Σπιτάκια με κόκκινες κεραμιδένιες στέγες γύρω γύρω από ένα επιβλητικό εκκλησάκι. Κοιτάς απέναντι, βουτηγμένος στα νερά της θάλασσας. Μια πλαγιά, με διαφόρων αποχρώσεων πράσινα σπαρμένα τετράγωνα. Είναι δύσκολο να βρεις την ομορφιά, αλλά άμα κουτσά στραβά τη βρεις πληρώνεις όσο όσο για μια επανάλειψη.
Το μπλε της θάλασσας. Το πιο διπλωματικό, το πιο ψεύτικο. Ποτέ ίδιο. Το πιο κυκλοθυμικό. Σ' αυτό ταιριάξαμε. Σε άλλα όχι. Το μπλε! Πάντα διαφορετικό. Το λες γαλάζιο, τυρκουάζ, πρασινογάλαζο (το χρώμα από το φετινό μαγιώ μου), λες του βυθού, του Ιόνιου ή του Αιγαίου. Λες του καλοκαιριού. Λες, όταν πέφτει ο ήλιος, της ζέστης, των κυμάτων. Λες, του θυμού, της μανίας, των απωθημένων. Λες, του τώρα ή του χθες. Της μέρας ή της νύχτας. Το μπλε του ουρανού που καθρεφτίζεται ή των πλοίων που φεύγουν. Το ήρεμο, γλυκό μπλε, όταν είσαι δίπλα μου. Το μπλε της απογοήτευσης, της ανάγκης, του έρωτα, του πόθου, της ανίας, της πλήξης, της χαράς, του ενδιαφέροντος, της διάθεσης. Το μπλε που ξεβράζει ένα κοχύλι στην ακτή κι ένα παιδί που το μαζεύει πιάνοντας το με τα δαχτυλάκια του. Το μπλε σπηλιά, καταφύγιο, το μπλε ζωή..
Κάπου διάβασα πως μας ξαναστέλνει το σύμπαν ανθρώπους για να διαπιστώσει πόσο η λ ί θ ι ο ι είμαστε. Συμπληρώνω πως πολλές φορές δε χρειάζεται καν το σύμπαν να συμβάλλει, το προκαλούμε μόνοι μας. Απορώ!!! Ο καθένας τους βέβαια, τώρα πια κοιμάται στο κουτάκι του. Απορώ όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά επειδή πολλές φορές λυπάμαι για αυτό. Λυπάμαι, τους βγάζω από το κουτάκι τους, παίζω λίγο μαζί τους και τους ξαναβάζω μέσα κάνοντας με κάποιο τρόπο τον χώρο τους στο μυαλό μου όλο και πιο -όχι μικρό, νεκρό θα έλεγα.
Για να με πείσει κάποιος ότι δεν είναι εντάξει πρέπει να με πείσει με πολλούς τρόπους κι όχι με μια άστοχη κίνηση. Οι πράξεις δεν είναι πάντοτε μαθηματικά, ένα κι ένα κάνουν δύο ή αφού ισχύει αυτό τότε ισχύει και το άλλο. Λίγη ενσυναίσθηση δεν βλάπτει..
Να υποθέσω ότι οι ταινίες και οι σειρές γνωστής πλατφόρμας έρχονται επιλεκτικά μόνο στην Ελλάδα ε; Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τον Γάλλο ή τον Άγγλο να έχει αυτές τις προτιμήσεις. Ή μήπως όχι; Κρίμα γιατί στην αρχή χάρηκα βλέποντας ένα δυό πολύ καλά..
Σπάνια βιβλίο ξεπερνάει τις προσδοκίες μου, συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Πάντα όμως, πάντα, εκτός των βιβλίων που έχω παρατήσει αλλά κι εκείνα ίσως να έχουν συμβάλλει με το κάτι τις τους, το διάβασμα με κάνει να ξεχνάω τα σκοτάδια του τώρα και του ύστερα. Το βιβλίο είναι φως..
Είναι περίεργο αλλά όταν ένας άνθρωπος που αγαπάς πολύ φύγει από δίπλα σου για διάφορους λόγους, μπορεί να μην είναι το συναίσθημα -ένα κενό- αλλά -ανακούφιση-, ακριβώς επειδή στρέφεσαι στον εαυτό σου και του δίνεις την προσοχή και το νοιάξιμο που σε άλλη περίπτωση θα έδινες σε έναν άλλο άνθρωπο. Όλα χρειάζονται αλλά πολλές φορές αφηνόμαστε στα πράγματα -όπως έρθουν- κι αυτό είναι ιδιαίτερα όμορφο.
Ποτέ μα ποτέ τίποτα δεν είναι σωστά τοποθετημένο, τις πιο πολλές φορές είναι ανεκτά τοποθετημένο μετά από την καλύτερη δυνατή προσπάθεια κι άλλες πάλι, πολύ λίγες, πολλά μικρά μαζί, στη σωστή ποιότητα και ποσότητα δημιουργούν αυτό που εμείς οι άνθρωποι ονομάζουμε ψήγματα ευτυχίας.
Οι έξι μέρες Μετά, περνούν αργά κι επώδυνα. Αισίως ωστόσο, συμπληρώσαμε πενηνταδύο συναντήσεις. Κάθε εβδομάδα κι από μία. Πέρασε χρόνος! Να έχουμε πετύχει λες στις εξετάσεις της μεταξύ μας σχέσης ή δίνουμε τεστ κάθε δευτερόλεπτο, κάθε λεπτό, κάθε ώρα;
Στα ποιήματα, στις φωτογραφίες, στο νερό που πίνω, βρίσκω συχνά το όνομα σου..
Καμμιά φορά το άγχος που σου προκαλεί μια κατάσταση το αντιλαμβάνεσαι όχι σαν συναίσθημα αλλά σαν συμπεριφορά.
Ισορροπία υπάρχει όταν εσύ ο ίδιος αφουγκράζεσαι την ψυχή σου. Ούτε η δουλειά, ούτε τα χρήματα, ούτε ο περίγυρος.. Ίσως όμως και όλα μαζί στη σωστή ποσότητα..
Ξύπνησα στις 5. Ξημερώματα. Στις 6 σηκώθηκα από το κρεββάτι. Άνοιξα όλα τα παντζούρια, ήπια το χάπι μου, πήγα στη μαμά, έφαγα. Στις 8 ξανακοιμήθηκα. Ήταν κάποιος, φίλος της, που με ρώτησε αν έχω νέα της Ρίας. Είπα ναι, τα λέμε καμμιά φορά στο facebook. Μου είπε, πες της να μου τηλεφωνήσει και βιαστικά όπως εμφανίστηκε, έφυγε. Θα της το πω του φώναξα, αλλά σε ποιόν να πάρει να της πω; Δεν μ' άκουσε. Τον κυνηγούσα για όλο τον υπόλοιπο χρόνο του ύπνου μου. Ποιός είσαι; Πες μου το όνομα σου! Δεν μου το είπε, βρέθηκα σε μέρη άγνωστα, εγώ θα της το μεταφέρω σκέφτηκα κι αυτή θα ξέρει. Ίσως και να είναι σίγουρη. Ίσως και να ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που κι αυτή θα ήθελε να τηλεφωνήσει. Ξύπνησα 9.30. Χτυπούσε το τηλέφωνο. Γράψαμε τα ονόματα για την κλήρωση. Με 150 ευρώ ελπίδα μόνο εγκλωβισμένος σε ένα ''κάτι'' που λέγεται καλοκαίρι είσαι. Κι έτσι όπως όλα έχουν χαθεί, δικαιοσύνη καμμία, φοβάμαι μη μου λείψουν και οι ανεμιστήρες και τα κλιματιστικά. Ξεκίνησα να φτιάξω γεμιστά. Βαρέθηκα. Είπα θα πάω βόλτα. Βαρέθηκα. Έβαλα σε ένα μπωλ μια χούφτα κεράσια. Με ρουφάει η οθόνη του υπολογιστή.. κυριολεκτικά..
Θα αγαπηθείς την ημέρα που θα μπορέσεις να δείξεις την αδυναμία σου, χωρίς να τη χρησιμοποιήσει ο άλλος για να επιβεβαιώσει τη δύναμή του Cesare Paveze
Όμως θέλεις να αγαπηθείς;
Θέλεις;
Θα έλεγα πως όχι..
Νομίζω πως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι μόνο και μόνο για να σου θυμίζουν πως υπάρχει και η αυτοπειθαρχία εκτός από το δικό σου χάος. Για ένα καφέ μια φορά το χρόνο καλοί είναι. Κι η αυτοπειθαρχία είναι σωστή αν την σηκώνεις. Το χάος όμως είναι ευρύτερο κι ευκολότερο με πολλές ενοχές ωστόσο. Η θάλασσα. Είναι εκεί να σου θυμίζει το υγρό στοιχείο της φύσης. Είναι κρύα. Δεν έχει μέδουσες. Στην άμμο μαζεύεις κοχύλια και διάφορα τζίντζιλι μίτζιλι που αφήνουν τα παιδάκια καθώς παίζουν με τα παιχνίδια τους. Ελάχιστοι περπατούν στον ήλιο. Δέρματα λευκά σα γαλακτομπούρεκο. Οι πέτρες πονάνε τις πατούσες. Αλλοδαποί τουρίστες. Ακούς συζητήσεις που δεν καταλαβαίνεις. Γέλια. Πωλητές που ζώνονται το ταψί με τους λουκουμάδες. Ίσως κάποια μέρα. Φιλίες. Είναι ωραίες όταν υπάρχει σεβασμός στην προσωπικότητα του άλλου. Είναι θεσπέσιες όταν συμβαίνουν ανάμεσα στα δύο φύλα. Είναι ευλογία ανάμεσα σε πρώην εραστές, ερωτευμένους, αγαπημένους κλπ Γύρω σου υπάρχουν πολλές παρέες. Άλλο φιλία, άλλο παρέα. Άλλο η επιλεκτική μοναξιά. Έχεις ένα φόβο. Για τις μέδουσες. Το ίδιο και για τους φίλους. Είναι εύκολη η προδοσία. Να επαναλαμβάνεις τα λόγια κάποιου κι αυτό προδοσία είναι. Τον τσακίζεις μέσα σου. Η κυρά Τζενούλα λεπτή και μαυροντυμένη μπρστά στον πάγκο με τα καρπούζια. Οι κληματαριές φορτωμένες, τα τσαμπιά βαριά, οι ρόγες νομίζεις θα στάξουν. Ο καθρέφτης στο σταυροδρόμι. Δεν οδηγείς, προτιμάς να οδηγούν άλλοι. Φυσάει ένα αεράκι εξαιρετικό. Οι κουρτίνες χορεύουν. Ντουζ, λούσιμο, ντοματοαβγά.. καλοκαιρινό απογευματάκι. Απλώνεις τις βρεγμένες πετσέτες. Το μαγιό με προσοχή. Στην τιβι μια ελληνική ταινία. Γράφεις κι ακούς μόνο. Οικείες φωνές, ασπρόμαυρης ηρεμίας. Τις 900 σελίδες του βιβλίου σου δεν τις πήγες βόλτα σήμερα. Πονούν τα χέρια.. Θα αγοράσεις ένα με λιγότερες.. Στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου ακουγόταν αυτό το περίεργο τραγουδάκι που δεν είναι καθόλου του στυλ σου..
Πώς να ταυτιστώ με κάποιον που μου λέει πως η εκκλησία ενώνει ενώ πάλι η πίστη τον αφήνει αδιάφορο;
Εγώ πάλι πιστεύω πως η πίστη σε ό,τι βοηθάει τον καθένα μας κι η φιλοσοφία με πάνε ένα βήμα μπροστά. Κι όταν είμαστε βήματα μπροστά ίσως νιώσουμε και ενωμένοι κάποια στιγμή..
Ένα βράδυ, με πλησίασες στο μπαλκόνι και μου λές -ξέρεις πού είναι η πούλια;- Σου την έδειξα και γέλασες. -Πού τα έμαθες εσύ αυτά;- ρώτησες.
Χθες, μου είπε, πως μόνο εγώ κι εσύ τα αρέσαμε αυτά. Να χαζεύουμε δηλαδή τα αστέρια, να κοιτάμε το φεγγάρι. Δηλαδή εγώ γιατί εγώ απέμεινα. Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να μην έχει πει ποτέ -ουάου δες, ο ήλιος δύει και τα χρώματα στον ουρανό είναι πανέμορφα;- ή -κοίτα πόσο καθαρό φαίνεται το στερέωμα σήμερα- ή -δες το φεγγάρι πως σκάει πίσω από το βουνό υπέρλαμπρο-. Ένα πρωινό, στην ίδια βεράντα, την φώναξα να δει μια υπερπαραγωγή ανατολής. Μου είπε -α δεν μ'ενδιαφέρουν εμένα αυτά- αντιλαμβάνομαι αυτό που σε τράβηξε σ'αυτή τη γυναίκα, ήταν όμως πολύ περισσότερες οι διαφορές! Αλλά κάπως έτσι δεν συμβαίνει πάντα;
Αυτό θέλω! Αν βέβαια έχω κάποιον να καθαρίζει τον τόπο από τα λογής ζουζούνια, μέλισσες, αράχνες, ακρίδες και διάφορα ερπετά..
Τη σοφίτα αγαπώ κυρίως και την αιώρα.. και την καρεκλίτσα και το τραπεζάκι για καφέ και βιβλίο..
Εύκολο να εκνευρίζεσαι, δύσκολο να σώσεις τον άλλον, εξαιρετικά ψυχοφθόρο το να ασχοληθείς παραπάνω.. χαμογέλα και κάνε το παπί!!!
Από τη μια τα ταξίδια του νου κι από την άλλη η ασφάλεια (?) μιας καθημερινής ρουτίνας.
Έχω πολλούς φακέλους κρατημένους στο πιο προσωπικό μου συρτάρι, αυτό του κομοδίνου μου, όμορφους, χρωματιστούς με εικονογραφημένα γραμματόσημα από Ν.Ζηλανδία, από Αυστραλία, από Γερμανία. Τότε, ελλείψει άλλων δυνατοτήτων η αλληλογραφία σπαρακτική έφτανε από τη μια άκρη στην άλλη. Σας νοσταλγώ, Τώρα θα έχεις μεγαλώσει, Μια αγκαλιά από εδώ μακριά, Σου στέλνω αυτό το δωράκι, μπορεί να είναι μικρό αλλά είναι με αγάπη, Δεν σας ξεχνώ, Πώς είναι τα πράγματα στην πατρίδα, Ίσως το καλοκαίρι μπορέσουμε να έρθουμε, Ερχόμαστε μόνιμα πια.. κανείς ευτυχώς (?) δεν έμεινε στα ξένα.
Άλλες εποχές οι σημερινές που μέσα από ένα video εκείνης της στιγμής μόνο που δεν αγγίζεις τον άλλον, σχεδόν όμως είσαι εκεί!
Έμπνευση, είναι να διαβάζεις ή να ακούς διάφορα πράγματα, ιστορίες ζωής φίλων είτε αγνώστων και στο μυαλό σου τα τόσα να πολλαπλασιάζονται και να γίνονται άλλα τόσα. Έμπνευση είναι να μαζεύονται μέσα σου βουνά ολόκληρα από σκέψεις και να ξεχύνονται σας χείμμαρος με την μορφή των λέξεων πέρα από τη δική σου θέληση.
Χαλαρή διάθεση, καθαρό μυαλό και ξέγνοιαστο, να μη σε νοιάζει το αποτέλεσμα παρά μόνο το να είναι απολαυστική η διαδρομή. Είναι εφικτό αυτό σήμερα;
Νομίζω έτσι όπως γίνεται μέρα με τη μέρα ο κόσμος μας είναι δύσκολο να υπάρξει κάτι που να μας εμπνεύσει.. ναι ξέρω, θα μου πείτε πως να ζούμε τη στιγμή και πως να νιώθουμε την ασφάλεια του παρόντος χρόνου και να μην αγωνιούμε για το μέλλον, αλλά μπορώ να πω με σιγουριά πως η τράπουλα του δικού μου εσωτερικού κόσμου έχει ανακατευτεί πολλές φορές και κάθε φορά το παιχνίδι υπήρξε διαφορετικό το αποτέλεσμα όμως το ίδιο. Επιβίωση!
Αρκεί όμως αυτό σήμερα για την έμπνευση; Δεν ξέρω, ίσως τελικά να αρκεί, ίσως όλα να αλλάζουν μορφή, τρόπο, στυλ, διάρκεια κλπ ίσως και η ποιότητα ζωής, ίσως και η έμπνευση να βρίσκονται σε μια φάση αλλαγής κι εμείς να στροβιλιζόμαστε κάπου εκεί ώσπου (ελπίζω) κάποια στιγμή να σταθούμε στα πόδια μας πατώντας ξανά στα πουπουλένια και μαλακά που ως τώρα γνωρίζαμε.
Και ίσως τότε, όταν θα κατασταλάξουν τα συναισθήματα μας να μπορούμε να γράψουμε για αυτή την εποχή της ζωής μας με δέος και με πραγματική, καθαρή και πηγαία έμπνευση.
Να φέρεις στα μέτρα σου μια κατάσταση που ίσως σε αποσυντονίζει. Πώς; Με ποιό τρόπο; Πού να την βρεις την άκρη; Θα την βρεις σου είπα. Εδώ θα είμαστε και θα έχουμε να λέμε. Πιστεύω σε εσένα και πιστεύω και στη ζωή. Όλα γίνονται στον χρόνο τους!
Ίσως κάποτε σε βρω αέρινη να απολαμβάνεις τη δροσιά της φύσης. Με ένα καφέ, καθισμένη σε μια μεταλική καρέκλα πλάι σε ένα τραπεζάκι, ή ξαπλωμένη με το φόρεμα σου να αφήνει ελεύθερα τα γόνατα κι ένα ψάθινο καπέλλο να σε προστατεύει από τον ήλιο. Θα σου φέρω ένα βιβλίο, από εκείνα που προτιμάς, λίγο ψυχολογία, πολύ μυστήριο και πολλές σελίδες για να χορτάσεις από σασπένς, περιγραφές και ιστορία. Οι ιστορίες μυστηρίου κάνουν τις σκέψεις να φεύγουν από την καλοκαιρινή τεμπελιά που φέρνει η ζέστη.
Είναι πολύ δύσκολο να σπάσω το περίβλημα μου! Είμαι δεμένη στη μέση μου με ένα σκοινί, δυό μέτρα έξω, δυό μέτρα μέσα, ως εκεί. Αλλάζουν τα πράγματα λέω όμως παραμένουν ίδια. Οι δισταγμοί του να περιγράψω. Ακόμη κι αν έχω κερδίσει!
Ώσπου μια μέρα, σταμάτησες να είσαι ο χαρακτήρας που νόμιζαν πως ήξεραν. Σταμάτησες να είσαι δεδομένος. Σταμάτησες να τους δίνεις την απόλαυση του ότι κάποιος σε νοιάζεται, κάποιος ρωτάει για σένα. Κάποιος που σου δείχνει τη χαρά του όταν θα έρθεις ή κάποιος που θα σου πει -πού είστε εσείς, άντε πάμε για ένα καφεδάκι-. Και; Κανένα κοσμογονικό γεγονός δεν συνέβη, κανείς δεν σε ρώτησε -γιατί- κανείς δεν σου είπε -έλα να το συζητήσουμε- κανείς δεν τηλεφώνησε να μάθει νέα σου. Έδωσες λοιπόν στον εαυτό σου το δικαίωμα να μείνεις μόνος, να ανασυγκροτηθείς, να αδειάσεις από συναισθήματα. Και δημιούργησες χώρο για νέα πράγματα, νέους ανθρώπους, νέα συναισθήματα. Με μια εμπειρία πίσω σου αυτή τη φορά. Με διαφορετικές επιλογές και διαφορετικές προσμονές. Με ένα φως γύρω σου και μια ευγένεια που φωνάζει -δεν μπορείς παρά να μου φερθείς καλά-
**κάτι έχει αλλάξει και δεν μπορώ να απαντήσω στα σχόλια σας, ελπίζω να διορθωθεί
Δεν μου πολυαρέσει το καρπούζι, δεν το πολυκυνηγάω, ωστόσο για κάποιο λόγο η πρώτη πρώτη φέτα του καλοκαιριού είναι πολλά level ανώτερη από τις τυχόν επόμενες. Ζάχαρη, μέλι, δροσιά, χυμοί, ολόκληρη η εποχή συμπυκνωμένη σε ένα φρούτο.
Δεν είπαμε η μια στην άλλη για τις φορές που η τύχη έφερε να συναντηθούμε σε διάφορα σημεία της πόλης και που κοιταχτήκαμε έχοντας πάντα εκείνη την γλυκιά ανάμνηση..
Εγώ σκεφτόμουν: η κοπέλλα που αγόραζε τα τριαντάφυλλα
Αυτή σκεφτόταν: το κορίτσι που είχε εκείνο το μαγαζί
Σήμερα, είχαν περάσει 21 χρόνια, τα περιγράψαμε.
Σκέφτηκα: κάποιοι άνθρωποι με ελκύουν με ένα ιδιαίτερο τρόπο, θα μπορούσε να είναι η μαμά μου!
Μου είπε: κάποιοι άνθρωποι, μας ελκύουν περισσότερο από τους άλλους, ίσως είναι καρμικό, ίσως σε κάποια άλλη ζωή να ήσουν παιδί μου
Οι άνθρωποι θέλουν διπλωματικές απαντήσεις κι εμένα δεν μ αρέσει καθόλου να είμαι ευέλικτος, είπε ο λαγός. Έτσι κι αλλιώς είχε συνηθίσει...
