το μπλε

Θα ζήλευα ακόμη κι αυτά τα λαμπερά διαμαντάκια της θάλασσας αν ήξερα πως τα μάτια πίσω από όλο αυτό το μεγαλειώδες μπλε, ήταν τα δικά σου.
Κι αυτό το καλοκαίρι λάμπει η απουσία σου.
Ό,τι πίστεψα έχει ρίξει άγκυρα σε ένα τεράστιο βυθό.

Μία σκάλα,  το τάβλι από την αποθήκη,  τα ζάρια.
Στις εξάρες,  ακούω τη φωνή σου,  μακρινή,  σουρεαλιστικό κομμάτι του εαυτού μου,  ποιός να το πίστευε.  Ένα όνειρο,  μια ολόκληρη ζωή.

εξάρες

Sir John Lavery, "Sunbathers", 1936



Πόσο υπέροχα αποτυπώνεται σ΄ αυτό τον πίνακα,  το καλοκαιρινό φως αλλά και το καλοκαιρινό ραχάτι,  αυτή η υπέροχη εποχή που σε ντύνει με τα ελάχιστα ρούχα και χαρίζει στο σώμα αργές,  γοητευτικές,  τεμπέλικες κινήσεις.
Ακόμη και όταν το μπάνιο,  ή η πρόσβαση στη θάλασσα δεν είναι εφικτή,  ένα κρύο καφεδάκι σε μια σκιερή,  αεράτη αυλή με θέα,  τα μεταλικά βαριά τραπέζια κοντά το ένα στο άλλο,  ώστε να νιώθεις τα μαλλιά της κοπέλλας που κάθεται πίσω σου σαν δικά σου,  οι ''κρυφές συζητήσεις'' που πιάνεις με τα ραντάρ των εντίκτων σου,  δυό μπύρες παγωμένες Αμστελ,  το χαμόγελο της γκαρσόνας,  οι ομάδες των Ισραηλινών τουριστών,  η πυρωμένη άσφαλτος,  η αισθητή απουσία του πράσινου,
το Σάββατο της 29ης Ιουνίου,  αλήθεια είναι ακόμη Ιούνιος;  μα η ζέστη είναι τόσο αισθητή κλπ κλπ
Μια μέρα,  σ αυτό το μπαρ,  ένας νέος πάλευε να τα ρίξει σε μια μεγαλύτερη του,  πάλευε και ίδρωνε μα ήταν Σεπτέμβρης κι έλεγε αλήθειες και λόγια καθαρά,  πώς να ρίξεις μια γυναίκα με λόγια καθαρά και σταράτα μου λες;  Θέλω να σε γ.....!  Γίνεται;
Τον Ιούνιο όμως οι λέξεις θερμένονται και βρίσκουν τον στόχο τους.
Το σε θέλω,  βγαίνει αχνιστό και ιδρωμένο,  ποιός μπορεί να αντισταθεί;
Λάθος μήνα διάλεξες φίλε,  είχε μακριά μαύρα μαλλιά,  λίγο αγόρι και λίγο κορίτσι,  και τα δύο μαζί με φωτιά!  Άργησες!
Δυό μήνες πριν έπρεπε να την φέρεις.
Τον Ιούνιο,  όλα επιτυχγάνονται,  κρεμάμε κεράσια στα αυτιά,  τα δέντρα βγάζουν μωβ λουλούδια,  άλλα που μοιάζουν με γαρύφαλλα και άλλα με καμπάνες,  τα ρόδια σχηματίζονται στα κλαδιά τους,  οι πετούνιες θεριεύουν,  οι λεβάντες βάφουν τα χωράφια μαβιά και οι ήλιοι στρέφουν τα κεφαλάκια τους και πιάνουν κουβέντα με τους περαστικούς.
Ο έρωτας μπορεί να γεννηθεί στα θερινά τα σημερινά και να κορυφωθεί στα σκοτεινά πάρκα της παραλίας.  Χιλιάδες χελιδόνια γεμίζουν τον ουρανό,  τα μπουρίνια,  οι καταιγίδες,  τα σύννεφα,  είναι ζωγραφιά.
Τέλος η θάλασσα,  η μυρωδιά του αντιηλιακού που κάνει το αποτριχωμένο δέρμα να κολλάει με την αλμύρα και τον ιδρώτα,  οι σελίδες ενός βιβλίου που προκαλεί την προσοχή σου,  ο κούκλος νεαρός με τους κοιλιακούς δίπλα σου,  οι κάποιας ηλικίας γυναίκες,  που βγάζουν στη γύρα τους χυμούς τους,  τα μαγιώ που αποκαλύπτουν,  η γύμνια ατόφια,  καθαρή σαν ακατέργαστο διαμάντι,  ο πόθος άλλοτε καλυμμένος κι άλλοτε όπως έχει,  ο πόθος να παίζει τάβλι με πούλια την κάβλα,  στον υπερθετικό,  ερωτισμός χωρίς σύνορα,  ρίχνω τα ζάρια,  εξάρες!!!

εκεί γύρω

- Πόσο του μήνα έχουμε σήμερα;
- 26!
- Δλδ  Πέμπτη 27,  Παρασκευή 28,  Σάββατο 29,  Κυριακή 30.
- Στις 30 η Α.  θα σηκώσει μια ιδέα.
- Θα σηκώσει;
- Ναι!
- ;
- Ανάρτηση παιδί μου,  έχει υποσχεθεί ανάρτηση με μιά καινούργια ιδέα,  που θα αφορά όλους μας.

Την ιδέα,  όποια κι αν είναι,  ό,τι κι αν είναι θα την ακολουθήσω.
Όπως και την επίσκεψη σε εκείνο το διαμέρισμα που βρίσκεται δίπλα στο δικό σου.
Ποιός θα το πίστευε πως δεν θα μ'  ενδιέφερε αν και ποιόν και ίσως να συναντήσω;

Την Δευτέρα έχουμε πρωτομηνιά κι ένας ακόμη Ιούνιος θα έχει τελειώσει.
Όλο και μικραίνει ο κύκλος που κάνει ο χρόνος.
Όλο και κονταίνουν τα δικά μου περπατήματα.

καλό καλοκαίρι

Σήμερα στην θάλασσα,  καθώς φυσούσε υπέροχα και ήταν σαν να υπήρχε ένα φυσικό κλιματιστικό,  σκεφτόμουν πως τους ανθρώπους μας ωραία είναι να τους περιποιούμαστε,  να τους κανακεύουμε,  να τους βάζουμε αντιηλιακό,  να τους δίνουμε πετσέτα,  να τους ανανεώνουμε το αντιηλιακό,  να τους θυμίζουμε το καπέλο!
Στην επιστροφή   θυμήθηκα τούτη δω την φωτογραφία,  που την λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που την είδα και μου διαφεύγει σε ποιόν φωτογράφο ανήκει.
Αυτή η απόλυτα καλοκαιρινή εικόνα,  μου έφερε στο νου εσάς!!!  Και αυτή την αίσθηση και την ανάγκη που νιώθω να τοποθετήσω το τελευταίο κομμάτι για να συμπληρωθεί το παζλ.

Ο Γιάννης,   τοποθετεί ένα τελευταίο κομμάτι στα σπιτάκια του,  φοράει μαγιώ με ρίγες κι έχει πάρει μια τούμπα στον αέρα και ετοιμάζεται να πέσει στο δροσερό νερό με δυναμική βουτιά.
Ο Γιάννης,  που ποτέ δεν μ'  άφησε μόνη μου ακόμη κι όταν ήταν το μοναδικό μου σχόλιο και μάλιστα πολλές φορές έμενε και ασχολίαστο!  Γιάννη μου σ ευχαριστώ,  για όλα.

Ο Στράτος, φοράει ένα μονόχρωμο,  μοδάτο (τελευταία λέξη) μαγιώ, κλείνει τη μύτη του και παίρνει φόρα για κατακόρυφο μέσα στο νερό.  
Ο Στράτος,  ήταν για χρόνια πάντα εδώ,  για τα χρόνια πολλά,  για την καλημέρα,  για τον καφέ,  για τα λουλούδια.  Τόσο που ένιωθα άσχημα που δεν μπορούσα να σκεφτώ να γράψω κάτι ευφυές,  κάτι αντάξιο του.  Και πόσο ήθελα να του δίνω χαρά,  γιατί κι αυτός χαρά μου έδινε,  πόσα ευχαριστώ θα ήθελα να του πω.

Η Στεφανία με ένα λευκό μπικίνι και ένα υπέροχο υγιές,  βουνίσιο χρώμα,  βουτάει στη ζωή,  εε χμμ στη θάλασσα με τα χέρια τεντωμένα στην ανάταση.  Μοιάζει λίγο με μάγισσα καλή,  με νεράιδα,  βγαλμένη από τη σελίδα ενός παιδικού παραμυθιού.
Χρόνια ολόκληρα πηγαινοέρχεται και σχολιάζει παραθέτοντας τις εμπειρίες και τις απόψεις της.  Χμμ σαν να μου φαίνεται ότι έχει φέρει στην τσάντα της έναν Μπουκόφσκι κι έναν Κρισναμούρτι.

Ο αγαπημένος (λένε πως αυτούς που αγαπάμε τους βασανίζουμε)  Μάριος,  φοράει ένα κόκκινο με πράσινα κορδόνια μαγιώ.  Έχει βγάλει λίγο πιο εκεί τις σαγιονάρες του,  ρίχνει μια τρυφερή ματιά στην αγάπη του και ετοιμάζεται να βουτήξει.  Ξέρει ύπτιο καλύτερα από τον καθένα μας και φεύγει σαν δελφίνι μακριά.
Ο Μάριος,  οκτώ μήνες τώρα είναι στα σχόλια μου κι εγώ έχω ιδιαίτερη χαρά για αυτό.  Η αλήθεια είναι πως μου έχει βγάλει λίγο τον κακό μου εαυτό που θέλει να κάνει τον Σέρλοκ Χολμς,  έστω κι αποτυχημένα,  αλλά αυτό είναι μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό.  Κατά ένα μεγάλο,  τεράστιο μέρος,  περιμένω τα σχόλια του πως και πως,  και ήταν η αιτία της εξωστρέφειας μου όλο αυτόν τον καιρό.  Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα! Και για τις απλόχερες μουσικές του επιλογές!!!  Εύχομαι να έχει επιτυχία σε όσα ονειρεύεται.

Ο κύριος Λι !!!!!!!!
Τον βλέπω,  αν και λίγο θολά,  δεν ξέρω αν φταίει ο καπνός κάποιου τσιγάρου ή αν είναι μέσα σε ένα σύννεφο,  πάντως ακούω φασαρία,  έχει μαζί του μεγάλη και καλή παρέα.
Φοράει ένα κατακίτρινο σαν τον ήλιο μαγιώ,  είναι χαμογελαστός έχει στρώσει την πετσέτα του κι έχει φέρει μαζί του όλου του κόσμου τα αντιηλιακά.   Όχι,  κουβαδάκια δεν έχει φέρει,  μόνο πνευματικά παιχνίδια.
Φοράει γυαλάκια θαλάσσης και μπλουμμμ,  θεαματικά βουτάει..
Ο κύριος Λι,  ανέβασε το επίπεδο του μπλογκάκιου μου,  ναι αλήθεια και είχε κάθε πρωί σχεδόν μια κουταλίτσα μαγικό σιρόπι να μου δώσει.  Να σαν κι εκείνο που έδινε η Μαίρη Πόππινς στα δίδυμα.
Σταθερός,  ακόμη κι όταν ανέβαζα δυό ποστ την ημέρα,  ακόμη κι όταν θα μπορούσε να σφυρίξει αδιάφορα.  Πολλά πολλά ευχαριστώ!

Ωωω η Αννίκα!
Φοράει ένα κατακκόκινο αδιάβροχο κραγιόν,  μαντήλι σε χρώμα απαλό τυρκουάζ για να μην χαλάσει τα μαλλιά της,  κίτρινο μπικίνι και όοοπςςς πέφτει μαλακά στο νερό. Με απαλές κινήσεις,  αγκαλιάζοντας το νερό,  φεύγει στα βαθιά.  Σε λίγο διακρίνουμε μόνο μια απαλή μπλε κουκίδα,  που δύσκολα ξεχωρίζει από τα επίσης τυρκουάζ νερά της όμορφης Λευκάδας.
Η Αννίκα ήρθε τον τελευταίο καιρό στην παρέα μου με λόγο μεστό.  Την πιάνω πολλές φορές να σκέφτεται βαθιά.  Η συμπεριφορά της έχει επίσης κάτι το αγαπησιάρικο που νομίζω προέρχεται επειδή κάνει παρέα με τα κουκλάκια της από felt!  Την ευχαριστώ για αυτό!

Η Μαρία!
Η Μαρία μοιάζει με γοργόνα,  μα δεν έχει ουρά.  Φοράει ένα ασημί μπικίνι με κάτι σχέδια επάνω που μοιάζουν με λέπια.  Πέφτει στο νερό και χτυπάει τη θάλασσα με τα πόδια της.  Χαίρεται που κάνει αφρούς και που μαζεύονται όλα τα μικροψαράκια γύρω της.
Την νιώθω να κάθεται σε ένα πεζούλι και να απομονώνει τους ήχους.  Και μετά πιάνει κουβέντες μαζί του.  Και με λέει ψαροματάκι κι αυτό ακούγεται τόσο γλυκά!  Κι εγώ την ευχαριστώ θερμά για αυτό!

Η Μαρίνα!
Η Μαρίνα εκφράζει τη νέα γενιά,  τα όνειρα της,  τις δυσκολίες της.  Έχει κάνει τα μπωτέ της,  έχει βάψει νύχια ποδιών και χεριών και κουβαλάει μαζί της δυο τσάντες καλυντικά.  Είναι πολύ όμορφη και καλοβαλμένη,  είναι και τελειομανής.  Φοράει ένα άψογο πράσινο μπικίνι στολισμένο με μια φαρδιά φάσα πολύχρωμες ρίγες.  Κρατάει ένα ροζ κουφετί μεγάλο φουσκωτό μπαλόνι και μπαίνει με το παιχνίδι της στη θάλασσα.
Παρεάκι η Μαρίνα,  συχνή σχολιάστρια,  με απόψεις ώριμες που ξεπερνούν την νεαρή της ηλικία.  Έχω μάθει πάρα πολλά πράγματα από αυτήν και πολύ πολύ την ευχαριστώ.

Η Αρτίστα μας που είναι λίγο λυπημένη μια που της έχουν συμβεί άσχημα πράγματα τελευταία,  έβαλε ένα χαρούμενο μπικίνι για να νιώσει καλύτερα και παίρνει φόρα για βουτιά στο καλοκαίρι.  Γιατί η ζωή είναι γλυκιά,  και οι στιγμές της υπέροχες,  κι ας συμβαίνουν πράγματα που δεν τα θέλουμε.
Αγαπημένα μου τα σχόλια της,  όποτε είχα τη χαρά ήμουν ευτυχισμένη.  Αρτιστούλα μου,  σ ευχαριστώ!

Η Διονυσία μου!!!!!
Άψογο κορμί,  μπικίνι,  σορτσάκι,  γυαλί!!!
Κρατάει ένα από τα βιβλία του Γιάλομ.  Το αφήνει επάνω στην πετσέτα της που έχει αποτυπωμένο έναν κλασικό πίνακα ζωγραφικής,  πετάει τα ρούχα της και τρέχει προς τη θάλασσα.
Τα σχόλια της τα περίμενα πάντα με αμέριστο ενδιαφέρον.  Και υπήρξε εποχή που τα απόλαυσα και τα καταευχαριστήθηκα,  χίλια ευχαριστώ!


Σμαραγδένια μου,  Άννα Φλο μου,  Ρένα μου,  Αχτίδα μου,  Αείποτε μου,  Καναρινένια μου,  Κλαυδία μου,  γέμισε   η θάλασσα με την αύρα όλων σας.  Ευχαριστώ για κάθε στιγμή που βρεθήκατε δίπλα μου,  για τα σχόλια σεντόνια,  για την κατάθεση ψυχής!!!


Καλό καλοκαίρι σε όλους μας,  εδώ θα τριγυρνάμε και θα τα λέμε!

άτιμο τριήμερο

Νομίζω πως χειρότερο ακόμη κι από τρεις μέρες συνεχόμενων αργιών,  είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς αυτές τις τρεις μέρες των αργιών.  Ξέγνοιαστος καθώς είσαι και πας να οργανώσεις το πρόγραμμα του σαββατοκύριακου τσακ σου βγαίνει και μια Δευτέρα,  χωρίς διαθέσιμα καταστήματα,  σούπερ μάρκετ,  φούρνους.  Αφόρητο εκτός..  εκτός κι αν γεμίσεις το κενό με ..θάλασσα! Να η ευκαιρία,  μ' αυτές τις υπέροχες,  πρώιμες θερμοκρασίες 15αύγουστου.

Διαβάστε εδώ αν σας κάνει κέφι για το αντίστοιχο τριήμερο  τον Μάιο του 2007,  που πάντα το θυμάμαι και χαμογελώ.
Και πείτε μου κι εσείς πώς θα την αντιμετωπίζατε την κατάσταση;


Και κάτι όμορφο που διάβασα.
''Είναι εκπληκτικό σε πόσες παράξενες κατευθύνσεις μπορεί να διακλαδιστεί ο νους του ανθρώπου και πόσο περίπλοκα είναι τα κυκλώματα της σκέψης από τα οποία ξεφεύγουν οι πρώτες σταγόνες αγάπης''.
Κάλμαν Μίκσατ
''Η ομπρέλλα του Αγίου Πέτρου''
εκδόσεις Ωκεανίδα

Και πόσο εκπληκτικά ψέμματα λέμε στον εαυτό μας,  θα συμπληρώσω.
Και στους άλλους.
Για να μην μας ξεφύγουν αυτές οι σταγόνες της αγάπης και για να μην νιώσουμε ευάλωτοι!

καλοκαιρινά

ο πίνακας του Edward Hopper


Δοκίμαζα το περσινό μου το μαγιώ (αγαπημένο),  ενώ έτρωγα κεράσια παλεύοντας να προσέξω την διατροφή μου,  παρότι το άτιμο το καλοκαιράκι τραβάει και μπύρες και παγωτά κι εγώ τρελαίνομαι και για τα δύο!
Χτύπησε το τηλέφωνο,  ήταν ο αδερφός μου,  είμαι με τον ανεμιστήρα μου λέει,  ούτε στο μπαλκόνι δεν μπορώ να βγω να απλώσω ένα βρακί, 32 βαθμοί έξω,  έλα εδώ του απαντώ,  έχω αναμμένο από νωρίς το κλιματιστικό.
Αρκεστήκαμε όμως στην τηλεφωνική συνομιλία,  οπότε σε μια στιγμή,  άσε μου λέει,  είναι ένα ζευγάρι εδώ στη γειτονιά,  πρωί πρωί ξεκινούν το μπίρι μπίρι και δεν σταματούν παρά αργά το βράδυ,  και την άλλη μέρα πάλι από την αρχή.
Εγώ,  δεν τους αντέχω,  αυτοί πώς αντέχουν ο ένας τον άλλον;
Χμμ είναι γεγονός,  του λέω αδερφούλη μου,  κάποιοι άνθρωποι δεν ξέρουν πως να είναι μαζί,  δεν ξέρουν πως να δείξουν την αγάπη τους στον άλλον,  χωρίς όμως να μην αντέχουν ο ένας τον άλλον. Δεν μισιούνται ώστε να χωρίσουν,  αγαπιούνται και μάλιστα πολύ.  Θέλουν να είναι μαζί,  αλλά δεν ξέρουν τον τρόπο της ηρεμίας.  Πολύ φοβάμαι πως θα τους ανεχτείς για πολλά χρόνια ακόμα.
Άσε ρε θα έχω αλλάξει σπίτι,  έχω απηυδύσει μου είπε και σκάσαμε στα γέλια.

σημειώσεις

''Γιατί αυτόν που προσπαθεί να ξεφύγει απ' τον εαυτό του τον ακολουθεί συνεχώς η σκιά του εχθρού του,  και δεν μπορεί να σταματήσει να τρέχει μέχρι τελικής πτώσεως.''

σελ.  82
confiteor
Ζάουμε Καμπρέ

επανάληψη

Είναι που εσύ είσαι μακριά,  είναι και που εγώ έπαψα να επιθυμώ έναν καφέ μαζί σου,  αλλά είναι και κάτι υπέροχες φωτογραφίες που κρατούν μια θέση για τα όνειρα μου.
Ήθελα να είναι μία πραγματικότητα μα θα αρκεστώ σε μία ανάρτηση,  έτσι κι αλλιώς,  τί άλλο πια που να μην έχει ειπωθεί έχουν να πουν οι άνθρωποι.
Αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια σε μια επανάληψη που άλλες φορές ευχαριστεί κι άλλες φορές κουράζει.
Είναι όμως και η επανάληψη ένα είδος ρουτίνας που μέσα της στρογγυλοκάθεται ένα είδος ασφάλειας.

τσαγκαροδευτέρες

Οι τσαγκαροδευτέρες λένε,  προέκυψαν από το ότι οι κάτοικοι μιας περιοχής,  απείχαν από όλες τις εκδηλώσεις της Δευτέρας γιατί μετά από τους χορούς του Σαββατοκύριακου,  πήγαιναν με λιωμένες σόλες πια,  τα παπούτσια τους στον τσαγκάρη.

Οι δικές μου οι δευτέρες,  είναι τεμπέλικες και νωχελικές,  ενοχοποιώντας με για τους χορούς που δεν πήγα,  και που δεν έζησα.  Υποθέτω!  Δεν χρωματίζονται με καμμιά ξυλομπογιά και είναι σαν να θέλουν να τραβήξουν από τα πόδια το σαββατοκύριακο,  να μακρύνει,  να μεγαλώσει,  αρνούμενες το τέλος και την επερχόμενη αρχή.  Αρνούμενες να εργαστούν,  χύνονται σε ένα τεράστιο θρόνο / πολυθρόνα και μου ζητούν και κουβερτούλα.  Είναι γκρινιάρες και απαιτητικές.

Κάποια στιγμή,  θα τις αφήσω να με παρασύρουν εκεί,  στον δικό τους κόσμο,  στο δικό τους παραμύθι.  Και τότε,  ίσως να τις λατρέψω κι όλας,  ποιός ξέρει.

λικέρ

Μαζεύω κουκούτσια!!!
Ναι,  καλά διαβάσατε,  μαζεύω κουκούτσια από βερύκοκα,  τα οποία μόλις φτάσουν στον μαγικό αριθμό 120,  θα τα σπάσω και θα κρατήσω την ψύχα τους και θα τα βάλω μέσα σε ένα βάζο με κονιάκ,  να λιάζονται στον ήλιο για κανένα μήνα περίπου.  Μετά θα φτιάξω ένα σιρόπι από νερό και ζάχαρη και θα το προσθέσω κι αυτό μέσα.
Έτσι,  αν την ώρα που τρώτε τα βερυκοκάκια σας με θυμηθείτε,  μην πετάξετε το κουκούτσια,   να μου τα στείλετε,  θα είναι ότι πρέπει για ένα πεντανόστιμο λικέρ.

Το αγαπημένο μου λικέρ ωστόσο είναι από κράνα,  τα οποία τα βρίσκω στα μανάβικα τον Σεπτέβρη.  Ως τότε υπομονή,  έχουμε μπροστά μας ένα ολόκληρο καλοκαίρι!


Φιλιά και να περνάτε καλά!!!

so yummy

Έχουν περάσει χρόνια από τότε που τρελαινόμουν με τα φαγητά και τα γλυκά,  κι έτσι αγόραζα μέσα σε άλλα κι ένα περιοδικό καθαρά μαγειρικό.
Το μεσημέρι δεν μαγείρευα εγώ γιατί η αγάπη μου ήθελε φρέσκο φαγάκι και ζεστό το μεσημεράκι κι εγώ μόνο φαγητό από βραδίς μαγειρεμένο μπορούσα να προσφέρω,  άλλο που δεν ήθελα,  ποτέ δεν μου άρεσε να μαγειρεύω σε καθημερινή βάση,  μου άρεσε όμως να αγοράζω το περιοδικό και να ονειρεύομαι χαζεύοντας τις απέραντα ελκυστικές εικόνες του.
Το χούι μου αυτό δεν μου έχει περάσει,  μάλιστα έχει δυναμώσει θα έλεγα με όλες αυτές τις (συμπυκνωμένης γαστριμαργικής ηδονής) φωτογραφίες που βρίσκω εδώ κι εκεί στα διάφορα sites.
Καφεδάκι λοιπόν,  και τί καφεδάκι!!!  Μαζί με ένα νοστιμότατο κομμάτι κέικ με βατόμουρα.
Μιαμμμμ!!!

μια ανθισμένη, σκιερή αυλή!

Την αίσθηση που αφήνει η βροχή,  την ελπίδα  που έρχεται με το ξημέρωμα,  το φωτεινό  αποκορύφωμα της μέρας και την ''γλυκιά παράδοση''  του φεγγαριού στη νύχτα,  λες πως ''βρίσκεις'' στις πατημασιές που επί τούτου αφήνω.
Οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν και η άνοιξη έχει δώσει τα χέρια της στο καλοκαίρι.
Κάπου εκεί έξω,  θα είσαι εσύ,  σε ένα μπαρ,  στον δρόμο,  στο γραφείο.
Μετά από τη θάλασσα,  σε μια ανθισμένη,  σκιερή αυλή,  θα πίνεις τον καφέ σου με ένα ποτήρι δροσερό νερό από την βρύση.

Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

~Οδυσσέας Ελύτης~

Πάντα,  θα περιμένω ένα γράμμα που δεν έρχεται!

τα αγαπημένα

Έχω βάλει αυτή τη φωτογραφία (της φίλης μου της Αλεξίας από το facebook) στην οθόνη μου από το πρωί,  και δουλεύω με τις τανάλιες μου και τα σύρματα και τις χάντρες μου.  Έχει πιαστεί το αυχενικό μου,  έχουν κουραστεί τα μάτια μου,  η πρεσβυωπία μου χτυπάει κόκκινο κι αντί να βγω στη βεράντα να πάρω μια ανάσα κοιτάζοντας εδώ κι εκεί,  γράφω post στο blog.
Λοιπόν αυτή την εικόνα της φωτογραφίας την λάτρεψα,  γιατί δείχνει όλα όσα αγαπάω αλλά και όλα όσα με ξεκουράζουν.
Και ναι,  για να σε ξεκουράζει κάτι,  όσο κουραστικό κι αν φαίνεται,  θα πρέπει να αφορά την πάρτη σου και μόνο.  Το κάνεις για σένα και μόνο για σένα.  Γ ι α  τ ο  κ έ φ ι  σ ο υ !!!
Όσο κι αν αγαπάς κάτι από τη στιγμή που το βάζεις σε πλαίσια επαγγελματικά,  από ευχάριστο μετατρέπεται σε πιεστικό,  κατά συνέπεια ψυχοφθόρο.

με δύο καφεδάκια

Γενικά δεν μ'  αρέσει να διηγούμαι την ιστορία της ζωής μου,  και το αποφεύγω.
Έρχονται όμως κάποιες περίεργες στιγμές που μπορώ να πιάσω τον άλλον σχεδόν από τον γιακά (ναι,  μη γελάτε),  και αρχίζω να του μιλάω,  θέλει δε θέλει :-)
Κατά διαστήματα αφουγκράζομαι τα συναισθήματα του,  κι αν έχω έναν απειροελάχιστο ενδοιασμό,  πραγματικά τον αγνοώ.
Το ίδιο και όταν μαζεύω πολλά ερωτηματικά μέσα μου,  για τη ζωή ενός ανθρώπου.
Γίνομαι αδιάκριτη,  ξεπερνάω τα όρια μου,  αλλά θα το κάνω.
Και είναι πολύ απολαυστικό και πολύ αγαπησιάρικο όλο αυτό!

πρωινό Κυριακής

Δεν είναι το θέμα της κουβέντας που είναι δύσκολο,  είναι ο τρόπος που θα αντιδράσεις,  είναι το αν θα υπάρξει αλληλεπίδραση,  είναι που πρέπει να σκεφτώ σε ποιό μήκος κύμματος κινείσαι κι ας είσαι πάντα απρόβλεπτος.
Να μη σε θίξω,  να μη σε στεναχωρήσω,  να μη σε βάλω σε δεύτερες σκέψεις,  να μη σε υπερβώ.  Να μη σε κάνω να ζηλέψεις.
Να μη μου πεις ''δεν είσαι εσύ η καλύτερη''.
Πικρή κουβέντα!!!
''Δεν είσαι εσύ η καλύτερη'',  ενώ μέσα σου βαθιά ξέρεις πως είμαι,  κι εγώ να παλεύω να αποδείξω πως ναι,  σαφώς και δεν είμαι καλύτερη σου,  ίση είμαι,  με παρόμοιες εμπειρίες,  θλίψεις και χαρές ζωής.