Απρίλης

Μ' αρέσει ο Απρίλιος,  ιδιαίτερα τούτος δω που έχει ζηλέψει τη ζέστη του Ιούνη και το φως του Αυγούστου με ένα συνοδευτικό αεράκι σκέτη γλύκα,  αυτός ο μήνας είναι για γούστα!  Και για μπουγάδα.  Να βάλεις το πλυντήριο να δουλεύει,  να τριγυρνάς στις βόλτες και στην επιστροφή να απλώνεις τα κοντομάνικα και να στεγνώνουν στο πιτς φυτίλι.  Σε ένα διωράκι,  διπλώνεις και τοποθετείς στα συρτάρια.  Χωρίς σιδέρωμα!!!

Οι δίαιτες,  είναι σκληρές γιατί κάπου εκεί δίπλα κρύβεται η ανασφάλεια,  και το άγχος του ''αχ πως θα βγω στη θάλασσα''.  Και να,  τόσα κιλά έχασα σε δύο μήνες,  και τι ευτυχισμένη που είμαι τώρα,  και στους επόμενους δύο,  τα έχεις ξαναβάλει τα χαμένα,  γιατί δικά σου ήταν και θα είναι για πάντα!  Η λύση είναι μία,  τόσο εύκολη αλλά και τόσο δύσκολη,  αλλάζεις την διατροφή σου για πάντα,  λίγο μικρότερη ποσότητα,  λίγο πιο υγιεινά,  τώρα και για όλη την υπόλοιπη ζωή σου,  συνεχίζεις σα να μην συμβαίνει τίποτα,  και όλα καλά!

Συνειδητοποιώ και δεν μπορώ να το αλλάξω,  πως πιάνω ό,τι μου πετάνε χωρίς να ξεσκαρτάρω εκείνη την μοιραία στιγμή.  Και αντί να αδιαφορήσω,  να μη μιλήσω,  παλεύω μάλιστα και να το αναλύσω.  Καταλήγω το λιγότερο με πονοκέφαλο,  το χειρότερο,  με κακή διάθεση.  Που φεύγει μόνο όταν φύγω κι εγώ,  αλλά η λύση δεν είναι να φεύγεις, κατάλαβες;

Γιατί σταματάς κάτι;  Προφανώς επειδή δεν σε γεμίζει πιά.  Επειδή δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες σου.  Ή επειδή οι ανάγκες σου άλλαξαν.  Ίσως να άλλαξε και η φυσική σου κατάσταση,  Ή το μυαλό σου μπορεί να κουράστηκε.  Ή μπορεί να έπεσες με τα μούτρα και έτσι να ξεθεώθηκες.  Ή να μην έχει πια για σένα την ίδια αίγλη.   Δεν ξέρω,  αυτό που ξέρω είναι πως όταν δεν πεθυμείς πια αυτό το κάτι,  όταν το μυαλό σου δεν κάνει κλικ στο άκουσμα του,  όταν δεν θα ήθελες να το κουβαλάς και να το ποτίζεις καθημερινά,  πάει τελείωσε.  Και το άλλο,  το επόμενο,  και κάθε επόμενο έχει τη χάρη του κι ας μην προλαβαίνεις να νιώσεις το βάθος τους. 

σαν τα πουλιά

Προτιμώ την απαλή,  την φωτεινή πλευρά των ανθρώπων.  Να συνομιλούν.  Να τιτιβίζουν σαν τα πουλιά.  Να μην σου δείχνουν ποτέ την σκοτεινή τους πλευρά.  Να μην ζηλεύουν.  Να μην κακιώνουν.  Να μη φέρονται εγωιστικά ή ανταγωνιστικά.  Να είναι ο εαυτός τους,  ο χνουδάτος εαυτός τους και κάθε τους κουβέντα να σε ζεσταίνει.  Να ζεσταίνεσαι και να μεταδίδεις την θερμότητα.  Να υπάρχει αλληλεπίδραση.

Αν η ζωή είναι στιγμές,  σήμερα υπήρξε μια τέτοια,  υπέροχη!

Επίσης,  πάντα,  μα πάντα,  μα πάντα καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως ο κόσμος είναι πολύ περισσότερο μικρός από όσο κάθε φορά μπορούμε να φανταστούμε.
Πολύ μικρός,  τόσος δα..  και όλο και πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλον και πόσο ευτυχές όταν αυτό το χτύπημα είναι γλυκό.

άνοιξη

Μετά,  κατέβηκε στο μαγειρείο,  αράδιασε γύρω της φρέσκα κρεμμυδάκια,  2 - 3 ξερά,  πράσινες κοντόχοντρες πιπεριές,  ένα ματσάκι μαιντανό,  ένα ματσάκι δυόσμο,  κατακόκκινες ντομάτες και μία φλυτζάνα κόκκους ρυζιού,  που χρύσιζαν κάτω από τον ήλιο.  Άνοιξε διάπλατα το παράθυρο,  άνοιξε το συρτάρι,  βρήκε το μαχαίρι και άρχισε να ψιλοκόβει τα λαχανικά.

ήταν άνοιξη..
και ήταν υπέροχα!!!

100φυλλα

Αρχίζω σιγά σιγά και πετάω από πάνω μου τον χειμώνα και αφήνω συνήθειες για να τις ξαναπάρω στα χέρια μου,  9 μήνες μετά.  Γελάσαμε το πρωί,  κι εγώ σου θύμησα εκείνη την ελληνική ταινία με τον Αυλωνίτη,  το γέλιο έφτασε σε βάθος σώματος και ψυχής,  έτσι είχα μια στιγμιαία ευκαιρία να ανιχνεύσω τα εσώψυχα μου για ακόμη μια φορά,  όπου αγγίζω,  είναι καλά!  Όλοι έχουμε μέσα μας μία άνοιξη αρκεί να την αφήνουμε να κάνει τη δουλειά της,  και πουλιά που κελαηδούν έχουμε,  και τριαντάφυλλα σε διάφορα χρώματα έχουμε,  από εκείνα τα μεγάλα τα 100φυλλα,  που μοσχομυρίζουν στους κήπους.  Ειδικά όταν ο κόσμος φλέγεται,  θεριεύει η άμυνα μέσα μας για αυτό και παρατηρούμε απρόβλεπτες και περίεργες συμπεριφορές.  Η μάνα μου έλεγε χθες πως τούτη εδώ η περίοδος της θυμίζει το πως έζησε η γιαγιά της,  που ήταν καλά,  όχι τέλεια,  αλλά καλά!  Της είπα,  πως αν περάσουμε έναν πόλεμο,  θα πολλαπλασιαστούν τα θετικά του σήμερα,  ''μα αν γίνει πόλεμος δεν θα μείνει τίποτα''  μου απάντησε και κάπου εκεί σταμάτησε η κουβέντα γιατί τι άλλο να πεις για ένα πράγμα που μοιάζει με πέτρα βαριά και δύσπεπτη ακόμη και σαν ιδέα.  Πόσο μάλλον όταν βλέπεις την άκρη του φυτιλιού.
Μ'  αρέσει αυτός ο χαμός στις λαικές αγορές τα πρωινά και τα παχουλά μελαμψά αγόρια που πίσω από τους γεμάτους πάγκους φωνάζουν  ''πάρτε τώρα που έχει,  μετά και να κλαίτε δεν θα σας δίνουμε''.  Είναι μια τεράστια ενέργεια όλοι αυτοί οι υπαίθριοι πωλητές.  Ανεπιτήδευτη φάση,  στα όρια του κιτς.  Μου αρέσει το κιτς.  Όχι, το κακόγουστο δεν το αγαπώ.  Το κιτς το αγαπώ.  Το βρώμικο το φοβάμαι.  Το ανεπιτήδευτο με τρελαίνει.  Το επιτηδευμένο με απωθεί τρελά.  Το cozy μου μιλάει!  Μου λέει,  έλα φτιάξε καφεδάκι να τα πούμε.  Και κάπως έτσι,  βολεύομαι στην πιο ζεστή γωνιά.  Ανεξαρτήτως τόπου.  Ανεξαρτήτως τρόπου και παρέας.  Στο ''πιό''!  Στο καλύτερο της εκάστοτε στιγμής.  Εκεί κάνω relax..

κίτρινο

Το κίτρινο φως της άνοιξης απαλαίνει τις σκέψεις,  τις ευθύνες,  και τις ενοχές!
Μακραίνει ο χρόνος,  μαζί με το μεγάλωμα της μέρας,  το άνθισμα των λουλουδιών (σήμερα είδα τις πρώτες μου παπαρούνες).  Ο χρόνος έτσι όπως τον έχουμε οριοθετήσει στο μυαλό μας.  Που άλλες φορές μοιάζει πολύ στενόχωρος μέσα στα όρια του,  αποκτά εύρος.  Έτσι δημιουργείται ο ιδανικός καμβάς για θετικότερα συναισθήματα.  Όλα μοιάζουν πολύ πιο όμορφα και ίσως να είναι κι όλας,  γιατί όχι!  Τι περισσότερο χρειάζεται άραγε αυτό το ''τόσο,  όσο'' μας. 
Αλήθεια,  την Α.,  έχω να την δω από τον Σεπτέμβρη,  τότε που στριμωγμένη ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω μου,  της έκανα την τελευταία ερώτηση.  Πόσο με βόλεψε εκείνη η απάντηση.  Πόσο βοήθησε στην πορεία. 
Και να, που πέρασε από εκείνη τη μέρα ολόκληρος χειμώνας.  Και να,  που φτάσαμε σε μια χορταστική κατακίτρινη από το φως άνοιξη.  Είναι λύτρωση αυτή η εποχή!  Είναι λύτρωση ό,τι φιλτράρει το φως!

διαφορετικότητες

Αν δώσουμε σε 100 ανθρώπους να ζωγραφίσουν μια ροζ τουλίπα,  θα έχουμε 100 πολύ διαφορετικά μεταξύ τους αποτελέσματα.  Κάπως έτσι συμβαίνει και με κάποια θέματα της καθημερινότητας μας.  100 άνθρωποι θα έβλεπαν με 100 διαφορετικές ματιές και απόψεις την ίδια κατάσταση. 
Συμπέρασμα,  πρέπει να διαθέτουμε μεγάλο εύρος ανεκτικότητας για να αποδεχτούμε τις διάφορες αποκλήσεις γύρω από τον εαυτό μας.
Την διαθέτουμε;  Η απάντηση μου είναι όχι.  Νομίζω πως δεν μπορούμε,  είναι μια προσαρμοστικότητα την οποία δεν την διαθέτουμε,  ίσως και σκόπιμα.  Μπορεί η εσωστρέφεια και ο εγωισμός να έχουν έναν σκοπό.  Και η οχύρωση γύρω από τον εαυτό μας μπορεί να είναι προστατευτική ανάγκη.  Και η μοναχική μάχη για την επιβίωση,  αυτοσκοπός και ίσως η τελική νίκη.
Θα μπορούσε!

μια στιγμή, εσύ!

Θα μπορούσα να κάθομαι απέναντι σου και να σε χαζεύω για αιώνες,  χωρίς να έρθω πιό κοντά,  χωρίς να χαμογελάσω,  χωρίς να δικαιολογηθώ που πήρα το θάρρος να σου μιλήσω,  χωρίς να θέλω να σ αγκαλιάσω,  χωρίς να σου δώσω το χέρι μου,  χωρίς μετά να θέλω να πιάσω το δικό σου,  χωρίς να μου κοπεί η ανάσα,  χωρίς να μουδιάσουν τα γόνατα μου,  θα μπορούσα να παραμείνω νηφάλια και να σε κοιτάζω μόνο!  Μόνο!  Ποτέ όμως το λίγο δεν είναι αρκετό κι έτσι βούτηξα προς το χώρο σου,  σε ξάφνιασα,  κι έμεινα χωρίς φωνή,  τη στιγμή που έπρεπε να έχω δεκάδες φωνές να περιγράψουν και να δικαιολογήσουν.
Χρειάζεται ένα εύλογο διάστημα να μεταφερθώ στα 16 μου!  Να κατανοήσω το συναίσθημα,  να συνηθίσω την εικόνα σου μπροστά μου και να μην έχω την επιθυμία να την καταβροχθήσω μέσα σε μιά στιγμή που μου δόθηκε δώρο από το σύμπαν.
Έκανες χαμογελαστή τούτη την Μεγάλη Παρασκευή μου.  

μία άνοιξη

Εκείνη την άνοιξη,  τρύπωσες στα τσεπάκια του πουκαμίσου μου μαζί με ένα ουράνιο τόξο και λίγο ψιλόβροχο.  Ήταν όλα τόσο όσο,  απαλά,  σαν χάδι στο μέτωπο.  Από έναν στοργικό πατέρα,  ή από έναν τρυφερό εραστή.  Από τον πατέρα μου απομακρυνόμουν με γινάτι,  θα περνούσε το δικό μου και όχι το δικό του.  Απαιτούσα σεβασμό,  απαιτούσα συμπεριφορά ίσου προς ίσον. 
Με εσένα,  μάθαινα καινούργιες λέξεις,  όπως το ''μαζί''.  Η ''αγάπη''  αποδεικνυόταν έμπρακτα κάθε στιγμή, την αποδεχτήκαμε πολύ μετά.  Όλα τα δεδομένα υπέρ μας!

το τίποτα

Τίποτα πιά,  δεν γεμίζει την μνήμη μου.
Ούτε καν η δική σου ανάμνηση.
Δεν υπήρξες ποτέ,
μηδενική η παρουσία σου!

πρωταπριλιά

Το πάσχα,  ήταν πάντα μια αδιάφορη,  θλιμμένη γιορτή,  τα τελευταία χρόνια έχει μπει στη μέση και ο ''θάνατος'',  το τέλος,  η φθορά,  και δε ξέρω πόσο οξύμωρο σχήμα ή σουρεαλιστικό είναι να τα γιορτάζεις ή να μπαίνεις σε τέτοιου είδους σκέψεις μια εποχή που από τη φύση της υπογραμμίζει την αναγέννηση και την αρχή. 
Μεγάλη εβδομάδα από αύριο και δεν το νιώθω,  να πω την αλήθεια δεν θέλω να το πολυνιώσω μια που τελευταία,  μου δημιουργούν άσχημο συναίσθημα τα τροπάρια,  οι εκκλησίες,  οι επιτάφειοι,  στην δε ανάσταση έχω να παραβρεθώ άλλο τόσο χρονικό διάστημα. 
Η ζωή μας προχωράει και μας αλλάζει,  καμμιά φορά δε μπαίνουμε σε προγράμματα που δεν μας αφήνουν να σκεφτούμε πιό έξω,  κι αυτό μοιάζει για μια περίοδο να είναι καλό αφού λουφάζει το σώμα και το μυαλό σε σαν πλεγμένα κουκούλια καταστάσεις.
Αν ήταν κάτι να μου ευχηθώ εκτός από καλό μήνα,  θα ήταν να μη μου λείψει ποτέ η διάθεση,  και μάλιστα θα μπω λίγο πιο στα βαθιά και θα αναφέρω την κοριτσίστικη διάθεση.  Μεγάλη υπόθεση!!!