παιχνίδια με μπλε

 

Έτσι κι αλλιώς μια ανάσα είναι το καλοκαίρι,  είτε στην πόλη είτε στην εξοχή.  Με τόσο μπλε και τόσο ήλιο  τα χίλια μύρια παιχνίδια μπορείς να κάνεις,  και μετά παφφφ 31 του αυγούστου.

Συνεχίζεται... αλλά όπως και να το κάνουμε θά 'ναι  σεπτέμβρης!

ουτοπικές επιθυμίες

 

Θα έπρεπε να ζω σε μια Θεσσαλονίκη όπως την θέλω εγώ,  με ατέλειωτες δεντροστοιχίες/σκιές/δροσιά.  Ο δήμαρχος να μοιράζει σφηνάκια σπιτικής λεμονάδας στους διάφορους κουρασμένους περιπατητές.  Και μπουκίτσες κεκάκια/γλυκάκια,  ιδέες δίνω.  Οι σταθμοί του μετρό να χρησιμοποιηθούν ως υπόγεια πάρκινγκ και επάνω τους να δημιουργούν όμορφα πάρκα.  

#ολομόναχη τα σκέφτομαι

της Κυριακής

 

 Ο άνθρωπος δεν είναι μια φωτογραφία,  τον βλέπεις,  λες καλός είναι κι εκεί τελειώνει..

Τον άνθρωπο που τον έχεις φίλο,  τον ζεις στο χρόνο,  με τα καλά του και τα άσχημα του κι εκεί βρίσκεις αν τον αντέχεις.  Και στα γεγονότα τα αληθινά της ζωής,  τα χαρούμενα κυρίως,  να είναι δίπλα σου.  Με τον δικό του τρόπο αλλά δίπλα σου.

Κι αν εσύ κάνεις κουρασμένος κοντοσταθείς,  πάλι να είναι  εκεί γιατί ο φίλος προσπαθεί να την ανοίξει την κλειστή πόρτα.  Ο καλός φίλος σε πιάνει από το χέρι και λέει πάμε,  αξίζει να είμαστε παρέα.

Το ίδιο κι εσύ όταν θέλεις να είσαι ένας καλός φίλος!

Ο φίλος,  αν είναι να σε στεναχωρήσει δεν θα σου το πει.  Εκτός κι αν φτάσει στο απροχώρητο.  Κι αυτό είναι ένα εξαιρετικά κομβικό σημείο..

κουτοπονηριά

 

Από όλα τα ανθρώπινα ελαττώματα,  η  κουτοπονηριά με φοβίζει πιο πολύ!!!

κουβεντιάζοντας

 

Πολλές φορές,  κουβεντιάζω μόνη μου γιατί ο μόνος άνθρωπος που είναι διαθέσιμος [πραγματικά]* για αυτό είναι ο εαυτός μου.   

Από τους άλλους ελάχιστοι κάνουν κουβέντα,  οι περισσότεροι πετούν πίσω ηλιθιωδώς το μπαλάκι (είμαι κι εγώ μέσα σ' αυτούς όταν είμαι η άλλη για τους άλλους).

Όπου [πραγματικά] σκέψου κατανόηση των προσωπικών μου θέσεων,  τοποθετήσεων και αναγκών!  Κατανόηση του εγώ μου δηλαδή,  χα! 

εκ των υστέρων

 

Ένα κουτί με παλιές φωτογραφίες.  Πριν το 2000!  Το συναίσθημα συγκλονιστικό.  Ποιοί είναι όλοι αυτοί,  μα κυρίως εγώ.  Ένα παιδί,  μια αιώνια έφηβος σε ένα σώμα γυναικείο.  Χαμόγελα,  αγκαλιές,  οι πιο σημαντικές αυτές.  Κούμπωνα μαζί τους,  οικογένεια,  φίλοι,  έρωτας όλα μαζί σε ένα πακέτο ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ά πολύτιμο.   Αυτό πριν,  το μετά με παίδεψε.  Καθαρά θέμα νοημοσύνης.  Που καμμιά φορά μπερδεύεις την ωριμότητα με τα θέλω και τα πρέπει φαντάζουν ασφυκτικά.  Ποιά στιγμή μπήκε ο βάτραχος στο τσουκάλι και πότε άναψε από κάτω η φωτιά;  Ποιός άλλαξε,  τα χρόνια ή εμείς;  Ή ο χρόνος εμάς;  Ακουλουθήσαμε τοξικές καταστάσεις και συνειδητοποιήσαμε τοξικούς ανθρώπους.  Δεν ήταν όλοι οι δρόμοι για μας.  Κάτι μας έφεραν και κάτι μας πήραν.  Αδιέξοδα πολλά!  Ένα κάτι αναποδογύρισε τον κόσμο μας.  Τα πάνω κάτω,  τα μέσα έξω,  η φωτιά θέριεψε,  ο βάτραχος έβρασε.  

Μεθαύριο θα φτιάξω φανουρόπιτα,  αναζητώντας εκείνα τα ήρεμα βλέμματα μιας άλλης εποχής όπου όλος ο κόσμος ήταν μόνο δικός μας..

αστραπόβροντα

 

Είναι εύκολο να μπεις σε περιπέτειες,  όταν σε καλούν για καφέ και πηγαίνεις δίχως να έχεις δει το δελτίο καιρού.  Κι ενώ εσύ πίστευες πως η βροχή θα έρθει το απόγευμα,  έπεσαν καρεκλοπόδαρα λίγο πριν το μεσημέρι.  Με όλες τις συνέπειες αλλά το πιο τρομακτικό των τελευταίων ημερών είναι τα αστραπόβροντα.  Δεν θυμάμαι ποτέ στη ζωή μου άλλοτε να είχαν τέτοια δύναμη.  Άσε που παλιότερα δεν τα έδινα καν σημασία.  Τώρα έχω γίνει κι εγώ σαν τη μητέρα μου,  τα φοβάμαι..

της στιγμής

 

 Όταν πρέπει να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας σίγουρα δεν βρίσκεσαι σε φιλικό περιβάλλον.

ξέρω τι δεν..

 

Η [βαθιά,  αναλυτική, [βαριά] σκέψη απωθεί.

Για ό,τι έλκει,  δεν ξέρω..

παρέα

 

Αν είσαι καμηλοπάρδαλη,  δεν μπορείς να ταιριάξεις σε μια παρέα με χελώνες,  το ίδιο βέβαια αφορά και μια γλυκούλα χελωνίτσα που παλεύει να τα φέρει βόλτα ανάμεσα σε καμηλοπαρδάλεις.  

απορία ζωής

 

Ποιό να είναι άραγε το μυστικό του να σε ζητούν όλοι για φίλο τους;  

Νομίζω πως είναι απορία ζωής,  επίσης πιστεύω πως σε μένα τουλάχιστον θα μείνει αναπάντητη!

η καλύτερη μέρα

 

Επίσης,  υπάρχει η μια και μοναδική μέρα,  πάντα μέσα στο καλοκαίρι,  που είναι η καλύτερη,  η θάλασσα πιο σιέλ και γαλήνια,  η αίσθηση του νερού κρυστάλλινη,  είναι η μέρα που όλο αυτό δεν θέλεις να τελειώσει,  θέλεις να συνεχίσεις να παίζεις με τα ψαράκια στα πόδια σου,  θέλεις τον ήλιο να καίει το δέρμα σου,  θέλεις την άμμο να σε δυσκολεύει στο περπάτημα,  θέλεις να χαζεύεις όλα αυτά τα μικροσκοπικά παιδάκια που τσιρίζουν γύρω σου,  τα φουσκωτά μπρατσάκια,  τα παγώνια και τους ερωδιούς θαλάσσια στρώματα,  τα τόσα δα ποδαράκια,  χεράκια,  μαγιουδάκια,  θέλεις να πασαλειφτείς με κιλά αντιηλιακό..  

.. αλλά φεύγεις,  γυρίζεις στο σπίτι για να μαγερέψεις,  έχεις όρεξη,  ξεφλουδίζεις μυρωδάτες ντομάτες,  τις βάζεις με λίγο λάδι σε ένα τηγάνι να μείνουν στο ζουμάκι τους και ρίχνεις μέσα τέσσερα αβγά.  Συμπληρώνεις με βραστά κολοκυθάκια και ψωμάκι ψημμένο στην τοστιέρα,  λαδάκι,  αλατάκι και ρίγανη..

..ελπίζω να υπάρξουν κι άλλες τέτοιες όμορφες μέρες!

αύγουστος

 

Κι όμως υπάρχει μια στιγμή μέσα στο καλοκαίρι που γεμίζεις ως επάνω από θάλασσα και το ξέρεις!

αυτό ακριβώς είναι η θάλασσα

 

 

 

Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο αλλά μου φάνηκε εξαιρετικό το απόσπασμα που,  καθόλου τυχαία,  έφτασε σε μένα.

''Διαυγές και πράσινο. Διαυγές είναι κι ένα κομμάτι γυαλί, πράσινο μπορεί να είναι κι ένα κομμάτι ύφασμα. Όχι, δεν έχει γίνει ακόμη θάλασσα. Η θάλασσα πρέπει να σκιτσαριστεί, βλέπεις, μόνο η γραμμή έχει κίνηση και ζωή. Μπορώ να ζωγραφίσω το γαλάζιο σου φόρεμα, τίποτα πιο εύκολο, όμως να το ζωγραφίσω έτσι ώστε να βλέπουν όλοι ότι μέσα του, κάτω από το γαλάζιο, βρίσκεσαι εσύ, αυτό είναι τέχνη. Το ίδιο και μέσα στη θάλασσα, κάτω από το διαυγές και το πράσινο υπάρχει κάτι που ζει και κινείται, και αυτό ακριβώς είναι η θάλασσα''.

από το βιβλίο "Κύματα"

Eduard Von Keyserling

καφεδάκι

 

 

 Κάθε εμπόδιο σε καλό που λέει ο λαός,  ισχύει!  Έτσι,  μας έδιωξε το φράγμα μιά που ήταν κλειστό,  αλλά βρεθήκαμε στον κέδρινο λόφο με άριστο καφέ,  θέα και παρέα..

μένω ή φεύγω

 

Ή το κάνεις γαργάρα και μένεις ή πέρνεις το καπελάκι σου και φεύγεις,  γράφεις σε ένα χαρτί υπέρ και κατά και ανάλογα υπλογίζεις.  Τί μου δίνει;  Τί θα χάσω;  Μήπως θα βρω την ηρεμία μου;  Μήπως η προσπάθεια μου να προσαρμοστώ είναι πέραν των δυνάμεων μου;  Μήπως χάνω τον εαυτό μου;  Ή ίσως πρέπει να είμαι πιο ευέλικτη αλλά πόσο;  Είπα κάποια στιγμή,  ο χρόνος θα δείξει.  Με τη βοήθεια της απόστασης πάλι το ίδιο θα πω,  ο χρόνος θα δείξει τί θα μου λείψει κι από ποιόν θα λείψω και αν..  έναν άνθρωπο που γουστάρεις και εκτιμάς ποτέ δεν τον αφήνεις να φύγει..

μεσοκαλόκαιρο

 

*Είναι σωστές οι παροιμίες,  μη μιλάς για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου λένε.. αν όμως βλέπεις ότι μπορεί να σωθεί;

*Η πόλη είναι έρημη από ανθρώπους,  αν βγω χωρίς ρούχα στο μπαλκόνι νομίζω κανείς δεν θα πάρει είδηση..

*έψησα κέικ και τυροπιτάκια κουρού

της Κυριακής

 

Το να εκφράσεις τον πραγματικό σου εαυτό,  δεν είναι συνήθως αποδεκτό.  Η διαφορετικότητα δεν αρέσει,  τρομάζει.   Παρόλο που θα έπρεπε,  διότι έχει σαν βάση την ειλικρίνεια,  δεν δημιουργεί οικείο περιβάλλον.  

Αυτό που δεν μπορώ να έχω ή να φτάσω,  ακόμη κι αν είμαι εγώ πιο ''σωστή'' είτε το κατακρίνω είτε το θαυμάζω κρυφά.  

Το κουτσομπολιό είναι ένας τρόπος υπαρκτός,  αν και πρωτόγονος και κατά την ταπεινή μου άποψη ανήθικος,  να ξορκίσω τον ''κακό''.

 

Κάπως έτσι καταλήγω και πάλι να σκέφτομαι πως η επιλεκτική μοναξιά δεν είναι κακή όταν δεν είσαι ανάμεσα σε ανθρώπους που σου ταιριάζουν,  εδώ που τα λέμε ποιός με ποιόν είναι ταιριαστός;  Όλοι προσποιούνται!

η λύση

 

Σ τ έ φ α ν ε

Η φίλη μας η Άννα μου θύμωσε.  Την καλώ στο τηλέφωνο και δεν δίνει σημεία ζωής.  Της γράφω μηνύματα και τα αγνοεί.   Κάνοντας σε φίλο μου, ένιωσε ότι την προδίδω.  Φοβάμαι.  Αλλά και δε με νοιάζει.  Έχω ανάγκη από φίλους που να δέχονται τις ιδιοτροπίες και τις παραξενιές μου.  Εχθές το βράδυ ήταν αρκετά ζεστό,   ήμουν στο μπαλκόνι κι έψαχνα να βρω από ποιό σημείο του ορίζοντα θα σκάσει η πανσέληνος.  Ευχήθηκα η νύχτα να μου δώσει μια λύση σε ένα ''κάτι'' που με απασχολούσε.  Τα συναισθήματα μου διαδέχονταν το ένα το άλλο με γοργό κι επιπόλαιο ρυθμό.  Ξύπνησα μια άλλη Στέλλα το πρωί,  άφησα για λίγο τις σκέψεις μου μετέωρες,  βγήκα μια βόλτα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και τσουπ,  ήρθε μπροστά μου η λύση αυτού του ''κάτι''.  Ήμουν τυχερή,  αλλά και κάπως ήξερα τί ζητούσα και κυρίως ήξερα τα όρια μου. Σκέφτηκα μήπως ήμουν μια υπερβολή,  αλλά αυτό που έβλεπα στον καθρέφτη του καταστήματος ρούχων μου άρεσε.   Δεν θέλω να είμαι η καλύτερη,  θέλω να είμαι ίδια με τους άλλους.  Δεν θέλω να είμαι φυγόπονη.  Θέλω να εξαντλώ το κομμάτι το δικό μου και τα όσα δύναμαι να αναλάβω.  Ίσως έτσι ανοίγω μια χαραμάδα χαράς στην κατά τα άλλα άνοστη καθημερινότητα μου.  Παλιότερα,  ξέρω ανθρώπους που θα γελούσαν μ'αυτό που θα σου πω,  θεωρούσα ότι τα πράγματα έρχονται,  απλά έρχονται.  Πως η ζωή μου όφειλε να την έχω ολόκληρη δική μου.  Σιγά σιγά,  περιορίστηκα σε ένα μέρος της πίτας,  σε ένα τετράγωνο μεγάλο κομμάτι.  Με κρατσανιστές γωνίες!!!  Τώρα,  μου φτάνει το ότι έχω στόμα,  το ότι υπάρχει η πίτα και το ότι εγώ μπορώ να δαγκώσω ένα κομματάκι τόσο δα τη φορά.  Έχω αλλάξει κι όμως πολλές φορές φοβάμαι πως αυτό συμβαίνει μόνο στην θεωρία γιατί στην πραγματικότητα είμαι ακόμη ένας άνθρωπος γεμάτος θυμό,  ανασφάλεια κι εγωισμό.  Στεναχωρώ τους ανθρώπους γύρω μου.  Επαναλαμβάνομαι με τρόπο φρικτό.  Λέω και κάνω πράγματα χωρίς να τα πολυσκεφτώ να όπως η απόφαση να σου γράψω χωρίς να μιλήσω πρώτα στην Άννα.  Δε ξέρω σε ποιο βαθμό δύναμαι να ελέγχω τα όσα σκέφτομαι.  Κι αν μια φιλία-σχέση-παρέα που για να υφίσταται θα πρέπει τουλάχιστον να προσφέρει ένα είδος ευχαρίστησης αντέχει όταν μπαίνω στο τρυπάκι να ελέγχω κάθε φορά αυτό που σκέφτομαι και λέω!  Πονάνε οι λέξεις,  θέλω να πιστεύω πως αιτία είναι η αφέλεια κι ο αυθορμητισμός.  Τσούζει σαν οινόπνευμα στην πληγή όταν θέλω να πιάσω τον απέναντι μου από το λαιμό.  Να του πω πχ γιατί πίνεις ή γιατί τρως υπερβολικά ή κατά την άποψη μου δεν προσέχεις τον εαυτό σου.  Για αυτόν ακριβώς τον λόγο ήμουν έτοιμη να δώσω ένα πήδο έξω από το βαρέλι και να απαλλαγώ από όλα αυτά,  αλλά αμέσως επέστρεψα.  Όλες οι επιλογές Στέφανε έχουν το κόστος τους κι ας μην μου αρέσουν οι λέξεις χάνω-κερδίζω.  Κι αυτό όλο,  που σου γράφω,  κάποιος ίσως θα το έλεγε χάσιμο χρόνου.  Αλλά αν είναι να χάσω κάτι προτιμώ να το χάσω με παρέα κι αν είναι να κερδίσω ας είναι η αγάπη.  Γιατί αυτό γλυκαίνει κάπως τις μέρες μου,  τις δίνει λίγο χρώμα και λίγο άρωμα.

Στέφανε σου εύχομαι από την καρδιά μου,  καλό σαββατοκύριακο

στέλλα

φιλοσοφίες

 

Αυτό το -έχω μια φιλοσοφημένη απάντηση για όλα- μπορεί να ακούγεται σοφό μεν, απόλυτο δε.  Λίγη χαλαρότητα δίνει στη καθημερινότητα μια χαριτωμενιά,  απόλαυσε και μη τσιτώνεις,  αφέσου!  Δεν είναι όλα άσπρο μαύρο,  οι αποχρώσεις του γκρί είναι μυριάδες..

ο Στέφανος

 

Σ τ έ φ α ν ε 

Ελπίζω να μην θυμώσει η Άννα,  δεν σε κλέβω από αυτήν,  σε δανείζομαι.  Έχω πολλές φορές δανειστεί φίλους φίλων,  καρδιακούς και  κολλητούς.  Δεν μου βγήκε ούτε σε καλό αλλά ούτε και σε κακό.   Κανένα δεν ρώτησα, κανείς δεν συμφώνησε ούτε διαφώνησε,  ελπίζω το ίδιο κι εσύ.  Στέφανε σήμερα ήταν μια πολύ ωραία μέρα.  Ο ήλιος έκαιγε γλυκά,  η θάλασσα είχε ένα κύμα ελαφρύ και  φουσκωτό και ήταν διάφανη σα κρύσταλλο.  Ήταν πιο ζεστή από τις άλλες μέρες,  το κατάλαβα όταν βούτηξα το κεφάλι μου και δεν ένιωσα έντονα τη δροσιά του νερού.  Πήγαμε σε ένα απίθανο beach bar,   περιποιημένα επιπλωμένο με κρεββάτια,  ναι κρεββάτια με στρώματα πάχους τριάντα ολόκληρα εκατοστά.  Αν κι οι ομπρέλλες ήταν τοποθετημένες λίγο πιο χαμηλά ώστε να κάνουν μεγάλη και καλυπτική σκιά θα έλεγα πως έμοιαζε με τον παράδεισο.  Ο καφές ήταν ικανοποιητικός,  βλέπεις στα καινούργια μαγαζιά έχουν τρόπους να σε κερδίζουν.  Αντίθετα,  τα μαγαζιά που κλείνουν δεκαετία,  ενώ ξεκίνησαν με καλοπιάσματα και ευγενική συμπεριφορά,  ελάτε,  καθίστε κλπ τώρα προσπαθούν να μπαλώσουν τα σπασμένα με κακής ποιότητας καφέ,  λιγότερο προσωπικό,  συμφωνίες με ταξιδιωτικά γραφεία των βαλκανίων,  ελάχιστη χρέωση στην πρώτη σειρά κλπ Μια μιζέρια διάχυτη γενικά που εμένα τουλάχιστον με απωθεί,  με κάνει και γκρινιάζω,  με κάνει όμως και να σκέφτομαι πως είναι γενική αυτή η αίσθηση της χαμηλής ποιότητας,  κι όμως Στέφανε δεν είναι.  Ένα βήμα να κάνεις,  να στρίψεις το τιμόνι δεξιά αντί να πας ευθεία και έρχεται στα πόδια σου μια σούπερ προσφορά και μάλιστα με τα ίδια οικονομικά έξοδα.  Τότε αντιλαμβάνεσαι την διαφορά.  Αλλά δεν σου μίλησα ακόμη για το σημερινό τοπίο,  την εικόνα συμπλήρωσαν σύννεφα τσουπωτά,  ολόλευκα,  ένα ολόκληρο κοπάδι γλάρων και αεροπλάνα που πηγαινοέρχονταν για να μου θυμίζουν πως οι άνθρωποι ταξιδεύουν. Το γνωρίζω πως κι εσύ ζεις μακριά και μια μέρα θα σε ρωτήσω και θα μου πεις όλες τις λεπτομέρειες από την εκεί καθημερινότητα σου,  ίσως τη μέρα που θα έχω αποφασίσει να κάνω ένα τρίωρο αεροπορικό ταξείδι για να έρθω να σε βρω.   Δανεικέ μου φίλε,  θα το συζητήσω με την Άννα και ίσως θελήσει να έρθουμε μαζί.  Ίσως όμως και να με πιάσει από τα μαλλιά.  Τί ζητάς,  τί θέλεις,  δικός μου φίλος είναι,  θα έπρεπε να με ρωτήσεις,  εκμεταλεύεσαι τα όσα σου εκμυστηρεύτηκα κλπ

σε χαιρετώ,  είναι η σειρά μου στο μπάνιο για να κάνω ένα ντουζ και να λουστώ,  βλέπεις είμαι γεμάτη από αντιηλιακό και αλάτια.

η αυτονομαζόμενη -καινούργια σου φίλη-

στέλλα

εκνευρισμός

 

Όταν σε ενοχλούν τα πάντα όλα,  χρειάζεσαι ξεκούραση με οποιοδήποτε τρόπο.  Απόσταση κυρίως και άμεσο γέμισμα μπαταριών..

ο πιο πολύ

 

Αναμφισβήτητα είναι και οι δύο ερωτευμένοι,  ο καθένας με τον τρόπο του,  έτσι κι αλλιώς το συναίσθημα δεν μετριέται και δεν ζυγίζεται,  σίγουρα όμως ο ένας από τους δύο είναι αυτός -ο πιο πολύ-,  αυτός που θα δοθεί χωρίς δεύτερες σκέψεις,  που θα νοιαστεί,  που θα θελήσει να κάνει την έκπληξη,  που θα δακρύσει..
 

το τέρας

 

Σκεφτόμουν πως μετά από σαράντα χρόνια συμβίωσης και υπό το πρίσμα του έρωτα ακόμη υπάρχουν σημεία που ο ένας στον άλλο με αγανάκτηση θα πει -μα πώς το σκέφτεσαι έτσι- πόσο μάλλον μπορεί να συμβαίνει αυτό μεταξύ ανθρώπων που προσπαθούν να κάνουν μια οποιαδήποτε -δεν έχει σημασία τί είδους- σχέση στο τώρα.  

Αποφάσισα να κάνω μικροδωράκια σε ανθρώπους που έχουμε διαφορές.  Έτσι,  για τη χαρά που θα εξευμενίσει / εξευγενίσει το τέρας!

 

χωρίς

 

Σαν παιδί είχα ένα παιχνίδι από ξύλινα κυβικά κομμάτια που έφτιαχναν χάρτινες εικόνες παραμυθιών τόσα όσες και οι έδρες των κύβων.   

Χωρίς χαμόγελο και ξεγνοιασιά ούτε εγώ δεν αντέχω τον εαυτό μου..

φίλος

 

Φίλος,  είναι αυτός που οι πράξεις του γίνονται φίλτρο ανάμεσα σε σένα και στον κόσμο σου,  έτσι ώστε να γίνεται πιο τρυφερός (ο κόσμος),  αλλά και κάτι ακόμη!

σφάλμα

Περισσότερο θυμάμαι τη διάθεση μου να αλλάξω το χαρακτήρα των ανθρώπων κι αυτό το τοποθετούσα στο κουτάκι της αγάπης,  γιατί να.. εγώ είμαι εδώ παρόλες τις αντιθέσεις που έχω μαζί σου,  εδώ είμαι και σου δίνω ευκαιρίες,  αντί να βρίσκομαι χιλιόμετρα μακριά και με άλλες επιλογές!

αυτοπεποίθηση

 

Διάβασα κάπου στο διαδίκτυο,  πως η αυτοπεποίθηση,  κτίζεται ακόμη κι όταν είσαι συνεπής με τις υποσχέσεις που δίνεις στον εαυτό σου.  Καλύτερα να πεις,  αύριο θα διαβάσω πέντε σελίδες από το βιβλίο μου και να το κάνεις,  αντί να πεις θέλω να διαβάσω δύο βιβλία σε μια βδομάδα και να μην το κάνεις..