φιλίες

 

Αδυνατώ να τεστάρω τους ανθρώπους που ονομάζω φίλους γιατί όποτε και όταν το έκανα,  έμεινα χωρίς φίλους.

Ο φίλος είναι κάτι που σήμερα το έχεις και αύριο όχι,  όσο κι αν πασχίζεις για αυτό.

Η φιλία ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας,  τουλάχιστον στη δική μου ζωή αυτό συμβαίνει.  

Άσε τις φιλίες και απόλαυσε τις παρέες,  θα νιώσεις πολύ καλύτερα!

Μην τρελαίνεσαι να πεις στον φίλο σου για τη χαρά σου,  θα απομακρυνθεί,  τις δε λύπες σου κράτα τες μόνο για τον εαυτό σου.

Αυτά προς γνώσιν και συμόρφωσιν σήμερα ημέρα τάχαμου φιλίας :)

του Σαββάτου

 

Οι σχέσεις κτίζονται,  δεν απαιτούνται,  δεν κλέβονται,  έρχεται ένας κάποιος ή ένα κάτι στη ζωή σου,  αφήνεσαι,  αφουγκράζεσαι τις ανάγκες σου,  μαθαίνεις να αναγνωρίζεις τις ανάγκες του και προχωράς χωρίς αυτό να είναι δεδομένο.  Στις ζωές των ανθρώπων πολλές φορές υπάρχουν σημεία όπυ συναντιούνται δυό και τρεις δρόμοι κι εκεί είναι πολλές φορές που χάνονται.  Δεν μπορούμε να τους έχουμε όλους όσους θα θέλαμε στη ζωή μας,  δεν μπορούν να μας έχουν όλοι όσοι θα ήθελαν και τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό.

Όταν έρχεται ένα ζωάκι στη ζωή σου,  ακόμη δεν ξέρεις τίποτα.  Νομίζεις πως θα μπορούσε να ζήσει σε ένα κουτί από pumpers κι όμως θέλει το κρεββάτι του,  θέλει το πιάτο του,  τη βόλτα του.  Κάθε φορά που το χαιδεύεις σου γυρνάει την κοιλίτσα του,  θέλει ντάντεμα,  γιατρό,  baute,  τα πάντα όλα!

Πάντα υπάρχει μια κόκκινη γραμμή!  Που θα χωρίζει το πριν από το μετά.  Τις καλές στιγμές από τις κακές.  Την αρρωστημένη σχέση από την υγιή.  Την αρρώστεια από την υγεία.  Το ζωάκι σου έχει χάσει πολλά κιλά,  κάνει εμετούς,  δεν σου κουνάει πια την ουρά,  έχει χάσει την όραση του κι όλα αυτά τα ''υπέροχα'' κι όμως αληθινά.

Τίποτα δεν είναι για πάντα όσο κι αν αυτό σε πληγώνει,  όσο κι αν σου σκίζεται η καρδιά.  Σε όλες τις σχέσεις θα υπάρξει ένα τέλος κι αν δεν το κατασκευάσουμε εμείς,  θα είναι το φυσικό.  Αυτός ο κάποιος ή αυτό το κάτι που ήρθε μια μέρα στη ζωή μας ίσως δεν ήρθε για πάντα.  Και ίσως αυτό το ''για πάντα''  να είναι η πιο ανόητη λέξη που λένε μεταξύ τους οι άνθρωποι.  

Η υπομονή είναι μεγάλη και πάντα ψυχοφθόρα.

Όμως δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς!

υ.γ. 1 στην φωτογραφία η ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ά έντονη πρσωπικότητα της γάτας βγάζει ένα χιούμορ που το έχω μεγάλη ανάγκη

dream a little dream of me

 

Εγώ σέβομαι την επιλογή του 41% και κάτω από αυτό το πρίσμα,  θεωρώ ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι ζω σε ένα παράδεισο όπου όλα είναι υπέρ εμού και του λαού φυσικά.

Οπότε θα αποφύγω να πω οτιδήποτε καταστροφικό,  ας πούμε ότι τα τελευταία καλοκαίρια ζούμε ένα θρίλερ μια που η χώρα μας ανελλιπώς κάθε καλοκαίρι καίγεται,   παμπάλαια αεροπλάνα πέφτουν,  υπάρχουν νεκροί,  καταστροφές,  εκρήξεις,  και θα μεταφέρω εδώ ένα πολύ ωραίο τραγουδάκι που το θυμήθηκα μια που το άκουσα σ'αυτή την υπέροχη ταινία που είδα προχθές ''το σύνδρομο της Κυριακής''.  

dream a little dream of me

από την Mama Cass

το σύνδρομο της Κυριακής

 

Ευχάριστη ρουτίνα πια,   κάθε απόγευμα στις 5,  να ψήνω ένα διπλό ελληνικό χωρίς καθόλου ζάχαρη και να βλέπω μια ταινία στην οθόνη της τηλεόρασης συνδέοντας την με το laptop.  Βάζω κι ένα ποτήριο με νερό δίπλα μου,  στα καινούργια ποτήρια,  μισό κρύο του ψυγείου,  μισό της βρύσης.  

Χθες,  είδα μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες του netflix,  με τίτλο ''το σύνδρομο της Κυριακής''.  Από το info της ταινίας,  η Κιάρα,  έχασε την μητέρα της μικρή,  δεκαετίες μετά την βρίσκει και της ζητάει να περάσουν δέκα μέρες μαζί.  

Η ταινία είναι Ισπανική και ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ή!!! Δραματική,  συγκινητική,  δημιουργεί πάρα πολλές σκέψεις και συναισθήματα.

στο βιβλιοπωλείο

 

Είχα δύο μεγάλες ανάγκες,  η μια ήταν να περπατήσω και η άλλη ήταν ένα καινούργιο βιβλίο.  Η ζέστη πολύ και το σώμα μου δεν ανταποκρίνεται στην επιθυμία να ξυπνήσω πολύ πρωί και να βγω για τις δουλειές που θέλω όσο ακόμη υπάρχει δροσιά.  Θα μου πεις ποιά δροσιά;  και δεν θα έχεις άδικο.  Ωστόσο ξεκίνησα το περπάτημα με μεγάλο κέφι,  πίστεψε με αν μπορούσα να περάσω πρώτα από τα γύρω βουνά και  να φτάσω στο βιβλιοπωλείο,  θα το έκανα.  Η γειτονιά μου έχει βιβλιοπωλεία αλλά όχι και πάρα πολλά.  Βρέθηκα όμως στην ευρύτερη γειτονιά μου μετά από κανένα μισάωρο,  σε ένα μικρό αλλά όχι και τόσο μικρό όσο νόμιζα,  βιβλιοπωλείο πήρα το βιβλίο που ήθελα και όλα καλά.  Σκεφτόμουν για Στήβεν Κινγκ,  το ''παραμύθι''  που είναι το τελευταίο του αλλά δεν με γοητεύει και τόσο,  δυό φορές ξεκίνησα το ''it'' και τις δυό το άφησα στη μέση.  Σκεφτόμουν ''το τελευταίο σπίτι της οδού Νίντλες''  γιατί έχω μια αδυναμία στα ψυχολογικά αστυνομικά μυστηρίου αλλά κέρδισε το συναίσθημα που μου άφησε το τελευταίο βιβλίο που διάβασα,  τις ''πυγολαμπίδες''  της Κριστίν Χάνα.  Έκανε τα απογεύματα μου,  εκείνες τις ώρες διαβάζω έως ότου σκοτεινιάσει και δεν βλέπω πια,  αγαπησιάρικα και τρυφερά.  Μου άρεσε αυτό,  σπάνια το έχω νιώσει διαβάζοντας κάποιο βιβλίο.  Έτσι αγόρασα τη συνέχεια του,  γιατί όταν κάτι σ' αρέσει πολύ θέλεις κι άλλο.  Πρόκειται για διλογία,  τό ένα βιβλίο είναι οι ''πυγολαμπίδες''  και το άλλο το ''ένα αστέρι τη νύχτα''.  Ξεκίνησα να διαβάζω τις πρώτες σελίδες του εχθές και δεν το μετάνοιωσα.  Αυτό που μετάνοιωσα ήταν η επιστροφή στο σπίτι,  όχι ότι μπορούσα να κάνω αλλιώς,  άλλωστε ήθελα να κερδίσω το στοίχημα ''θα περπατήσω''  με τον εαυτό μου,  δεν ήταν η ζέστη,  δεν ήταν ο ήλιος,  δεν ήταν τα πυρακτωμένα πεζοδρόμια,  ήταν η πνιγερή ατμόσφαιρα που δεν την διόρθωνε ούτε το μπουκάλι με το νερό ούτε ο αέρας της βεντάλιας.  Αυτό επίσης που δεν μου άρεσε,  αν έφτασες ως εδώ αγαπητέ αναγνώστη,  είναι η μεταφορά του βιβλίου στο netflix.  Για τα προσωπικά μου γούστα απογοητευτική και βαρετή.  Κι όσον αφορά τη ζέστη,  υπομονή και σήμερα αν και έχουμε ένα αεράκι στο μπαλκόνι.  Βόλτες δεν μπορούμε να κάνουμε όμως!

ζωές

 

Ποιά ζωή να διαλέξω που θα γεμίσει τη δικιά μου σήμερα;

44 βαθμοί

 

Το ξέρεις πως  παρόλα τα τραγικά που συμβαίνουν,  στο  βάθος του μυαλού μου έχω μπλε θάλασσες και καταπράσινα δάση από χώρες μακρινές που μάλλον δεν θα επισκεφθώ ποτέ.  Έτσι δροσίζω τις σκέψεις μου όταν η θερμοκρασία φτάνει στους 44 βαθμούς.  Μετρημένη στη βεράντα και κάτω από την πορτοκαλένια τέντα. 

Πάντοτε εκ του ασφαλούς και μέσα από σχέσεις που τις χαρακτηρίζουν η φιλία και η συντροφικότητα και οι κουβέντες και οι συζητήσεις κι ας μην είναι πάντοτε εφικτές.  Τα καλοκαίρια ζούμε ολομόναχοι μαζί.  Οι γύρω οικοδομές,  τα διαμερίσματα αδειάζουν.  Οι νύχτες είναι σκοτεινές με ελάχιστα φωτισμένα παράθυρα.  Στιγμές στιγμές με κάνει να ζηλεύω ο γείτονας που καταφέρνει κι έχει ένα ακόμη σπίτι κάπου αλλού,  μια εναλλακτική,  έναν δεύτερο τρόπο ζωής.

Κάποιος άγνωστος τηλεφωνεί 04.49 ξημερώματα Κυριακής στο κινητό μου.  Παίρνω την πληροφορία το πρωί όταν πια έχω ξυπνήσει.  Μοιάζει με λάθος πάνω σε πανικό και απελπισία.  Μόνο κάποιος πολύ δυστυχισμένος μπορεί να το κάνει αυτό.  Κάποιος πχ που πιστεύει πως μ'αυτόν τον τρόπο θα σωθεί.  Από τον εαυτό του,  από μια καταιγίδα,  από μια φωτιά. 

συμβολικά

 

Στα όνειρα μου,  το στοιχείο του νερού πάντα με δυσκόλευε,  έχανα ανθρώπους,  δεν ανάσαινα,  το γαλάζιο χρώμα δεν υπήρχε,  οι θάλασσες μου ήταν σκούρες μπλε και πολλές φορές μαύρες κι ανταριασμένες.  

Αντίθετα,  το πράσινο της χλωροφύλλης,  το γρασίδι κυρίως και τα χαμηλά τα φυλώματα,   ήταν για μένα χαρά,  γέλιο,  ανάσα ζωής,  ήταν ο παράδεισός μου.  Ήταν ένας τόπος όπου μπορούσα να χαλαρώσω,  να κάνω πικ νικ,  να νιώσω όμορφα και να περάσω καλά.

συναισθήματα

 

Η θάλασσα ήταν ένα όνειρο,  μα εμένα με είχε συνεπάρει το βιβλίο που διάβαζα στην αμμουδιά.  630 σελίδες με έντονα συναισθήματα.  Ταυτίστηκα,  όλη η ζωή μας πέρασε από τα μάτια μου,  το μυαλό μου,  την καρδιά μου.  Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου.  Σκέφτηκα να σου το αγοράσω,  να του φτιάξω ένα ωραίο περιτύλιγμα και να σου το στείλω.  Ο τρόπος ήταν εύκολος,  θα το έδινα σε ένα κούριερ μαζί με την διεύθυνση σου.   Ήξερα την αντίδραση σου.  Μια ναρκισσισιστική ικανοποίηση ότι ήσουν για κάποιον κάτι.  Εγώ δεν θα το έκανα ποτέ αυτό,  θα έλεγες.  Δεν θα σήκωνες το τηλέφωνο να σχηματίσεις το νούμερο μου.  Δεν θα με ρωτούσες για ποιό λόγο το έκανα.  Δεν με πειράζουν όλα αυτά,  αλλά το γεγονός ότι δεν θα καταλάβαινες,  θα ήταν για μένα ακόμη μια φορά αβάσταχτο.  

μηδενικό

 

Στην πορεία,  η ζωή μας δίνει πάρα πολλούς ανθρώπους,  σε διάφορες βαθμίδες γνωριμίες,  και  μας μαθαίνει όχι ποιός είναι, αλλά ποιός δεν είναι φίλος,  την αδιαφορία και το κατά πόσο αφαιιρώντας το δικό μας κομμάτι,  το κομμάτι του άλλου μένει γυμνό.  Μηδενικό δηλαδή!

Σπανίως,  όταν έχουμε την τύχη να συναντήσουμε κάποιους άλλους, ελάχιστους ανθρώπους,  καταλαβαίνουμε ποιοί και με ποιό τρόπο νοιάζονται να ταίσουν την ψυχή μας,  να απαλύνουν τις γωνίες μας,  να μας χαιδέψουν και να μας κανακέψουν με τον όμορφο τρόπο τους κι αυτό χωρίς να το ζητήσουμε.  Είναι αυτό το συναίσθημα που σε κάνει να ξυπνάς το πρωί και να νιώθεις γεμάτος.

μπλε γραμμή

 

Νομίζω πως η ζωή χωρίζεται σε δυό μέρη,  το ένα είναι η εποχή που τα θέλεις όλα και το άλλο είναι η εποχή που το μόνο που θέλεις είναι η ησυχία σου.  Όταν τα θέλεις όλα,  σε απασχολεί το γιατί,  το γιατί δεν μπορείς,  αφού θέλεις,  να τα έχεις.  Όταν έχεις την ησυχία σου,  έχεις στο πακέτο και τις απαντήσεις από όλες εκείνες τις ερωτήσεις. 

Κλέων

 

Εν μέσω καύσωνα με όνομα Κλέων παρακαλώ,  μια σκέψη μου ήρθε στο μυαλό,  εδώ στην εξαιρετική όαση του σπιτιού μου.  Δεν έχω καταφέρει ποτέ,  60 χρόνια πιά,  να εντοπίσω στους ανθρώπους γύρω μου αυτό που λέγεται ζήλια.  Έχω εντοπίσει εγωισμό,  ξερολισμό,  αδιαφορία αλλά ζήλεια αυτούσια,  καθαρή και ολοφάνερη ποτέ.  Ίσως να είναι από τα συναισθήματα που κρύβονται τόσο καλά;  Δεν γνωρίζω!

φίλτρο

 

 Ένα φίλτρο ανάμεσα σε μας και τον ήλιο,  την ανυπόφορη ζέστη,  την ανυπαρξία των διακοπών,  τα δύσκολα,  τα αρνητικά,  τα ζόρικα και τα πιεστικά κι όλα αυτά που μας εναντιώνονται απειλητικά,  όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα επιθυμούμε!

στάχτες

 

Μερικά πράγματα καίγονται σε βάθος χρόνου 

και μερικά καίγονται στο λεπτό!

χαραμάδες

 

Περνάω συχνά,  από ένα σημείο της πόλης,  όπου μέσα από μια χαράμαδα δραπέτευα.  Υπάρχουν πολλές τέτοιες (χαραμάδες) από τις οποίες μπορείς να δραπετεύσεις όποια στιγμή θελήσεις,  σαν μια άλλη αλίκη στη χώρα των θαυμάτων,  αρκεί να ξέρεις από που φεύγεις και που πηγαίνεις.  Και γιατί!

χαρά!

 

Συνήθως περιμένουμε,  να μας συμπεριφερθούν με τέτοιο τρόπο,  ώστε να μας δωθεί η δυνατότητα να τους δείξουμε τον καλύτερο μας εαυτό.  Έχω καλά νέα!  Μπορούμε πλέον να συμπεριφερόμαστε όπως θα θέλαμε να μας συμπεριφερθούν,  όπως εμείς ορίζουμε το ιδανικό.  Πχ θα μπορούσαμε πρώτοι εμείς να είμαστε οι φίλοι που έχουμε μέσα στο μυαλό μας.  Ας αναρωτηθούμε τί θα θέλαμε να μας κάνουν,  κι ας το κάνουμε πρώτοι εμείς.  Είμαι σίγουρη,  πως και μόνο η χαρά και το χαμόγελο στα πρόσωπα των άλλων θα μας αποζημιώσει. 

ηφαίστειο

 

Τις σκέψεις μου τις δρόσιζαν οι βαθιές φιλίες και οι βαθιές σκέψεις.  Ίσως για αυτό και ό,τι πέρασε από τη ζωή μου το θυμάμαι βαθιά.  Έχω αλλάξει στάση ζωής,  σέβομαι περισσότερο το εφήμερο,  το χαλαρό,  το ελαφρύ,  αρκεί να έχει ένα νόημα για μένα,  να γίνεται για κάποιο λόγο.  Ωστόσο,  ακόμη ανάμεσα στα πολλά,  κάτι φαντάζει πάντα καλύτερο και χωρίς να το επιζητώ,  προς τα εκεί κατευθύνομαι.  Πολλές φορές μου φωνάζω πως κάνω λάθος,  πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι,  πως το πιο καλό δεν υπάρχει,  γενικότερα το ΠΙΟ δεν υπάρχει.  Στάσου λέω,  πάρε βαθιά ανάσα εδώ ανάμεσα στα πολλά και άσε τα ιδεατά για άλλους που μπορούν να τα πιάσουν.  Αλλά πάλι στο μυαλό μου τριγυρνάει ένα σκουλήκι και νομίζω τελικά πως μ' αυτό το σκουλήκι του γεννιέται ο καθένας μας, και πως ούτε ο καλύτερος χειρούργος λεπτών επεμβάσεων δεν θα μπορούσε να το αφαιρέσει,  άλλωστε γιατί,  είναι ένα όνειρο κι αυτό,  ένας τρόπος να πορευόμαστε με επιθυμίες και να σπάμε τα μούτρα μας όταν καταλαβαίνουμε πως δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα,  αλλά βρε παιδί μου έχουμε μέσα μας ένα ηφαίστειο που επιβάλλεται να ζήσουμε τον αναβρασμό του!

απόλυτα καθαρό λευκό

 

Δεν υπάρχουν επιλογές που να μην έχουν συνέπειες,  κι όσο κι αν λέμε πως τίποτα δεν περιμένουμε,  είναι πολύ περισσότερα από όσο παραδεχόμαστε.  

Νομίζω πως αυτό που θέλουμε πάντα είναι να είναι έτσι γεγονότα και άνθρωποι,  ώστε να ωθούμαστε στο να δείχνουμε τον καλύτερο μας εαυτό!

του σαββάτου

 

Ο πρωινός καφές αφημένος ακόμη στο τραπέζι,  οι σελίδες του ημερολογίου όπου καταγράφηκαν οι χρόνοι ενός ζυμωτού σπιτίσιου ψωμιού,  οι κατεψυγμένες πίτες και τα τηλέφωνα του Βασίλη,  κινούνται από το ευεργετικό μεσημεριάτικο αεράκι.  Η γλυκιά κούραση από ένα δύωρο περπάτημα,  ένα ποτήρι με καφέ με αφρόγαλα που ήταν ιδιαιτέρως νόστιμο,  η ξινή σερβιτόρα που θα μπορούσε να θυμίζει εμένα,  ο νεαρός που μιλούσε στο τηλέφωνο για μπανάρες και βιβλιάρες στο μπιτσόμπαρο,  το γαλλικό μπουλντόκ με την άσχημη φάτσα που κατούρησε δίπλα μας,  η μαύρη γάτα που φοβήθηκε τα πσι πσι πσι μου,  το μαγαζί με τα ξηρά δαμάσκηνα κλπ κλπ

Θα ήθελα να ασχοληθώ με εθελοντισμό αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να βγαίνω στη γύρα για να φέρω τρόφιμα για μια εστία πχ αστέγων.  

 

Ωστόσο σε ένα κόσμο με κλειστά παράθυρα θα πρέπει εσύ να αποφασίσεις να ξεκλειδώσεις κάποια.  Αλλιώς,  μοναχός σου χόρευε,  όσο θέλεις πήδα και μην παραπονιέσαι καθόλου.

 

 

βιβλίο

 

Το πιο ευχάριστο που μπορώ να σκεφτώ σήμερα,  έστω σαν άσκηση,  είναι ότι ξεκίνησα ένα πολύ ωραίο βιβλίο.  Έτσι δείχνει τουλάχιστον από τις πρώτες του σελίδες.