σκέψεις

 

Δεν θυμάμαι ποτέ,  ένα κάτι που να έδινε μια ελαφράδα και μια απαλότητα σ' αυτή τη μέρα.  Ακόμη κι ο νους ενός μικρού παιδιού που δεν είχε την συναίσθηση της θνητότητας,  που δεν είχε χάσει ακόμη φίλους,  που δεν έγινε ακόμη η απώλεια συνήθεια του,  αντιλαμβανόταν το απόκοσμο,  το μεταφυσικό,  την σιωπηλή θλίψη της ίδιας της φύσης,  το στρέψιμο στον εσωτερικό μας κόσμο,  τις σκέψεις,  τον διαλογισμό.  

Δεν θυμάμαι ποτέ να την αγάπησα αυτή τη μέρα και να μην ένιωσα δύσκολα. 

υ.γ. μου έχει κάνει μια υπέροχη,  τοπική αλλεργική αντίδραση το εμβόλιο της moderna,  έχουν περάσει 10 ολόκληρες μέρες και νομίζω χειροτερεύει παρά διορθώνεται.  Με παιδεύει ο κνησμός και όλη η εικόνα της τοπικής αναφυλαξίας.  Αν επιζήσω θα σκεφτώ πολύ να κάνω το δεύτερο.

της νύχτας

 

Στα όνειρα μου,  τις νύχτες που ο ύπνος μου είναι πολύ χορταστικός,  μετράω τους φόβους μου και χαίρομαι που τους βρίσκω λιγότερους από 62 όπως η Θεοδώρα.  Ανοίγω πόρτες σιδερένιες και ανάβω ηλεκτρικά φώτα για να περάσω στα σκοτάδια.  Μετά,  τα σβήνω πίσω μου για να επιστρέψω στην πραγματικότητα κλειδώνοντας την μπρούτζινη κλειδαριά και ρίχνοντας τα κλειδιά στο ένα από τα δύο εσωτερικά τσεπάκια της τσάντας μου.  Η μαμά μου,  καθισμένη σε ένα παγκάκι,  μου ζητάει ένα μπωλ παγωτό ροζ σαν τσιχλόφουσκα.  Της υπόσχομαι πως θα επιστρέψω γρήγορα και χάνομαι σε δαιδαλώδεις δρόμους ψάχνοντας το γνωστό ζαχαροπλαστείο που μου δίνει αυτό που χορταίνει τα συναισθήματα μου.  Όλα μοιάζουν να είναι και να μην είναι,  τόσο ίδια και τόσο διαφορετικά σαν να κινούμαι σε δύο παράλληλους κόσμου ταυτόχρονα.

 

κράτησε το απλό

 

Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος είναι όλος δικός μας κάθε στιγμή κι όχι μόνο εκείνα τα υπέροχα πρωινά που ξυπνάμε πολύ νωρίς και όλοι οι υπόλοιποι κοιμούνται.  Είμαστε εμείς οι ίδιοι ο ήλιος που ανατέλει και δεν χρειάζεται πολύ ανάλυση επί του θέματος παρά μια μικρή ώθηση,  σαν αυτή που κάνει η μαμά στην πλάτη του μικρού παιδιού για να έρθει σε κίνηση η κούνια.  Όλα τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους και δεν χρειάζεται να είναι super ή special,  το να ζούμε την καθημερινότητα απλά,  όπως και όσο μπορούμε αρκεί.

σκέψεις

 

Τα τελευταία χρόνια,  άρχισα να αναγνωρίζω κάπως τα δέντρα της πόλης μου,  ξέρω την συμπεριφορά τους,  την μορφή που παίρνουν για να προφυλαχθούν από το κρύο του χειμώνα,  περιμένω με λαχτάρα την ανθοφορία τους την άνοιξη,  τα φούξια λουλουδάκια της κουτσουπιάς,  ή τα μωβ λουλουδιαστά τσαμπιά της γλυτσίνας.  

Κάπως έτσι άρχισα να αναγνωρίζω κάποια είδη πουλιών,  όπως ας πούμε την σταχτοκουρούνα που επισκέπτεται πάρα πολύ συχνά το μπαλκόνι μου,  συνήθως για να μου αφήσει το δώρο της που είναι κάποιο κέλυφος από καρύδια.  Σήμερα,  μια κουρούνα κρατούσε σφιχτά στο ράμφος ένα καρύδι,  δεν ξέρω από πόσο μακριά το είχε μεταφέρει,  το οποίο και άφηνε με δύναμη να πέσει κάτω και το ξανασήκωνε με το ράμφος της,  για να το ξαναπετάξει,  υποθέτω με σκοπό να σπάσει το κέλυφος και να εμφανιστεί ο επιθυμητός μεζές.

Ένα άλλο πανέμορφο πουλί που το είχα χάσει αλλά επανεμφανίστηκε ξαναρχίζοντας τις επισκέψεις προς μεγάλη μου χαρά τις τελευταίες μέρες, είναι μια ασπρόμαυρη, πάρα πολύ όμορφη και καμαρωτή καρακάξα, με την ευθυτενή μακριά ουρά της που παίρνει πόζες στο πιο ψηλό σημείο στο γειτονικό περβάζι μια που εκεί βρίσκει ανενόχλητη την ησυχία.

Πιάνω τον εαυτό μου να χαίρεται αυτά τα υπέροχα είδη της φύσης έστω σε μικρές δόσεις ενώ μέσα μου και ερήμην μου,  παλεύουν η εσωστρέφεια με την εξωστρέφεια για το ποιός θα βγει ο νικητής.  Το βραβείο παίρνει πάντα η εσωστρέφεια η οποία κάνει μια χαρά τη δουλειά της μέχρι να κουραστεί,  οπότε την σκυτάλη παίρνει η εξωστρέφεια όχι για να απλώσει ένα χέρι βοήθειας αλλά για να κάνει την προσωπική της κριτική ως προς το ότι αδυνατώ να κρατήσω τις ισορροπίες.

κι ένα κλαδί

 

Ανεβάζεις ταχύτητα εκεί γύρω στην πρωτοχρονιά,  νέος χρόνος,  νέα δεδομένα,  νέα αρχή και φεύγεις με χίλια ώστε να περάσει όμορφα ο χειμώνας, για να αλλάξεις ρότα σε λίγους μήνες,  πέφτοντας κεραυνοβόλα επάνω στην Άνοιξη με ό,τι ακολουθεί αυτό.  Επιμηκύνονται οι μέρες και όλο αυτό το φως, που ακουλουθεί τις βροχερές μέρες, εμφυτεύει στο νου διάθεση για μεγάλους περιπάτους.  Οι μεγαλοβδομάδες μόνο με γαλήνη ψυχής και ηρεμία μπορούν να ξεπεραστούν.  Ψυχική ανάγκη το αγκάλιασμα με τη φύση.  Ίσως και μια προσ/ευχή,  μικρή όσο τρεις λέξεις μα τόσο σημαντική.  Κρατώντας ίσως μια δέσμη αναμένα κεριά στην μια παλάμη.  Στην άλλη λουλούδια μαζεμένα από τους αγρούς.  Χρυσαλοφούρφουρα,  παπαρούνες,  μαργαρίτες,  χαμομήλια!  Κι ένα κλαδί από εκείνο το δέντρο με τα μωβ άνθη σαν της πασχαλιάς που ήταν δικό του κι ας μη τον ξέρει.

νούμερα

  

Ρουφάω την αρνητική ενέργεια των άλλων όπως το μωρό το γάλα του με το μπιμπερό και την αισθάνομαι τώρα πια,  την καταλαβαίνω να περπατάει σε όλο μου το κορμί,  και μια, και δυό, και τρεις μέρες.

Κάποια στιγμή θα μάθω να κάνω block όλα τα τηλεφωνικά νούμερα των όσων μου δημιουργούν δυσάρεστη διάθεση. 

Επίσης θα μάθω να μην ξεχνάω ότι οι συμπεριφορές επαναλαμβάνονται κι ότι μόνο εγώ μπορώ να βάλω το stop.

μικροαλλαγές, ωστόσο αλλαγές

 

Χθες λοιπόν,  ένα χρόνο μετά,  αντιλήφθηκα μικρές αλλαγές καθώς έδινα απαντήσεις στις ερωτήσεις του 1ου.  Δεν το κρύβω πως ένα μίγμα χαράς κι αισιοδοξίας αναδύθηκε από μέσα μου.  Και το που θυμώνω και δεν κάθομαι να σπάω το κεφάλι μου για το πού ακριβώς έφταιξα για να μου το χρεώσω,  αυτό κι αν δεν είναι αλλαγή.

Αυτό το Σάββατο μυρίζει τσάι με φλούδες πορτοκαλιού,  είναι μουχλιάρικο και σκοτεινό από σύννεφα και βροχή,  ενώ έχω ήδη πιεί τον πρώτο μου ελληνικό καφέ.  Η ώρα είναι 10.37,  τόσο νωρίς ακόμη.  Έτσι μου φαίνονται στιγμές στιγμές ατέλειωτα τα πρωινά κι όμως τα απογεύματα πέφτουν τόσο καθοριστικά  και τόσο απόλυτα που πάντα μου αφήνουν μια πικρή έκπληξη.  Γιατί η μέρα τελειώνει κι επειδή τα βράδια είναι αφόρητα.

εσύ το έκανες;

 

Tηλεφώνημα από φίλη της μαμάς μου (από τότε που εγώ ήμουν 16)!

εκείνη:  έκανες το εμβόλιο;  

εγώ: το έκανα,  ανακουφισμένη γιατί είναι η ενδέκατη φορά που με ρωτάει. Περιγράφω τα γνωστά επακόλουθα,  δέκατα,  κεφάλι κοτόπουλου,  πόνο στο χέρι.

εκείνη:  εμένα με εκνευρίζουν αυτοί που λένε ψέμματα πως το έκαναν.  Αυτούς και όσους δεν το έκαναν εγώ δεν θέλω να τους βάλω στο σπίτι μου.

εγώ: ο καθένας έχει δικαίωμα στο να αποφασίσει αν θέλει να εμβολιαστεί ή όχι.

εκείνη:  όποιος διατηρεί αυτό το δικαίωμα,  να το λέει για να του φερόμαστε ανάλογα.

Σιγά λοιπόν μη και δε βρίσκαμε αφορμή να ξαναχωριστούμε στα δύο.  Και στα τρία και στα τέσσερα μη σου πω.  Μας αρέσει να στοχοποιούμε,  είναι γεγονός!

πράξεις

Σκεφτόμουν πως μπορεί να λες πως αγαπάς και οι πράξεις σου να δείχνουν ακριβώς το αντίθετο.

Όπως επίσης μπορεί να λες πως μισείς και οι πράξεις σου επίσης να δείχνουν ακριβώς το αντίθετο.

Υπάρχουν και οι άνθρωποι που αγαπούν ή μισούν με τον δικό τους τρόπο,  διόλου ευκαταφρόνητο και αυτό.
 

έχω εμπιστοσύνη;

 

Με τα πολλά,  ήρθε και η στιγμή της α' δόσης του εμβολίου.  Έκανα το moderna σήμερα στις 8.30 το πρωί στο εμβολιαστικό κέντρο της έκθεσης.  Δεν κατάλαβα το παραμικρό τσίμπημα.

Έχω εμπιστοσύνη στους επιστήμονες (?)!

συναισθήματα

 

Κάθε στιγμή της ζωής μας ζούσαμε το ''τώρα'',  αφουγκραζόμασταν το παρόν
και το αντιμετωπίζαμε με τα εργαλεία που διαθέταμε,  τη γνώση και την εμπειρία του παρελθόντος κυρίως αλλά και με τα εκάστοτε ''θέλω''  και  ''μπορώ''  μας.

Για το μέλλον,  αυτό το άγνωστο,  ήταν δεδομένες οι ελάχιστες ανησυχίες,  το άγχος για το άν θα μας αγαπάει ακόμη ο σύντροφος μας ή ίσως να μην τον αγαπούσαμε εμείς ή αν π.χ. τα παιδιά μας θα είχαν τακτοποιηθεί επαγγελματικά κλπ

Καμμία σκέψη όμως (αφήνω ένα ενδεχόμενο για  στιγμιαίες αναλαμπές που συνήθως δεν αναγνωρίζαμε καν) για το αντίκτυπο που ίσως να είχαν εκείνες οι πράξεις του εκάστοτε ''τώρα'' ή πόσο γιγάντιες θα φάνταζαν εκείνες οι ελλείψεις που επιμελώς κρύβαμε σε ένα μελλοντικό ''σήμερα''.  Τα θαμμένα συναισθήματα, αυτά με τα οποία δεν καταφέραμε ποτέ να έρθουμε αντιμέτωποι,  που αποφύγαμε να βιώσουμε ή κουκουλώσαμε όπως όπως δημιουργώντας και κρύβοντας τους εαυτούς μας μέσα στα γνωστά σε όλους μας κουκούλια αναζητώντας θαλπωρή στον δύσκολο δρόμο της επιβίωσης μας.

Τα συναισθήματα εκείνα που θεωρούσαμε αδιέξοδα και που σε μεγάλες ποσότητες τα αποθηκεύσαμε μέσα μας αντί να τα επεξεργαστούμε και να τα εξωτερικεύσουμε.

Σαφώς και οι συμπεριφορές μας ουδέποτε είναι αλάθητες παρόλα αυτά οφείλουμε αυτά τα λάθη να τα αναγνωρίζουμε και να τα αποδεχόμαστε,  να είμαστε ο εαυτός μας,  ειλικρινείς και αγαπησιάρικοι κυρίως με εμάς!

πράσινο, μπλε, κόκκινο

 

Το μυαλό μου ξεφεύγει,  όχι λίγες φορές και τριγυρνάει σε πυκνά και δροσερά δάση και  σε καταπράσινα λιβάδια όπου κάθε μέρα ΣτάΖει άλλη μια παπαρούνα (ποιητική φράση φίλης στο f/b με την οποία τρελάθηκα) και κάπως έτσι,  μαζί με τη βοήθεια των ''ότι είχα''  υφασμάτων,  ήρθε η άνοιξη στο σπίτι μου και με χτύπησε κατακούτελα.

Η όλη διαδικασία είναι σε εξέλιξη οπότε επιφυλάσσομαι να το ξαναφωτογραφίσω και να σας το δείξω όταν αισίως φτάσει στο τέλος του..

Υπήρχαν τρεις επιθυμίες από τη μερία μου,  του έντονου πράσινου,  του έντονου μπλε και του έντονου κόκκινου.   Είχα αρκετά πανάκια που με βοήθησαν χρωματικά,  το δε μπλε του ουρανού το ξετρύπωσα από την κούτα-δώρο της Βασιλικής (θυμάστε;  το σχετικό link εδώ)  που είναι ένα κομμάτι 30χ30 ραμμένο από εκείνη με συνδυασμό 3 διαφορετικών υφασμάτων που με βόλεψε πάρα πολύ. 

Τώρα θα πρέπει να ράψω όλα αυτά τα μικρά υφασματάκια (ευτυχώς είναι διαχειρίσιμα) και μετά η αγαπημένη μου στιγμή,  η ώρα του χαρούμενου παιδιού, που θα κεντήσω επάνω με χρωματιστές κλωστές.  Δεν υπάρχει σχέδιο,  δεν υπάρχει πλάνο ούτε πρώτο ούτε δεύτερο,  η εξέλιξη ακολουθεί σκέψεις της στιγμής και μόνο.  Η όλη διαδικασία με κάνει να νιώθω πολύ ελεύθερη και πολύ χαρούμενη και είναι απολαυστική,  μια που γίνεται για μένα και μόνο για μένα (πρώτη φορά στη ζωή μου ναι!)

*Αφιερωμένο στην Βασιλική!  Και στην Άννα που με εμπνέει..

περίπατος

 

 

 

Περικλής Κοροβέσης ( - 11/4/2020 ) 

"Περίπατος" 

"Είχα σβήσει με μπλάνκο το όνομά σου από την ατζέντα μου. Δεν περίμενα να ξαναπάρεις τηλέφωνο ύστερα από τόσον καιρό. Και όμως πήρες. Ρώτησες αν ενοχλείς. Ήσουν ευγενική. Το μέταλλο της φωνής σου, πολύτιμο όπως πάντα. Ρώτησες αν γράφω. Δεν ήθελες να με διακόψεις. Εκτιμούσες πάντα την δουλειά μου. Ρωτάς τι κάνω. “Όλα καλά”, σου λέω. Τί να σου πω; Με γάμησες, Περίπατο έκανες στη ζωή μου και τη διάλυσες." _

ραγίσματα

 

 -Κολάει ποτέ το γυαλί που ράγισε;  ρώτησε την φίλη της σβήνοντας την γόπα του τσιγάρου της στο μικρό σταχτοδοχείο.

-Αμέ!  της απάντησε και άπλωσε τα χέρια της να της κάνει μια μεγάλη αγκαλιά.  

Ο σερβιτόρος,  έφερε από μια πορσελάνινη καφετιέρα γεμάτη ζεστό καφέ,  από ένα κανατάκι με λίγο γάλα και δυό φλυτζάνια με τα πιατάκια τους.  Οι δύο φίλες,  πίνοντας το καφεδάκι τους,  κουβέντιασαν για ώρες. 

 

''εν δυνάμει''

 

Πόσο ανόητη προσδοκία εθελοτυφλώντας ως προς την αδυνατότητα όλων των ''εν δυνάμει''  της ζωής μας!

Moon - Will You Dance With Me

 

Αν και δεν έχω καθόλου ρομαντική διάθεση σήμερα η μουσικούλα αυτή χάρισε μια τρυφερότητα σε τούτο δω το ψυχρό και συννεφιασμένο ανοιξιάτικο μου απόγευμα. 

Νομίζω πως αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός της μουσικής,  να πολλαπλασιάζει το γλυκό όνειρο της στιγμής.  Με ελαφρύτητα αλλά και ευαισθησία.

Αν μπορούσα να βρω και τους στίχους..

τα υπέροχα

 

Νομίζω τα όμορφα και τα θετικά και υπέροχα τα ζούμε,  τα αποροφά η ψυχή μας και το σώμα σαν ενέργεια και κάυσιμη ύλη για αυτό όσο κι αν θέλουμε να ψάξουμε να τα βρούμε μέσα σε στιγμές του παρελθόντος,  ώστε να τα μοιραστούμε και να τα περιγράψουμε στέκει αδύνατο να έρθουμε σε επαφή με τις αυτές τις σκέψεις αλλά και τις κατάλληλες λέξεις.

τρυφερή/φύση

 

 

Σήμερα είπα ''αυτό που βρήκα εδώ,  δεν ξέρω τι είναι αλλά είναι κάτι που το έψαχνα όλη μου τη ζωή''  κι αυτό με έβαλε σε σκέψεις.  Πραγματικά σαν άτομο ανικανοποίητο πάντα ένιωθα ένα κενό,  σαν κάτι να μου λείπει,  σαν κάτι να περίμενα που κατά καιρούς πίστευα πως το ανακάλυπτα σε διάφορες μορφές,  άλλοτε καλυπτόμουν με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο κι άλλοτε άφηνα τις χαραμάδες ανοιχτές.  Δεν ξέρω αν το έχετε νιώσει αυτό το ''αυτό που βρήκα εδώ,  δεν ξέρω τι είναι αλλά είναι κάτι που το έψαχνα όλη μου τη ζωή'' αλλά σίγουρα αυτό το κάτι ότι κι αν είναι αυτό, δεν ενεργεί αυτόματα,  αλλά χρειάζεται πάρα πολύ μεγάλη περιποίηση,  ώστε να εμφυτευθεί και να μεγαλώσει μέσα σου μέχρι να ωριμάσει και να γίνει η δεύτερη σου τρυφερή/φύση.

της ημέρας

 

 

Λάθος μου θα μου πεις & αγενές αυτή η ωτακουστική τάση μου  μα πώς να γίνουν πιό ευχάριστες οι πολύωρες βόλτες που κάνω;  Εννιά στις δέκα φορές οι κουβέντες που μαζεύουν τα αυτιά μου που ακούγονται στο δρόμο εδώ κι εκεί,  έχουν να κάνουν με τον κορονοιό,  παραδείγματος χάρη ''έκανε το τεστ και βγήκε θετικός'',  ''τον διασωλήνωσαν εκεί μπροστά μου'' κλπ κλπ και η μία στις δέκα διαφορετική (σημερινή) με το ''με ποιό δικαίωμα μου έκανες αίτημα φιλίας στο facebook'';

Παίρνεις κορίτσι μου τηλέφωνο τον χι ή την ψι για να ρωτήσεις με ποιό δικαίωμα ή με ποιά αφορμή σου έκανε αίτημα φιλίας στο facebook;  Δίνεις στον άλλο τέτοια αξία;  Γιατί προφανώς για να του κάνεις αυτή την ερώτηση έχει περάσει ο καιρός που είσασταν στα μέλια και στα γλυκόλογα και για κάποιο λόγο,  ακόμη κι αν δεν το παραδέχεσαι σε απογοήτευσε.  Και δεν θέλεις να τον βλέπεις από ότι καταλαβαίνω ούτε στο facebook!  Και του τηλεφωνείς;  Κάνε μια απόρριψη αιτήματος και ένα block (με αξιοπρέπεια) και θα είσαι ok για όλη την υπόλοιπη σου ζωή.  Σήμερα τα πράγματα είναι τόσο καθαρά και τόσο εύκολα.