ψυχραιμία

 

Απολαμβάνω το σπίτι,  ξέρετε τα γνωστά,  καφεδάκι,  σπιτικό φαγητό,  ξεκούραση μια που προχθές περπάτησα πάνω από τις δυνάμεις μου κι ένα κάτι τις το νιώθω στα γόνατα μου,  πόνος δεν είναι,  μια αόριστη ενόχληση έτσι μόνο και μόνο για να μου θυμίζει πως δεν είμαι πια 20 χρονών αλλά ούτε και πενήντα (χεχε)!  Κι όλο λέω θα βάλω voltaren κι όλο το αναβάλλω γιατί ξεχνιέμαι κάνοντας πράγματα που αγαπώ. Να θυμηθώ,  μόλις γράψω το κείμενο και σηκωθώ από την καρέκλα μου να το κάνω.

Χθες λοιπόν,  που ήμουν σπίτι,  ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα γιατί ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο βρέθηκε στο νοσοκομείο,  σε μια πόλη μακριά από την Θεσσαλονίκη,  κι εγώ στενοχωρέθηκα πολύ πρώτα για τα άτομα που αναλαμβάνουν την ευθύνη του κι εγώ δεν μπορώ να βοηθήσω λόγω της απόστασης και δεύτερον για την υγεία του.  Τί επεισόδιο ήταν αυτό που έπαθε;  Γιατί δεν έχουν μια απάντηση οι γιατροί;  Γιατί έπρεπε να περάσει όλη την ημέρα και την νύχτα στον διάδρομο ενός νοσοκομείου και τί γίνεται με τον covid;  Ξέρω πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος προέρχεται από τα νοσοκομεία.  

Τέλος πάντων,  είναι γεγονός πως εδώ που είμαι δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να διατηρώ την ψυχραιμία μου.  

Χθες ωστόσο απέκτησα κι ένα φίλο όσο περίεργο κι αν ακούγεται.  Πρόκειται για ένα πανέμορφο πουλάκι που ήρθε και τσιμπολογούσε μια πρασινάδα στο μπαλκόνι μου και τιτίβιζε,  και κελάιδιζε και ήταν σα να μου μιλούσε,  τόσο πολύ με συγκίνησε.  Του έβαλα λοιπόν κι εγώ νεράκι και ψιχουλάκια (δεν ξέρω τί άλλο θα μπορούσα) και ήρθε ξανά,  όπως ήρθε και σήμερα κι εγώ το ακούω να τραγουδάει και το βλέπω να τσιμπολογάει και χαίρομαι.

Με τη φωτογραφία της ανάρτηση,  η μόνη μου σχέση είναι πως φτιάχνω ένα έργο όπου σκέφτομαι να ''ζωγραφίσω''  πολυκατοικίες,  έτσι μου άρεσε και με ενέπνευσε.

squid game / το παιχνίδι του καλαμαριού

 

Ομολογουμένως σκληρό (πολύ) όσο και ευαίσθητο (πολύ) έργο,  πραγματεύεται όλα τα αρνητικά της εποχής που ζούμε,  την οικονομική κρίση,   το κυνήγι του χρήματος,  την βία,  την εξαθλίωση,  τους ανθρώπους πιόνια και πολλά βαθειά νοήματα που σίγουρα μπορεί να ανακαλύψει ένας θεατής αρκεί να έχει αντοχές.  Το παιχνίδι του καλαμαριού,  ολοκληρώνεται σε εννιά επεισόδια και βλέπεται με μια ανάσα.   Είναι μια σειρά με σκληρή βία αλλά και με στιγμές ιδιαίτερης ευαισθησίας και ανθρώπινης  αλληλεγγύης.    Η σειρά είναι Κορεάτικη,  ευρηματική σεναριακά αλλά και εντυπωσιακή σκηνογραφικά. Δύσκολη αλλά άξιζε κατά την προσωπική μου πάντα άποψη.  Στο Netflix.

Εξαιρετικές πληροφορίες για τη σειρά αλλά και για την ζωή στην Κορέα εδώ - κλικ

 

πλατεία χανγκόβερ

 

Θα σας πω ένα μυστικό.  Οι λέσχες ανάγνωσης με τρομάζουν.  Συγχρόνως όμως είναι και τόσο ελκυστικές.  Δεν ξέρω πώς γίνεται,  ή μάλλον ξέρω πάρα πολύ καλά πώς είναι να κινείσαι ανάμεσα στο ''και θέλω'',  ''και δεν θέλω''.  Στην προκειμένη περίπτωση κέρδισε το ''θέλω'' οπότε βρέθηκα σε μια τέτοια λέσχη και το καταευχαριστήθηκα παρόλο το άγχος μου.  Θα μου πεις άγχος γιατί;  Θα σου πω πως λίγο το έχεις να είσαι ανάμεσα σε δέκα ΄- δώδεκα άτομα η μόνη που έχεις να πεις θετικά για ένα βιβλίο;  Και να πρέπει να το τεκμηριώσεις κι όλας;

Το βιβλίο ήταν η ''πλατεία Χανγκόβερ''  του Πάτρικ Χάμιλτον.  Μου άρεσε η πλοκή,  η μετάφραση,  οι χαρακτήρες,  οι περιγραφές.  Χρονικά αναφέρεται στο 1939,  στην Αγγλία λίγο πριν από τον πόλεμο.  Ο πρωταγωνιστής είναι ο Μπόουν,  ο οποίος ερωτεύεται εμμονικά την όμορφη και καθόλου ανιδιοτελή κοπέλλα την Νέττα.  Η Νέττα είναι κολητή με τον Πήτερ,  ο Μπόουν της προσκόλησης λόγω του έρωτα του,  είναι όλοι γύρω στα τριανταπέντε ηλικιακά,  δεν εργάζονται ωστόσο η Νέττα και ο Πήτερ εκμεταλεύονται τον Μπόουν οικονομικά.  Ο Μπόουν επίσης είναι ''κάπως'',  εγώ ως άσχετη θα τον έλεγα αυτιστικό ή με διάσπαση προσοχής,  αλλά ο συγγραφέας τον χαρακτηρίζει σχιζοφρενή.  Το βιβλίο αναφέρει πολύ συχνά την λέξη ποτό,  οι ήρωες του είναι δυνατοί πότες και ο συγγραφέας (1904 - 1962) υπήρξε πότης αλλά και μαρξιστής.

Θα αντιγράψω μια δυό παραγράφους από το βιβλίο όπου μιλάει ο Μπόουν για την Νέττα.

''Νέττα.  Δίχτυα.  Νέττα.  Ένα εντελώς συνηθισμένο όνομα.  Και μάλιστα,  αν τύχαινε να μην της ανήκει,  κι αν τύχαινε εκείνος να μην την λατρεύει,  ένα βαρετό,  αν όχι ηλίθιο και εξοργιστικό όνομα.  Εντελώς αντιρομαντικό - γεροντοκορίστικο,  μοχθηρό - όπως το Έθελ,  ή το Μίνι.  Αλλά επειδή ήταν δικό της,  κοίτα πώς είχε εξωραιστεί!  Δεν μπορούσε να το προφέρει,  να το ψιθυρίσει,  να το σκεφτεί χωρίς να νιώθει μεθυσμένος,  χωρίς να νιώθει ίλιγγο.,  χωρίς να κυριεύεται από αγωνία.  Ήταν απίστευτα,  ασύλληπτα όμορφο - εξίσου απίστευτα και ασύλληπτα όμορφο μ' εκείνην.  Ήταν αδιανόητο να την φωνάζουν διαφορετικά.  Ήταν φορτωμένο,  ή μάλλον παραμορφωμένο,  με αισθησιακούς αν και λεπτούς υπαινιγμούς για την προσωπικότητα της.  Νέττα.  Το μπερδεμένο δίχτυ των μαλλιών της - το σκούρο δίχτυ - μιας μελαχρινής.  Το δίχτυ όπου ο ίδιος είχε παγιδευτεί. Τσουκνίδες.  Τα επικίνδυνα δηλητηριώδη κνιδοειδή,  με τα οποία παρασκευαζόταν το φίλτρο που κυλούσε στο αίμα του.  Τσουκνίδες που τσιμπούσαν.  Τον τσιμπούσε και τον πλήγωνε με λέξεις που πρόφερε το κόκκινο στόμα της.  Δίχτυα.  Ψαράδικα δίχτυα.  Δίχτυα μιας γοργόνας.  Μαγεία.  Σειρήνες - οι απόκοσμες καλλονές της θάλασσας.  Δίχτυα.  Φωλιά.  Να φωλιάζεις.  Να φωλιάζεις πλάι της.  Να απαγκιάζεις.  Στο στήθος της.  Στο δίχτυ της.  Νέττα.  Θα μπορούσες να συνεχίσεις έτσι για πάντα - σ' όλη τη διαδρομή προς το Λονδίνο.

Μα αν δεν ήσουν ερωτευμένος μαζί της - τί θα σκεφτόσουν αν έβλεπες ένα δίχτυ;  Το καθαρό κέρδος;  2,6 πένες.  Το σοκολατούχο γάλα της ''Νεστλέ'';  Προφανώς.  Μα αν δεν ήσουν ερωτευμένος σίγουρα δεν θα το σκεφτόσουν καθόλου.  Μόνο επειδή ήσουν τρελλός για κείνην έκανες αυτές τις σκέψεις.  Τόσο τρελλός,  που η καρδιά σου βούλιαξε στο στήθος σου όταν είδες τα ίδια σου τα παπούτσια,  ή όταν πρόσεξες μια γυναίκα που φορούσε δίχτυ στα μαλλιά στο Χίκαμ.''

το πολυπόθητο

 

Κι όταν έρχεται αυτό το ''όμορφο'',  το ''σπάνιο'',  το ''πολύτιμο''  που περίμενες καιρό δεν έχεις παρά να καταφέρεις να το υποστηρίξεις.  Πώς;  Με παρουσία,  με σταθερότητα,  με το να είσαι ο εαυτός σου.

Η κατάκτηση του πολυπόθητου,  έρχεται κάνοντας μικρά,  απλά,  καθημερινά βήματα.

 

καμπανάκια

 

Είναι υποκειμενικά και διαφορετικά για τον καθένα μας τα όρια της μοναξιάς,  κάποιοι είναι πολύ κοινωνικοί,  περιτριγυρίζονται συνεχώς από ανθρώπους και νιώθουν ''μόνοι'',  κάποιοι άλλοι είναι πραγματικά μόνοι καθώς οι άνθρωποι που τους περιτριγύριζαν συνεχώς μειώνονται,  αλλά αυτό συμβαίνει μέχρι να καταλάβει ο καθένας μας πόσο αυτόφωτος είναι.  Πραγματικά!

Κι αν δεν χτυπήσουν τα καμπανάκια του κινδύνου,  ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Αυτό κολλάει σε άλλη περίπτωση,  ωστόσο ισχύει!

ο άγραφος πίνακας / netflix

 

Ακόμη ένα υπέροχο θριλεράκι / αστυνομικό παρακολούθησα στο netflix το παρασκευοσαββατοκύριακο.  Ξετυλίγεται με πολύ τέχνη σε εννιά ωριαία επεισόδια,  που τα καταβρόχθισα κυριολεκτικά.  Ο τίτλος της είναι ''ο άγραφος πίνακας'' και διαθέτει απίστευτο σασπένς αλλά και μια τόσο ενδιαφέρουσα πλοκή που κυλάει σαν νεράκι.  Έχει μεγάλες και συνεχόμενες ανατροπές,  ξεκινάει με μια εξαφάνιση και  μια γυναίκα που νοσηλεύεται σε ένα ψυχιατρείο και προσπαθεί να θυμηθεί, για να αποδειχθεί η αθωότητα ή η ενοχή της.  

Η σειρά είναι Βελγική!

να με αγαπώ πιο πολύ

 

 

 

ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ ΤΑ ΣΑΒΒΑΤΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ… 

(… για τις Κυριακές που λείπουν οι λέξεις) 

Για τις Δευτέρες που έχουν μια σιωπή 

Για τις Τρίτες που ότι ρούχο και να βάλεις δεν θα πάψεις να ενηλικιώνεσαι 

Για τις Τετάρτες που όλα εννοούνται Για τις Πέμπτες, μήπως να φύγουμε; 

Για τις Παρασκευές που λες: θα επιστρέψω σύντομα 

Για τα Σάββατα που ανάβουν τα κεριά τα τσιγάρα και οι μουσικές. 

Να με αγαπάς τα Σάββατα, πιο πολύ να με αγαπάς. 

Πιο. 

Μ’ αγαπάς; 

Πόσο; 

Νύχτα 

Για τις Κυριακές που λείπουν οι λέξεις γιατί τις ξοδέψαμε και επιστρέφουμε στα σώματα. 

Μην τελειώσεις, μην τελειώσεις. 

Όταν ξημερώσει θα είναι μια Δευτέρα που δεν θα έχει σιωπή, δισταγμό, θα φυσάει βήματα, αποτυπώματα στο λαιμό, τίποτα δεν θα είναι στην θέση του, ούτε τα παπούτσια μας. 

Ούτε. 

[από τη συλλογή της Ελένης Νανοπούλου ΠΙΠΕΡΙ ή ΕΣΤΩ ΚΑΤΙ ΝΑ ΚΑΙΕΙ, εκδόσεις Ενδυμίων 2017

προσωπική ευθύνη

 

 Ξεκινάει η τρίτη δόση των εμβολίων,  ήδη μια φίλη μου έλαβε το μήνυμα που την παραπέμπει να κλείσει ραντεβού,  και όλο αυτό που ζούμε μοιάζει να μην έχει τέλος,  ή μάλλον φαντάζομαι πως θα τελειώσει όταν τελειώσουν και τα αποθέματα ή όταν οι εταιρείες βγάλουν στην αγορά τα καινούργια μονοδοσικά εμβόλια,  πότε θα γίνουν αυτά;  άγνωστο!

Ωστόσο εκνευρίζομαι πάρα πολύ και θυμώνω με αυτό το τρυπάκι της αναγωνιστικότητας μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων,  εκνευρίζομαι ιδιαίτερα όταν ξέρω πως σε λίγο καιρό κι εγώ ανεμβολίαστη θα θεωρούμαι αν στους οκτώ μήνες από τις 20 Μαίου που έκανα την δεύτερη δόση,  δεν κάνω την λεγόμενη τρίτη δόση.  Σωστά;

Εκνευρίζομαι γιατί θεωρώ πως ο καθένας μας έχει το ανθρώπινο δικαίωμα να μην δεχτεί να βάλει ένα φάρμακο στο σώμα του.  Είναι δικαίωμα όσο κι αν σε κάποιους από μας ακούγεται ανεύθυνο.  Ο καθένας μας έχει την ευθύνη του εαυτού του.  Μάλιστα πιστεύω πως κάποιος που είναι ανεμβολίαστος μπορεί να προσέχει πολύ περισσότερο από εμένα ή από κάποιον άλλο εμβολιασμένο.

Άσε που κάποιοι κάνουν ''καψόνι''  να το πώ;  πχ σε υπαλληλικό προσωπικό,  αν υποθέσουμε ότι επιβάλλονται δύο τεστ την εβδομάδα,  ζητούν και τρίτο από την ομάδα των ανεμβολίαστων.  Για αυτούς που απομακρύνονται από την δουλειά τους δεν το συζητώ καθόλου. 

Κι όμως εγώ γνωρίζω ανθρώπους που έχουν κάνει το εμβόλιο και βρέθηκαν στο νοσοκομείο,  γνωρίζω πως κόλλησαν από νοσοκομείο,  όλοι μας ξέρουμε από την επικαιρότητα για εμβολιασμένους που έχασαν την ζωή τους.  

Προσωπικά φοβάμαι τον ιό περισσότερο από τις παρενέργειες του εμβολίου,  αλλά δεν ξέρω αν είμαι διατεθειμένη για ακόμη μια δόση πριν περάσει χρόνος.  Εν τω μεταξύ οι πλαστές βεβαιώσεις εμβολιασμού παίρνουν και δίνουν.

Κι εγώ έχω μια αμφιβολία μέσα στο μυαλό μου από την αρχή αυτής της ιστορίας,  ένα συναίσθημα του ''κάτι συμβαίνει εδώ πέρα''.  Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.  Όπως βέβαια,  λάθος είναι και ο τρόπος που επιβάλλεται,  που διαφημίζεται,  που δεν υπάρχουν οδηγίες,  που όλοι στραβοί κουτσοί,  με αυτοάνοσα,  με υποκείμενα,  με δεκαοχτώ χάπια τη μέρα ή κανένα,  όλους τους χωράει το ίδιο καζάνι,  λάθος είναι η τακτική αυτής της απολυταρχικής κυβέρνησης όπου όλοι εμπιστευόμαστε την καθημερινότητα μας.

 

 

Ο δικός μου ο Σεπτέμβρης αναζητάει εικόνες τρυφερές για τα κυριακάτικα ξυπνήματα του.  Μου ψυθιρίζει πως όλα θα πάνε καλά,  με κοροιδεύει με δυό τρεις ψιχάλες βροχής,  με ξεγελάει με μικρές οάσεις δροσιάς,  μου θυμώνει αφήνοντας με άυπνη τις νύχτες,  μου στέλνει μουσικά ακούσματα όπως αυτό..

μια όμορφη συνάντηση

Είμαι πολύ χαρούμενη,  γιατί σήμερα έχω μια πολύ γλυκιά και γουστόζικη ανάρτηση όπου θα σας δείξω τί νομίζετε;  Ένα ανθισμένο κεραμικό στεφάνι,  με όλων των ειδών τα όμορφα λουλούδια.  Άλλο στις φωτογραφίες κι άλλο να το βλέπετε από κοντά.  Είναι απίστευτα προσεγμένο ως την τελευταία του λεπτομέρεια.  Και φτιαγμένο από ποιά άλλη;  Από την γλυκιά μας,υπέροχη αχτίδα.  Ναι ναι,  κανονίσαμε συνάντηση,  ήπιαμε το καφεδάκι μας,  γλυκαθήκαμε και με δυό μπουκίτσες σοκολατόπιτα,  και εγώ πήρα τα δωράκια μου,  που τα πήγα προσεκτικά ως το σπίτι κι όταν τα ξετύλιξα από τα περιτυλίγματα τους η έκπληξη ήταν πραγματικά πολύ μεγάλη.  Αχτίδα μου (πάτα εδώ να την γνωρίσεις αν δεν την ξέρεις ήδη) έχεις τον θαυμασμό όλων των μελών της οικογένειας :) Τα κοιτούσαμε από εδώ,  τα κοιτούσαμε από εκεί και λέγαμε ''πω πω τί ωραία δουλειά'',  γειά στα χέρια σου.

 

Άνθη σε όλα τα χρώματα,  και γαλάζιες βιολέτες και κίτρινες μαργαρίτες και κόκκινα τριανταφυλλάκια αλλά και μικρούτσικα άσπρα κρινάκια.  Τί να σας πω,  μεγάλη η ομορφιά!

 

Και είχε και μια νόστιμη ροζ πεταλουδίτσα,  την βλέπετε;

Αλλά το υπέροχο στεφανάκι είχε και παρέα,  δεν ήταν μόνο του.

 

Ένας μεγάλος βράχος,  που πάνω του είχε σκαλωμένα σπιτάκια,  μα τι βράχος,  φτιαγμένος από πραγματική ελαφρόπετρα,  και τα σπιτάκια καμωμένα από αληθινές μικρές πετρούλες που δεν ξέρω πως το κατάφερε η καλλιτέχνης και τα έκανε να μοιάζουν τόσο αληθινά,  με τα παραθυράκια τους και με τις κατακόκκινες σκεπούλες τους,  νομίζεις θα ανοίξεις την πόρτα να μπεις μέσα ή πως κάποιος θα σε χαιρετήσει από το παράθυρο.

 Σ' αυτή λοιπόν τη γειτονιά,  που οι κάτοικοι θέλω να πιστεύω πως είναι απόλυτα μονιασμένοι,  αλλά και ευτυχισμένοι,  υπήρχε κι ένα μοναχικό σπιτάκι,  στην πίσω πλευρά αυτού του όμορφου βράχου,  να για αυτό σας λέω πως τα έργα της αχτίδας μας είναι προσεγμένα ως την τελευταία τους λεπτομέρεια.  

Ήταν μια πάρα πολύ όμορφη στιγμή,  γεμάτη από μεγάλη χαρά!!!

Αχτίδα μου σ' ευχαριστώ.

υ.γ. αριστερό κλικ επάνω στις φωτογραφίες και μεγαλώνουν για να φανούν καλύτερα οι λεπτομέρειες.

οικογενειακές αλήθειες

 

Το να έχεις κοινωνική αποδοχή,  δεν σημαίνει ότι είσαι και καλός άνθρωπος.  Η καλοσύνη διακρίνεται στην ισορροπημένη σχέση με την οικογένεια σου,  αν εκεί δεν,  τότε κάτι πρέπει να ψάξεις,  κάτι να αλλάξεις ή εκ νέου να καλλιεργήσεις.  

Έχω δει μητέρες χειριστικές,  μητέρες που προσποιούνται,  μητέρες που έβγαλαν όλο τον κακό τους εαυτό σε κάποιο τους παιδί,  μητέρες που ξεχώρισαν τα δυό τους παιδιά,  μητέρες που ήταν ανίκανες να αποδεχθούν την διαφορετική προσωπικότητα του παιδιού τους,  που πάνω από όλα είχαν τον εαυτό τους,  που ό,τι έκαναν αυτές και μόνο αυτές ήταν σπουδαίο,  καλόγουστο,  περίτεχνο.  Όλα αυτά στο εσωτερικό του σπιτιού γιατί στον έξω κόσμο έδειχναν ένα άλλο πρόσωπο γλυκύτητας,  ευγένειας και δοτικότητας.  Κι αυτές οι μητέρες αγαπήθηκαν πολύ από τον έξω κόσμο αλλά δημιούργησαν θυμούς και μηνσικακίες στα ίδια τους τα παιδιά.  

Αντίστοιχα έχω δει και πατεράδες αυτού του τύπου.  Έχω ακούσει κι έχω δει από την κλειδαρότρυπα την άλλη πλευρά προσώπων αγγελικών. Και δεν ήταν καθόλου ευχάριστη η έκπληξη.  Η εγωπάθεια αυτών των ανθρώπων δεν τους αφήνει να παραδεχτούν πόσο μάλλον να αποδεχτούν αυτή την σκοτεινή τους πλευρά.  Κι αυτό που πασχίζουν με νύχια και με δόντια είναι να μην προδοθούν.  Και δεν προδίδονται γιατί ο έξω κόσμος,  οι πολλοί,  δεν έχουν λόγο να μην τους επαινούν,  να μην τους θαυμάζουν,  να μην τους αγαπούν.

υ.γ.  Σεπτέβρης πια,  νομίζω η κατάλληλη στιγμή να ελευθερώσω τον σχολιασμό,  το καλοκαιρινό break  τελείωσε :)

η Μ. και οι φίλες της

 

Της είπα,  πως η Μ. έχει πάρα πολύ καλές φίλες και με ρώτησε το εξής:  ''μήπως προσποιούνται'';

Μερικοί άνθρωποι έχουν πάρει κι έχουν δώσει μόνο την προσποίηση.  Δεν μπορούν να φανταστούν πως μπορεί να έχεις ανθρώπους γύρω σου σε καθημερινή βάση,  που να σου φέρονται με τρυφερότητα,  με ευγένεια,  με σεβασμό.  Να κάνουν χιούμορ και να βγαίνει γλυκό.  Να νιώθεις ηρεμία και γαλήνη με την παρέα τους και να σου προσφέρουν την βοήθεια τους όταν το έχεις ανάγκη. 

 

μια μέρα που θα την έλεγα ''περίεργη''

 

 

Νομίζω πως σήμερα είναι μια μέρα από εκείνες που θα αποκαλούσα ''περίεργες''  αφού μετά τον πρωινό μου καφέ έχασα το μέτρημα του χρόνου διαβάζοντας ένα βιβλίο που με έχει συνεπάρει.  Σπάνια συμβαίνει αυτό,  κι όταν συμβαίνει ομολογώ πως το απολαμβάνω αυτό το συναίσθημα.  Για το βιβλίο θα σου γράψω μια άλλη μέρα,  μια που δεν έχω αποφασίσει ακόμη ποιό κομμάτι να αντιγράψω και να αφήσω εδώ μέσα.  Σκεφτόμουν,  πως ο Σεπτέμβριος,  όχι στη μέση του ή στο τέλος του αλλά από την πρώτη του μέρα πάντα ήταν στο μυαλό μου κάπως σαν την εικόνα της φωτογραφίας,  είχα μια αφελή ψευδαίσθηση πως από τις 31 του Αυγούστου ως την 1η του Σεπτέμβρη θα μπορούσε να γίνει μια τόσο μεγάλη αλλαγή,  που φυσικά είναι αδύνατη και όπως όλοι γνωρίζουμε η ζέστη καλά κρατεί και η ψύχρα όταν θα έρθει θα έρθει απότομα και όχι γλυκά γλυκά.  Ωστόσο οι μέρες πλησιάζουν κι αυτό μου δίνει ιδιαίτερη χαρά.  Κατά τα άλλα η καθημερινότητα καλά κρατεί,  μόλις ανακάτεψα τα υλικά για το ψωμί μου,  δεν λέω ''ζύμωσα''  γιατί πραγματικά δεν το κάνω και το μεσημέρι έχω ραντεβού με τον γιατρό μου για τα ετήσια καθιερωμένα τσεκάπ,  φλερτάρω και με μια δεύτερη λέσχη ανάγνωσης (εδώ δεν καταφέρνουμε καλά καλά την πρώτη),  και σκέφτομαι πως μου αρέσει πολύ η εποχή πριν τον β' παγκόσμιο στο Λονδίνο και αυτό το πως ο κόσμος είχε μια ελιτίστικη ξιπασιά,  μια αίσθηση πως όλα θα γινόταν όπως ο καθένας ήθελε κι αυτό που ο καθένας ήθελε ήταν πιάσει την καλή,  ή αλλιώς να αποκτήσει χρήματα ομολογουμένως με τον πιο εύκολο τρόπο.  Μ' αρέσει,  εκ των υστέρων βέβαια,  αυτή η ματαιοδοξία των ανθρώπων που δείχνει λίγο μεγαλύτερη πριν από μεγάλα και καθοριστικά γεγονότα όπως πχ ένας πόλεμος,  μια οικονομική κρίση ή ακόμη και μια πανδημία.

καλό Σεπτέμβρη να έχουμε,  με υγεία κι όλα τα υπόλοιπα γίνονται!