κακίες

 

Μακάρι ο ερωτευμένος να μην είναι και χαλβαδιασμένος κι οι φίλοι όχι τόσο ''πανέξυπνοι'' όσο θέλουν να δείξουν. 

Ή έστω όλοι ας χρησιμοποιούσαμε σωστά το λεξιλόγιο!

παλιές αναρτήσεις

 

Θα μου πεις πως δένομαι με ανθρώπους και πράγματα και να μη το κάνω λες και αυτό είναι κάτι που πατάς ένα κουμπάκι και το διαχειρίζεσαι.  Θα σου πω πως έτσι είναι,  αλλά όχι ακριβώς έτσι.  Και θα σου δώσω αμέσως ένα παράδειγμα.  Ας πάρουμε πχ αυτό το blogάκι.  Έχει ένα παρελθόν δεκάξι ετών.  Θα μου πεις ε και τί έγινε.  Εγώ θα σου πω πως από μόνη μου πολύ σπάνια το ξεφυλλίζω,  δεν θέλω να ξαναζώ συγκινήσεις παλαιών ημερών.  Υπάρχουν όμως και τα στατιστικά που μου αρέσει να τα χαζεύω, κι εκεί βλέπω τί ψαχουλεύουν όσοι έχουν φτάσει με κάποιο τρόπο στο blog μου.

Σπάνια από το ελάχιστο αρχικό info θα θυμάμαι τί περιέχει κάποια ανάρτηση.  Έλα όμως που καμμιά φορά πατάω στην εικόνα και διαβάζω όλο το ποστ.  Κάποια περνούν αδιάφορα.  Κάποια άλλα μου αρέσουν αλλά δεν μου θυμίζουν κάτι.  Υπάρχουν όμως κι αυτές οι αναρτήσεις  2007,  2011,  2016 που χτυπάνε κατευθείαν κόκκινο,  όχι για τις στιγμές που τυχόν μου θυμίζουν αλλά γιατί είναι σαν να βρίσκω ένα κουτί στη σοφίτα,  ξεχασμένο από πολύ καιρό,  και ανοίγοντας το πέρα από τη σκόνη ανακαλύπτω μέσα τις χίλιες πλευρές της μικρής ή της μεγάλης Στέλλας,  καμμία η διαφορά.   

Αυτή η συνάντηση με τους εαυτούς μου με συγκινεί αφάνταστα, πολλές φορές λέω πως θα ήταν ανακουφιστικό να μπορούσα να κλάψω αν και από την άλλη δεν ξέρω αν κάτι θα άξιζε για να χυθούν τα δάκρυα μου.

Υπάρχει και κάτι άλλο το ίδιο δυνατό!

Τα σχόλια που συνοδεύουν κάποια κείμενα.  Υπάρχουν -ψευδώνυμα-  που δεν τα θυμάμαι καν.  Δεν θυμάμαι τους ανθρώπους και τα αντίστοιχα blogs που κρύβονταν από πίσω.  Άλλα πάλι μου είναι πάρα πολύ γνώριμα και αγαπητά,  είχαμε μεγάλη και έντονη αλληλεπίδραση αλλά ανταλλάσαμε και mails,  γίναμε φίλοι στο facebook κλπ

Υπάρχουν και -ονόματα-  που με πονάνε αλλά δεν υπάχει blanco για να τα σβήσω,  θα μπορούσα βέβαια να το κάνω αλλά τότε δεν θα ήμουν εγώ.  Άλλωστε είναι εκεί για να μου θυμίζουν την -αλήθεια-  του πράγματος,  έτσι κάπως σιγουρεύομαι ότι δεν υπήρξαν αποκυήματα της φαντασίας μου.

κάτι παραπάνω από ομορφιά

 

Μ'αρέσει όταν παρατηρώ αυτό το γαλήνιο,  χορτάτο βλέμμα,  στο πρόσωπο των ερωτευμένων νέων ανθρώπων.  Τα δάχτυλα του χεριού του ενός,  που ενώνονται με τα δάχτυλα του χεριού του άλλου.  Και μοιάζουν σα να κουμπώνουν  εδώ και αιώνες,  απλά τώρα το σύμπαν μέσα από τις δικές του συμπτώσεις,  τους χάρισε την επιλογή να γνωριστούν.

χρόνια πολλά

 

Σ' αυτή την αγαπημένη γωνιά που έρχομαι καθημερινά και αφήνω κομμάτια του εαυτού μου,  παίρνω το γλυκάκι μου και το καφεδάκι μου και γιορτάζω τον εαυτό μου,  απολαμβάνοντας τα γουλιά γουλιά και πηρουνιά πηρουνιά.  Ξύπνησα σήμερα ευγνώμων που άλλη μια γιορτινή, προσωπική μου μέρα είμαι υγιής και μαζί με τους ανθρώπους που αγαπώ πολύ.  Χρόνια μου πολλά!

γευσιγνωσία

 

Η στιγμή που περνάς από το ''γιά να δω τί μαγείρεψε η μαμά μου για μένα'' στο ''γιά να δω τί μαγείρεψε η ζωή για μένα''.  Σκύβεις στην κατσαρόλα και ανασκαλεύεις τα υλικά.  Πετάς αυτό,  κρατάς το άλλο,  γεύεσαι από τούτο.  Στην πορεία καταλαβαίνεις πως ως το τέλος η κατσαρόλα αυτή δεν έχει πάτο.  Και κατά ένα περίεργο τρόπο τα υλικά ανανεώνονται όπως και οι γεύσεις,  οι παλιές χάνονται,  καινούργιες εμφανίζονται κι εσύ ακολουθείς τη ροή των πραγμάτων δοκιμάζοντας και ξεσκαρτάροντας τα πάντα.  Κρατώντας εν τέλει ό,τι αγαπάς!

η ρ ε μ ί α !!!

 

-Δεν ξέρεις  τί χάνεις μου είπε μια φίλη,  προτείνοντας μια ιδέα την οποία και αρνήθηκα,  υποστηρίζοντας την ηρεμία μου.

-Δεν σου περνάει καν από το μυαλό τί κερδίζω της απάντησα!

πάλι 18

 

Αχ και να ήμουν και πάλι 18 χρονών,  είπε εχθές μια φίλη και μπήκαμε στον πειρασμό να αναπολήσουμε και οι δύο.  Ωραίο συναίσθημα,  το μόνο μέλημα ήταν να ερωτευθούμε κι ο μόνος φόβος μήπως δεν βρούμε το ταίρι μας.  Προσωπικά,  φαίνεται άλλωστε αυτό,  ήμουν πολύ τυχερή μια που είχα τις πλάτες των γονιών για όλα τα υπόλοιπα.  Μεγάλη υπόθεση!

οξυγόνο

 

Τα παιδιά,  σε αντίθεση με τον ενήλικο πληθυσμό,  όσο κι αν τα στενοχωρήσεις, έχουν τόση ευρυχωρία στην ψυχή τους,   που μόλις τους τάξεις κάτι που αγαπούν,  πχ θα πάμε μια ωραία μεγάλη βόλτα,  ή θα σου πάρω το δώρο που μου ζήτησες για τη γιορτή σου,  ή την Κυριακή θα έρθει η νονά σου να φάμε όλοι μαζί,  πλημμυρίζουν με χαρά.  Χαρά μικρού παιδιού δεν λέμε;  Εμείς οι μεγαλύτεροι άνθρωποι πιεζόμαστε.  Από το εξωτερικό περιβάλλον κυρίως,  πολιτική,  οικονομικά,  επαγγελματικά,  ερωτικά (αλήθεια υπάρχουν ερωτευμένα νεαρά ζευγάρια σήμερα;) και κάθε τύπου προβλήματα που προκύπτουν από καιρού εις καιρόν.  Νοσταλγική και άπιαστη η εποχή που είχαμε αυτή τη χαρά του μικρού παιδιού.  Αυτό βρε παιδί μου, που θα συμβεί κάτι υπέροχα καλό και θα σκεπάσει όλα τα άλλα!  Δεν μας αφήνουν.  Είναι πια τόσο διαφορετικά τα πράγματα,  ναι ξέρω πως σαν τον παππού μου ακούγομαι αλλά τελικά πόσο δίκιο είχε,  πατάμε επάνω σε τόσο διαβρωμένο και τόσο βρώμικο έδαφος,  που κάνουμε πέντε βήματα και πέφτουμε,  μετά άλλα πέντε και πάρτην άλλη μία κάτω.  Δεν ανασαίνουμε φυσιολογικά γιατί ο αέρας απλά δεν έχει άλλο οξυγόνο.

γιατί η πρώτη επιλογή;

 

Ποιός είπε πως θα πρέπει να είμαστε η πρώτη επιλογή στην ζωή κάποιων ανθρώπων;  Ότι δεν έχουν αξία για μας οι άνθρωποι που δεν είναι στις καθημερινές επιλογές μας;   Γιατί πρέπει να μην δηλώσουμε την παρουσία μας και την ύπαρξη μας σε όσους μας ξέχασαν;  Γιατί να μην εμφανιστούν στη ζωή μας όσοι ξεχάσαμε;  Υπάρχει λόγος που κρατάμε μια απόσταση αλλά υπάρχει σημαντικότερος λόγος να έρθουμε πιο κοντά.  Συνήθως αυτός που δεν κάνει το πρώτο βήμα χάνει.  Αυτός που έχει τον εγωισμό.  Γιατί την κάθε σχέση,  την κάνουν δύο άνθρωποι κι όχι μόνος του ο καθένας.  Και όχι,  πολλές φορές δεν είναι καλύτερη η μοναξιά.  Καλύτερο είναι να είμαστε ευέλικτοι και αποδεκτικοί.  Πάντα με ειλικρίνεια,  αυτογνωσία και όρια!

όνειρο

 

Εγώ δεν σου τηλεφώνησα είπα και σκεφτόμουν -άντε τώρα να με πιστέψει-  ενώ άκουγα τη φωνή σου από το βάθος του τηλεφώνου να μου λέει -καλώς την,  πού είσαι τόσο καιρό εσύ;-.  Δεν ακούμπησα τα πλήκτρα,  δεν πάτησα αριθμούς και δεν ξέρω πώς σε κάλεσε το τηλέφωνό μου.  Όνειρο βλέπω σου είπα,  αποκλείεται να είναι πραγματικότητα ακόμη κι αν έτσι φαίνεται αυτή τη στιγμή.  

καλύτερα

 

Από το θρίλερ του -εγώ σ'αγαπώ/εσύ δεν μ'αγαπάς-  καλύτερα να αγαπάς εσύ πολύ τον εαυτό σου!

δύσκολο αλλά γίνεται

 

Το πρωινό μου,  ψωμί ολικής δικό μου,  ταχίνι,  μέλι και κατσικίσιο γάλα,  το τρώω μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή,  χθες για πρώτη φορά αφού έφαγα και μετά, τον έκλεισα,  δεν άνοιξα το κινητό,  είπα για να δούμε τί θα προκύψει,  αποτέλεσμα είχα μια λίστα με δουλειές τις οποίες και έκανα,  το μυαλό μου ήταν συμμαζεμένο,  είχα ανοιχτή τηλεόραση για συντροφιά (παρέα με την τηλεόραση πάντα κάνω παράλληλα πράγματα,  το ραδιόφωνο δεν μ'αρέσει),  πήγα και για περπάτημα/βόλτα στην παραλία.  Το κινητό και το laptop τα άνοιξα στις 7 το απόγευμα κι έπεσα με τα μούτρα.  Δύσκολο αλλά μπορεί να γίνει.  Κοιμήθηκα και το βράδυ σαν πουλάκι!

ασυνείδητα

 

Πολλές φορές ενεργούμε τόσο ασυνείδητα που νομίζουμε ότι τα πράγματα πέτυχαν ή δεν πέτυχαν,  πήγαν ή δεν πήγαν καλά ερήμην μας.  Όμως ήταν οι επιλογές μας!

έρωτας ζωής

 

Έρωτας της ζωής μου είναι αυτός που μένει δίπλα μου σε χαρές και λύπες.  Δίπλα μου, όχι στο μυαλό μου και στη φαντασία μου.   Έρωτας ζωής βαφτίζεται κάποιος μετά από πάρα πολλά τεστ ζωής.

όταν το κλειδί κάνει φτερά

 

Έσπασε το γυαλί,  μου έλεγε σήμερα μια φίλη,  καθώς μου μιλούσε για ένα οικείο και αγαπημένο της κάποτε πρόσωπο.  Δεν έχω πια τα ίδια συναισθήματα που ένιωθα παλιά!  Συμβαίνει της απάντησα.  Και μάλιστα θα έλεγα πως το σπασμένο γυαλί θα μπορούσε να μοιάζει και με ένα χαλασμένο κλειδί,  που δεν λειτουργεί πια,  δεν κάνει την δουλειά που έκανε έτσι ώστε να επαναφέρει συναισθήματα που έχουν αλλάξει.  Κρύωσε η ψυχή μου,  είπε η φίλη και ήταν εμφανές ότι το έλεγε με πόνο. 

χρόνος

 

Αλήθεια τώρα,  αν μου έλεγαν πως όποια στιγμή το θελήσω,  θα μπορούσε να γυρίσει ο χρόνος πίσω,  σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μου θα επέλεγα,  θα το έκανα;  Η απάντηση είναι όχι.  Απόλυτα!  Αν όμως μπορούσα με κάποιο τρόπο να παρατείνω το Τώρα μου ευχαρίστως θα το έκανα.  

Αυτό που πραγματικά μου λείπει όμως,  είναι η διάθεση για δράση,  και είναι η δράση πολλές φορές που δίνει στον χρόνο την ποιότητα και όχι τα πισωγυρίσματα ή τα παραπάνω δευτερόλεπτα.

τα μπισκότα

 

Καμμιά φορά παίρνεις δώρο ένα κουτί ας πούμε με μπισκότα και λες -δικό μου είναι,  δεν θέλω να το μοιραστώ με κανέναν-.  Ίσως και να βρεις ένα σκοτεινό σημείο και να τα κρύψεις στο ψηλότερο ντουλάπι  -δεν θέλω να καν να γνωρίζει κάποιος για αυτά-.  Κάπως έτσι ίσως γίνεται και με μερικές όμορφες στιγμές.  Τις κρύβεις στα βάθη της καρδιάς σου,  έτσι κι αλλιώς δεν είναι πάντα το μοίρασμα ευτυχία. 

τσιγκουνιές

 

Να πω την αλήθεια,  όλα αυτά τα τζίρτζιλι μίρτζιλι,  τα μαζεμένα εδώ και χρόνια,  χαριτωμένα χριστουγεννιάτικα παιχνίδια του σπιτιού μου,  ονειρευόμουν μια μέρα να τα παίξω με μικρά παιδάκια που θα μπορούσαν να είναι τα εγγόνια μου.  Πάντα το μυαλό μου -πηδούσε- το τώρα κι έφτανε στο -πολύ μετά-.  Ωστόσο το να φύγουν από το δικό μου σπίτι,  το να τα χαρίσω όπως μου χάριζε η μαμά μου χωρίς δεύτερη σκέψη τα δικά της πράγματα,  μου είναι δύσκολο (έως αδύνατο).  Γιατί σκέφτομαι,  εγώ με τί θα έχω να παίζω μετά;

παρενέργειες

 

Προκαλούν παρενέργειες,  γράφει στις οδηγίες χρήσης,   το κουτάκι των αναμνήσεων!

καθημερινά

 

Πήγαινε τότε στον παιδικό σταθμό,  και μου έφερνε τις ζωγραφιές της κρυμμένες μέσα στο παπούτσι της.  Τον παιδικό σταθμό τον μισούσε αλλά αν θυμάμαι καλά την είχε ολοκληρώσει τη χρονιά,  μπορεί όμως και όχι.  Το κορίτσι μου!

Ήταν πολύ πολύ μικρούλης όταν τον έστειλα παιδικό σταθμό.  Ξυπνούσε κάθε πρωί σαν στρατιώτης,  τον έβαζα στο σχολικό,  τον ξαναέπαιρνα το μεσημέρι.  Δεν κράτησε πολύ,  μια μέρα με το που ανέβηκε τα σκαλοπατάκια του βαν πάτησε ένα κλάμα από το βάθος της μικρής του ψυχούλας,  γυρίσαμε πίσω στο σπίτι κλαίγοντας με αναφυλητά και οι δύο,  αγκαλιά.  Το αγόρι μου!

Χθες της τηλεφώνησα,  δεν τολμώ να το κάνω πολύ συχνά,  δλδ όχι τόσο συχνά όσο θα ήθελα κάθε μια ώρα ας πούμε,  ακούω τη φωνή της και προσπαθώ να βγάλω άκρη,  αν είναι καλά,  αν είναι αγχωμένη,  αν είναι ήρεμη.  Το καταλαβαίνει και είμαι σίγουρη ότι από αυτό ξεκινάει ο εκνευρισμός.  Ρωτάω τί κάνεις,  πώς είσαι,  δούλευες σήμερα κλπ;  Και τώρα δουλεύω από το σπίτι ήταν η απάντηση που μου φάνηκε λίγο κοφτή αλλά οκ το ξεπέρασα.  Ξαναρωτάω είσαι καλά;  Στο μέσα μέρος του μυαλού μου θέλω να ρωτήσω,  περνάς καλά ή θέλεις να έρθουμε να σε πάρουμε από εκεί;  Η φωνή της ακούγεται ακόμη πιο κοφτή και εκνευρισμένη,  μάλλον με ξέρει πολύ πιο καλά από όσο φαντάζομαι.  Έλα μαμά,  κλείνω,  δεν έχω καλό σήμα..  καλό βράδυ..  κλικ..  Μένω με την πίκρα που ούτε δυό λεπτά δεν μιλήσαμε και με το ερωτηματικό στο κεφάλι μου,  μα τι στο καλό λάθος κάνω;  

Με τον μικρό μιλάμε πρωί βράδυ σχεδόν κάθε μέρα.  Έχθές μιλήσαμε το πρωί,  πήγαινε στη δουλειά,  είχε ξεχάσει να πάρει μαζί του το τάπερ με το φαγητό που μαγείρεψαν μαζί με το κορίτσι του.  Θα γυρίσω πίσω μου είπε να το πάρω.  Το βραδάκι τον ρώτησα.  Όχι δεν γύρισε να το πάρει ήταν ήδη μακριά.  Τί έφαγες;  Αγόρασα μια σαλάτα.  Μα καλά όλη μέρα είσαι με μια σαλάτα;  Ναι ρε μαμά,  και τώρα έχουμε κανονίσει με τα παιδιά από τη δουλειά να δούμε ποδόσφαιρο και να πάρουμε πίτσες.  

Ποιά ομάδα παίζει αγόρι μου;

(ψιθυριστά)  Ο πάοκ ρε μαμά άντε γειά..  κλικ..

mon amour

 

Επιστρέφοντας,  με τρία mon amour κέρασμα στο χέρι τυλιγμένα σε χρυσόχαρτο,  θα μπορούσες να το πεις και ευτυχία.  

Ένας φίλος μου είχε πει κάποτε,  πως κάποια πράγματα ίσως αργούν,  αλλά έρχονται. Θα συμπληρώσω πως αρκεί όταν έρθουν να μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε.  Μερικές φορές ακόμη κι αυτό είναι δύσκολο μια που μαθημένοι στην επιφυλακή,  τον φόβο και την ανασφάλεια,  άθελα μας σαμποτάρουμε ακόμη και τις υγιείς σχέσεις μας.

το μάτι της βελόνας

 

Ομολογουμένως έχει την σπουδαιότητα της έναρξης,  ωστόσο δεν αρκεί το να τοποθετηθεί η κλωστή στο μάτι μιας βελόνας.   Για να παραχθεί έργο,  είναι αναγκαίο να εργαστούν τα δάχτυλα και το μυαλό.   Πολύ!  

Και να υπάρχει κίνητρο!  Πες μου ένα..

κάπως

 

Είναι κι αυτά τα -κάπως- πρωινά που τα υπολογίζεις -χώμα- όλα!  Δεν σου έρχεται στο μυαλό ούτε ποιός είσαι, ούτε πού πας,  ούτε και τί σου αρέσει.

a place for lovers

 

Καμμιά φορά το ''σ'αγαπώ''  ακούγεται πιο σπαρακτικό από όσο μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους.

 

cinema: a place for lovers (1968)

ευτυχία

 

Καμμιά φορά περνάς βουνά και λαγκάδια, για να καταλάβεις ότι η ευτυχία είναι κάτι που το παράγεις εσύ μέσα σου!

εγώ είμαι έξυπνη

 

 Όταν μου είπε,  λίγο καιρό αφού την γνώρισα ''εγώ είμαι έξυπνη'',  δεν θύμωσα.  Προβληματίστηκα όμως.  Σκέφτηκα πως αυτή η κοπέλλα έκρυβε πίσω της ένα πρόβλημα.  Τις λίγες φορές που είχαμε τότε ακόμη συναντηθεί,  μου είπε για αυτό,  για εκείνο και για το άλλο.  Να λοιπόν σκέφτηκα,  το ένστικτο μου δεν έκανε λάθος.  Ήταν θέματα σοβαρά,  αλλά από αυτά που θα μπορούσαμε να έχουμε όλοι μας.  Αργότερα,  μετά από κάποιους μήνες,  κατάλαβα το πραγματικό της πρόβλημα κι ομολογώ ήταν πολύ σοκαριστικό για μένα.  Δεν μπορούσα να το χωνέψω,  ίσως επειδή το έβλεπα τόσο καιρό μπροστά μου και δεν το είχα πάρει χαμπάρι.  Ήταν μεγάλο,  και ξέφευγε από αυτά που αντιμετωπίζουμε καθημερινά.  

Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου,  όχι το ότι το ένστικτο μου βγήκε πέρα για πέρα αληθινό αλλά το ότι υπάρχουν τόσο μεγάλα προβλήματα που πολλές φορές -τί να κάνουμε- αναγκαζόμαστε να ζούμε μ' αυτά.

δύο όψεις

 

Ισχύουν πάντα οι δύο όψεις των πραγμάτων,  αυτή όταν κοιτάς από έξω προς τα μέσα κι αυτή όταν κοιτάς από μέσα προς τα έξω.  Η πρώτη είναι πάντα πιο γλυκιά αλλά καθόλου αληθινή!

καρδιά

 

Όταν η καρδιά τραυματιστεί,,  ραγίσει ή σπάσει,  είναι θέμα χρόνου να ανασυντεθεί.  Έτσι προκύπτει η βελτιωμένη έκδοση του εαυτού.

ωριμότητα

 

Αγαπώ τους ανθρώπους που επιβίωσαν με  σύνεση και τη λογική,  που έκαναν δύναμη τις αδυναμίες τους,  χωρίς όμως καμμία έπαρση.  Αυτό για μένα λέγεται ωριμότητα!

δύναμη/ηρεμία

 

Παρακαλούσα να έχω δύναμη,  αλλά αυτό που χρειαζόμουν ήταν η ηρεμία!