πότε περνούν

Είχαμε μια κουβέντα νωρίς το πρωί για ένα πρόσφατο θέμα που εγώ έπρεπε να θυμηθώ και να αναφέρω πότε τελευταία φορά στο παρελθόν είχε επαναληφθεί.
Έτσι στο μυαλό μου έτρεξαν ταχύτατα τα δύο προηγούμενα χρόνια,  το γεγονός εν τέλει είχε επαναληφθεί  Σεπτέμβρη με Οκτώβρη του 2018,  και μου φάνηκε τόσο πρόσφατο,  σαν χθες,  αλλά στην πραγματικότητα ήταν τόσο μα τόσο μακρινό,  πότε περνούν τα χρόνια..  πότε περνούν..  περνούν..

Έτσι τέλειωσε και φεύγει κι ο φετινός Ιούνης,  όπως φεύγει κάθε Ιούνης που με την γλύκα του σε κάνει να τον πεθυμείς τόσο, ώστε να μην καταφέρνεις ποτέ να τον χορτάσεις..  κι ας μην ήταν όσο βαθιά μπλε θα ήθελα,  κι ας μην είχε μέσα του εσένα κι ας παρέμειναν ανεκπλήρωτες οι μεγάλες επιθυμίες!

αλληλεπίδραση

Θα έρθει κάποτε η στιγμή,  που τα αγκάθια που ξεστομίζουν οι άνθρωποι θα τα βλέπω σαν λουλούδια.
Ίσως τότε μπορέσω και να τους αγαπήσω!

εγκατελειμμένα σπίτια

Αυτά τα μικρά,  φτωχικά,  εγκατελειμμένα σπίτια στο χωριό,  που είναι τόσο άδεια μα συγχρόνως τόσο φορτωμένα από μνήμες χρόνων παιδικών και εφηβικών,  μασκαρεμένα πρόσωπα,  πληγωμένα γόνατα,  κίτρινα και καρώ παντελόνια,  γιαγιάδες με μαύρα ρούχα,  κοντά στον έναν αιώνα ζωής που περίμεναν υπομονετικά,  καθισμένες  στα μπαλκόνια τις κυριακάτικες επισκέψεις,  με τους χορταριασμένους τωρινούς κήπους που άλλοτε έσφιζαν από τριανταφυλλιές που τα πέταλα τους έδεναν με ζάχαρη και γίνονταν γλυκό στο βάζο για να υποδεχτεί τον κάθε μουσαφίρη,  από σκουλαρικιές και πασχαλιές και βασιλικούς και κρίνους.

Αυτά τα σπίτια πόσα θα είχαν να πουν αν είχαν στόμα να μιλήσουν για τους ιδιοκτήτες τους,  για τα παιδιά τους,  για τα παιδιά των παιδιών κι ακόμη για τα δισέγγονα που έπαιξαν με το χώμα στις αυλές κάτω από τη σκιά της ακακίας.

Για τις ομορφιές,  τις καλωσύνες,  τα μαγειρέματα,  τα ξεσκονίσματα,  το πλύσιμο των κουρτινών,  τα παλιά έπιπλα,  τις ίντριγκες,  τα μαλώματα,  τους ανταγωνισμούς,  το αλληλοφάγωμα,  την πονηριά,  τις ζήλειες.

Για τα γέλια που γέμιζαν κάθε χαραμάδα,  έτρεχαν στους τοίχους,  χώνονταν στις υδροροές κι έφταναν ψηλά και κάλυπταν όλη την κεραμμυδοσκεπή.

Για τις αρρώστειες που μοιραία το επισκέφτηκαν κι έφεραν θανάτους και απώλειες,  για τους όποιους ανθρώπους του που πέρασαν,  στάθηκαν κι έφυγαν δείχνοντας μας την αναντικατάστατη μοναδικότητα του τόπου,  του χρόνου,  των στιγμών.

Σπίτια που έμειναν μόνα από κληρονόμους ανίκανους να τα εκτιμήσουν κυρίως και να τα συντηρήσουν,  από απογόνους ανίκανους να διαχειριστούν τα μικρά του πάγια έξοδα,  πόσο μάλλον τα μεγάλα.

Σπίτια που τις νύχτες,  πολλοί τα ακούν,  βουτηγμένα στο σκοτάδι,  να κλαίνε γοερά!





  

χωρίς τίτλο

Μιλούσα εχθές με φίλη που ζει στην Αθήνα,  και της έλεγα πόσο τυχερή είναι που πχ σε 4 ωρίτσες μπορεί να βρεθεί στην Πάρο.
Επίσης της έλεγα πόσο αγαπώ την Αθήνα και πόσο όταν την επισκέπτομαι θαμπώνομαι,  με κάνει να νιώθω βλέποντας τα αξιοθέατα ή τα μαγαζιά πως ο κόσμος μας έχει λεφτά.

Σαφώς και δεν έχουν όλοι την οικονομική άνεση,  όπως και στην πόλη μου στην οποία όμως ό,τι κοιτάξω είναι κάτω του μετρίου,  κι η απέραντη παραλία μπορεί να δίνει μια γραφική εικόνα σε έναν ξένο,  ή ακόμη και σε μας όμως τίποτα δεν υπάρχει που να σε κάνει να νιώθεις την έννοια της μεγαλούπολης,  του πληθωρικού,  του επιβλητικού,  του εύρωστου,  του τόπου όπου γίνονται πράγματα.

χρειάζομαι

Πώς γίνεται οι άνθρωποι που έχουν ξεφύγει [?] από τα ''πρέπει'' να μην νιώθουν ικανοποιημένοι;
Δεν υποτίθεται πως έχουν κάνει αυτό που θέλουν;

Μήπως σε άλλο πλανήτη κινείται το ''θέλω'' και σε άλλο το ''χρειάζομαι'';

στρες

Κάθε ηλικία έχει τις δικές της αγωνίες και τους δικούς της προβληματισμούς,  μετά από έντονο στρες ωστόσο πάντα το ήθελα,  όχι απλά να γευτώ κάτι σοκολατένιο,  αλλά να κάνω μπάνιο μέσα σε αυτό!

δύο στόματα

Αναζητώντας λίγη από την μαγεία των χριστουγέννων που την χρειάζομαι τόσο πολύ μέσα στο κατακαλόκαιρο,  ήμουν προετοιμασμένη να γράψω πόσο πια μου φαίνεται βουνό,  το να κάνω κουβέντα,  συζήτηση,  να πω την άποψη μου και να μεταφέρω κομμάτια της σκέψης μου και της ζωής μου σε έναν άλλο άνθρωπο,  πέρα από τους τέσσερις πολύ κοντινούς μου ανθρώπους που περιβάλλουν την καθημερινότητα μου.

Είναι η κοινωνικότητα που λείπει,  η αίσθηση πως σε κανέναν δεν ενδιαφέρει αυτό κι αυτό,  οι άστοχες αντιδράσεις των άλλων,  και κυρίως ότι ο κάθε άνθρωπος που συναντώ νιώθω να διαθέτει δύο στόματα και ένα αφτί,  πράγμα που με κάνει περισσότερο να θέλω να πω στα γρήγορα αντίο,  παρά να το υποστώ.

βεντάλια

Συχνά ευγνωμονώ αυτόν τον άγιο άνθρωπο που ανακάλυψε αυτό το μαγικό δροσιστικό εργαλείο.
Με μια μόνο επαναλαμβανόμενη κίνηση έχω δώρο αεράκι και απαλλάσομαι από την υπερβολική ζέστη μου.
Οι πληροφορίες μου δεν μου λένε παρά ότι η βεντάλια η αγαπημένη μου εμφανίστηκε στην Ευρώπη τον 16ο αιώνα.  Στην Άπω Άνατολή χρησιμοποιείται κι από τα δύο φύλα,  εδώ σε μας είναι αξεσουάρ των γυναικών μεγαλύτερης θα έλεγα ηλικίας.

Στην φωτογραφία η πιο καινούργια βεντάλια μου σε χρώμα σχελ - τυρκουάζ!

αλήθειες

Ομάδες:
Εκεί όπου όλοι γνωρίζουν την αλήθεια,  προσποιούνται ψέμματα και ο ένας καταβροχθίζει την πλάτη του άλλου δίχως ενοχές.

κεράσια

Μια από τις απολύτως καλοκαιρινές πράξεις,  κεράσια στην κατσαρόλα με ζάχαρη για γλυκό και κεράσια στην γυάλα,  στον ήλιο με ζάχαρη,  για ποτό!

λουλούδια

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σαν τις μέλισσες,  τριγυρνούν κι ό,τι πάρουν από λουλούδι σε λουλούδι.
Έχω τα ερωτηματικά μου,   όταν με πλησιάζουν,  παίρνουν ή δεν βρίσκουν αυτό που θέλουν κι εξαφανίζονται όμως τους αφήνω να κάνουν αυτό που θέλουν.  Έτσι κι αλλιώς,  την απόφαση τους την έχουν πάρει.

Όταν εγώ εξαφανίζομαι,  σαφέστατα έχω τους λόγους μου και αυτή τη φορά εγώ τους εγκαταλείπω βουτηγμένους στον εγωισμό τους,  με τα δικά τους ερωτηματικά που ποτέ δεν θα τολμήσουν να μου πουν,  ή ακόμη κι αν τολμήσουν δεν θα απαντηθούν.
Τουλάχιστον όχι από εμένα!
Ας κάνει ο καθένας το κουμάντο του και τις επιλογές του κι ας αναλογιστεί τις ευθύνες του.
Στην τελική δεν έχασε η Βενετιά βελόνι,  κι από λουλούδια να 'ναι καλά οι κήποι κι οι αγροί.

δεν πιέζω

Το αφήνω στην κρίση του!
Θα πάμε;
Πότε;
Άγνωστο..

μυστικό

Σήμερα,  θα σου ψιθυρίσω στο αυτί ένα μυστικό!
Είναι τρεις με τέσσερις φορές που το αντιλαμβάνομαι ότι η μαμά μου,  όταν κάπως εξαφανίζομαι,  δλδ δεν πηγαίνω να την δω πενήντα φορές την ημέρα,  αλλά μια φορά για μισή ωρίτσα το πρωί,  μου αναφέρει ότι βλέπει το ίδιο όνειρο:
Βρίσκεται πάντα με κάποιους ανθρώπους που λείπουν πια από την ζωή μας,  πχ τα πρώην πεθερικά της αδερφής μου,  την ξαδέρφη της,  την αδερφή της,  τον πατέρα μου όλοι πια αποθαμένοι και θέλουν να την κρατήσουν μαζί τους!
- Πάλι  τους ξέφυγα μου είπε γελώντας σήμερα το πρωί.

Γιατί άραγε;
Για να μου θυμίσει ότι είναι θνητή;
Όχι;
Κι αν δλδ την επισκέπτομαι κάθε τρεις και λίγο,  κι αυτό καταλαβαίνω φυσικά πως της δίνει επιλέον ζωή,  αλλά μήπως παίρνει κάτι από μένα;

''Παν μέτρον άριστον''  δεν έλεγαν οι αρχαίοι;

νεράκι

Υπάρχουν άνθρωποι που λειτουργούν επάνω μας όπως το νεράκι στα απότιστα λουλούδια!  Μας αναζωογοννούν,  μας δίνουν τροφή για σωστή σκέψη,  μας οδηγούν βήματα μπροστά.

Είναι επίσης άνθρωποι που αδιαφορούν,  δεν σε αγγίζουν,  σε αφήνουν όπως είσαι.

Είναι και κάποιοι άλλοι που, ενώ νιώθεις πως ζεις όμορφες στιγμές μαζί τους, ξαφνικά ρουφούν όλο σου το οξυγόνο.   Ειδικά αυτό το τελευταίο με παραλύει..

τοξικότητα

Με δεδομένα δύο γεγονότα που μου συνέβησαν τελευταία,  καταλήγω πως το κουτάκι της  ενσυναίσθησης περιέχει και ενδείξεις και δοσολογία αλλά και παρενέργειες.
Στις παρενέργειες θα σταθώ.
Αυτό το αβάσταχτο ρούφηγμα της τοξικότητας του άλλου,  δεν χρειάζεται να κατέβεις μαζί του στο πηγάδι για να το νιώσεις,  αρκεί να τον ακούσεις και να προσπαθήσεις λίγο να του χρωματίσεις τις σκέψεις του!
Πολλές φορές αυτός ο οποίος πνίγεται από τα δικά σου μαλλιά πιάνεται!  Άγρια!

Μακριά από κάθε τοξικότητα λοιπόν!

μια βόλτα

Είναι καλό καμμιά φορά και ίσως ένα είδος επανάστασης (λέμε τώρα) το να πίνεις τον καφέ σου ζεστό ζεστό στις 2.53 το καταμεσήμερο ενώ συγχρόνως μαγειρεύεις φακές (αγαπημένες πολύ),  οι οποίες θα είναι έτοιμες κατά 4 η ώρα και όταν θα βγουν τα ψωμάκια από το φούρνο ίσως να έχει πάει 5,  ενώ πριν λίγη ώρα τριγυρνούσες στα μαγαζιά της γειτονιάς (ναι μέσα στο λιοπύρι) και χάζευες τις βιτρίνες και τις αλλαγές (μετακομίσεις) και σκεφτόσουν από το 2008 ως τώρα πως δεν είναι τα γούστα μας που αλλάζουν είναι η ποιότητα που έφυγε,  έπεσε (ίδιο όπως και να το πεις),  που γίναμε πιο χύμα στο κύμα,  με πιο στενές τσέπες και με περισσότερο νερό στο κρασί μας (αλήθεια πόσο καιρό έχω να πιώ ένα καλό,  εύγεστο κρασί (όλο μπύρα,  μπύρα).

Κατέβαινα την Μαρτίου κι έψαχνα εκείνο το ωραίο μαγαζί (πάνω από 30 χρόνια) με τις πλεκτές κουρτίνες,  πάντα το ψάχνω με τα μάτια,  αυτό,  την μοναδική μονοκατοικία που είχε απομείνει και την γκρέμισαν ένα χρόνο πριν,  και τα παράθυρα της Α.
Δεν το βρήκα,  ίσως να το προσπέρασα δίχως να το καταλάβω,  όμως θυμήθηκα πόσο μου αρέσουν οι πλεκτές οι κουρτίνες και πόσο θα ήθελα μία αέρινη στην κρεββατοκάμαρα μου και πως θα μπορούσα να την πλέξω άνετα με τα χεράκια μου (που τα εμπιστεύομαι όσο τίποτα).

Κοίτα να δεις πως πάνε οι συνειρμοί,  ήρθαν στο μυαλό μου τα άπειρα κουτιά με κλωστές dmc και πεταλούδας που υπήρχαν στην αποθήκη και για μια στιγμή ένιωσα αυτάρκης πως δλδ θα του έλεγα να μου φέρει 2-3 χχμμμ νομίζω σε μπεζ θα τα ζητούσα όμως παφ η σαπουνόφουσκα έσκασε και δεν υπήρχε πια ούτε μια γεμάτη αποθήκη ούτε ο μπαμπάς!

Τα παράθυρα της Α.  ήταν στην ανάκλιση,  σίγουρα θα δουλεύει ακόμη αν και τελευταία μου είχε πει πως ήθελε να σταματήσει.  Τότε ίσως το διαμέρισμα να απέκτησε νέους ενοικιαστές!
Ήρθαν στο μυαλό μου και όλα αυτά που λέγαμε με την Α. τότε,  ήταν μια ωραία εποχή,  την νοσταλγώ,  όλα τα νοσταλγώ και τα βρίσκω όμορφα ακόμη κι αν ήταν δύσκολα για μένα.

Όμως αυτά που ακούω τώρα,  είναι όσο να πεις πιο βαθιά.
Ξέρεις,  είναι σαν κάποιος να χαιδεύει τις πληγές σου και να σου λέει δεν πειράζει,  και είναι σαν κάποιος άλλος να κάνει μικροεπεμβάσεις.
Και τα δύο εξίσου πολύτιμα,  και τα δύο ανοίγουν τις πόρτες  της ψυχής και δίνουν απαντήσεις στις ερωτήσεις. 

ευτυχία

Να απομονώναμε μικρές στιγμές ευτυχίας και να πατούσαμε λέει το κουμπί της επανάληψης!  Ξανά,  ξανά και ξανά..

Εντάξει,  το ξέρω ότι ο καιρός γίνεται όλο και πιο ζεστός καθώς η θερμοκρασία ανεβαίνει!
Ξέρω επίσης πόσο δροσιστικό είναι οτιδήποτε παγωμένο πχ νερό από το ψυγείο,  καφεδάκι φρέντο,  ροφήματα παγωμένα κλπ
Όμως αυτή η φωτογραφία είναι τόσο ελκυστική.  Ζεστή και χουχουλιάρικη σαν μια σφιχτή αγκαλιά.

Εικονικές αγκαλιές τελευταία μόνο μέσω zoom,  ή skype.
Ευτυχώς οι ομάδες πολλές και χορταστικές.

Δεν ξέρω πώς γίνεται και όλο και πιο συχνά ακούμε αυτό το ''δεν έχω διάθεση'',  ''δεν έχω κέφια'',  κι είναι σαν να με το που σου το λέει κάποιος να μην ξέρεις τί να τον κάνεις,  πώς να τον ακουμπήσεις.
Θυμάμαι παλιά,  έλεγαν ''άντε,  κουνήσου τεμπέλα'',  τώρα ψάχνουμε να βρούμε από κάτω δεν ξέρω κι εγώ τί.  Χανόμαστε στις αιτίες και χάνουμε τη ζωή;  Ίσως!

επανάληψη

Δεν ξέρω πώς μπορείς να ξεφύγεις από την επανάληψη,  δεν ξέρω και αν θα το ήθελες πραγματικά!

χάρισμα

Μ'  αρέσει πολύ αυτό που βρίσκω σε κάποιους ανθρώπους,  που έχουν δημιουργήσει μικρές μικρές φωλιές με τις αναμνήσεις τους,  με το τώρα τους,  με τις πράξεις τους κι έχουν τόσο εκτίμηση στον εαυτό τους που σε πιάνουν από το χέρι και σε πάνε μια μεγάλη βόλτα,  όχι σ'  αυτό που τους κάνει να νιώθουν σπουδαίοι ή που μεγενθύνει το ''εγώ'' τους,  αλλά σ'  αυτό που αγαπούν.
Έχει μεγάλη και εμφανή διαφορά το ''αγαπώ''  με το ''φαίνομαι''  και το ''μεγαλώνω''.
Οι πρώτοι άνθρωποι διαθέτουν ένα είδος σοφίας που συνοδεύεται με μια ζηλευτή ηρεμία και γλύκα στη φωνή,  στις κινήσεις και στις αντιδράσεις,  ενώ οι δεύτεροι είναι απότομοι,  κάθετοι και απόλυτοι.
Αυτό το είδος αυτοεκτίμησης δεν έχει να κάνει πχ με την ποσότητα του τί έχεις κάνει αλλά με το βάθος και την ποιότητα και την αποδοχή των όσων έχεις κάνει.
Η ίδια η αποδοχή πολλές φορές έχει τις δικές της πολύπλοκες αποχρώσεις!
Όλα έχουν να κάνουν με την αυτογνωσία κυρίως,  αλλά δεν ξέρω αν αρκεί το να απαριθμείς τα ελαττώματα σου,  τα οποία χρειάζονται πολύ δουλειά ίσως και με ειδικούς ανθρώπους.
Ίσως πάλι να πρόκειται απλά για ένα χάρισμα,  αξιοθαύμαστο όταν το διακρίνει κάποιος στον άλλον και σπάνιο μπορώ να πω άρα θα πρέπει να νιώθεις τυχερός που συνάντησες έναν ωραίο άνθρωπο στον δρόμο σου!

κάθε πέρσι

Διάβαζα τον Ιούνιο του 2019 μου εδώ και  ζήλεψα τον εαυτό μου! 
Τί καλοκαιρινή ατμόσφαιρα,  τί διάθεση,  τί κέφι!
Ίσως τελικά να ισχύει αυτό το ''κάθε πέρσι και καλύτερα''.
Ίσως και να είναι νωρίς ακόμη.

Μπορεί πάλι να έχω ένα ταλέντο στο να φτιάχνω διαδικτυακή ατμόσφαιρα..  μάλλον αυτό!

λογική

Ήταν τόσο μεγάλη η πίεση μου από την λογική σκέψη και πράξη εκείνο το διάστημα,  που ευχαρίστως την άφησα στην άκρη για να ακολουθήσω τους δρόμους της καρδιάς.
Και να λοιπόν που την ξανασυναντώ ως έννοια και νιώθω την έλλειψη της σε βασικά θέματα της ζωής μου.
Λίγων λεπτών σιγή πριν την απόφαση και εν τέλει την πράξη,  ίσως ακόμη και να αλλάξουν έναν ολόκληρο τρόπο ζωής.
Στην τελική το ανεξέλεγκτο όπου μας οδήγησαν οι παρορμητικοί δρόμοι της καρδιάς δεν ήταν και το ιδανικό!  Ούτε η ικανοποίηση έτρεχε από τα μπατζάκια μας.
Αν πεις και για την ευτυχία.. 

καλοκαίρι

Αυτό που βαραίνεις όλο και πιο πολύ βαραίνεις μέσα σου,  κι αν είχαμε κάποτε ένα καλοκαίρι για να νιώσουμε την παιχνιδιάρικη ελαφρότητα των παιδιών,  το παρόν καλοκαίρι μοιάζει μη αναγνωρίσιμο,  με μάσκα και σε απόσταση οι οποίες έτσι κι αλλιώς δεν τηρούνται από όσους θα ήταν επιθυμητό και πρέπον.
Τα κοντά παντελονάκια,  και οι αγροί με τις μαργαρίτες σε ένα παράλληλο σύμπαν πια.
Σιδερένια άγκυρα καρφωμένη σε μια γη που δεν είναι δική μας κι ένας ψεύτικος κόσμος από μπετόν και όνειρα που το πιο πιθανό είναι να μην ειπωθούν.
Ποτέ!

ατάλαντα

Ένας άνθρωπος κυνικός δεν έγινε τυχαία,  τον έκαναν αυτοί που τον χαστούκισαν στην ζωή του.
Ίσως να μην του φέρθηκε ακέραια και η ίδια η ζωή,  αν πχ δεν έχει τη δυνατότητα να δει όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι ή να περπατήσει όπως όλοι οι άνθρωποι.
Συνήθως μ'  αυτόν τον άνθρωπο δεν μπορείς να συννενοηθείς.  Κατ' αρχήν θα κρατήσει κρυφή την όποια αδυναμία του και θα εξωστρέφεται με τον απύθμενο εγωισμό του.  Ό,τι και να λέει θα στρέφεται γύρω από τον εαυτό του και την καλυμμένη ανημπόρια του.
Πιθανόν να έχει εδώ και πολλά χρόνια ένα blog.
Γράφει σαν αυτιστικό,  από τον εαυτό του προς τον εαυτό του και ενίοτε ψάχνει την χαμένη έμπνευση του στα γειτονικά blogs,  κλέβοντας στοιχεία από τις ζωές των άλλων.
Σαν το άγριο ζώο τις μεταφέρει στον δικό του χώρο για να τις κόψει σε κομμάτια και να τις ανασυνθέσει με τον δικό του χοντροκομμένο και ατάλαντο τρόπο.

Μακάρι να υπήρχε στα blogs η επιλογή του μπλοκαρίσματος,  τύπου δεν θέλω να σε ξαναβρώ ποτέ μπροστά μου,  μα κυρίως δεν θέλω εσύ να τριγυρνάς στα δικά μου μέρη,  εξαφανίσου απαίσιο σκουλήκι..

Το ποτάκι κέρασμα σε όποιον καταφέρνει και ανακατεύει το στομάχι μου..  το πίνεις και φεύγεις όπως ήρθες!

παρενόχληση

Ήταν κάπου στο 2001,  εγώ στην ηλικία των 40!
Εργαζόμουν και κάθε μέρα τηλεφωνούσα στο καφέ της περιοχής για να κάνω την παραγγελία μου.
Τον καφέ μου τον έφερνε ένα πολύ όμορφο αγόρι,  με τον οποίο καμμιά φορά λέγαμε και καμμιά κουβέντα παραπάνω.
Τα Σάββατα,  στο μαγαζί βοηθούσε και ο αδερφός του.  Επίσης όμορφο παιδί.  Άλλωστε ήταν δίδυμοι,  πέρασε καιρός από τότε που τους πρωτογνώρισα για να μπορώ να τους ξεχωρίσω.

Ήταν μια εποχή που ήμουν ένα πάρα πολύ κλειστό άτομο (τώρα είμαι μόνο πολύ κλειστό) και προσπαθούσα να απελευθερωθώ από αυτό,  έτσι έκανα τις προσπάθειες μου προσπαθώντας να επικοινωνήσω λίγο περισσότερο με τους ανθρώπους που συναναστρεφόμουν.

Αγόραζα τον καφέ μου από τους δίδυμους πολλά χρόνια.  Ήταν και οι δύο πολυ συμπαθείς,  σε αυτές τις δουλειές δεν μπορείς να επιβιώσεις και διαφορετικά.  Η σχέση μας κινούνταν σε τυπικά πλαίσια,  ίσως με κάποια κουβέντα παραπάνω καμμιά φορά με χαριτωμενίστικη διάθεση.

Ένα Σάββατο λοιπόν,  κάτι διάβαζα πίσω από το γραφείο,  μου φέρνει ο ένας εκ των δύο τον καφέ μου,  με ρωτάει ''τί διαβάζω''  κι έρχεται δίπλα μου και με αγκαλιάζει κοιτάζοντας το βιβλίο μου.

Έβαλε ολόκληρο το χέρι του επάνω στον ώμο μου!
Πάγωσα και ακινητοποιήθηκα,  από το σοκ.

Από τότε δεν ξαναπήρα καφέ Σάββατο που δούλευε αυτός!
Θεωρούσα πως αν το ξαναέκανα ήταν σαν να του έλεγα πως μου άρεσε η κίνηση του.

Στους  δικούς  μου όταν μετέφερα την εικόνα μου είπαν πως δεν μπορεί κάποιο δικαίωμα είχα δώσει.
Κι όμως,  ήμουν πάντα ένα πλάσμα συντηρητικό ιδιαιτέρως απέναντι στους ξένους.

Καμμιά φορά αναρωτιέμαι πού ξεκινούν και πού σταματούν τα όρια πχ του φλερτ.
Και αν παίζει ρόλο το πώς γίνεται αυτό!
Κι αν για να κάνεις μια κίνηση θα πρέπει να είσαι σίγουρος για αυτόν που έχεις απέναντι σου και για την αποδοχή.
Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη ενόχληση από ένα χέρι που ξαφνικά σε ακουμπά.

η πέτρα

Στην Περσική μυθολογία,  υπάρχει λέει μια πέτρα που της μιλάς,  της λες τα εσώψυχα σου,  της εκμυστηρεύεσαι όσα ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό δεν ομολογείς κι αυτή κάποια στιγμή γεμίζει και εκρήγνυται.
Πόσο θα την ήθελα στην ζωή μου,  μαζί με ακόμη μια μια πέτρα που θα έκανε όλα όσα θα ήθελα να κάνω και δεν έχω κάνει από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα!

Πόσο πιο ονειρεμένη εικόνα από ένα λειβάδι με παπαρούνες,  μία μονοκατοικία με φρεσκοβαμμένους τοίχους,  η διάθεση για καθημερινές δουλειές που χρησιμεύουν στην επιβίωση,  ένα φαγάκι να μοσχομυρίζει στην κουζίνα,  ένα γλυκό στο ψυγείο με φρούτα εποχής,  μαρμελάδες και κομπόστες και γλυκά του κουταλιού κι απλωμένα ρούχα στο ρευματάκι της γωνιακής αυλής που να μαρτυρούν το ποιοί,  το πόσοι,  το πώς.. 

..μην μου μιλάς για όσα δεν μπορούν να διορθωθούν,  μόνο για διεξοδικές λύσεις να μου μιλάς,  εκεί μπορώ να ακολουθήσω και κυρίως να υποστηρίξω!

παράλογα;

Επειδή εμείς οι άνθρωποι ποτέ δεν είμαστε τέλειοι και τα πάντα είναι πιθανά,  αναρωτιέμαι από ποιό σημείο και μετά μια συμπεριφορά ενός προσώπου είναι προβληματική και ποιός μπορεί να το ισχυριστεί αυτό;
Αν πχ εγώ δεν είμαι σε θέση να δικαιολογήσω ένα κομμάτι του χαρακτήρα και κατ' επέκταση κάποιας ιδιόμορφης συμπεριφοράς κάποιου προσφιλούς μου προσώπου,  τί μπορώ να κάνω εκτός από το να την αποδεκτώ;
Πού τελειώνουν τα φυσιολογικά όρια και πότε αρχίζει ο παραλογισμός;
Πρόκειται για παραλογισμό ή απλά πρόκειται για ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα;

Για να κατανοηθεί η κουβέντα,  θα πω ένα τρελλό παράδειγμα μια που δεν είμαι ειδική.  Ξαφνικά αποκτώ την τρέλλα να καλλιεργώ μεταξοσκώληκες,  μην γελάτε δεν έχω ιδέα αν αυτό είναι εφικτό,  γεμίζει το σπίτι (μεταξοσκώληκες) και σχεδόν κοιμάμαι μαζί τους.

Προσωπικά εγώ θα έβρισκα φυσιολογικό οτιδήποτε ευχαριστεί έναν άνθρωπο αλλά πάλι θα το αποδεχόμουν κάτι τέτοιο αν το έκανε ο σύντροφος μου;  Η μητέρα μου; 

Και μετά τί;

διαλογισμός

Δέυτερο Σαββατόβραδο που πήρα μέρος σε μια ομάδα που έκανε διαλογισμό,  ξέχασα όμως να φτιάξω ατμόσφαιρα,  έψαχνα εκείνη την ώρα να δω ποιά φώτα του σπιτιού μου να αφήσω αναμμένα και ποιά να σβήσω,  κι εκεί που είχα βυθιστεί στην τεράστια πολυθρόνα μου και συντονιζόμουν με την ''φωνή''  που απήγγειλε κάποιο κείμενο που με παρότρυνε να κλείσω τα μάτια,  να σκεφτώ κάτι που μ'αρέσει πολύ,  να χαλαρώσω με κάθε κύτταρο του σώματος μου,  κι εκεί που σκεφτόμουν πως θα έπρεπε να έχω ανάψει κεράκια να βοηθήσω το μυστικισμό,  ντριιιιν χτυπάει βροντερά το θυροτηλέφωνο ο γιός μου και τέρμα κι ο διαλογισμός,  τέρμα και η χαλάρωση,  παρακολούθησα από εκεί και ύστερα έστω ασυνείδητα,  ωστόσο σκεφτόμουν πως δεν μπορεί,  θα βοηθήσει στον βραδυνό μου ύπνο όλο αυτό,  μάταια όμως ξύπνησα στις 4 τα ξημερώματα για να ξανακοιμηθώ στις 6 μέχρι τις 10 όπου η φωνή του συντρόφου μου με ξύπνησε χωρίς κανέναν οίκτο γιατί στις 11 είχαμε με φίλους ραντεβού για καφέ.

Εκπληκτικός ο διαλογισμός ωστόσο,  θέλει τις κατάλληλες συνθήκες του δε λέω,  αλλά αυτή η ''φωνή'',  μαζί με το κείμενο  που σε χαλαρώνει τόσο είναι το κάτι άλλο.

λίγο μωβ

Πουθενά εκείνη η αίγλη των έτσι κι αλλιώς ανεπιθύμητων τριημέρων που ωστόσο έσφιζαν από ανικανοποίητες επιθυμίες.
Μέρες σαν όλες τις άλλες,  ελάχιστα παραπάνω άδειες και αδιάφορες.

της ημέρας

Εγώ πάλι δεν θέλω να βγάζω πικρίες και αντιθέσεις στους φίλους μου,  θα μιλήσω αλλά τόσο όσο,  μόλις διακρίνω ότι τους πάω στα βαθιά τραβιέμαι ξανά στην ακτή κι ας μην βγάλω τα απωθημένα μου καθόλου δεν με πειράζει.

Αν το άντεχες πχ σήμερα θα σου έλεγα πως πήγα για πρώτη φορά στο οστεοφυλάκιο και προσπαθώ να σκεφτώ τί ακριβώς δεν μου άρεσε.
Δεν μου άρεσε που δεν έχει απομείνει καμμία προσωπική επαφή,  που με οδήγησαν στο δωμάτιο 13 δυό ξένοι,  άνοιξαν την πόρτα δυό ξένοι,  ήταν συνεχώς δίπλα μου δυό ξένοι,  δεν υπήρχε πια το εγώ κι αυτός και οι οποιεσδήποτε σκέψεις ή αναμνήσεις ανάμεσα μας.  Δεν υπήρχε κάτι να ανάψω ή να καθαρίσω ή να χαιδέψω ή να ξεχορταριάσω.  Δεν υπήρχε φωτογραφία να κοιτάξω κι ούτε θα το ήθελα να πω την αλήθεια.  Δεν υπήρχε καν κάτι πολύ κοντά να ανάψω ένα κεράκι παρά μόνο αρκετά μακριά.
Οπότε ποιο το νόημα;

Αυτό θα σου έλεγα σήμερα αν μιλούσαμε κι έχω ήδη την απάντηση σου έτοιμη μέσα μου.
Σίγουρα εγωκεντρική!  Εγώ δεν αυτό,  εγώ δεν εκείνο ή εγώ έτσι κι εγώ αλλιώς.
Θα μετάνοιωνα που σου μίλησα για κάτι τόσο προσωπικό μου κι εκεί θα τελείωνε η κουβέντα μέχρι την επόμενη φορά!

ελαττώματα

Σκεφτόμουν αυτό το γνωστό,  πως δεν αλλάζει ο άνθρωπος παρά μόνο εάν κάτι στην ζωή του αλλάξει δραματικά όπως πχ η μαμά μου που ήταν πάντα μυστικοπαθής και χειριστική και παρέμεινε έτσι μέχρι πριν λίγα χρόνια,  επειδή αναγκάστηκε,  ξέροντας πως αν δεν το έκανε δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί η σχέση της μαζί μου.

Λένε πως στον άλλον άνθρωπο καθρεφτίζεσαι και αναγνωρίζεις ελαττώματα που κι εσύ τα έχεις,  για αυτό και έχεις την δυνατότητα να τα αναγνωρίσεις.  Όχι,  δεν το πιστεύω αυτό γιατί έχω πιεστεί από ελαττώματα άλλων ανθρώπων στην προκειμένη περίπτωση, τα οποία μετά από πολλά χρόνια κατάφερα να ονομάσω και να τοποθετήσω στην σωστή θέση των σκέψεων μου ως ενοχλητικές καταστάσεις.

Έχω πιεστεί και από δικά μου ελαττώματα,  ένα από αυτά πχ είναι η ντροπή μου η οποία λειτουργεί σαν δεύτερο δέρμα επάνω μου κι αν ήταν άνθρωπος θα μπορούσα ακόμη και φόνο να κάνω για να την διώξω από την ζωή μου.
Ένα άλλο ελάττωμα μου είναι ότι δεν είμαι κοινωνική,  άμεσα συνυφασμένο με το πρώτο,  κι ένα τρίτο πολύ βασικό ότι παντού και σε όλα μετράω πρώτα τα αρνητικά,  κι ακόμη κι αν βλέπω τα θετικά τα αρνητικά είναι αυτά που θα μετρήσουν στο τέλος,  και έτσι μετά τον ενθουσιασμό,  είτε υπερεκτιμώ είτε υποτιμώ μια κατάσταση,  περνάω στην αδιαφορία,  μια αδιαφορία που όμως με πληγώνει και φεύγω.

Ένα ακόμη ελάτωμα μου είναι το υπερβολικό συναίσθημα,  καμμιά φορά γίνεται και ψυχαναγκαστικό,  σαν να πιάνω τον άλλον από τον γιακά του πουκαμίσου του και του λέω,  ''γιατί δεν με προσέχεις'',  ή ''γιατί με απορίπτεις'',  ή ''γιατί με κορόιδεψες αφού μου έταξες'' κλπ κι αρχίζω να παρακαλάω απαιτώντας σαν μικρό παιδί,  με πολλές πολλές ενοχές στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Δεν δίνω σε κανέναν το δικαίωμα να μην με γουστάρει, αν θέλω να πω τα πράγματα με το όνομα τους!  Και κατηγορώ ασύστολα!

Όλο αυτό βέβαια εφόσον με ενοχλεί και υπογραμίζει μια συμπεριφορά επαναλαμβόμενη στις σχέσεις μου,  θα είχε μια πιθανότητα να αλλάξει εαν μπορούσα να καταφέρω να συνειδητοποιήσω τα προηγούμενα βήματα που με οδηγούν σ' αυτό.  Πάντα αυτά τα βήματα είναι ίδια και επαναλαμβανόμενα οπότε και εύκολο αν το σκεφτεί κανείς να τα εντοπίσει.  Σαν ένα πισωγύρισμα σε μια ταινία.  Κοντοστέκεσαι,  αφουγκράζεσαι και απλά δεν το ξανακάνεις!

θαύμα

Αυτό..  από μόνο του ένα θαύμα!