πιο τρυφεροί

 

Η κακοκαιρία που μας κουδούνισαν δεν ήταν ούτε μια απλή βροχή,  μόνο η απουσία του ήλιου  στενάχωρη,  τα παράθυρα κλειστά,  το δέντρο στη γωνία μισοτελειωμένο,  τα κουτιά με τα στολίδια στο κέντρο του δωματίου ανέγγιχτα κι ούτε ένα ξωτικό να φυσήξει μαγεία,  να περάσει η χρυσόσκονη από τα χέρια μας στα μαλλιά μας κι από εκεί να χρυσίσει λίγο την καρδιά μας.

Τελειώνει κι αυτός ο Νοέμβρης του 2024,  προσπαθώντας να σκληρύνουμε γινόμαστε πιο τρυφεροί,  σε ένα κόσμο από τη φύση του ψυχρό ευελπιστούμε πως η αγάπη μας θα ζεστάνει τις ανάσες μας,  ωστόσο πάντα κάτι κάνουμε λάθος, η εξίσωση δεν βγαίνει,  τα μαθηματικά λειψά,  τα -θέλω- και τα -πλάνα- στενά,  με ποιόν να συναντηθείς και να βρεις κοινή ισιάδα,  καθένας μας ένα άλλο μυαλό,  μια άλλη λογική.  

Σκέψου ότι υπάρχουν άνθρωποι που μισούν τα χριστούγεννα..

 

με λίγη χρυσόσκονη

 

Με έναν εντελώς μαγικό τρόπο να άνοιγαν λέει όλες οι πόρτες των επιθυμιών κι εσύ απλά να επέλεγες αυτήν κι αυτήν κι αυτήν.  Και να ήταν όλα αισιόδοξα και λαμπερά.  Να ήταν όλα καθαρά,  σε ένα κόσμο βρώμικο και γεμάτο με αντιπάθειες,  μνησικακίες,  ειρωνίες,  ψευτιές,  δολοπλοκίες.  

Από το βιβλίο που διαβάζω

 

Από το βιβλίο που διαβάζω:

Ο Χάρστγουντ,  όντας μεγαλύτερος,  παρόλο που τον είχε κυριέψει ένα θερμό πάθος  πέρα από κάθε λογική,  δεν διέθετε τη φλόγα της νιότης.  Το πάθος του ήταν αρκετά δυνατό ώστε να γοητεύσει κάποια κοπέλα,  όπως συνέβη με την Κάρι.  Μπορούμε να πούμε πως φανταζόταν ότι ήταν ερωτευμένη ενώ δεν ήταν.  Οι γυναίκες το παθαίνουν συχνά αυτό.  Οφείλεται στο γεγονός ότι σε όλες υπάρχει η ροπή προς τον έρωτα,  όλες λαχταρούν την ευτυχία να τις αγαπούν.  Ένα από τα χαρακτηριστικά του γυναικείου φύλου είναι η επιθυμία να τις προστατεύουν,  να τις φροντίζουν.  να τους δείχνουν τρυφερότητα.  Αυτό,  άμα συνδυαστεί με ευαισθησία και μια φυσική κλίση προς τον συναισθηματισμό,  τις κάνει συχνά να μη μπορούν να' αντισταθούν,  τις πείθει ότι είναι ερωτευμένες.  Κι αυτό είναι πολύ αληθινό,  γιατί ξέρουμε ότι τα συναισθήματα είναι οι μόνοι ρήτορες που μας πείθουν πάντα.  

σελ. 354

Η Κάρι μας

Theodore Dreiser

Tίτλος πρωτοτύπου :  Sister Carrie (1900)

κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις

 

Στο τέλος της γιορτής,  το μικρό αγόρι κατάλαβε πως ποτέ δεν θα είχε όλα όσα επιθυμούσε,  όσο δύναμη κι αν είχαν οι επιθυμίες του,  εξαρτιόταν από τόσους εξωτερικούς παράγοντες,  που ήταν απίθανο να συμπέσουν όλων τα θέλω μαζί και να δουλέψουν υπέρ του.  Ήταν νύχτα.  Ένα αστέρι έλαμπε κι ένα άλλο χανόταν.  Κάθε μέρα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις του ψιθύρισε το μικρό ξωτικό που ζούσε στο πιο ψηλό δέντρο του δάσους.  Κάτι διεκδικείς και κάτι αφήνεις.  Ή σε αφήνει..  κι αυτό πονάει,  πονάει πολύ.  Όμως αν αυτό σε παρηγορεί,  μια απόρριψη ανοίγει πολλούς και μεγάλους δρόμους.

* Όμως εγώ θέλω εκείνο το πουλί είπε το μικρό αγόρι,  το πουλί που τα φτερά του λάμπουν στον ήλιο και μοιάζουν να είναι φτιαγμένα από χρυσάφι.  Θέλω να γίνει αληθινό,  αυτό που φαντάζομαι μέσα στην καρδιά μου. Θέλω ένα σωρό πράγματα και το μόνο έχω στα χέρια μου είναι ένα αστέρι που λάμπει για λίγο και χάνεται γρήγορα μετά στο σκοτάδι

αν μπορούσα

 

Έτσι κι αλλιώς από τη στιγμή που γεννιόμαστε,  ο χρόνος μετράει ανάποδα.  Τα πράγματα απλώς συμβαίνουν και γίνονται καπνός.  Ένα Σαββατοκύριακο πέρασε και έφυγε χωρίς να αφήσει αποτυπώματα παρά ένα κουρασμένο πρωινό Δευτέρας.  Τόσο παγωμένο όσο και ηλιόλουστο.  Την μοναχικότητα μου,  την αγάπησα τόσο όσο αντίστοιχα τη μίσησα.  Το ίδιο και τις αντοχές μου.  Από τη μια τα βιολογικά όρια από την άλλη ένα κάρο επιθυμίες που για να τις εκπληρώσω άνετα θα διακτινιζόμουν.  Αν μπορούσα.  Δεν μπορώ.  Οι δυνατότητες μου σταματάνε στο πάτημα των γραμμάτων ενός πληκτρολογίου.   Θεωρητική εκ φύσεως και καθόλου πρακτική.  Τεμπέλα!

θαλπωρή

 

Η αλήθεια είναι πως αν έχεις μια βάση ζεστή,  τρυφερή και φωτεινή,  όλους τους άλλους (τους έχεις γραμμένους) ούτε τους βλέπεις,  ούτε τους σκέφτεσαι.

δυό πλευρές

 

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε δύο πλευρές.  Την μια,  την άσχημη,  την κρύβουμε επιμελώς.  Κανείς δεν θέλουμε να την καταλάβει,  θέλουμε να μας αντέχουν μα κυρίως να μας αγαπούν.   Θέλουμε να δείχνουμε καλοσυνάτοι,  χαμογελαστοί,  δίχως ακραία συναισθήματα.  Ποτέ δεν θα δώσουμε στον άλλον την ευκαιρία να δει τον χαρακτήρα και τις εσώτερες σκέψεις μας ολοκληρωτικά.   Ενίοτε ωστόσο μικρά ψήγματα ειλικρίνειας φανερώνουν και την άλλη μας πλευρά.   Πταίσματα,  τα οποία θα δώσουν τα ανάλογα δικαιώματα για υποψίες κλπ αλλά ποτέ μια ειλικρινή ολοκληρωμένη γενική εικόνα.

Η Συ λέει,  πως τον άλλον δεν τον μαθαίνεις ποτέ ποιός πραγματικά είναι.  Πιθανόν να έχεις κάποιες ενδείξεις,  αλλά ως εκεί. 

οι συγνώμες

 

Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό,  χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θερμοκρασίες του Νοέμβρη.  Να ξεμυτίσουν από το μυστηριώδες πατάρι,  δέντρο και στολίδια συνεπή στο καθιερωμένο ραντεβού,   να δουν το φως της ημέρας, να ξεμουδιάσουν και να πιάσουν το χορό,  το καθένα τους στη σωστή και πάγια  θέση.  Από το βιτρινάκι θα βγουν τα κόκκινα τρυφερά βελούδα και τα λευκά θα αντικατασταθούν με χρυσά.  Το ξύλινο άλογο πέρα δώθε με υπομονή στον άξονα του και το μπουκάλι ginger θα ζητάει συγνώμη για το σπιρτόζικο άρωμα του.   Πολλές φορές οι μυρωδιές είναι το ίδιο δύσκολες με τις συγνώμες.   Είναι όμως γεμάτες συναισθήματα και αλήθειες.  Οι συγνώμες!   Αξίζουν ένα χειροκρότημα θερμό,  μια υπόκλιση μπαλαρίνας,  που περιμένει στωικά τον μολυβένιο στρατιώτη της!

κεραίες

 

Μερικές φορές,  έχω την αίσθηση πως με ακουμπάς με τις μεγάλες,  εξεταστικές κεραίες σου.  Με σκανάρεις από πάνω ως κάτω,  βγάζεις την ακτινογραφία μου. Την κρατάς στα χέρια σου  κι αρχίζεις να μου λες τί βλέπεις.  Το πόρισμα είναι μπόλικη ειρωνεία,  του τύπου ''πώς είναι έτσι το παιδί'' αλλά μετά σκέφτομαι,  γιατί να μπαίνει ένας άνθρωπος σε μια τέτοια διαδικασία;  Εκτός κι αν όλο αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι απλά αυτοκριτική..  ακόμη όμως κι αυτό καταθλιπτικό μοιάζει..

ο νους μου βόλτες κόβει

 

 Η Α. λέει πως  έχω την τάση να απορροφάω συμπεριφορές.  Λέει πως έχω πολύ μεγάλες κεραίες και δεν αφήνω τίποτα να πέσει κάτω.  Εγώ πάλι λέω πως έχω αφήσει πολλές ''κακοποιητικές'' συμπεριφορές να με απασχολήσουν.  Να με στενοχωρήσουν.  Να με βάλουν σε σκέψεις δεύτερες και αρνητικές.  

Δικαιολογούσα πάντα μια τέτοια συμπεριφορά ίσως επειδή αγαπούσα τους ανθρώπους,  άρα είχα πάντα ένα συναίσθημα που πλεόναζε.  Σκεφτόμουν τις τωρινές συνθήκες δουλειάς τους,  τις δυσκολίες του παρελθόντος τους κι όλα τα συμβάντα του σήμερα που όλοι λίγο πολύ θα απευχόμασταν.  Όμως συμβαίνουν.  Όλα σε όλους.  Αυτά που σε μεταμορφώνουν σε ξινό,  δύσκολο και στεγνό,  από πρώην γλυκύτατο άνθρωπο σε εγωιστή νάρκισσο.

Κι όλο λέω πως δεν αντέχω κι όλο ο νους μου βόλτες κόβει σε μέρη από τα οποία εγώ η ίδια αποκόβομαι.  Στενοχωριέμαι.  Μα πολλές φορές,  στη ζωή συμβαίνει,  εκεί που περιμένεις το γλυκό να γίνει γλυκύτερο,  να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.  Κι αυτό πρέπει να το αποδεχτείς και να σταθείς στη σωστή απόσταση όπου δεν θα σε πληγώνουν τα σκάγια.   

μάρσμελοου

 

Κάπου στο βάθος του μυαλού μου,  υπάρχει πάντα μια  κούπα με ζεστή σοκολάτα  και μερικά μάρσμελοους ψημένα στη φωτιά.  Μυρίζει όμορφα σ εκείνη τη γωνιά κι όλα έχουν τη δυνατότητα να συμβούν:

ένα βιβλίο να διαβάζεται στο επιθυμητό προκαθορισμένο χρόνο

φίλοι με βαθιά ενσυναίσθηση

πλανήτης γη δίχως τοξικά

ταξίδια στον κόσμο με το κλείσιμο του ενός βλεφάρου

ρατσισμός μηδέν

πόλεμοι μηδέν

καλοκαίρια υποφερτά όπως παλιά

η λέξη συμφέρον ανύπαρκτη

Και άνθρωποι ισοδύναμοι και ισάξιοι ως προς το οικονομικό επίπεδο,  

έτσι ώστε να υπάρχουν μαγαζιά με ρούχα που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες μας κατά τις εκάστοτε εποχές κι όχι μαγαζιά με ρούχα για ποιόν;  Τον εμίρη από το Ντουμπάι;  Μια μακριά πλεκτή ζακέτα 600 ευρώ,  ναι πολύ καλά διάβασες,  το διπλοτσέκαρα,  Θεσσαλονίκη.  Καινούργιο κατάστημα.   Όταν με τις πυτζάμες σου να βγεις στο κέντρο κανείς δεν θα σε πάρει είδηση.  Όσο περνούν τα χρόνια γινόμαστε όλο και πιο έκπληκτοι. 

Η Κάρι μας

 

Η απειρία της την έκανε να  αφήνει ελεύθερη την φαντασία της,  που οργίαζε πάντα,  ζωγραφίζοντας κάθε ευκαιρία σαν το χρυσό αγκίστρι που θά 'πιανε το θησαυρό της ζωής,

σελ. 274

Η Κάρι μας

Theodore Dreiser

τίτλος πρωτοτύπου : Sister Carrie (1900)

μια γάτα

 

Τα λευκά ρούχα μυρίζουν ακόμη καλοκαίρι,  ένα καλοκαίρι δραματικά ζεστό αλλά τώρα πια κοιτώντας πίσω,  γεμάτο με όμορφες αναμνήσεις σε σημείο να το νοσταλγώ.  Σε ένα κοινό χώρο,  μαγιώ που δεν χρησιμοποιήθηκαν,  μπάλα θαλάσσης φουσκωμένη,  πορτοκαλί,  σαγιονάρες και πέδιλα ανακατεμένα με ένα βουνό πανάκια για ονειρεμένα πάτσγουορκ  που έμειναν στα όνειρα,  ρούχα παλιά που ''κρίμα να τα πετάξω τόσα και τόσα ζήσαμε μαζί'',  ένα χάος ανοργανωσιάς που θα ήταν άνετα το βασίλειο και οι κρυψώνες μιας γάτας,  αν είχα γάτα. 

παράθυρα

 

Όσο πιο πολλά παράθυρα,  τόσο πολλές ιστορίες!  Και πίσω από κάθε παράθυρο,  υπάρχει ένας άνθρωπος που βιώνει την δική του μοναδική ύπαρξη,  την μοναδική δική του αντίληψη της πραγματικότητας του.  Κάθε δωμάτιο είναι ένας ολόκληρος κόσμος για κάποιον.   

Ν.Υ. Άνταμς

Πού χωράει λοιπόν η σύγκριση;  Πού χωράει η ''ζήλεια'';  Προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με θυμό και κακία.  Ψεύτικη υπερηφάνεια.  Κοίτα,  ο κύκλος μου δεν είναι μικρός.  Ή,  είναι μεγαλύτερος από τον δικό σου.  Ή,  μου συνέβει αυτό το τρομερό γεγονός αλλά δεν φέρω καμμία ευθύνη εγώ.  Ή,  όλοι το ίδιο @κ@τ@ είναι.  Πόση μιζέρια!

Θα θέλαμε ελεύθερα να πούμε,  ο κύκλος μου είναι μικρός και δεν μου αρέσει αυτό.  Σε προσκαλώ μέσα.  Θα σου φτιάξω φαγητό να φας.  Θα ανάψω το τζάκι.  Θα στολίσω με χριστουγεννιάτικα στολίδια και μουσική.  Θα έχω στρώσει τα χαλιά.  Θα σ ακούω να μιλάς όσο το έχεις ανάγκη,  αρκεί  να με ρωτήσεις πώς είναι η ζωή μου,  πώς νιώθω και αν πέρασα καλά.  Να είσαι τρυφερή και καθόλου επικριτική.  Μου φτάνει με την παρουσία σου να ζεστάνεις τον χώρο μου.

Ή μήπως τελικά κάθε προσπάθεια επικοινωνίας είναι ουτοπία;

ένα ''γειά''

 

 Κανείς δεν αγάπησε τον άλλον περισσότερο από τον εαυτό του,  κι ένα ''γειά''  μετά από ένα χωρισμό,  ενδόμυχα θέλει να αναιρέσει το ΤέΛος και όσα μαζί του αντιληφθήκαμε.  Ήταν ένα είδος εθισμού,  ναρκωτικού,  ντοπαμίνης και αυτό είναι που νοσταλγούμε.  Όχι τον άλλον,  αλλά τον εαυτό μας υπό το πρίσμα εκείνου του παραμυθιού.

 

perfect day

 

Επιστρέφεις στο σπίτι,  από έναν αποχαιρετισμό στο αεροδρόμιο,  από μια βόλτα,  από μια εκδρομή.  Γέλια,  φιλικότητα,  υποστήριξη.  Σπουδαία έννοια η ''υποστήριξη''.  Αφορά ότι κι αν έρχεται στη ζωή σου.  Να ξέρεις από που να το πιάσεις.  Να ξέρεις πώς να το αγαπήσεις.  Μια ασυνεπής (με την ευρεία έννοια) συμπεριφορά μπορεί να διώξει από δίπλα σου τα καλύτερα.  Ηρεμία,  αγάπη και αυτογνωσία.  Γιατί όταν αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου με ειλικρίνεια μπορείς και να τον αλλάξεις ρυθμίζοντας τους τόνους.  Όχι για να χωρέσεις εκεί που δεν χωράς αλλά για να ζεστάνεις τον τόπο όπου μετά χαράς χωράς.  Επιστρέφεις κι είναι σκοτάδι,  ανάβεις το ηλεκτρικό κι ανεβάζεις τη θερμοκρασία του θερμοστάτη.  Κουβαλάς στα ρούχα σου το κρύο από το πιο όμορφο ορεινό χωριό του τόπου σου αλλά και την καλύτερη συντροφιά μέσα στην καρδιά σου.  

*Η απόλυτη ομορφιά της ζωής είναι να μπορείς να αισθανθείς,  ακόμη κι αν αυτό πρόκειται για το τί θα ''χαλάσει'' τον άλλον.  Για αυτό μιλάμε για ομορφιά και όχι για κάτι άλλο..

*Υπάρχουν και οι μέρες που είναι πραγματικά υ π έ ρ ο χ ε ς

οπωσδήποτε χιόνι

 

Είχε μέσα του το χιόνι,  δεν εξηγιόταν αλλιώς,  τόσο που ένιωθε πως χρειαζόταν τους άλλους,  οποιουσδήποτε άλλους, που σε κάποια από τις αμέτρητες φάσεις τις ζωής του άκουσε εξαιτίας τους ένα κρακ κι έπειτα οπςςς το ''δέσιμο'',  ό,τι είδους ''δέσιμο'' κι αν ήταν αυτό,  δημιουργούσε συγκοινωνούντα δοχεία θερμότητας,   με αποτέλεσμα να μην μπορεί στο νου του να χωρέσει κανενός είδους απώλεια στα πλαίσια της απομάκρυνσης,  όσο φυσιολογικά κι αν απομακρύνονται μια μέρα οι άνθρωποι.  Από το σώμα του ξεκολλούσαν κομμάτια ψυχής,  αυτές ήταν οι σκέψεις του,  οι μέρες του,  η ζωή του.  

ρόδια

 

Ψ'ύχρα,  συννεφιά κι ερωτηματικά!  Πάντα ερωτηματικά και ποτέ απόλυτα και όρια στενά.  Όσες φορές είπα ''εγώ ξέρω''  τίποτα δεν ήξερα.  Κι όσες φορές εξερεύνησα,  πήγα μπροστά.  Μ' αρέσουν οι ερωτήσεις,  όπως και το να μαθαίνω.  Το οτιδήποτε καινούργιο,  κέρδος είναι όπως έλεγε κι ο πατέρας μου.  Και το ραντεβού με έναν άνθρωπο μπορεί να έχει ενδιαφέρον.  Όχι πάντα.  Πολλές φορές μπορεί να γίνεται από συνήθειο,  ας πούμε πως κάποτε η ζωή μας έφερε μαζί,  ας το επαναλάβουμε. Όμως μπορεί να γίνεται κι από διάθεση να γνωρίσεις τον άλλον καλύτερα γιατί σου δείχνει σημεία επαφής.  Σιγά σιγά όπως έλεγε και το αστερόπαιδο στην αλεπού.  Σιγά σιγά κάνεις κάποιον άλλον άνθρωπο σου κι αυτό όχι απόλυτα όπως ακούγεται,  αλλά σε διαβεβαιώ είναι πολύ καλύτερο από εκείνη την ανάγκη των επαναληπτικών συναντήσεων για να διαπιστώσεις για άλλη μια φορά το χάος και την απόσταση.  Τα δέντρα ρίχνουν τα φύλλα τους κι ο κόσμος μου έχει γεμίσει φθινοπωρινά χρώματα.  Ο καιρός ψυχραίνει και από εδώ και πέρα το κρύο θα γίνεται όλο και πιο πολύ.  Είναι καιρός για να ανάψουν τα καλοριφέρ καθώς νυχτώνει και για να στρωθεί στο κρεββάτι πάπλωμα.  Καιρός για όχι μόνο για πλάνα αλλά για δράση.  Αντικείμενα όμορφα που σε ψηλώνουν 3-5 πόντους όταν σκέφτεσαι ότι τα έφτιαξες εσύ.  Ρόδια,  η γυναίκα με τα ψάρια,  λάδι και πηλός,  όνειρο.

Μπορείς να δεις εδώ τα ρόδια,  έτσι για το καλό.

Και για τη χαρά όπως λέει ένας διαδικτυακός φίλος μου.

https://www.instagram.com/p/DB_Hap6IYSJ/

τρυφερή διάθεση

 

Έχει μια τρυφερή διάθεση κάθε χρόνο αυτή η εποχή.  Σαν μια παραμυθένια φιγούρα κεντημένη στην μαλακιά κουβερτούλα ενός μωρού.  Και μια διάθεση να ξεκολλήσουν από το μυαλό μικρά αγκαθάκια,  αφού πρώτα εξερευνηθούν.  Αν και,  ίσως είναι δεδομένο το να υπάρχουν ερωτηματικά,  είναι μια απασχόληση του νου,  όχι ιδιαιτέρως ευέλικτη ή ευφυής,  ωστόσο ενδιαφέρουσα.  

Απολαμβάνω το διάβασμα του βιβλίου ''Η Κάρι μας''.

τί θα κερδίσω;

 

Αν σε κλείσω για πάντα μέσα στο ντουλάπι τί θα κερδίσω;  ρώτησε η αλεπού κι αμέσως αμέσως σκέφτηκε,  την ηρεμία μου.

Καλό μήνα της απάντησε αυτός,  καθώς τακτοποιούσε τα τάπερ.