα κάδρα από τους τοίχους γιατί μπορεί να σπάσουν.''

''Κι έχετε πολλούς χωρισμούς στο Τσιλοέ;''

''Όχι πολλούς,  αλλά καμμιά φορά θες να ζήσεις πιο κοντά στα παιδιά σου και στα εγγόνια σου,  οπότε αποκτάς ένα οικόπεδο και πας εκεί το σπίτι σου.  Κι είναι καλό να ξέρεις ότι το σπίτι σου δεν είναι κολλημένο στη γη.  Ό,τι κάνει για τη γη, κάνει και για τη θάλασσα.   Είναι καλό ότι το σπίτι έχει ποδάρια,  όλα τα σπίτια πρέπει να έχουν ποδάρια.''

από τις σελίδες 342 και 343 του βιβλίου

Χιλιανός ποιητής

του Alejandro Zambra

εκδόσεις Ίκαρος

Τετάρτη

 

 Δεν ξέρω πως βρέθηκα να κουβαλάω ολόκληρη θάλασσα στην πλάτη μου,  τριγύρω ηρεμία και γαλήνη,  κάποιες γνώριμες φωνές στο βάθος,  

με είδες; 

σε είδα!  

τότε γιατί δεν με ξύπνησες;

Ήταν Τετάρτη!!!

θυμός

 

 

Θυμός που δεν εκφράζεται γίνεται δηλητήριο που τρώει τον εαυτό σου. Αν πρέπει να πεις πράγματα, να τα πεις. Με ωραίο τρόπο, με ευγένεια να διεκδικήσεις αυτό που σου αξίζει. Κυρίως την ηρεμία σου αλλά και την αυταξία σου.

 

 

ταξίδι

 

Ήταν ώρα για ύπνο έτσι πήγα στα καθαρά μου σεντόνια για να κοιμηθώ,  κουρασμένη από τις κουβέντες με τους φίλους μου,  είχε πάει μεσάνυχτα συζητώντας  κι έχοντας για κάποιο λόγο στο μυαλό εκείνη τη μέρα που ήταν καλοκαίρι και που χάθηκε από μπροστά μου ολόκληρο καράβι που θα με πήγαινε στη Σαντορίνη,  και που για καλή μου τύχη την ίδια ώρα σήκωνε άγκυρα στο λιμάνι κι ένα δεύτερο με τον ίδιο προορισμό,  έτσι μπήκα μέσα χωρίς δεύτερη κουβέντα με υγρά μάτια και νιώθοντας ντροπή αλλά και ικανοποίηση που τελικά όλα πήγαν καλά και που ούτε γάτα ούτε ζημιά!!! Μου έκανες γκριμάτσες,  φούσκωνες τα μάγουλα σου για να γελάσω και κουνούσες την μύτη σου παριστάνοντας το κουνέλι,  ενώ εγώ προσπαθούσα να πιέσω με τα δάχτυλα μου ένα μικρό σημάδι που είχες στο αυτί και που ήταν γεμάτο με ένα μαύρο κάτι,  ήθελα να πιέσω το δέρμα σου πολύ δυνατά,  ώσπου αυτό το μαύρο κάτι να βγει προς τα έξω και να το πιάσω με τα δάχτυλα ή με ένα τσιμπιδάκι,  ωστόσο πάντα φοβόμουν μη σε πονέσω ή μη σου αφήσω κάποια πληγή ανοιχτή.  Στο δεξί μου μπράτσο,  ένας κύκλος μάτωσε κι εγώ γύρισα,  ήμουν στο δρόμο κι ήταν σκοτάδι,  γύρισα στους φίλους μου και τους το έδειξα ρωτώντας τους ''τώρα αυτό τί μπορεί να είναι''.  Ήμουν τρομαγμένη,  τελικά αυτό που μένει είναι μόνο φόβος,  για το τί είναι αυτό,  για το πού είσαι εσύ κλπ ;  

σκέψεις

 

Η  εμμονή με τις ''δυσκολίες του παρελθόντος'',  έχει να κάνει:

α)  με την ηλικία.

Πχ αυτό συμβαίνει όταν το κομμάτι του χρόνου που λέγεται παρελθόν,  είναι πρακτικά μεγαλύτερο  από το κομμάτι που αναλογεί στο μέλλον.  

β)  με τον φόβο

Ουσιαστικά,  έστω υποσυνείδητα,  υπάρχει έντονος ο φόβος του να μην ξανασυμβεί αυτό ή εκείνο που τότε με έβγαλε από την ήρεμη και βολική ρουτίνα μου.

γ)  σαν ένα είδος άμυνας του οργανισμού μας

Απέναντι στις δυσκολίες,  στους φόβους και όλων αυτών που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σήμερα.  Πχ καθημερινά,  σε αυτή την περίοδο της ζωής μας,  έχουμε τον φόβο εξαιτίας της πανδημίας του κορονοιού.  

φιλία

 

Είναι γεγονός πως πολλές φορές,  ένας φίλος,  έρχεται όταν πια δεν περιμένεις κανέναν.  Η φιλία δεν είναι ανάλογη με τον αριθμό των χρόνων που γνωρίζεις ένα άτομο,  δεν έχει να κάνει ούτε με τον αριθμό των συναντήσεων σας.  Πχ ένα ή πολλά καφεδάκια,  μπορεί να σας φέρουν πιο κοντά,  ή μπορεί να μεγαλώσουν την απόσταση του χάους ανάμεσα σας.  Για να να είναι φίλοι δύο άνθρωποι,  πρέπει να έχουν την καλή διάθεση και οι δύο.  Η φιλία θέλει καλλιέργεια της σχέσης και από τις δύο πλευρές.  Το να βρεις έναν φίλο για μένα είναι ευλογία,  και ομολογώ πως σπάνια έως ποτέ την χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη.  Το να καταφέρεις να τον κρατήσεις είναι ευλογία στο τετράγωνο.  Είναι πολλά αυτά που απειλούν μια φιλική σχέση κι αυτό όχι μόνο στην αρχή της.  Άνθρωπος είσαι,  κάποια στιγμή θα κουραστείς,  θα αδιαφορήσεις,  θα φερθείς ή θα σου φερθούν εγωιστικά,  θα φερθείς αμυντικά,  ανταγωνιστικ,  ίσως και να ζηλέψεις (μπορώ αν σκεφτώ, να βρω άλλες 100 τέτοιες λεξούλες).  Η φιλία όμως δεν τελειώνει εκεί.  Η φιλία τελειώνει ακριβώς στο σημείο που κάποιος φερθεί με ανειλικρίνεια.  Κάποιος θα θελήσει να κρύψει τα σκουπιδάκια κάτω από το χαλί.  Τότε,  η φιλία φτάνει στο τέλος της,  νομίζω μια για πάντα!

 

 

μάσκες

 

 

 

 "ωωω, οι μάσκες !!! 

Όλοι σκεφτόμαστε το πρόσωπο που κρύβουν, μα στην πραγματικότητα αυτό που μετράει είναι η μάσκα. 

Eίτε είναι αυτή είτε κάποια άλλη, πες μου τι μάσκα φοράς και θα σου πω τι πρόσωπο έχεις ."

 Julio Cortázar

 

Η άμυνα που διαλέγεις είναι!!! Όσο πιο ευάλωτος ο χαρακτήρας,  τόσο πιο ''σκληρή''  η μάσκα.

τα κορδόνια

 

Τα μόνα κορδόνια που είχαν σημασία για τους γονείς μας ήταν τα σκοινιά με τα οποία έδεναν και βασάνιζαν ο ένας τον άλλον μια ζωή.

 

από το βιβλίο ''τα κορδόνια''

του Ντομένικο Σταρνόνε

εκδόσεις Πατάκη

τακ/τακ

 Τακ/τακ τακ/τακ τακ/τακ έχω μια καρδιά που χτυπάει πιο γρήγορα από όσο της επιτρέπω και μου δημιουργεί την αίσθηση πως ο χρόνος τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα για εκείνα τα λίγα/πάρα πολλά πέντε λεπτά.

Υπερπαράγει η καρδιά μου τακ/τακ τακ/τακ τακ/τακ!

μουσικές

 

Οι πιο ωραίες μουσικές είναι αυτές που έρχονται σε σένα τυχαία.  Στην στροφή ενός δρόμου,  σε μια γωνιά κάποιας υπαίθριας αγοράς,  στο πεζοδρόμιο του πιο κεντρικού δρόμου της πόλης σου.  Στο live κάποιου bar ίσως,  καθώς γεύεσαι το δεύτερο ποτήρι Black Johnnie άνευ πάγου.

ποίηση

 

 Είπαμε με την Άννα να ράψουμε ποίηση.   Έτσι κι αλλιώς,  αν γυρίσεις σε παλιότερα κομμάτια του χρόνου,  είτε για λόγους κάλυψης,  είτε σε μορφή αντίδρασης,  έστω και εν είδει ρομαντισμού η ποίηση βρίσκεται πάντα και παντού.  Η βελόνα, είναι ένα εργαλείο μεταφοράς της ψυχής, από το σώμα στο ύφασμα.  Έχει μεγάλη ελευθερία,  δεν χρειάζονται μετρήματα,  χάρακες,  υπολογισμοί,  χρειάζεται ένα δυνατό σκηνικό και γύρω γύρω μικρά χαικού ζωής.  Χέρι ελαφρύ και φαντασία που να επιθυμεί να ακολουθήσει τον δρόμο και να δώσει αυτό που θα ζητήσει στην πορεία του το ίδιο το έργο.

je t'aime

 

Βλέπεις,  λέω θα ήθελα και όχι θέλω να σε δω.  Μια στιγμούλα μόνο,  χωρίς λόγια,  χωρίς νεύματα,  χωρίς ερωτήσεις.  Ούτε καν μια καλημέρα ή ένα χρόνια πολλά. 

Δευτερόλεπτο,  όσο  κρατάει ένα παίξιμο, πάνω κάτω, του βλέφαρου.  Ας είναι κι από απόσταση.  Μια μέρα άσπρη από το χιόνι ή μια μέρα θολή από την βροχή.  Να φυλάξω την τωρινή εικόνα σου,  περαστική,  βιαστική,  φευγαλέα,  να θρέφει το υπόλοιπο της ζωής μου!

αργόσχολη

 

Ώρες ώρες νιώθω απίστευτα αργόσχολη διαθέτοντας τόσο χρόνο από την ημέρα μου στο να διαβάζω (τα πάντα) και να σχολιάζω (τα πάντα) στο διαδίκτυο και ναι εννοώ blogs και facebook.

Νιώθω ότι αφήνω την άποψη μου παντού (ε και τί έγινε),  και ότι διαθέτω στην αλληλεπίδραση με τους άλλους κομμάτια του χρόνου μου που δεν γυρίζουν πίσω.  

Το να αφήσω τελικά ένα δικό μου σχόλιο κάπου,  τί νόημα έχει;  Σε τί μου χρησιμεύει;

η έπαρση

 

Ήταν η πρώτη συνειδητή μου φίλη της εφηβείας,  κάναμε πράγματα μαζί,  τρώγαμε πίτσα με πατατοσαλάτα,  μαγειρεύαμε,  μιλούσαμε για τα αγόρια μας,  βάφαμε τα νύχια μας,  αγοράζαμε αρώματα,  εκμυστηρευόμασταν την πίεση που μας ασκούσαν οι γονείς μας.  Μετά,  ακολούθησε η κάθε μια τη ζωή της και χαθήκαμε.

Σήμερα που της τηλεφώνησα καθώς γιόρταζε το ένα από τα δύο της ονόματα,  μέσα σε όλα μου είπε, πως η δικιά μας η γενιά [(εννοώντας εμάς που έχουμε γεννηθεί συν πλην μέσα στη δεκαετία 1955-1965) (εγώ πρόσθετα και όσους γεννήθηκαν μέχρι και την δεκαετία του '70)],  υπήρξε η χειρότερη γενιά στον κόσμο.  

Έλεγε πως φερθήκαμε άσχημα σε ότι μας περιέβαλλε,  στην κοινωνία,  στην οικονομία,  στην οικογένεια.  Συμφώνησα και πρόσθεσα πως φερθήκαμε άσχημα και στους εαυτούς μας και  στους φίλους μας!  Ίσως να ήταν και η μοναδική κουβέντα στην οποία συμφωνούσαμε απόλυτα.

Αναρωτήθηκα αυτό το ''γιατί άραγε;''  Κλείσαμε το τηλέφωνο χωρίς να καταφέρουμε να δώσουμε μια απάντηση,  με χαμογελαστές,  ευδιάθετες ευχές για το νέο έτος. 

Γιατί άραγε;

Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο νου είναι η έπαρση!

Και λίγη ετυμολογία:

ἔπαρ(σις) (αρχαία σημασία: φούσκωμα)

Και συνώνυμα: 

(αυτοθαυμασμός),καύχηση, κλασαυχενισμός, κομπασμός, κόρδωμα, ξιπασιά, υπερηφάνεια, υπεροψία

μουσικό κουτί

 

Δεν θυμάμαι να έχω ποτέ προτείνει τηλεοπτική μουσική εκπομπή  μέσα από αυτό το blog,  μα θα τολμήσω να το κάνω σήμερα.  Κι ας την απολαμβάνω μόνο από τις 11.00 το βράδυ και μετά.

Αύριο,  Τετάρτη 5/1/2022,  οι εξαίρετοι παρουσιαστές,  ο Νίκος Πορτοκάλογλου και η Ρένα Μόρφη έχουν καλεσμένους τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και της Μαρία Φαραντούρη.

Μια εκπομπή που πιστεύω ότι διαθέτει μια ποιότητα που έχουμε πολλά χρόνια να δούμε στην τηλεόραση. 

μικρά παραμύθια

 

Κάθε φορά που ήταν μόνοι,  αυτή και το μυαλό της,  έφτιαχνε παραμύθια,  άλλες φορές όμορφα,  άλλες φορές άσχημα,  άλλες φορές αφορούσαν την προσωπικότητα της κι άλλες πάλι αφορούσαν άλλους ανθρώπους,  ξένους ή δικούς της,  αγαπημένους ή και όχι.  

Τα έγραφε,  κρύβοντας πολλές λέξεις μα φανερώνοντας άλλες,  σε μικρά τετράγωνα χαρτιά,  μεγέθους 15χ15 εκατοστά.  

Δεν τα ξαναδιάβαζε ποτέ,  όμως καθώς βρίσκονταν σε κοινή θέα (δεν ξέρω πως),  το μάτι της έπιανε ανθρώπους να τα διαβάζουν και τότε,  μαζί μ'αυτούς,  γύριζε κι αυτή σε παλιές στιγμές.  Άλλοτε αληθινές,  άλλοτε σκηνοθετημένες ωστόσο όλες αποτελούσαν κομμάτια του εαυτού της,  γιατί ακόμη κι αν δεν ήταν ατόφια δικιά της η ιστορία του παραμυθιού,  ήταν ολόδικο της το συναίσθημα καθώς την έγραφε. 

Δεν ένιωθε ούτε χαρά ούτε λύπη όταν έστω μ'αυτό τον τρόπο ξαναδιάβαζε τις μικρές περασμένες ιστορίες της.  Μόνο φόβο ένιωθε,   ένα εσωτερικό,  ανεπαίσθητο τρέμουλο,  για το τί θα τρύπωνε στο μυαλό όλων αυτών των ξένων ανθρώπων που την διάβαζαν.  Για το πως θα γευόταν όλοι αυτοί αυτά τα κομμάτια της.  Με ήρεμο και γαλήνιο τρόπο κάποιες φορές ευχόταν.  Κι άλλες πάλι καθόλου δεν το άντεχε,  το μυαλό της σκάρωνε δράκους και μάγισσες και τότε  αυτά τα μικρά γραμμένα χαρτιά τα σκορπούσε με δύναμη στον αέρα μέχρι που να χαθούν από όλων των ανθρώπων τα μάτια,  μαζί κι από τα δικά της.

*στη μουσική ένα τραγουδάκι που άκουσα πριν λίγο και μου άρεσε
 

ένα 2022 φωτεινό

 

 

Πρώτη του 2022!!!  Σαν χθες μου φαίνεται να γιορτάζαμε την προηγούμενη πρωτοχρονιά.  365 μέρες,  ένα τσιγάρο δρόμος.

Δεν έχω την καλύτερη διάθεση,  βαριέμαι αφάνταστα,  το καλύτερο που μου συμβαίνει είναι που ακούω και βλέπω στην Ερτ την χριστουγεννιάτικη συναυλία της Βιέννης.

Δεν μου αρέσουν οι μέρες που με βγάζουν από την καθημερινότητα μου,  μια καθημερινότητα που κάποτε πίστευα πως μου ασκούσε τεράστια πίεση,  μα τώρα την έχω απόλυτη ανάγκη για να νιώθω ας πούμε κάπως μέσα σε μια ισορροπημένη δραστηριότητα.  

Φέτος οι γιορτές για μένα δεν είχαν γεύση,  δεν έφαγα ούτε ένα ψίχουλο από γλυκό.  Αυτό και μόνο σαν σκέψη δημιουργεί εκνευρισμό,  σκέψου να το ζεις,  όταν σε όλη σου τη ζωή είχες τα γλυκά στο top των επιθυμιών και των γεύσεων.  Θα δούμε πως θα εξελιχθεί το θέμα αυτό.

Λοιπόν,  δεν έχω σκοπό να κάνω κάποιο ιδιαίτερο σχέδιο πλεύσης για το 2022.  Το μόνο που θέλω είναι,  να κλείσω τα μάτια και να ευχηθώ να είναι φωτεινό.  Θα μου πεις πώς να είναι ένας χρόνος φωτεινός όταν εσύ στην ψυχή σου έχεις,  κι έχεις,  κι έχεις τα χίλια μύρια απωθημένα;  Δεν ξέρω να σου απαντήσω..  σου στέλνω τα χρόνια μου πολλά και σε φιλώ..