''Έχουν περάσει κοντά δεκαπέντε χρόνια. Θέλω να καταλάβεις, Άρια, πως δεν είμαι η ίδια γυναίκα. Έχω μαλακώσει... Ο πατέρας σου, η μητέρα σου, εσείς, κι ας μη το ξέρετε, μου μάθατε πως δεν είμαι το κέντρο του κόσμου, πως μπορώ να μοιράζομαι...''
σελ. 199
Η ερωμένη του πατέρα
Σοφία Βόικου
''όσο πιο λαμπερό το φως τόσο πιο σκοτεινή η σκιά''
Ωστόσο δεν αποκλείουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και τα δύο αν θέλουμε, μπορεί να είναι εξίσου χρήσιμα και απολαυστικά.
Η γειτόνισσα, μέχρι πριν λίγο καιρό με βάδισμα σημειωτόν έφτανε ως τη λαική αγορά. Σήμερα αυτό δεν μπορεί να το κάνει, αλλά την χάζευα νωρίτερα καθώς εμείς πίναμε στη βεράντα καφέ, τσούκου τσούκου σκυφτή, να σκουπίζει και να ασχολείται με τα λουλούδια του δικού της μπαλκονιού. Έχει περάσει προ πολλού τα 90!
Πάντα οι αισιόδοξες σκέψεις θα νικούν τις αρνητικές. Νικητής η ηρεμία μου. Κερδισμένη εγώ! Ώρα για καφέ, πάντα με δύο φλυτζάνια γιατί η παρέα είναι ανεκτίμητη αν και ο δικός μου καφές είναι μονός και μοναχικός. Αντιλαμβάνεσαι, με την μάχη που δίνουμε όλη μέρα να ανταπεξέλθουμε ο ένας απέναντι στο εγώ του άλλου πού κουράγιο για ένα καφεδάκι μαζί! Άλλωστε ούτε τον ίδιο καφέ πίνουμε, ούτε την ίδια ώρα. Και παρόλο του ότι είμαστε αυτοκόλητοι είμαστε διαφορετικοί. Τόσο διαφορετικοί που δυσανασχετούμε πολλές φορές, ευτυχώς στιγμιαία. Συμφωνούμε πάντως και οι δύο ότι θα ήταν υπέροχο να μπορούσαμε να πηγαίναμε διακοπές. Απαραίτητο αλλά κομμάτι δύσκολο γιατί έχουν προκύψεις άλλες ανάγκες και υποχρεώσεις. Όμως το έχω στο μυαλό μου το καλοκαίρι, τη θάλασσα, τη ζωή στις ξαπλώστρες κλπ κλπ Πάντα ήταν η πιο αισιόδοξη και χαρούμενη εικόνα που σχεδίαζα μέσα στο μυαλό μου.
''Αλοίμονο'' αν συμβεί αυτό, λέει ο αιθεροβάμων.
Κι όμως στη ζωή μας έχουν συμβεί τόσα ''αλοίμονα'' που έχουμε μάθει να ζούμε μ'αυτά. Πόσες δυσάρεστες εκπλήξεις; Κι αν κάποτε νομίζαμε πως από πολύ έρωτα θα πεθάνουμε, κάναμε λάθος. Από τα καθημερινά ''αλοίμονα'' πεθαίνουμε λίγο λίγο, κομμάτι κομμάτι μας χάνουμε, σβήνονται οι εαυτοί μας και δημιουργούνται άλλοι, Πιό..
Πιο ρεαλιστές, πιο πεζοί, πιο σκυθρωποί, πιο ανέκφραστοι, πιο καταθλιπτικοί, πιο απογοητευμένοι, πιο λυπημένοι, πιο βασανισμένοι, πιο κουρασμένοι.
Αν σκεφτόμασταν πόσο δίπλα μας καραδοκεί ο θάνατος..
Ακόμη μου κάνει μεγάλη εντύπωση, το πώς μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος από μέσα του και τί μπορεί να δείχνει προς τα έξω. Η αντίθεση, το μαύρο, ο οχετός, το δηλητήριο. Η κακία δίνεται σε καλοσυσκευασμένο πακέτο, το παίρνεις και φεύγεις. Ακόμη και να μην το ανοίξεις, ακόμη κι αν στο δρόμο σου το πετάξεις, ο φθόνος είναι εκεί και σε βλέπει. Σκέφτομαι πόσα χάνουν οι άνθρωποι σκεπτόμενοι με λάθος τρόπο. Πόση αγάπη σκορπίζεται και πάει χαμένη. Και πώς το μίσος που συσωρεύεται μέσα τους και σκληραίνει τα χαρακτηριστικά, σβήνει την ομορφιά, γυρίζει μπούμερανγκ στον εαυτό τους, παρόλα αυτά μέσα σε όλη τη δηθενιά, αντιλαμβάνονται όσα μόνο τους φαίνονται βολικά.
Η θερμοκρασία καθημερινά ανεβαίνει όλο και περισσότερο, ο Μάης φτάνει πια στο τέλος του. Το σκυλάκι μας σήμερα ζορίζεται, το φωνάζουμε για φαγητό κι έρχεται σιγά σιγά σα να κουβαλάει ένα βάρος στο σώμα του. Πόσα πράγματα θα αλλάξουν άραγε τους προσεχείς μήνες;
Ο καθένας μας κουβαλάει το δικό του βάρος και θέλει να βγάλει τη δική του κραυγή αλλά μαζεύεται. Διαφορετικά δεν θα ησυχάζαμε από τα ουρλιαχτά.
Κορτιζονούχες σταγόνες και δάκρυα. Για δυό βδομάδες ακόμη. Μπαίνεις σε ένα χειρουργείο με την αισιοδοξία πως όλα θα πάνε καλά. Ποιός να υποπτεύεται πού θα οδηγήσει αυτό;
Μπερδεύομαι όταν ψάχνω να βρω την αιτία που έκανε κάποιους ανθρώπους να σκεφτούν έτσι κι όχι αλλιώς μια που συνήθως οι αιτίες είναι πολλές και ίσως μάλιστα και διαφορετικού τύπου. Όλες οι αναλύσεις έχουν ένα δίκιο.Ένα και μοναδικό σωστό δεν υπήρξε ποτέ, ούτε το ιδανικό, ούτε ακόμη έχει εφευρεθεί το μηχάνημα που θα φωνάζει δυνατά τις σκέψεις των ανθρώπων.Κάποτε ίσως να το ευχόμουν ένα τέτοιο μηχάνημα, σήμερα δεν με νοιάζει. Θέλω να ακούω τις δικές μου σκέψεις και πάνω σ' αυτές να πορεύομαι. Το αντίθετο με κουράζει.
Ίσως τελικά, μια απότομη προσγείωση, ένας κεραυνός εν αιθρία , συμβαίνουν γιατί υπάρχει λόγος. Και στην προκειμένη περίπτωση ζούσαμε σε ένα συννεφάκι, στην δική μας ρομαντική φούσκα η οποία μια Κυριακή, 21 του Μάη, μεγαλογιορτή, αιφνίδια έσκασε. Βρεθήκαμε στο πάτωμα. Όμως αυτό εκτός από απόρριψη μπορεί να σημαίνει και καινούργια διάθεση για ανασκόπηση και αναδιοργάνωση.
Να λοιπόν που η αυτογνωσία και η ανάλλειψη ευθυνών παίζει τον σπουδαίο ρόλο της παντού!
Δεν θα πάψω ποτέ να είμαι ρομαντική γιατί έτσι θέλω να είμαι. Αυτόν τον εαυτό μου αγαπώ και αυτός ο εαυτός μου μου αρέσει!
Συνέβη άλλες δυό φορές από ότι θυμάμαι, αλλά τόσο δυσάρεστο συναίσθημα την επομένη των εκλογών δεν είχα ποτέ.
Γιατί το μυαλό μας τριγυρνάει ξανά και ξανά στους ίδιους ανθρώπους;
Επειδή μαζί τους μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε άγνωστα κομμάτια του εαυτού μας.
Έτσι κι αλλιώς ο φετεινός Μάιος, ήταν ομπρέλλα και βροχή μα και σήμερα που η μέρα είναι πάρα πολύ καλή, είναι βροχερό το μέσα μου. Αντέχω, αλλά τόσο όσο. Αμφιβολίες, κι αν; Πονάει το κεφάλι μου και μετράω πίεση. Είναι πάντα προς τα κάτω. Μου λένε να φάω κάτι αλμυρό. Το αφήνω να περάσει έτσι. Κούραση που όμως όταν σε βλέπω κατά ένα μυστήριο λόγο φεύγει. Μου χαμογελάει η ηρεμία σου. Και η μεθοδικότητα σου. Και η καλοσύνη σου. Δεν μπορούσα παρά από την πρώτη στιγμή που σε είδα να σε αγαπήσω. Δεν το μετάνιωσα, δεν έπεσα έξω. Πώς να γινόταν αλλιώς;
*πάω να φτιάξω σουφλέ τυριών!
**και μπουγιουρντί!!
***σαν Κυριακή σήμερα!!!
Όλοι έχουμε τις αγωνίες μας σε ιδιαιτέρως ευαίσθητα θέματα, τρομοκρατούμαστε πιστεύοντας πως δεν θα αλλάξει κάτι, μα τί μπορεί να αλλάξει μέσα σε μια εβδομάδα, και το μόνο που βλέπουμε είναι ένα τοπίο θολό. Ταχυπαλμίες, άγχος, εκνευρισμοί, τί έχω κάνει λάθος, γιατί σε μένα και τέτοια καθημερινά. Φόβος για το αύριο. Συγκρίσεις που προκαλούν στενοχώρια και ζαλάδα. Αυπνίες κι ένα αίσθημα συνεχούς κούρασης. Μπήκαμε ή μπαίνουμε σε διαδικασίες από τις οποίες δεν πρόκειται να βγούμε; Άγνωστο και τόσο βασανιστικό.
Δεν ξέρουμε οι άνθρωποι να συμπεριφερόμαστε δεν ξέρουμε να αγαπάμε ξέρουμε να επιβεβαιωνόμαστε, ξέρουμε να μισούμε, να περηφανευόμαστε, να φέρνουμε καπάκι τον άλλον εσύ δεν ξέρεις εγώ ξέρω καλύτερα, σου την έφερα, σε κορόιδεψα, βγήκα από πάνω. Σε διέλυσα αλλά τί σου έκανα; τί είπα; γιατί θυμώνεις; Στρουθοκαμηλίζουμε, θέλουμε, ελπίζουμε πως ο άλλος είναι κατώτερος, δεν θα καταλάβει το σκοτάδι μας, την ανάποδη μας πλευρά, το στριμμένο έντερο που φυλάμε καλά μέσα μας, αυτόν τον μαύρο μας εαυτό που δεν τον χωνεύουμε ωστόσο τον κουβαλάμε και δεν έχουμε ιδέα ότι μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτόν για αυτό και με ένα ατίθασο ''έτσι μου αρέσει'' κάνουμε πως ευχαριστιόμαστε ακριβώς αυτό που μισούμε. Δεν αγαπάμε, πατάμε επάνω στην συμπόνοια του άλλου, στην ενσυναίσθηση, την συναδερφικότητα, πατάμε γερά και με όλη μας τη δύναμη μας αρέσει να συνθλίβουμε ό,τι καλό βρούμε στο δρόμο μας, να το κλωτσάμε σαν τον κουβά με το γάλα, γιατί το καλό μας ρίχνει τις άμυνες κι εμείς δεν μπορούμε να επιβιώσουμε χωρίς αυτές, άλλωστε ποιοί θα είμαστε μετά αν δεν κρατάμε τα όπλα ψηλά.
Κι ενώ μόλις χθες είπε την λάθος κουβέντα που με έβαλε σε σκέψεις, σήμερα, επιστρέφοντας από μια έξοδο, βρήκα κρεμασμένη στο πόμολο του παραθύρου μου μια ωραία χάρτινη σακούλα. Μαύρη με ασημιά γράμματα. Κλασσικό δώρο οι πυτζάμες και μάλιστα καλοκαιρινές, ωστόσο ''δώρο''. Είναι ο μόνος άνθρωπος στη ζωή μου που μου αγοράζει ακόμη πράγματα, που μάλιστα τώρα πια έχουν διπλή αξία γιατί ο κόπος της να φτάσει ως το κατάστημα είναι διπλός και τριπλός. Απορώ μάλιστα πώς το έκανε. Αυτή είναι η μαμά μου. Ζουμερή, νόστιμη, καταφερτζού, πικάντικη και τσουχτερή, γλυκιά και τρυφερή, περιεκτική!!!
Η χαρά της είναι για το κάθε τί να βρει να πει κάτι, όπως πχ τη μέρα που αγόρασα ποτήρια γέλασε μια που η φαρδιά καμπυλωτή φόρμα τους της θύμιζε.. στ'αλήθεια δεν ξέρω τί, όμως καθώς πήγε να πιάσει ένα με τα χέρια της που δεν πιάνουν, παρολίγο να πέσει κάτω και να σπάσει. Εγώ πάλι τα βρήκα πολύ χορταστικά, για το νερό μου, το γάλα μου, στη χορητικότητα που ακριβώς χρειαζόμουν. Έκανα όμως κι εγώ ένα μικρό αστείο, κράτησα ένα στο χέρι μου και φαντάστηκα μέσα ένα μικρό πορτοκαλί ψαράκι.
Λέει μια γνωστή μου πως δεν περιμένει πια τίποτα από τους ανθρώπους, κι αν την ρωτήσεις αμφιβάλω αν ξέρει τί θα ήθελε να περιμένει κι από ποιούς. Εγώ πάλι, αθεράπευτα ρομαντική που συνηθίζω να περιμένω το κάτι τις μου, αν με ρωτήσεις τί και από ποιόν, το πιο πιθανό είναι να μην ξέρω να σου απαντήσω. Το να περιμένεις ωστόσο κρύβει μια αισιοδοξία και μια δύναμη. Το να μην περιμένεις κρύβει απογοήτευση αλλά και απόφαση και η απόφαση έχει επίσης μια δύναμη. Και στις δύο περιπτώσεις, θα έλεγα πως κερδίζει ο άνθρωπος ο ευέλικτος. Ο μια από δω και δυό από κει. Αυτός που τσιμπολογάει όταν βρει τραπέζι και πιάτο για φαγητό. Αρκεί να ξέρει τί να κάνει με τα απέραντα κενά ανάμεσα στην αναμονή, την απόφαση και το τσιμπολόγημα.
Ο μεσημεριάτικος ύπνος είναι απίστευτα ευεργετικός, διώχνει την κούραση, την ένταση, το άγχος αλλά και την πλήξη πολλές φορές. Ιδιαιτέρως για τα άτομα που δεν το συνηθίζουν, και που μια στο τόσο θα πάνε στο κρεββάτι τους όσο ακόμη είναι μέρα, είναι μια έκπληξη.
Έκπληξη πρέπει να προκαλέσει ένα δώρο. Αυτός είναι ο σκοπός του. Και χαρά! Βέβαια αν μπεις στη διαδικασία να αγχωθείς για το αν θα αρέσει ή όχι κι αν μπεις στον πειρασμό να ρωτήσεις -τί θα θέλατε- είναι λίγο σαν να το χαλάς αλλά πάλι η ουσία μένει.
Στην ουσία, χαρά είναι όταν -όλα πάνε καλά- και με αυτό δεδομένο ας συμβαίνει το οτιδήποτε, λίγο μας νοιάζει.
Κάθε φορά που έχουμε εκλογές ο ένας εναλλάσσεται τον άλλον και καθώς δεν επιτυγχάνεται τίποτα, ο ένας κατηγορεί τον άλλον, προσωπική ευθύνη καμμία και κάπως έτσι πορευόμαστε. Ωστόσο είναι εμφανές το πόσο ταλαιπωρημένος και κυρίως ηττημένος από την τετραετία αποχωρεί ο καθένας. Και πόσο όχι αδίκως, έχει λοιδορηθεί.
Κάποιες φορές, οι στιγμές μοιάζουν τρυφερές σαν μια μπαλίτσα χνουδωτό μαλλάκι ή σαν το λουλούδι από ένα φυτό, σαν μια καλή κινηματογραφική ταινία ή ένα βιβλίο που δεν θέλεις να το αφήσεις από τα χέρια σου, κι άλλες φορές οι ίδιες στιγμές, μοιάζουν ανυπόφορες και δύσκολες. Παλιότερα πίστευα πως είχε να κάνει με την διάθεση του ανθρώπου που έχω απέναντι μου. Τώρα νιώθω την ευθύνη του εαυτού μου, την προσωπική μου διάθεση, πόσο ανοιχτή είμαι στο να ακούσω το οτιδήποτε με τα σωστά φίλτρα.
Πέρα από την επιθυμία του να σ' αγαπούν ή την επιθυμία του να σε θυμούνται είναι το να φαίνεσαι, να χτίσεις δηλαδή μια ύπαρξη αισθητή. Ας πούμε να είσαι κάπως αυτόφωτος, χωρίς αυτό που είσαι να φωνάζει δυνατά. Κι αυτό θέλει δουλειά πολύ!
Να το φτιάξεις έτσι ώστε να το αγαπήσεις και να το αγκαλιάσεις. Να μη θέλεις να φύγεις από μέσα. Ωραίο ακούγεται, αλλά πάρα πολύ δύσκολο. Ιδιαιτέρως όταν σου αρέσουν οι βόλτες.
Θυμάμαι σα χθες τη μέρα που τους περίμενα να επιστρέψουν στο σπίτι, είχαν κάνει εγχείρηση καταρράκτη. Είχαν τότε ακόμη ο ένας τον άλλον και δεν μου ζητούσαν να τους συνοδεύσω. Ήταν όλα πολύ όμορφα και όλα είχαν πάει πάρα πολύ καλά, εκτός από ένα μυστηριώδες τηλεφώνημα για το οποίο είχα θυμώσει πάρα πολύ. Οι άνθρωποι καμμιά φορά μπουρδουκλώνονται, μπερδεύουν τα κουτάκια τους, ξεχνούν όλα αυτά που τα λέμε 'αξίες' και κάνουν πράγματα για τα οποία συχνά μετανοιώνουν. Μετά, ξαφνικά, ο κόσμος όλος είχε γίνει πιο διαθέσιμος, πιο συμπονετικός και το πιο σπουδαίο από όλα, πιο λαμπερός. Πολύχρωμος, καθαρός και λαμπερός!
Μια μέρα, θα γράφω το επόμενο ξεχνώντας ότι έχει υπάρξει προηγούμενο, θα λέω χθες και θα εννοώ πριν λίγο, θα ρωτάω πάλι και πάλι το ίδιο πράγμα και δεν θα θυμάμαι όχι μόνο εσένα αλλά ούτε εμένα αγάπη μου!
Το ότι δεν είμαι το άτομο που θα σκηνοθετήσω στιγμές, το αντιλαμβάνομαι κυρίως τις αργίες. Σε αντίθεση με τη μαμά μου που (τότε που μπορούσε) οργάνωνε σκηνικό πολύ πριν την μέρα της παράστασης. Σκηνικό χριστουγέννων, σκηνικό πάσχα, σκηνικό πρωτομαγιάς κλπ κλπ Την ακολουθούσαμε και περνούσαμε αν και τότε δεν το ξέραμε, το καταλάβαμε όταν η μαμά σταμάτησε λόγω γήρατος να παίρνει τέτοιου είδους πρωτοβουλίες, περνούσαμε φίνα διότι άλλος τραβούσε την ευθύνη του πρωταγωνιστή, εμείς είμασταν απλώς κομπάρσοι. Βέβαια τότε υπήρχε κι ένα δωμάτιο στο σπίτι στο χωριό το οποίο τώρα δεν ξέρω σε τί κατάσταση θα βρίσκεται από την εγκατάληψη. Ακόμη παλιότερα υπήρχαν κι η γιαγιά και ο παππούς. Τεράστιες αξίες που στο σήμερα την νιώθω την έλλειψη τους. Όπως νιώθω και την έλλειψη πολλών καταστάσεων που τις έζησα αλλά για τους δικούς μου λόγους δεν είχα την δύναμη να τις συνεχίσω.
Τελικά, ακολουθήσαμε έναν τρόπο ζωής που δεν ξέρω αν μας βοηθάει στο σήμερα που οι ανάγκες μας έχουν αλλάξει. Εννοώ ακριβώς αυτό, πως κάποια πράγματα δεν έχουμε πια τη διάθεση να τα κάνουμε. Ή δεν μπορούμε. Και η διάθεση έχει άμμεση σχέση με το αν μπορώ. Το ένα σμπρώχνει το άλλο ή και το μηδενίζει πολλές φορές.
Όμως θα συνεχίσω την σκέψη μου όπως συνηθίζω και θα πω πως πολλά πράγματα αν όχι όλα δεν έχουν τόσο να κάνουν με το χαρακτήρα αλλά με το μυαλό. Με την ώριμη σκέψη. Που βοηθάει στο σωστό εστιασμό. Αλοίμονο αν δεν την έχεις. Αν και προικισμένα άτομα είμαστε δεν το αμφισβητώ απλά λίγο περισσότερος φωτισμός εκεί που χρειάζεται θα βοηθούσε παρά θα έκανε κακό. Ψάχνοντας πάντα για το καλύτερο!
Την ζωή την ακολουθούμε, δεν μας ακολουθεί! Πιστεύω όμως βαθιά, πως όταν κάνουμε μια ευχή μέσα από την καρδιά μας, θα πραγματοποιηθεί....
