το πιο γλυκό πράγμα στον πλανήτη

 

''Είναι το πιο γλυκό πράγμα στον πλανήτη,  το πιο γλυκό''  άκουσα έναν νεαρό να λέει καθώς ήμουν περαστική έξω από ένα coffee island.  Δεν έχω σκοπό να κάνω τσάμπα διαφήμιση μια που δεν τα έχω και ιδιαίτερη  αδυναμία αυτά τα μαγαζιά,  αλλά αυτό ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ χτυπάει σαν ένα χαριτωμένο καμπανάκι στα αυτιά μου από εκείνη την ώρα.

Ποιό άραγε να ήταν αυτό;  Τί εννοούσε ο νεαρός;  Μια περίπτωση υπήρχε να το μάθω,  αν κοντοστεκόμουν και ρωτούσα όμως δεν το έκανα.  

Αυτό που σκέφτηκα εγώ σαν Στέλλα,  αυτό που ήταν η πρώτη άρα και αυθόρμητη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό,  ήταν Ο ΚΑΦΕΣ.  Τώρα θα μου πεις γιατί να είναι το πιο γλυκό πράγμα ο καφές στον πλανήτη μια που δεν τον πίνω καν με ζάχαρη,  τουλάχιστον εγώ;

Μετά σκέφτηκα πως κατά καιρούς και ανάλογα με τις φάσεις που περνούσα τα πιο ΓΛΥΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ήταν διαφορετικά και καμμία σύνδεση δεν είχαν μεταξύ τους.

Για εσένα ποιό είναι ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ άραγε,  θα ήθελα πολύ να μάθω!

τέλος εποχής

 

Σήμερα,  πόνεσε η καρδιά μου.  Μια ευγενική,  χαμηλόφωνη παραίτηση  και μια απάντηση μικρόψυχη και πικρόχολη απέναντι της.  Δυό άνθρωποι εκ διαμέτρου αντίθετοι.

Αυτό το επίπεδο έχουμε!!!

πολλά χρόνια μετά

 

Ο έρωτας είναι αρρώστεια του μυαλού !
 

Η φωτογραφία,  σκηνή από την ταινία ''το τέλος μίας σχέσης''  (1999)  με τον Ρέιφ Φάινς και την Τζούλιαν Μουρ,  για μένα η πιό ερωτική ταινία ever.  Βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Γκραχαμ Γκρην (1904-1991). 

Στην ταινία πρωταγωνιστεί επίσης ο εξαιρετικός Stephen Rea που πάντα μου θυμίζει ''το παιχνίδι των λυγμών''  (1992)!

γκρίνια και παράπονο

 

Υποτίθεται ότι το καλοκαίρι διώχνει την συννεφιά του χειμώνα και μας βοηθάει να χαλαρώσουμε.  Δεν νιώθω κάτι τέτοιο,  αντίθετα η ζέστη με τσιτώνει ακόμη περισσότερο,  πολλές φορές μου ρίχνει την πίεση και νιώθω χάλια.  Μια θολούρα και καθόλου διάθεση ούτε να μιλήσω.  Υποχρεώσεις που δεν τελειώνουν ποτέ και  χρήματα που δεν καλύπτουν ποτέ τις ανάγκες.  Ένα σκυλί που είναι άλλοτε έτσι κι άλλοτε αλλιώς και κανείς δεν προτείνει ''πάμε θάλασσα''  ίσως επειδή ξέρουμε πια πόσο κουραστικός είναι ο ήλιος και το πήγαινε έλα σε δρόμους που ψήνεις όχι αβγό αλλά μπριζόλα.  Με λίγα λόγια κάθε πέρσι και καλύτερα κι αυτό δεν φαίνεται κάποιο φως στο μέλλον που θα το αλλάξει.  Κατά τα άλλα,  netflix και βιβλίο και μη μου πεις πως το να ζεις μέσα από τα βιβλία και τις ταινίες είναι ζωή!

δεδομένο

 

Ζούμε πια στην εποχή που μας έχει γίνει βίωμα το ότι η ανειλικρίνεια κυρίως απέναντι στον εαυτό μας μόνο μπερδέματα μπορεί να φέρει!

ποιό δίκαιο;

 

Πώς μπορείς να είσαι δίκαιος;  Πώς να μοιράσεις στα ίσα την αγάπη σου;  Δεν παίζουν ρόλο οι ανάγκες του άλλου;  Αλλά πάλι ποιός μπορεί να κρίνει ποιανού η ανάγκη είναι μεγαλύτερη,  όταν πχ αυτός που δείχνει δυνατότερος μπορεί απλά να αντιμετωπίζει τη ζωή με διαφορετικό τρόπο;  Να μην είναι γκρινιάρης,  να μη μιλάει.  Ή να μην είναι ευθυνόφοβος;

πυγολαμπίδες

 

Μια μέρα μετά το θερινό ηλιοστάσιο,  η ζέστη είναι αφόρητη.  Ακόμη και στο καλοκαιρινό καφέ όπου πηγαίνουμε ακριβώς επειδή πάντα κάνει ένα ρευματάκι, δεν κουνιόταν φύλλο.  

Μου αρέσουν οι σειρές,  είτε ελληνικές είτε ξένες που βασίζονται σε βιβλία,  μου αρέσουν και τα βιβλία που γίνονται επιτυχημένες σειρές. 

Ένα τέτοιο βιβλίο αγόρασα σήμερα που αποφάσισα να το διαβάσω πριν το δω στην οθόνη μου μέσω του netflix.  Ο τίτλος του είναι πυγολαμπίδες και συγγραφέας η Hannah Kristin.

Στο οπισθόφυλλο αναφέρει πως πρόκειται για έναν ύμνο στην γυναικεία φιλία.   

Θα ραγίζει καρδιές;  Ποιός ξέρει;  Φαντάζομαι όμως πως θα έχει έντονα συναισθήματα.

 

facebook

 

Το facebook έχει γίνει άκρως εμετικό!  Χιλιάδες αναρτήσεις με ολόιδιο σχεδόν περιεχόμενο,  νεκρολογίες για χαμένους από χρόνια πατεράδες που ντε και καλά πρέπει σήμερα να ξαναεμφανιστούν στο προσκήνιο.  Πφ!  Είναι δύσκολες οι σχέσεις και μηδενική η ισορροπημένη αλληλεπίδραση.   Να σου πω,  να μου πεις,  να μιλήσουμε,  να προχωρήσουμε ο καθένας λίγο πιο μπροστά.  Εμείς μιλάμε για να νικήσουμε,  να εκμηδενίσουμε,  να μειώσουμε.  Πόσο κρίμα!  Είμασταν,  είμαστε και θα είμαστε πάντα μόνοι μας σε ένα κόσμο γεμάτο ανθρώπους.  Δεν μας ενώνουν νήματα.  Χορεύουμε μόνοι μας ο καθένας μας τον δικό του χορό,  τα δικά του θέλω,  τις δικές του απολαύσεις.  Δεν μπορούμε να συν-χωρέσουμε.  Δεν είμαστε προγραμματισμένοι για αυτό,  κι αυτό πονάει βαθιά κι από την άλλη,  πάλι ο πόνος χρειάζεται μοίρασμα,  παρέα,  θετική κοινωνικότητα για να μη γίνει αιχμηρός.  Οι σωστές σχέσεις γλυκαίνουν τα υπαρξιακά μας θέματα.  Απαλύνουν τις νύχτες και τις μέρες μας.  Γλυκαίνουν τα βραδυνά μας όνειρα και τον ύπνο μας.  Κι αυτές,  χρειάζονται δύο πάρα πολύ σπουδαία πράγματα για να συμβούν.  Αποδοχή και όρια.  Και κάτι ακόμη,  ίσως το σπουδαιότερο.  Να βλέπεις το δάσος και όχι τη φυλλωσιά του δέντρου.  

Σκέψου,  πως είναι πιο εύκολο να βρεις καταφύγιο σε μια καταιγίδα,  παρά από κάποιους τους ανθρώπους.  Κάποιες συμπεριφορές σε αφήνουν για πάντα ''βρεγμένο''.  

Φαντάσου αντίστοιχα μια πολύ δυνατή βροχή και μην υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στη γη για να ανοίξει ομπρέλλα. 

μη το στραβώνεις

 

Φθείρεσαι,  μου είπε ο οδοντίατρος μου.  Οι άνθρωποι που κρύβουν μέσα τους ένα ραντάρ,  ένα πακέτο από κεραίες,  που πιάνουν γύρω τους απολύτως όλες τις κινήσεις κι αν δεν τις πιάσουν τις εφευρίσκουν,  φθείρονται.   Αν δεν συμμετέχεις σε κάτι,  το είδα,  το ένιωσα,  το κατάλαβα αυτό που συμβαίνει κάτω από το τραπέζι και πίσω από τις κουρτίνες, δεν υπάρχει.  Και στην τελική σε αφορά μόνον όταν εσύ ο ίδιος ψάχνεις κάτω από το τραπέζι και πίσω από τις κουρτίνες.  Εκεί μπορείς να βρεις τα πάντα ακόμη και κατσαρίδες όμως αυτού του είδους ο άνθρωπος θέλεις να είσαι;  

 Μουσική

Ευανθία Ρεμπούτσικα

πάτα εδώ

σαν ποτέ ξανά

 

Αν πχ  υπήρχε μια αστυνομία της μνήμης,  η οποία θα σου απαγόρευε ακόμη και το να κοιτάξεις,  μια παπαρούνα,  ένα πουλί,  ένα κομμάτι γλυκό.  Δεν θα έβαζες τον καλύτερο σου εαυτό να το αποτυπώσεις;  Σε χαρτί,  σε ύφασμα,  όπου θα ήταν εφικτό.  Σκέψου,  ένα πουλί σμιλεμένο σε ένα κομμάτι ύφασμα,  το ένα σου και μοναδικό πουλί για πάντα.  Πώς θα το έφτιαχνες;

παράδειγμα ζωής

 

Πολλές φορές,  θέλω να περιγράψω γεγονότα και καταστάσεις με τέτοιο τρόπο που αν ένα πλάσμα ερχόταν στη ζωή αύριο μεθαύριο και ήθελε να με διαβάσει,  να με μάθει,  να μπει στα βαθιά μου νερά,  να δημιουργούσε μια όμορφη εικόνα για μένα,  δυνατή,  απόλυτη,  μαχητική.  Να ήμουν πχ ένα παράδειγμα ζωής.  Νομίζω πως σ'αυτό το κομμάτι ατύχησα!

σχέσεις

 

Η εκδίκηση,  το γιατί μου το έκανες αυτό,  κι επειδή μου το έκανες εγώ θα σου τη φέρω,  είναι ένα πιάτο που προσφέρεται κρύο,  ωστόσο όλο κι απομένουν κάποια αποφάγια τα οποία τα τρως εσύ.  Εκτός κι αν είσαι σε θέση ισχύος,  αν έχεις τη σιγουριά πως θα δώσεις το πιάτο και μετά,  δια παντός θα κρατηθείς μακριά κι αυτό δεν θα φέρει αλλαγές που δεν θα σου άρεσαν στη ζωή σου.

Η ειρωνία,  το υποτιθέμενο χιούμορ,  η υπεροψία δείχνουν ότι δεν σέβεσαι και δεν εκτιμάς αυτόν που έχεις απέναντι σου.  Θέλεις να είσαι εκεί αλλά ίσως να έκοβες φλέβες να είσαι κάπου αλλού.  Με άλλα λόγια δεν υπερασπίζεσαι την στιγμή που σου δίνεται αλλά για κάποιο λόγο την υποτιμάς,  δεν την υπολογίζεις,  δεν σε ενδιαφέρει.  

Και τα δύο απίστευτα ψυχοβγαλτικά και ψυχοφθόρα.  Ωστόσο οι αισθήσεις κατωτερότητας ή ανωτερότητας κυριαρχούν παντού και οι άνθρωποι χρειάζονται επιβεβαίωση για να επιβιώσουν,  ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως θα ορίσω με ένα κόκκινο μολύβι τον κύκλο με τα κεκτημένα μου και δεν θα σου δώσω κανένα δικαίωμα να παραβείς τον κανόνα μου.

Όσο μη φιλικό κι αν ακούγεται αυτό,  κυριαρχεί,  διότι κάποιοι άνθρωποι δημιουργούν σε άλλους ανθρώπους ανασφάλεια.  Με δυό απλά λόγια δεν χωρούν δυό κοκόρια στο ίδιο κοτέτσι.  Το σκέφτομαι και ντρέπομαι,  όμως συμβαίνει.  

Οι σχέσεις είναι τόσο δύσκολες που πολλές φορές μοιάζουν με βουτιά στο βυθό της θάλασσας.  Με τα χέρια ελεύθερα,  χωρίς να κλείνουν τη μύτη.  

υ.γ.  ο πίνακας μου αρέσει φοβερά,  δυστυχώς δεν γνωρίζω ποιανού ζωγράφου είναι,  μήπως θαύμαζα και άλλα έργα του

εκπλήξεις

 

Οι ιστορίες πολλές,  καμμία όμως ευχάριστη έκπληξη,  όλα αναμενόμενα!!!

Για αυτόν ακριβώς το λόγο φτιάχνω και απολαμβάνω τις δικές μου μικρές ιστορίες.  Που έχουν μόνο καλή πλευρά.  Τις ανάποδες τις αφήνω για αύριο.  

βαθιές επιθυμίες

 

Δεν ξέρω αν έτσι όπως με φόρα μας έσπρωχνε ο άνεμος,  προλάβαμε να έχουμε βαθιές επιθυμίες!  Νιώθω πως πηγαίναμε με το ρεύμα.  Με αυτό που μας έτυχε.  Ή αν θέλεις με ό,τι μας έκατσε.  Δεν ξέρω αν στη ζωή μπορεί να συμβεί κάτι διαφορετικά!  Σ' εμένα τουλάχιστον όχι!!!

βιβλίο

 

 

Στό ξεκίνημα του ένα βιβλίο, μοιάζει σα να σου δίνει τη δυνατότητα να ανοίξεις ένα παράθυρο. Με θέα. Σε τόπους, ιστορίες, ανθρώπους. Απολαμβάνεις!!! Φτάνοντας στο τέλος, το παράθυρο έχει κλείσει κι ένα ηλεκτρικό φως δείχνει την παρουσία των όσων γεύτηκες. Μέχρι που κι αυτό θα κλείσει, η αυλαία θα πέσει και στο μυαλό σου θα στριφογυρίζει ήδη ένας νέος τίτλος, ένας άλλος συγραφέας, καινούργιοι ήρωες και κυρίως ένα διαφορετικό παράθυρο με μια άλλη θέα!

για το τριήμερο

 

Θα συναντιόμασταν κι αυτό θα με έκανε χαρούμενη όλη την ημέρα.  Ευτυχισμένη,  θα ετοιμαζόμουν και θα περπατούσα τουλάχιστον μια ώρα για να σε βρω.  Θα φορούσα ακουστικά και μουσική στα αυτιά.  Θα καρδιοχτυπούσα από λαχτάρα.  Θα έβρεχε,  πάντα έβρεχε.  Εκείνο το γνωστό,  μαύρο σύννεφο θα με ακολουθούσε,  θα μας ακολουθούσε μετά.  Θα είχα ξεχάσει όλα όσα μου έκανες,  θα με είχες συγχωρήσει.  Όταν θα ξεχώριζα το πρόσωπο σου,  όταν θα ερχόμουν τετ α τετ με τα χαρακτηριστικά σου,  με το χαμόγελο σου,  η καρδιά μου θα πήγαινε να σπάσει.  Θα με ρωτούσες -τί έπαθες;-  θα σου απαντούσα -τίποτα-.  Δύσκολα περιγράφεται ένα αξεπέραστο -θέλω- στο αντικείμενο του πόθου σου.  Θα σ' αγκάλιαζα,  θ αναγνώριζα την φόρμα του σώματος σου,  τα χέρια,  τους ώμους σου.  Την μυρωδιά σου,  τα χείλια σου,  όταν θα με φιλούσες.  Θα καιγόταν όλα!  Η ψυχή μου,  ο χρόνος,  ο κόσμος!  Η πόλη από μακριά.  Θα είχα τόσα να πω,  δεν θα άκουγες τίποτα.  Θα είχες τόσα να πεις,  θα δήλωνα αδυναμία να σε ακούσω.  Θα έτρεχαν τα μάτια μου από τις αναμνήσεις.  Κι από χαρά!  Και νοσταλγία!  Θα κούμπωνε η αγκαλιά μου με την αγκαλιά σου.