ερωτηματολόγια

Πίνω (επιτέλους) Γαλλικό καφέ που τον πεθύμησα απίστευτα και μάλιστα χωρίς γάλα αφού η γεύση του μου μου άρεσε καθαρή,  χωρίς προσθετικά.

Άνοιξα νωρίτερα το f/b και απάντησα στο ερωτηματολόγιο σχετικά με τον κορονοιό μιας έρευνας του πανεπιστήμιο του Maryland.  Δυστυχώς οι μετακινήσεις μου ήταν ελάχιστες οπότε οι απαντήσεις που δίνω είναι ενός ανθρώπου που δεν έχει έρθει σε άμεση επαφή με κόσμο τον τελευταίο καιρό.
Όμως θα έπρεπε να ρωτάει και για τα άτομα που ζουν μαζί,  αν δλδ έχω μια τετραμελή οικογένεια,  ναι μεν εγώ ίσως να μην έχω επαφές αλλά σίγουρα θα έχουν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας,  είτε θα έχουν κάνει χειραψίες,  είτε θα μπαίνουν σε λεωφορείο κλπ κλπ

Βέβαια αν αυτό το ερωτηματολόγιο είχε έρθει στα χέρια μου τον Μάρτιο,  θα μπορούσα να απαντήσω ναι ως προς μια σειρά πολύ ήπιων συμπτωμάτων πχ  ένα απόγευμα με ρίγος και δέκατα,  5 μέρες με πονάκια στην κοιλιακή χώρα,  τις αμέσως επόμενες 5 μέρες ένας περίεργος πόνος εσωτερικά στο λαιμό που έμοιαζε με πόνο μυικό,  και για άλλες 4-5 μέρες στη συνέχεια πόνος στο δεξί μάτι.  Όλα αυτά σε μικρό βαθμό αλλά με ημερών διάρκεια και το ένα να ακολουθεί το άλλο όπως γράφω.

Μια ηλιόλουστη,  δροσερή και ήρεμη Κυριακή να έχουμε :)

κοίτα να δεις

Του έλεγα πως ''έκανε την τύχη του μαζί μου'' κι αυτός είπε ''ενώ εσύ έκανες την τύχη σου μαζί μου'';  για να καταλάβεις την κουβέντα και το ύφος θα πρέπει να την έχεις ακούσει,  δύο άνθρωποι έχουν τον δικό τους κωδικό,  δύσκολο να τους καταλάβεις.

Μετά θυμήθηκα πως κάπου προς το 1975 με 1976 του τηλεφώνησα εντελώς παίζοντας τυχαία,  σχηματίζοντας με τη σειρά τα νούμερα ενός αγνώστου τηλεφώνου 234 και τα επόμενα τρία νούμερα πάλι στη σειρά αλλά γυρίζοντας τα τούμπα 765!
Τότε δεν υπήρχαν οι κωδικοί μπροστά στα εξαψήφια.
Και μιλούσαμε στο τηλέφωνο και του έδωσα ραντεβού μετά το σχολείο μου,  αυτός λέει ότι ήρθε,  εγώ ποτέ δεν τον είδα!
Δυό τρία χρόνια μετά,  το 1978 έχω τρελλές ασκήσεις στα μαθηματικά και χρειάζομαι κάποιον να μου τις λύσει.  Τον θυμήθηκα που ήταν φοιτητής στο μαθητικό,  του τηλεφώνησα από ένα περίπτερο της γειτονιάς μου και δώσαμε ραντεβού για την άλλη μέρα το πρωί.
Ή πρώτη εντύπωση ήταν ουδέτερη,  ένας συμπαθητικός άνθρωπος λίγο μεγαλύτερος μου,  ξανθός σαν τον ήλιο,  με τον οποίο δεν είπαμε πολλές κουβέντες παρά καθίσαμε σε ένα παγκάκι της παραλίας και μου έλυσε τις ασκήσεις των μαθηματικών.

Άλλα δυό χρόνια μετά κι αφού δεν έχουμε καμμία επαφή,  εγώ είμαι πλέον 19 χρονών και πλησιάζει πάσχα.  Είμαι στο σπίτι μου με τους γονείς μου και είναι καμμιά δυό μέρες που σκέφτομαι απολύτως σοβαρά ζητήματα όπως πχ ποιό ανδρικό όνομα μου αρέσει.  Κι αφού έχω αποφασίσει ότι μου αρέσει ''αυτό''  μετά επίσης απολύτως σοβαρά και ώριμα σκέφτομαι ποιόν γνωρίζω μ'  αυτό το όνομα.

Δεν έχουμε καμμία επαφή με εκείνον τον άνθρωπο που κάποτε μιλούσαμε και μια μέρα μου έλυσε τα μαθηματικά αλλά τον φέρνω στο μυαλό μου γιατί φέρει το αγαπημένο μου όνομα.
Είμαστε στο 1980 λοιπόν,  Απρίλη μήνα και του τηλεφωνώ.

Μ'αυτόν τον άνθρωπο λοιπόν,  και μ'αυτόν τον παράξενο τρόπο ζήσαμε μια ολόκληρη ζωή μαζί με ό,τι σημαίνει αυτό.
Φέτος κλείσαμε 40 χρόνια σχέσης και χθες 38 ολόκληρα χρόνια συμβίωσης.

Ταιριάξαμε στις αδυναμίες μας λέω εγώ και αφού ακόμη δεν έχουμε σκοτώσει ο ένας τον άλλον,  είμαστε καλά :-)))

στην πράξη

Πόσο εκνευρίζομαι έλεγα στην Α.  που πάντα εγώ κάνω μία πρώτη κίνηση επαφής είτε μετά από απουσία χρόνων είτε στην καθημερινότητα,  κανείς μα κανείς από τους φίλους μου δεν αναρωτήθηκε ποτέ τί κάνει αυτή η ψυχή;

Τότε η Α.  μου είπε πως στις σχέσεις πάντα κάποια άτομα είναι πιο δραστήρια και οι άλλοι ακολουθούν.  Πόσο όμως θα ήθελα να ακούσω μια ενδιαφέρουσα πρόταση και να ακολουθήσω!  Να με πάρει κάποιος από το χέρι και να μου πει έλα πάμε εδώ θα είναι όμορφα!

Όμως στην πράξη ακολουθώ την πρόταση κάποιου άλλου;
Όπως μου είπε κι ένας φίλος τελευταία,  δεν θα σου τηλεφωνούσα ποτέ γιατί δεν θα το αποδεχόσουν.

Τί εντύπωση έχω δώσει;  Εγώ δεν θέλω ένα τί κάνεις,  πώς είσαι κλπ;

Θα μου πεις,  μετά από τόσα όπλα που έχω κρατήσει και τόσους φίλους που έχω πυροβολήσει,  θα χρειαζόταν μεγάλη τόλμη.  Ποιός την έχει και ποιός με αντέχει;

σκέψεις

Στην τελική αλλάζει ο άνθρωπος;
Γίνεται αυτός που δεν προσέχει τον εαυτό του πιο περιποιητικός;
Ο χαοτικός θα απολαύσει ποτέ έναν τακτοποιημένο χώρο;
Ο ψυχρός γίνεται πιο αγαπησιάρης,  πιο γλυκός;
Ο απομονωμένος θα γίνει πιο επικοινωνιακός;
Ο εγωιστής θα αποκτήσει ενσυναίσθηση;

Σας προλαβαίνω και απαντώ όχι!
Είτε γεννιόμαστε με κάποιες αρετές είτε όχι..

βροχή

Συχνά με τη βροχή έρχονται ένα σωρό ''γιατί'',  όπως πχ γιατί οι άνθρωποι που σ'αγαπούν σε θέλουν πάντα λίγο πιο κάτω όχι από ότι είσαι αλλά από ότι αυτοί είναι;  Και πόσο στριμώχνουμε το εγώ μας μέσα σε άβολα κουτάκια ώστε να μην υπερβούμε το εγώ των άλλων;

επίλογος

Στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία
Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε
Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ…
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ…
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω… μερικές φορές…
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν…


Με αυτό τον επίλογο μας αποχαιρέτησε εχθές ο σπάνιος,  ο έξαιρετικός άνθρωπος που σ' αυτή την δύσκολη κατάσταση ήταν το πιο γλυκό χάδι για μας όσο κι αν τα νέα του αφορούσαν κρούσματα και θανάτους!
Μακάρι να μην τον ξαναδούμε στην ίδια θέση,  φαντάζομαι το ίδιο θα εύχεται κι εκείνος.

εντυπώσεις

Γράφω είπα από το 2006,  βγάζω τα εσώψυχα μου μα δεν βοηθάει,  απεναντίας όλο και πιο πολύ χάνω την φωνή μου,  συναντώ ανθρώπους και λέω ''χαίρετε τι κάνετε,  καλά εσείς''  κι αυτό είναι όλο,  τίποτα για την μέρα μου,  τον χρόνο μου,  τα συμβάντα και τις αλλαγές στην ζωή μου,  το ΜέΣα μου που αδυνατώ να βάλω στη σωστή σειρά τις λέξεις,  να κάνω μια ωραία πρόταση και να μιλήσω για αυτό,  έτσι ώστε να δημιουργήσω μια καλή εντύπωση για μένα,  πως να το πω να,  να πάει ο φίλος που με συνάντησε στο σπίτι του και να πει στην γυναίκα του,  την κόρη του,  την μαμά του,  συνάντησα την Στέλλα,  μιλήσαμε,  τί σπουδαία κοπέλλα.


9.08
26/5/2020

αυτό το κάτι

Καθώς μια καινούργια εβδομάδα ξεκινάει το ερώτημα που τριγυρνάει στη σκέψη σου είναι το τί πραγματικά θα ήθελες για να νιώσεις στο τέλος της την ικανοποίηση!  Ποιό είναι αυτό που βρίσκεται καλά κρυμμένο στο βάθος του μυαλού σου;  Και τί σε εμποδίζει να το φέρεις στην επιφάνεια και σιγά σιγά,  βήμα βήμα να κεντήσεις επάνω σε αυτό;  Για να επενδύσεις σε μια επιθυμία επιβάλλεται να την ανακαλύψεις!  Μπορείς;

της Κυριακής

Ανέκαθεν τα βράδια του Σαββάτου,  επιρέαζαν τις σκέψεις των πρωινών της Κυριακής!
Άλλοτε η κούραση της εβδομάδας έσπαγε μέσα σε στο σκοτάδι κάποιας κινηματογραφικής αίθουσας και η καθημερινότητα ξεχνιόταν ολότελα με τις περίτεχνες ιστορίες και την άψογη σκηνοθεσία μιας άλλης αλήθειας και μιας φανταστικής πραγματικότητας.

Τελευταία χαλαρώνω με ένα βιβλίο,  πολύ παράξενο για μένα,  όχι το ότι διαβάζω ένα βιβλίο αλλά ως προς το περιεχόμενο του κι ίσως αυτό το πολύ διαφορετικό να με ελκύει ώστε να προσπαθώ να κατανοήσω το ''σενάριο''  του.  Τί είχε κατά νου ο συγγραφέας,  πού αποσκοπεί,  και αν πώς/πόσο ή καθόλου,  θέλει να χειριστεί τον αναγνώστη.

Αρρωστημένο ίσως μου απαντήσει κάποιος,  αλλά πίσω από μια ''θέση''  πολλές φορές βλέπω τί όφελος (σε χρήμα κυρίως) έχει αυτός που παίρνει αυτή την ''θέση''.  Κυρίως όταν πρόκειται για μια βιβλιογραφία ή ένα πρόγραμμα διαδεδομένο και προωθημένο σε διάφορες χώρες του κόσμου.

αύρα

"Είμαστε εκείνο που αισθανόμαστε'' είτε το κρύβουμε είτε το φανερώνουμε,  εκείνο μας φανερώνει.

Δεν είναι τυχαία η αύρα που εκπέμπει ένα πρόσωπο,  το φωτοστέφανο ή το μαυροστέφανο που εν αγνοία μας κυκλώνει την παρουσία μας,  το πιο δυνατό μας στοιχείο,  εκείνο που μας κάνει ερωτεύσιμους ή αντιπαθείς,  ενδιαφέροντες ή πληκτικούς,  αξιόπιστους ή ύποπτους,  εκείνο που δεν ξεγελιέται και δεν ξεγελάει.

Το περιεχόμενο είναι που πλάθει την επιφάνεια,  την όψη και το βλέμμα του καθενός.  Όσο και να στολίσουμε,  να μακιγιάρουμε,  να προβάρουμε με τέχνη την έκφρασή μας,  κάτι από μέσα γλυστράει και βγαίνει αμακιγιάριστο,  αφελώς ακάλυπτο.."

Mάρω Βαμβουνάκη

παιχνίδια με το φως

Ο ήλιος ανατέλει με έπαρση,  πείσμα και εγωισμό και δύει λιώνοντας μέσα στην ίδια του την ομορφιά στέλνοντας τις ακτίνες του να φωτίσουν τις επιφάνειες άλλοτε δυναμικά και βίαια και άλλοτε ήρεμα και νωχελικά.
Πάντα όμως με την ίδια αγάπη!
Κι εσύ κάπου μέσα ή ανάμεσα απολαμβάνεις τις ευεργετικές του ιδιότητες,  γράφοντας το πρόγραμμα της ημέρας,  χαζεύοντας στο διαδίκτυο,  περπατώντας προς το σούπερ μάρκετ ή την βόλτα.
Ντύνεσαι με χαρά το πρωί και βάζεις τις πυτζάμες σου νυσταγμένος το βράδυ.
Ένας ζεστός καφές ή ένα καυτό τσάι συνοδεύουν την καθημερινότητα σου.
Η κουβέντα με έναν άγνωστο σου κάνει καλό σπάζοντας τους κανόνες της παιδικής σου ηλικίας, 
ενώ το σύμπαν συνομωτεί για στιγμές εσωτερικής γαλήνης.

Είναι τέτοιο το χάος των συναισθημάτων σκέφτομαι που από μόνο του δημιουργεί αντιθέσεις,  όπως και να έχει οι ''μαύρες τρύπες''  και η πάλη μαζί τους υπάρχουν για τον καθένα μας,  με τόσο ήλιο  άγνωστο πώς!

τελειότητα;

Πόσος ψυχαναγκασμός,  πόση ανασφάλεια και πόση τεμπελιά κρύβεται πίσω από την τελειομανία;
Αν ήταν έτσι θα έκανα αυτό,  αν είχα τέτοιο θα έκανα το άλλο,  αν..  αν..
Κι όταν κάποια στιγμή έχεις αυτό ή το άλλο,  πάλι ένα Αν θα βρεθεί μπροστά σου προς αναστολή πράξεων που δεν θα αγγίξουν ποτέ την τελειότητα.

το ποντίκι

Μου έλεγε πως δεν εμπιστεύεται ούτε τον ίδιο του τον εαυτό,  πόσο μάλλον κάποιον φίλο ή και ακόμη περισσότερο ένα ξένο,  ή μια μή γνώριμη κατάσταση.
Πως ξέρει πλέον πως δρα ο καθένας και τί κρύβεται πίσω από τα λόγια του,  πως υπάρχει μια επιμελώς σχεδιασμένη κατεύθυνση.
Πως πολλές φορές έχει δοκιμάσει σαν το ποντίκι το δόλωμα και ότι η κατάληξη ήταν πάντα η ίδια,  να φεύγει!

- Μα αντέχεται τόση επιβαλλόμενη εξ εαυτού μοναξιά;  με ρώτησε..

βροχή

Αν η βροχή μπορούσε να μου εξασφαλίσει δυό ώρες σε ένα κοινό τραπέζι μαζί σου θα εκλιπαρούσα για αυτήν!

Θα υπερασπιζόμουν τη χαρά να κοιτάζω το πρόσωπο σου.
Θα υπερασπιζόμουν και την λύπη του προσωρινού της παρουσίας σου!

5.14
20/5/2020

ξανοίγματα

Μέσα σε όλα συνειδητοποιώ ότι δεν μιλάω,  ότι μπορεί να φωνάζω,  να λέω,  να αντιλέγω,  να αμύνομαι,  να υπερασπίζω,  αλλά δεν μιλάω ακόμη και με τους πιο αγαπημένους μου.
Δεν εξωτερικεύομαι και δεν ανοίγομαι.
Ίσως μόνο λίγο εκτονώνομαι (?).
Και αυτό φαίνεται τις στιγμές που διστάζω όπως πχ όταν μιλάω και εκμυστηρεύομαι σε μια φίλη και κρύβομαι μη τυχόν και με ακούσουν.
Μη με ακούσουν αυτοί οι αγαπημένοι μου!

Μωβ

Ένα μεσημέρι Κυριακής με τον ήλιο βασιλιά να μου φωνάζει πως το μόνο που χρειάζεται είναι υπομονή.
Για τα μικρά θέματα,  για τα μεγάλα θέματα,  για όλα όσα με απασχολούν βαθιά!

Στη φωτογραφία,  το σχετικά πρόσφατα αγορασμένο δαχτυλίδι μου με την μωβ γυάλινη πέτρα που λατρεύω τις αντανακλάσεις από φως επάνω της,  το δαχτυλίδι μου με τα στρας που φορούσα στην βάπτιση του γιού μου  30 χρόνια πριν,  ένα ποτήρι με το νερό μου,  κουμπάκια από τις παλιές μεταξωτές μπυτζάμες που πρόσφατα πέταξα,  κομματάκια από την χρυσοκλωστή που κεντάω,  κι ένα πολύ αγαπημένο πιατελάκι από φαγιάνς του 1980.  Είχε επάνω του δυό κούπες που έγραφαν ''για σένα''  και ''για μένα''.   Νομίζω πως μέσα στα χρόνια έσπασαν και πετάχτηκαν.

του Σαββάτου

Κάποιοι άνθρωποι θέλουν τον χρόνο τους για να πουν το ok,  σε μια σχέση,  αν βέβαια αυτή η σχέση έχει κάποια πιθανότητα να αρχίσει.
Δεν είναι για όλους ο έρωτας κεραυνοβόλος ή ακαριαίος.
Συνήθως,  ο ένας εκ των δύο εξομολογείται κι ο άλλος συμφωνεί ή όχι μα υπάρχει και η περίπτωση ο ίδιος που εξομολογείται να μην έχει ακόμη κάνει δικά του τα ίδια του τα συναισθήματα.
Κι εδώ,  έρχεται σαν σύμμαχος ο χρόνος!
Βέβαια εξυπακούεται πως αυτοί οι δύο άνθρωποι διατηρούν μια ζεστή καθημερινή επαφή.
Και δεν εννοώ αναγκαστικά με γλυκόλογα,  μια τυπική αλλά τρυφερή πλατωνική επαφή αρκεί.
Μια επαφή που θα φέρει συνειδητοποίηση βαθιών συναισθημάτων αλλά και κτίσιμο εμπιστοσύνης.



3.12
16/5/2020

μαργαρίτες

Στην θάλασσα εκείνο τον καιρό,  φορούσα ένα μικροσκοπικό μπικίνι από μπουρνουζένιο ύφασμα και σκοινάκια στο πλάι,  με ρίγες στενές και φαρδιές σε λευκό,  πορτοκαλί και σιέλ.
Λίγο πριν,  στο αυτοκίνητο,  κάτι είπαμε και του έκλεισα τα μάτια για αστείο και μετά συνειδητοποίησα ότι οδηγούσε και τρόμαξα,  ακόμη τρομάζω με εκείνη μου την κίνηση της αφέλειας των 19 μου χρόνων.

Μια μέρα με πάρα πολύ κόσμο,  πολύ αργότερα χρονικά,  ήθελα να έχουμε γύρω μας στολισμένες μαργαρίτες,  μόνο μαργαρίτες που ήταν το λουλούδι της αγάπης.  Και είχαμε!

Αν με ρωτούσες,  δεν περίμενα τίποτα,  παρά μόνο όλα να πάνε καλά!

αν ποτέ

Βλέποντας αυτή την φωτογραφία,  σκέφτηκα,  πως αν αποκτούσα ποτέ κάποια εγγονή κι έφτανε σ' αυτή την ηλικία,  θα ήθελα τόσο πολύ να της φτιάξω ένα τόσο ρομαντικό κι αστραφτερό φόρεμα για κάποιο σημαντικό event!

μου πέφτει!

 

Το λέω πολλές φορές πως όσο μεγαλώνω στραβώνω ακόμη περισσότερο.  Ξινίζω βρε παιδί μου πως να το πω;
Το πρωί,  ήθελα να αγοράσω ένα καπουτσίνο φρέντο από το 4all της γειτονιάς μου.
Έχω κοντά στο δίμηνο να πάρω από έξω καφέ.

Κόβω πως δεν έχει κόσμο,  μπαίνω μέσα,  κόβω με το μάτι το άτομο που παρασκευάζει τους καφέδες,  μια πολύ νεαρή κοπελίτσα με μια μαύρη μάσκα στο πρόσωπο.  Παρατηρώ πως η μυτούλα είναι έξω από τη μάσκα,  ωστόσο πληρώνω τον καφέ μου στο ταμείο (επίσης χωρίς μάσκα η κοπέλα) και προχωρώ στην παρασκευάστρια,  της λέω ακριβώς τι θέλω κλπ

Καθώς χαλαρώνω,  παρατηρώ την μάσκα της που είναι στο πηγούνι.
-  Γιατί την φοράτε τηην μάσκα;  ρωτάω όσο πιο τρυφερά μπορώ.
-  Γιατί πρέπει μου απαντάει.
-  Ναι αλλά η μάσκα σας είναι στο πηγούνι της τη λέω επίσης χαμογελαστά και τρυφερά.
-  Μου πέφτει..  μου απαντάει

Τέλος πάντων καθώς περίμενα για να πάρω τον καφέ μου,  γύρισε το μυαλό μου ανάποδα,
Στην αρχή ήθελα να τους χαρίσω το 1.20 ευ και να φύγω.
Μετά ζήτησα τα χρήματα μου πίσω,  είπα ότι είναι δικό μου το πρόβλημα και έφυγα.

Η στραβή!!!
Και ξινή!!!
Ίσως και γραφική!!!

τα κάνουμε θάλασσα;

Έχω την αίσθηση ότι είμαστε στο ''λίγο πριν να τα $&^%% όλα'',  με δεδομένο ότι συγχρωτιζόμαστε (ωραία λέξη) σε κάθε ευκαιρία,  κι αν δεν είναι μπροστά μας (η ευκαιρία) την βρίσκουμε!

Έτσι για την επανάσταση μας ρε γμτ δεν ξέρουμε να περπατάμε στα πεζοδρόμια (ευτυχώς όχι όλοι),  δεν φοράμε μάσκες στα λεωφορεία (όχι όλοι αλλά τί να το κάνεις),  δεν φοράμε τίποτα προστατευτικό στα ταμεία των σούπερ μάρκετ!
Θα ανοίξουν νωρίτερα τα καταστήματα εστίασης με δεν ξέρω πόση απόσταση μεταξύ τους τα τραπέζια γιατί ο κόσμος δεν κρατιέται και συνωστίζεται / συγχρωτίζεται αλλού,  και βέβαια θα ανοίξουν τα beach bar με κανόνες πάντα που σιγά σιγά θα αναιρεθούν,  γιατί ώχου βρε αδερφέ ποιός μπορεί να ζει με τόση καταπίεση.

Βέβαια υπάρχει και η περίπτωση να μην ανοίξει μύτη που λένε,  ίσως αν η κατάσταση υπερεκτιμήθηκε πέραν του δέοντος πράγμα που δεν θα το μάθουμε ποτέ. Έτσι κι αλλιώς,  αυτά που μαθαίνουμε είναι αυτά που θέλουν να μάθουμε ώστε να πάμε προς τα εκεί που θέλουν κάθε φορά να μας οδηγήσουν.

Θα προτιμούσα αντί τις κάμερες να τις τοποθετήσουμε στις τάξεις διδασκαλίας  να τις βάλουμε σε διάφορα σημεία στην αμμουδιά ώστε να μας δείχνουν σε απευθείας μετάδοση τη θάλασσα.  Θα μας κάνει καλό!

μπουκέτα

Πήγαινα σε ένα μέρος που με παίδεψε πολύ,  μου άρεσε ωστόσο,  και πριν βάλω το κλειδί στην κλειδαριά,  με περίμεναν κάποιες φορές αγκαλιές με μπουκέτα από λουλούδια.
Αυτοί η άνθρωποι,  που το έκαναν αυτό για μένα,  δεν υπάρχουν πια στη ζωή.

Νομίζω πως εκείνες οι μέρες είχαν ένα κομμάτι ευτυχίας! 

πεταλούδες

Σε όλα τα ''ανώνυμα''  σχόλια,  που τυχαία,  σαν ελεύθερες πεταλούδες φτερούγισαν στο blog μου και άφησαν το στίγμα τους,  μια άντε δυό μοναδικές φορές,  αφήνοντας με με ένα ερωτηματικό,  μια απορία κι ένα θαυμασμό για την ευστοχία τους,  που έμοιαζε τόσο απόλυτη,  σαν από χρόνια πολλά,  πολύ καλά να με ήξεραν.

Ή σ' αυτά που θα ήθελα να έρθουν (πιθανότητα 1 στο εκατομμύριο) αλλά ΔΕΝ..

η κόλαση και ο παράδεισος σε μια συσκευασία..

Κάπως έτσι τοποθέτησε την μητέρα της εχθές μια φίλη.  Η κόλαση και ο παράδεισος σε μια συσκευασία.  Συμφωνώ απολύτως.  Αυτό υπήρξε κι η δικιά μου η μαμά για μένα (κι ακόμη είναι)!

Βρες το λάθος λοιπόν:
Άτομο χειριστικό.
Ναρκισσιστικό.
Επικριτικό.

Το λάθος δεν είναι στον χαρακτήρα κάποιου,  όποιος κι αν είναι αυτός.  Το λάθος ανήκει σ'  αυτόν που δέχεται έναν τέτοιο χαρακτήρα.  Άλλοτε στωικά κι άλλοτε με έντονες αντιδράσεις που όμως δεν οδήγησαν ποτέ πουθενά κι ούτε ποτέ κανείς άλλαξε για χάρη κανενός.

Η δικιά μου η μαμά με μεγάλωσε έτσι που δεν έβλεπα την ώρα να φύγω από το πατρικό μου σπίτι.
Κι όταν έφυγα (έκανα δικό μου σπίτι),  επέστρεψα γιατί με περίμενε το δικό μου σπίτι ''παγίδα''  δίπλα από το δικό της.  Και τσίμπησα με λαιμαργία το τυράκι χωρίς να υποψιάζομαι την φάκα.
Και σαν προίκα μαζί με όλα τα άλλα,  πήρα και την μαμά μου παραμάσχαλα.
Δικαιωματικά πίστευα,  αφού είχα την αμέριστη βοήθεια της,  της έδωσα και το κλειδί του δικού μου σπιτιού.  Και η μαμά δεν είχε τακτ ούτε μέτρο.  Αλλά ούτε κι εγώ είχα μέτρο.  Γιατί αν είχα δεν θα ντρεπόμουν να βάλω τα όρια μου.  

Είναι δύσκολο για ένα παιδί να καταλάβει ότι η μαμά δεν έχει δίκιο.  Ότι η μαμά είναι χειριστική.  Ότι η μαμά σε χρησιμοποιεί σκαλοπατάκι για να ζήσει την δικιά της ζωή.

Κι όταν έρχεται η σειρά σου να ζήσεις την δικιά σου ζωή,  από αγάπη αλλά κι από %#^&& πιστέψτε με,  την μοιράζεσαι μαζί της.  Γιατί η μαμά σου σε ξεκουράζει από την ευθύνη που έχεις για τα παιδιά σου.  Γιατί η μαμά σου σε ξεκουράζει από την ευθύνη που έχεις για το σπίτι σου.  Και βολεύεσαι και τρως και το τυράκι και το χαβιαράκι στην τελική γιατί όχι αφού είναι νόστιμα αλλά η φάκα μεγαλώνει,  το ίδιο και το χάσμα μεταξύ εσένα και της προσωπικής σου ζωής.

Μια μέρα,  φτάνεις στο αμήν,  είσαι και 50 χρονών,  μεγάλωσες λιγάκι κάνεις την επανάσταση σου.
Προηγήθηκε μια επανάσταση καμμιά δεκαετία πριν που κόντεψε να τα κάνει όλα σκόνη και θρύψαλα.  Όλα όμως!  Δεν καταλάβαινα ακόμη πως η πίεση που ένιωθα αφορούσε το θεριό που βρισκόταν στην ζωή μου με τη δική μου συγκατάθεση.  Τα θεωρούσα όλα φυσιολογικά,  θα έπρεπε να λέω κι ευχαριστώ για όλα τα καλά σκεφτόμουν,  και κόντευα να διαλύσω ότι αγαπούσα!

Φυσικά κανείς δεν έπαιρνε είδηση  τον ψυχικό μου κόσμο.  Η μαμά μου,  η αγαπημένη μου μαμά δεν είχε πάρει χαμπάρι το τι περνούσα εγώ,  σε τι ψυχολογία βρισκόμουν κι αν άγγιζα την κατάθλιψη ή αν ήμουν καλά!

Από τα 50 μου λοιπόν και μετά,  άρχισα να απομακρύνομαι.  Ο πατέρας μου,  λίγους μήνες πριν πεθάνει,  με ρώτησε γιατί δεν πηγαίνω πια μέσα.  Ένιωσα ένοχη το ομολογώ.  Παράπτωμα,  μια που εγώ δεν είχα ποτέ την επιλογή να είμαι μακριά ή να είμαι κοντά.  Ήταν δεδομένο το σούρτα φέρτα.  Χωρίς τακτ το ξαναλέω. 
Του  απάντησα του πατέρα μου ''μα κι εσύ δεν έφυγες από την μαμά σου;''  και ήθελα να κλάψω αλήθεια αλλά ευτυχώς σ΄αυτό έστω στάθηκα δυνατή μέχρι τον θάνατο του.  Άφηνα τα δάκρυα για την επόμενη μέρα,  και μετά για την μεθεπόμενη,  μέχρι που θυμάμαι ένα βράδυ ήμουν μόνη μου σε μια βόλτα και με έπιασαν κλάμματα γοερά καθώς κινιόμουν ανάμεσα στο πλήθος του κόσμου.  Ήθελα να καταρεύσω αλήθεια,  ήθελα κάποιος να με δει να κλαίω και να με πάρει αγκαλιά,  κανείς δεν μου έδωσε καμμία σημασία.

Την περίοδο που ο μπαμπάς μου ήταν άρρωστος δεν είχα καμμία επαφή με την μαμά μου. 
Με ενοχλούσαν όλες της οι αντιδράσεις.
Δεν ήθελε να μένει ώρες μαζί του στο νοσοκομείο,  προτιμούσε πχ να είναι σπίτι να μαγειρεύει.
Δεν πρόσεχε πχ χρησιμοποιούσε αρωματικά σπρέυ τα οποία ενοχλούσαν.
Κατέβαζε να πλύνει κουρτίνες!

Τέλος πάντων είμαστε δυό τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες και δικαίωμα της.  Μετά την κηδεία του πατέρα μου την είχαμε στο αυτοκίνητο μαζί μας κι ένιωθα πως είχαμε ένα πληγωμένο σπουργιτάκι,  δεν ήξερα από που να την πιάσω μέχρι που την άκουσα να προγραμματίζει για το μνημόσυνο.
Κι αυτό δεν μ' άρεσε.
Μετά,  ήρθε το μπούρου μπούρου,  δώσε το μισό σπίτι στην αδερφή σου να έχει ένα σπίτι όταν έρχεται στην Θεσσαλονίκη. 
Προηγήθηκε μια επίσκεψη στο σπίτι από μια υπάλληλο της τράπεζας,  για την οποία εγώ δεν είχα ιδέα μόνο η αδερφή μου παρευρισκόταν,  ήταν λίγες μέρες πριν να φύγει οριστικά ο πατέρας μου.

Κάπως έτσι,  είπα στο μυαλό μου άει κι εσύ κι ο γρύλλος σου και δεν ξαναπάτησα στο σπίτι μου για 8 μήνες.  Δεν της μιλούσα πέρα από μια βιαστική καλημέρα ούτε όταν συναντιόμασταν τυχαία έξω.

Οι 8 μήνες πέρασαν,  ένιωθα την ανάγκη για μια μαμά,  όπως κι αν ήταν αυτή.
Στην αρχή μαλώναμε,  εγώ ήμουν αγριεμένη.  Αυτή δεν είχε βρει τα κουμπιά μου.  Όταν τα βρήκε είτε άλλαξε είτε προσποιήθηκε ότι άλλαξε.  Δεν μ'  ενδιέφερε.  Ήθελα κοινές στιγμές με την μαμά μου.

Όσο για το λάθος,  είναι δικό μου,  όταν δίνω χώρο στον κάθε άλλον,  για μια ώρα παραδείσου,  που όμως εναλλάσεται σε κόλαση.  Επειδή ο χρόνος ΜΟΥ που ΔΙΝΩ είναι πολλές φορές χωρίς όρια.
Τα όρια,  τα δικά σου όρια πρέπει να τα αναγνωρίζεις ακόμη κι αν κανένας ποτέ δεν σου τα έμαθε.

11.43
11/5/2020
με μια ανάσα

βρες το λάθος

Πηγαίνω νωρίς το πρωί στη μαμά μου!
(Δεν εμφανίστηκα χθες όλη τη μέρα,  καταλαβαίνεις παράπτωμα.)
Βαθειά αναπνοή,
- μαμά μυρίζει καφέ το σπίτι σου.
Μόλις πριν λίγο ξύπνησε,  φοράει ακόμη εκείνη την λουλουδιαστή νυχτικιά από απαλό βαμβάκι.  (Συναίσθημα δικό μου,  υπέροχο.)
Φεύγω γιατί κι εγώ μόλις ξύπνησα και πρέπει να κάνω τα σχετικά των πρωινών μου,  να πάρω το χάπι μου,  να ψήσω το ψωμί μου,  να ανακατέψω το ταχίνι με το μέλι μου,  να βάλω το γάλα μου στο μπρίκι να ζεσταθεί.

Καθώς τρώω μισή ώρα μετά,  χαζεύω στο διαδίκτυο,  ανοίγω τα μέηλ μου,  ένας αγαπημένος μου φίλος μου έχει στείλει μέηλ με σχετική καρτούλα για την γιορτή της μητέρας.
Αα ναι,  γιορτάζουν οι μαμάδες σήμερα,  χρόνια πολλά σκέφτομαι.

Ξαναπηγαίνω δίπλα,  την βρίσκω να διαβάζει.
-  Σου άρεσε το βιβλίο μαμά; την ρωτάω και κολλάω δίπλα τα χρόνια μου πολλά,  κρατάμε τις αποστάσεις για φέτος και γελάμε.
Της άρεσει το βιβλίο,  από χθες έχει καταβροχθήσει το 1/4!
Αρχίζει να μου το διηγείται.
-  Μην μου το λες ρε μαμά θέλω να το διαβάσω.
-  Καλά,  μόνο αυτό θα σου πω,  με την γιαγιά της ζούσε αυτή;  Η μάνα της έφυγε γρήγορα γρήγορα..  αυτοκτόνησε..

Ξαναφεύγω!
Μπαίνω στο σπίτι μου και κάτι μου λείπει.  Πιάνω ένα φλυτζάνι του καφέ και προβληματίζομαι.  Να τον φτιάξω μόνη μου ή να πάω να μου τον φτιάξει.

- Έλα μωρέ,  λέω στον εαυτό μου μια μαμά έχω,  για πόσο ακόμη θα είμαστε μαζί;  Πάω μέσα λοιπόν με το φλυτζανάκι μου άδειο.  Μιλάει στο τηλέφωνο με την άλλη της την κόρη.
- Ήρθε η Στέλλα την ακούω να λέει,  τα λέμε μετά,  και το κλείνει.
Μου φτιάχνει καφέ με χαρά.

Δεν έχω πιεί ακόμη την πρώτη γουλιά και
-  Έχεις φρυγανιά τριμμένη;
-  Να κοιτάξω της λέω.
-  Θέλω να δώσω από το κοτόπουλο μου στα παιδιά,  είναι πολύ,  περισσεύει,  σνίτσελ τους αρέσει.
-  Ρε μάνα γιατί να στείλεις κοτόπουλο στα παιδιά;  Τα παιδιά έχουν φαγητό για το μεσημέρι.  Κοίτα τον εαυτό σου,  κανόνισε τι θέλεις και τι δεν θέλεις κι ότι περισσεύει βάλτο στην κατάψυξη.
-  Εε πως,  δεν μπορώ να μη δώσω στα παιδιά,  τους αρέσει!

-  Ρε μαμά σταμάτα να μπαίνεις μέσα στην ζωή μου!
-  Πότε παιδί μου μπήκα εγώ στην ζωή σου..
-  Θέλεις να πεις πως δεν έχεις βγει ποτέ!!!

Πήρα τον ανέγγιχτο καφέ μου κι έφυγα στο σπίτι μου,  να πιώ με την ησυχία μου αλλά τί νόημα έχει;



Μαμάδες αξιολάτρευτες χρόνια πολλά!!!

ευθείες

Κάποιες καταστάσεις δεν κινούνται παρά μόνο σε σκληρές,  συμπαγείς,  απόλυτες ευθείες που σκίζουν σωθικά!

επίγειος (παράδεισος)

Επίγειος (πάντα) παράδεισος,  είναι ένας τόπος όπου δεν υπάρχουν ενοχές,  εμμονές και φόβοι και όπου μπορείς να κρυφτείς ή να ενθουσιαστείς χωρίς πρέπει,  επειδή και διάφορες επεξηγήσεις.
Ίσως ένας τόπος που να ταιριάζει γάντι στο σώμα σου και στην ψυχή σου και ίσως λέω με κάποιο τρόπο,  εκεί να αισθανόσουν,  πως θα μπορούσε να υπάρχει ένας προσωπικός σου ας πούμε θεός!

ο Θανασάκης

Αφού έχουμε αγαπήσει πολύ τον Θανασάκη μια που το αγαπημένο μας φαγητό ήταν και θα είναι πάντα οι τηγανητές πατάτες  με την κόρη μου,  εχθές ήθελε να επιβεβαιώσει πως θα συνεχίσω να φτιάχνω εγώ το ψωμί ακόμη και μετά την καραντίνα.
Κι αφού την πήρε την επιβεβαίωση,  μου είπε πως καθόλου δεν την νοιάζει για το ψωμί. 
Οι τηγανητές πατάτες πάνω από όλα!

Χθες επίσης,  ξεκίνησα το βιβλίο ''σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο''.  Από τις 9 το βράδυ,  στο κρεββάτι μου,  κάτω από το υπέροχο πάπλωμα μου,  μέχρι τις 11.30!
Είναι καλό,  αν και δεν μπορώ να πω πως με έβαλε στην εποχή του 1650 όπου αναφερόταν το 65σέλιδο κεφάλαιο.

Φτιάχνω ''σπιτάκια''  με όλη μου τη χαρά,  μ'  αρέσει η διαδικασία.  Θα ήθελα πολύ να μου αρέσει το ίδιο και το αποτέλεσμα.  Δλδ το πως θα δεθούν σε ένα σύνολο και η χρησιμότητα αυτού.

Είναι ωραία να προσφέρεις,  έστω κι αν αυτό είναι ένα χειροποίητο ψωμί ή κάτι άλλο που ξέρεις ότι αγαπιέται πολύ από την οικογένεια σου.
Και σε ξένους καμμιά φορά προσφέρω τον χρόνο μου και την ακοή μου μα αυτό δεν γίνεται με ανιδιοτέλεια,  συνήθως γίνεται γιατί επουλώνει δικές μου πληγές.

8.34 το πρωί μιας παράξενης,  ολόφωτης Κυριακής.
Ευγνώμων για όλα!
Ώρα για καφέ :)

Όταν είδα το αίμα στα ρούχα μου

Το θέμα δεν είναι το πώς νιώθεις,  δικός σου είναι ο χείμμαρος,  καλά κάνεις και νιώθεις!
Το θέμα είναι να μη σε καταπίνει αυτό που νιώθεις.
Να μην είναι οι σκέψεις σου,  η φαντασία σου,  τα συναισθήματα σου πολύ πάνω από σένα!

________


Σου υποσχέθηκα να μη σ' αγαπώ
και, μπροστά στην μεγάλη απόφαση, δείλιασα
Σου υποσχέθηκα πως δε θα γυρίσω και γύρισα
Πως δε θα σε πεθυμήσω ποτέ.
Και σε πεθύμησα
Είχα υποσχεθεί πολλές φορές,
κι άλλες τόσες πως θα παραιτηθώ
Μα δε θυμάμαι ποτέ να παραιτήθηκα
Υποσχέθηκα πράγματα μεγαλύτερα από μένα
Τι θα λένε όλοι
Θα πουν πως τρελάθηκα
Ίσως γράψουν οι εφημερίδες πως αυτοκτόνησα
Σου υποσχέθηκα πως δε θα είμαι πια αδύναμος
Και ήμουνα
Πως δε θα γράψω για τα μάτια σου ποιήματα
Και έγραψα Υποσχέθηκα πως δε θα κάνω πολλά
και, όταν ανακάλυψα πόσο γελοίος ήμουν,
γέλασα
Σου υποσχέθηκα πως θα αδιαφορώ για τα μαλλιά σου
σαν ανεμίζουν μπροστά μου
κι όταν τα είδα στο πεζοδρόμιο απέναντι
φώναξα
Ναι! Φώναξα δυνατά
Σου υποσχέθηκα να μη σκέφτομαι τα μάτια σου
και, σαν τα είδα μπροστά μου να παίζουν με τα αστέρια,
ανέπνευσα
Σου υποσχέθηκα πως δε θα σου γράψω πια γράμματα
και, άθελα μου, έγραψα
Σου υποσχέθηκα πως δε θα έρχομαι εκεί που θα πηγαίνεις
Σαν έμαθα πως σε κάλεσαν σε τραπέζι,
πήγα ακάλεστος
Σου υποσχέθηκα πως δε θα ξανατηλεφωνήσω νύχτα
Δε θα σε σκέφτομαι αν αρρωστήσεις
Δε θα φοβάμαι για σένα
Και δε θα σου στέλνω λουλούδια
Ούτε πια τα χέρια σου θα πεθυμήσω να φιλήσω
Κι όμως, άθελα μου, σε έπαιρνα τηλέφωνο τη νύχτα
και, άθελα μου, σου έστελνα λουλούδια
και φίλησα τα μάτια σου και τον λαιμό σου
ώσπου χόρτασα
Ναι. Υποσχέθηκα πως δε θα κάνω
αυτό και εκείνο και το άλλο
και, όταν ανακάλυψα πόσο γελοίος ήμουν,
γέλασα
Υποσχέθηκα πενήντα φορές στον εαυτό μου πως θα σε σκοτώσω
Όταν είδα το αίμα στα ρούχα μου,
κατάλαβα πως είχα σκοτώσει τον εαυτό μου
Σε παρακαλώ, μη με πάρεις στα σοβαρά
για όσες φορές είχα θυμώσει και φώναξα
για τα ψέματα που είπα
ώστε να κρύψω την τόση αλήθεια
Σου υποσχέθηκα πως σε πέντε λεπτά
θα φύγω
Που να πάω;
Έξω βρέχει
Σε ποιο καφενείο να μπω;
Όλα τα καφενεία της πόλης είναι πια βαρετά
Σε ποια θάλασσα μόνος μου να ταξιδέψω;
Εσύ είσαι όλες μου οι θάλασσες, τα κάστρα και όλο μου το ταξίδι
Μου επιτρέπεις να μείνω εδώ για άλλα δέκα λεπτά
ως να σταματήσει η βροχή;
Σαν φύγουν τα σύννεφα, θα φύγω
Θα φύγω σαν σταματήσουν οι αέρηδες
Μήπως, να με φιλοξενήσεις ως το πρωί; . . ..


Νεζάρ Καμπάνι
Ποιητής από τη Συρία

πρωτομαγιά

Να λοιπόν μια πρωτομαγιά όπου απαγορεύεται να πάμε έστω και στο διπλανό χωριό,  εκεί όπου μια χρονιά είχαμε βρει ένα ολόκληρο οικόπεδο κατακόκκινο από τις θεριεμένες παπαρούνες.
Μπαίνουμε σε ένα μήνα δύσκολο ως προς το ότι θα πρέπει να ζήσουμε με μέτρο και με μέτρα.
Δύσκολο γιατί δεν είμαστε ενημερωμένοι σε πρακτικό επίπεδο,  παρά μόνο σε θεωρητικό.
Η απόσταση μεταξύ μας του 1,5 - 2 μέτρων δεν είναι πάντα εφικτή κι ο υδραυλικός ήρθε να φτιάξει τη βρύση του μπάνιου χωρίς μάσκα.  Ο κόσμος περπατάει στην παραλία σαν να μη συμβαίνει τίποτα.  Το πλακόστρωτο βουλιάζει.  Σε πολύ γενικές γραμμές πάντα κρατούσαμε μια απόσταση μεταξύ μας,  δεν πέφταμε ποτέ ο ένας πάνω στο άλλον μα τώρα ένας άνθρωπο με λογική,  θα πρέπει να κουραστεί πολύ για να αποφύγει σκοπέλους.  Ή απλά ο καθένας μας πρέπει να διαλέξει άλλες ώρες από αυτές της αιχμής πράγμα για μένα τουλάχιστον δύσκολο.

Όσο για τη μάσκα,  κυρίως φταίει η ενημέρωση,  του φοράμε ή δεν φοράμε,  όχι θα φορέσουμε αλλά δεν μετράει και τόσο,  ωστόσο θα υπάρχει πρόστιμο για όποιον δεν φοράει,  οι δε χειρουργικές παραμένουν για τους γιατρούς,  εμείς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε πάνινες,  μαντηλένιες,  χαρτομαντηλένιες,  χαρτοπετσετένιες,  και γενικώς από χαρτί.  Δεν ξέρω τί άλλο θα ακούσω πια.  Κι εμείς σαν τα προβατάκια πιστεύουμε κι ακολουθούμε,  έχω βγει έξω από τα ρούχα μου.

Η μάσκα,  η πάνινη,  όχι οποιαδήποτε πάνινη,  με διπλό ύφασμα βαμβακερό 100% και με δυό στρώσεις γάζας ανάμεσα προστατεύει όχι από τον ιό αλλά από τα σταγονίδια και για λίγο χρόνο χρήσης,  πχ στο σούπερ μάρκετ.
Για την χάρτινη ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω.  Τί και ποιόν θα προστατεύσει;  Αλλά ο κόσμος δεν ξέρει.  Και δεν σκέφτεται.  Εμένα λέει ο άλλος με βολεύει και μιλάμε για μια μάσκα φτιαγμένη από χαρτί κουζίνας.  Μα το θέμα δεν είναι να σε βολεύει μα να σε προστατεύει;

Αλήθεια δεν θέλω καθόλου μα καθόλου να μπω σε ένα λεωφορείο όπου ο κόσμος θα φοράει μάσκες από χαρτί κουζίνας.  Πόσο πιο χαζό,  πόσο πιο ανεύθυνο;

Ελπίζω κι εύχομαι σύντομα να μην χρειαζόμαστε ούτε μάσκες ούτε αποστάσεις.

Μέρα που είναι κερνάω ζαχαρωτό γλυκάκι.
Φάτε άφοβα έτσι κι αλλιώς το καλοκαίρι με το μαγιώ κόσμος δεν θα μας δει :-)))

Εγώ πάω να φτιάξω τον καφέ μου.  Να ''ψήσω'' λέγαν οι παλιοί.
Καλό μήνα!!!