Λιλήθ

 

Σκοτεινιάζω κατά το ήμισυ τα τρία παράθυρα του σαλονιού,  και ξαπλώνω στον καναπέ αφήνοντας τον ήλιο έξω από το σπίτι.  Ανεμιστήρας στο φουλ.  Κλιματιστικό στο χωλ για να πιάνει την κρεββατοκάμαρα.  Πιάνω να διαβάσω το βιβλίο μου,  μου έχουν μείνει καμμιά δεκαριά σελίδες.  Είναι συμπαθητικό,  ελαφρύ,  μυστηριώδες ακριβώς όπως μου αρέσει να είναι τα βιβλία το καλοκαίρι.  Το τελειώνω.  Ομολογώ πως είχε μια πρωτοτυπία.  Σημαντική,  αν εξαιρέσουμε τις πολλές,  τις πάρα πολλές αναφορές στη σεξουαλική ζωή των πρωταγωνιστών.  Κάπου λες,  έλεος,  όχι άλλο,  βαρέθηκα.  Εκεί ακριβώς αποσκοπεί.  Βρίσκω το προφίλ της συγραφέως στο instagram.  Είναι μια γεματούλα ξανθιά,  νέα γυναίκα, σε πολλές φωτογραφίες μπροστά από στίβες κάποιας καινούργιας της έκδοσης.  Ψάχνω να βρω μια φωτογραφία που να δείχνει το βιβλίο αυτό που μόλις διάβασα.  Το βρίσκω,  της αφήνω τον ενθουσιασμό μου γράφοντας της μια λέξη στα αγγλικά.  Τα μεσημέρια πολλές φορές νυστάζω.  Αλλά δεν κοιμάμαι.  Συνήθως είμαι σε υπερένταση,  πόσο μάλλον τώρα που τελείωσα το βιβλίο.  Σηκώνομαι και κάθομαι στο laptop.  Ανοίγω μια πλατφόρμα με παιχνίδια.  Παίζω ένα παιχνίδι με λέξεις.  Μου αρέσει πολύ.  Μου ανεβάζει την αδρεναλίνη.  Με ξεκουράζει.  Είναι εθιστικό.  Παίζω με έναν αντίπαλο.  Κερδίζω.  Δεν ανεβαίνω πίστα.  Δεν μ'ενδιαφέρει άλλωστε.  Λαμβάνω ένα μήνυμα.  Δεν έχω κανέναν γνωστό σ' αυτή την πλατφόρμα.  Το ανοίγω.  Μέσα,  μαζί με την περιγραφή μιας βραδιάς σε κάποια μπουάτ με την Νένα,  υπάρχει ένας σύνδεσμος,  κάνω αντιγραφή / επικόλληση και με οδηγεί σ' αυτό εδώ το τραγούδι στο youtube. Το ακούω.  Μου αρέσει.  Απαντώ στο μήνυμα.  Ευχαριστώ!

στη λίμνη

 

Κοιμάμαι,  ξυπνάω,  το μακό μπλουζάκι μου είναι μούσκεμα από τον ιδρώτα.  Θα ήθελα να είμαι κάπου,  που να σκεπάζομαι το βράδυ με παπλωματάκι από τη δροσιά.  Ας έχει και βροχή δε με πειράζει αρκεί να είναι ήρεμη,  να μη κινδυνεύουμε.  Πικ νικ τα πρωινά στη λίμνη,  κάτω από τη σκιά ενός μεγάλου δέντρου.  Μετά φαγητό,  μετά διάβασμα,  πάντα με ένα λεπτό ζακετάκι να με προστατεύει από την ψύχρα.

έτσι θα έπρεπε

 

 Αυτό θα έπρεπε να είναι ζωή.  Ένα συνεχές πάρτυ.  Μια ροή από χαριτωμένες,  παιχνιδιάρικες σαπουνόφουσκες.  Μουσική.  Κι ότι αγαπάει κανείς,  φαγητό,  ποτό,  ταξείδια.  Καμμία αρρώστεια,  κανένας πόλεμος,  μια διαρκής και ανεμπόδιστη πρόσβαση σε ότι θα μπορούσε να σε ευχαριστεί. 

του ύπνου

 

Πάμε να φτιάξουμε μια σχολή οδηγών μου είπες κι εγώ που δεν ακεφτόμουν ποτέ πως κι εσύ μπορεί να κάνεις λάθη,  άρχισα να ντύνομαι και να ετοιμάζω την τσάντα μου για να σε ακολουθήσω στη τοποθεσία που βρισκόταν εκτός πόλης.  Μετά μπερδεύτηκα με διάφορα συναισθήματα,  υπερίσχυε αυτό το φόβου,  προσπαθούσα να κρυφτώ ανάμεσα στα μηχανήματα,  στις κούτες με τα ανταλλακτικά για αυτοκίνητα,  δεν ξέρω τί άλλο υπήρχε μέσα σ'εκείνο το χώρο που έμοιαζε με εργοτάξιο,  λάδια,  πίσσα,  μαυρίλα και κολλημένες αφίσες από διάφορα περιοδικά στην πόρτα δίπλα στην κουζίνα,  με γυμνά γυναικεία σώματα να ανεβάζουν τη libido όσων εργάζονταν εκεί.  Ήθελα να σου θυμώσω,  να σου πω γιατί μ' έφερες εδώ και πως δεν ταίριαζε καθόλου αυτός ο χώρος με μένα μα δεν μίλησα,  θα με έλεγες τεμπέλα κι αυτή ήταν μια λέξη που σιχαινόμουν να ακούσω,  θα έλεγες πως βρίσκω δικαιολογίες για να μη κάνω αυτό ή να μη κάνω εκείνο κι έτσι πιεζόμουν να γίνω το καλό παιδί που θα προσαρμοζόταν πρόθυμα και εύκολα σε ένα περιβάλλον με την ελπίδα πως θα γινόταν οικείο στη συνέχεια.

δύο όψεις

 

Έχουμε κι εμείς όπως το φεγγάρι,  τις δυό μας όψεις,  και μ' αυτές κουτσά στραβά πορευόμαστε.  Το θετικό είναι πως υπάρχουν ακόμη πράγματα που μας συγκινούν.  Για αυτό και μόνο το ταξείδι αξίζει..

με τον καφέ μου

 

Πολύ ζέστη για να φτάσω ως εκεί,  πολύ ζέστη για να επιστρέψω κι ακόμη περισσότερη ζέστη,  σχεδόν ανυπόφορη κατά τη διάρκεια.  Ένας μεγάλος ανεμιστήρας που στριφογύριζε και μια γαλάζια ζωγραφιστή βεντάλια ίσα που λίγο πρόσφεραν ανακούφιση.  Αυτό που μετράει όμως είναι ένα θετικό,  ήρεμο γενικότερο συναίσθημα.  Κι ένα φόρεμα σε χρώμα χακί!

καινούργια συνήθεια;

 

Κάποιοι άνθρωποι,  είτε χρησιμοποιούν λεκτική κακοποίηση είτε δεν γνωρίζουν την σωστή έννοια των λέξεων και τα μπερδεύουν πχ δεν λες ποτέ εγώ είμαι έξυπνη και την τελειώνω αυτή τη δουλειά σε πέντε λεπτά,  ούτε λες εγώ ποτέ δεν θα φορούσα αυτά τα μπιζού γιατί είναι γύφτικα.  Στην πρώτη περίπτωση θα ακουγόταν πιο εύηχα το ''δουλεύει το μυαλό μου''  αλλά και πάλι δε συμφωνώ πως η γρηγοράδα είναι θέμα μυαλού.  Καμμιά φορά μπορεί να είναι θέμα ''ξεπέτας''  αν και νιώθω λίγο κακιά που το λέω έτσι.  Ούτε βέβαια προσβάλεις τους γύφτους λέγοντας τη σχετική κουβέντα με τα βραχιόλια.  Μπορείς να πεις πολύ ευγενικά πως κάτι δεν είναι του γούστου σου,  ή τέλος πάντων πως δεν φοράς ψεύτικα μπιζού γιατί έτσι γουστάρεις ή επειδή μπορεί να σου προκαλούν ερεθισμό στο δέρμα.

Κάποιοι άλλοι άνθρωποι από την άλλη,  αντιδρούν σε τέτοιες  κουβέντες με τον δικό τους ανταγωνιστικό τρόπο πχ απαξιώνοντας τον άνθρωπο που τις είπε,  διαλύοντας τον συνήθως προδίδοντας κάποιο μεγάλο προσωπικό μυστικό που έχουν κατά νου.  Του τύπου,  μου είπες εσύ αυτό να κι εγώ θα πω αριστερά και δεξιά το και το για σένα.

Και κάπως έτσι περνάει η ζωή μας γλυκά και τρυφερά και κυρίως με ενσυναίσθηση.  Με γνώμονα την ηρεμία και την αγάπη.  Φτου μας μη βασκαθούμε!

Μετά από το ξεμάτιασμα σήμερα έκανα κάτι πολύ όμορφο.  Αγόρασα ένα πολύ καλοκαιρινό βιβλίο και πέρασα από την παραλία,  βρήκα ένα σκιερό παγκάκι και κάθησα και διάβασα τις πρώτες σελίδες του.  Όλα αυτά στη γειτονιά μου.  Αυτή είναι μια πάρα πολύ ωραία ιδέα.  Παραλία,  παγκάκι,  σκιά,  καφέ και βιβλίο.  Λες ένας καινούργιος έρωτας να γεννήθηκε;

ανακαλύψεις

 

Από το 1974 σ'  αυτή την γειτονιά,  μόλις χθες ανακάλυψα αναζητώντας σκιά,  τις δύο παράλληλες οδούς Ομήρου και Επίκουρου που περικλείουν ένα μικρό δροσερό παρκάκι κι ένα μνημείο,  ένα μικρό πέτρινο κτίσμα που από ότι έγραφε η ταμπέλα που το συνόδευε,  υπήρξε μακεδονικός τάφος.  Λίγο πιο κάτω ένα καφέ,  που θα πρέπει να παρατηρήσω λίγο περισσότερο,  που ίσως να έχει κάποιο ενδιαφέρον.  Αν και τα καφέ της γειτονιάς μου,  βόρεια,  νότια και ανατολικά κυρίως είναι τόσα πολλά και καλοφτιαγμένα που γνωρίζω εξαρχής που θέλω να πηγαίνω..  

όνειρο

 

Καμμιά φορά,  πολύ συνηθισμένα πράγματα του παρελθόντος,  αποτελούν όνειρο του παρόντος χρόνου μας!

προετοιμασία

 

Είναι που είναι βαρύ το κλίμα γύρω μου δεν θέλω να μου δημιουργώ εντάσεις με το να σε σκέφτομαι.  Τί θα κάναμε αν..  Τί θα σου άρεσε αν..  κλπ κλπ  Σ'αφήνω εκεί που είσαι και ξεχωρίζω το δικό μου πολύτιμο χωροχρόνο  που πολλές φορές,  το ξέρεις ήδη,  δεν έχω τον προγραμματισμό να διαχειριστώ όπως θα έπρεπε.  Συνήθως λειτουργώ με το όπως με βολεύει εκείνη τη στιγμή αρνούμενη να κοιτάξω για τις επιπτώσεις.  Πάντα κάτι χάνω και κάτι κερδίζω αλλά η ζωή δεν είναι μόνο χασούρα και κέρδος,  η ζωή δεν είναι επιχείρηση που πρέπει να δουλέψει για να πληρωθούν τα 14 ή τα 16 στελέχη της.  Καμμιά φορά για να φυτέψεις ένα λουλούδι,  χρειάζεται να αγοράσεις καινούργιο χώμα,  γλάστρα,  σπόρους κι αυτή όλη η διαδικασία θέλει τον χρόνο της και ομολογώ πως είναι επίπονη.  Για την προετοιμασία του εδάφους μιλάω.  Πολλές φορές μπορεί να χρειαστεί και μια ολόκληρη ζωή.

το πιο πολύ

 

Επειδή κατεβαίνεις κάποια σκαλάκια για να συναντηθείς με έναν άνθρωπο δεν σημαίνει ότι κατεβαίνεις και στο επίπεδο του,  δεν σημαίνει ότι ταυτίζεσαι  με τα λόγια του ή τον τρόπο ζωής του ή με τις θέσεις του γενικότερα.  Αυτός είναι αυτός που είναι κι εσύ είσαι αυτή που είσαι.  Ίσως βέβαια πρέπει να αναρωτηθείς τί είναι αυτό που σε φέρνει κοντά του.  Αν πρόκειται έστω και για ένα κάτι υπαρκτό όμως και όχι γέννημα του δικού σου μυαλού και των δικών σου αναγκών θα συμφωνήσω.  Όλοι έχουμε ανάγκες που οφείλουμε να τις καλύπτουμε όπως πχ η ανάγκη της επαφής.  Η ανάγκη της αίσθησης την οικειότητας.  Η ανάγκη του να νιώθουμε που και που παιδιά.  Η ανάγκη της χαράς,  αλλά και πάλι θα σου πω να προσέχεις.  Εννοώ πως αν σε κάποια κομμάτια σου δίνει κάποιος μια ενός είδους χαρά,  δε σημαίνει πως αυτό θα ισχύει για τα πάντα.  Πάρε λοιπόν ένα ημερολόγιο και σημείωνε τα συναισθήματα σου σε κάθε περίπτωση.  Και μετά βγάλε τα συμπεράσματα σου κι αμέσως μετά βάλε τα όρια σου.  Μη λες σε όλα ναι και μη μπαίνεις στο τρυπάκι να ζητάς.  Το πιο πολύ δεν είναι η λύση,  καμμιά φορά μπορεί να είναι και η ταφόπλακα.

όρια

 

Αυτό το -όνομα- που ακούσια πολλές φορές ανάβει σαν ένα κόκκινο λαμπάκι μέσα στο μυαλό μου δεν είναι μια -ανάμνηση-  ή μια -νοσταλγία- είναι η υπενθύμιση για το ποιά είναι τα όρια μου!  Μου θυμίζει πως το βήμα μετά από αυτή την λεπτή κόκκινη γραμμή, είναι αυτοκαταστροφή ή ακόμη και αυτοκακοποίηση..

ουφ

 

Πολλές φορές το καλύτερο είναι να μη γνωρίζεις ολόκληρη την ιστορία ενός ανθρώπου.  Να αρκείσαι σε αυτό που βλέπεις και σ' αυτό που νιώθεις και καταλαβαίνεις καθώς τον κάνεις παρέα.  Στην επίγευση που σου αφήνει.  Η ωμή πραγματικότητα πάντα το χαλάει το σκηνικό,  προκαλεί σκέψεις,  ίσως λύπη,  ίσως θλίψη και η στενοχώρια για τα προβλήματα των άλλων δεν είναι κάτι που  χωράει στις ήδη υπάρχουσες προσωπικές δυσκολίες των ημερών μας.

της Τετάρτης

 

 

Κάποια συναισθήματα δεν περιγράφονται,  μόνο βιώνονται !!!

 

 

τρυφερά

 

Τα μεσημέρια,  κλείνω τα παραθυρόφυλλα στη ζέστη,  τον αέρα,  τον ιδρώτα και τη βροχή,  φτιάχνω μια σκοτεινή και ήρεμη φωλιά και κρύβομαι μέσα.  Ενώνω τα καλώδια του laptop και της tv και παρακολουθώ κάποια σειρά στην οθόνη μου.  Συνήθως δεν είναι ποιοτική,  συνήθως είναι απολύτως προβλέψιμη.  Με ξεκουράζει,  μου αφήνει όμως στο λαιμό έναν κόμπο ανικανοποίητου,  το ιδανικό  δεν υπάρχει.  Στο κινητό μου,  ένα video μου δείχνει πώς η Θεσσαλονίκη έγινε Βενετία.  Τηλεφωνήματα μεσ'  το καταμεσήμερο.  Τα θέματα παραμένουν πάντα το ίδιο αδιέξοδα.  Η διάθεση πότε έτσι και πότε αλλιώς.  Εκεί που αρχίζεις και γκρινιάζεις,  έρχεται κάτι δυνατότερο που σε ξυπνάει.  Απότομα και ξαφνικά κι ας λες πως το περίμενες.  Στην πραγματικότητα,  όταν δεν σε βλέπει κανείς,  σταυρώνεις τα δάχτυλα πίσω στην πλάτη.  Κι ας ξέρεις πως κι αυτό το μαγικό δεν πιάνει.  Οι αργίες πέρασαν μέχρι τις επόμενες.  Αύριο είναι μια άλλη Τετάρτη και το δελτίο καιρού δείχνει ηλιοφάνεια καθώς το βέλος τρυπάει αλύπητα την καρδιά της εβδομάδας.
 

περί σχέσεων πάλι

 

Το διάβασα κάπου στο facebook και το μεταφέρω εδώ γιατί μου άρεσε:

''Όποιος δεν θέλει να σε ακούσει για τους δικούς του λόγους,  δεν θα σε ακούσει ακόμη κι αν ουρλιάζεις..  Όποιος θέλει να σε καταλάβει,  θα σε καταλάβει ακόμη κι όταν δεν μιλάς..'' 

Θα συμπληρώσω πως ιδανικό θα ήταν να καταλαβαίνουμε από την αρχή τί λειτουργεί και τί όχι σε μια σχέση.  Πριν δηλαδή γίνει το μυαλό μας μπίλιες πασχίζοντας να δώσουμε στον άλλον μασημένη τροφή έτσι ώστε να μας καταλάβει..  

#γκρίνια εν όψει τριημέρου

η υπόσχεση

 

Η Ντεζιρέ είναι πιο απαλό πλάσμα και κάποτε θα πρέπει να ήταν πραγματική καλλονή,  δεν έχει περάσει πολύς καιρός έκτοτε.  Μα η ανία και η τσαντίλα έχουν διαβρώσει τα χαρακτηριστικά της,  χαράζοντας ένα μικρό συνοφρύωμα ανάμεσα στα μάτια της,  ένα κατσούφικο σούφρωμα στα χείλη της.  Ζαρώνει προς τα μέσα,  στον ξινισμένο πυρήνα της,  έχει γίνει ανικανοποίητη κι ας μην είναι πάντα σίγουρη για ποιό λόγο.

Μερικές φορές είναι η φάρμα που την απογοητεύει.  Όταν παντρεύτηκε,  φανταζόταν να ζωγραφίζει ακουαρέλες στους λόφους και να κάνει ιππασία σε μια απέραντη πεδιάδα.  Τέτοια αόριστα,  φαντασμαγορικά όνειρα.  Δεν περίμενε ότι οι μέρες εδώ θα ήταν τόσο ατέλειωτες και άδειες,  δεν περίμενε να μη συμβαίνει τίποτα.  Πρέπει να επινοείς διαρκώς λόγους για να πηγαίνεις με το αυτοκίνητο στην πόλη ή στο Ράστενμπεργκ,  κάπου με λίγη ζωή,  χρώματα,  συμβάντα.  Ανθρώπους για να μιλήσεις!  Παλιά έφτιαχνε κάθε εβδομάδα τα νύχια και τα μαλλιά της,  αυτό όμως προκάλεσε συγκρούσεις στον γάμο της.  Δεν έχουμε λεφτά για βλακείες,  της λέει,  δες όμως πού τα ξοδεύει εκείνος.  Τα κατουράει κυριολεκτικά.  Τουλάχιστον αυτή έχει κάτι να δείξει!  Μολονότι οφείλει να παραδεχτεί πως τον τελευταίο καιρό είναι πιο ευτυχισμένη,  αφότου ανακάλυψε τα μαθήματα διαλογισμού στο Κέντρο Ολοκληρωμένου Ανθρώπου.

 

από το βιβλίο ''η υπόσχεση''

του νοτιοαφρικανού Damon Galgut

σελ.  221-222

γκρίνια εν όψει τριημέρου

 

Σαν ένας κοινός άνθρωπος,  πήγα στη λαική αγορά που ομολογώ τα Σάββατα γίνεται αρκετά μακριά από το σπίτι μου,  για να αγοράσω τα φρούτα και τα λαχανικά των δύο επόμενων ημερών.  Ο ουρανός είναι γκρίζος και σκεφτόμουν πως ίσως με προλάβει η βροχή,  αλλά δεν..  Στην επιστροφή αγόρασα κι ένα καπουτσίνο freddo από το 4all της γειτονιάς μου,  το οποίο κι απολαμβάνω τώρα με το χάρτινο του καλαμάκι.  

Έχω ένα blog που κάθε μέρα γράφω δυό λέξεις κάτω από όμορφες φωτογραφίες.  Δεν είναι καν δικές μου οι φωτογραφίες,  δεν θα μπορούσαν να είναι με τα δεδομένα ενός πολύ πολύ συνηθισμένου ανθρώπου όπως εγώ.  Είναι η τρίτη φορά στα δεκάξι χρόνια που ακούω πως είμαι στην πραγματικότητα ένας διαφορετικός άνθρωπος από αυτόν που παρουσιάζω σ' αυτό το blog.  Πού να έγραφα και σοβαρά πράγματα.  Να ένας καλός λόγος για να αποφεύγω τέτοιου είδους σχέσεις,  να αποφεύγω δηλαδή  να φέρνω πιο κοντά στην πραγματική μου ζωή ανθρώπους που με γνωρίζουν από το διαδίκτυο.  Ή και το αντίθετο.  Να συστήνω το blog μου σε φίλους που με γνωρίζουν μόνο προσωπικά.  Ζηλεύουν;  Ξέρω κάποιους για τους οποίους θα έλεγα ναι.  Απορούν; Ίσως..  Μπορεί να έχουν και δίκιο,  να πω την αλήθεια δεν μου έχει τύχει.  Να μου πει δηλαδή ένας φίλος,  να εκεί μέσα έχω ανοίξει την ψυχή μου,  μπες και συνάντησε την!

Θυμάμαι μια φορά,  έχει πολλά χρόνια,  ένας φίλος μου είχε ζητήσει να γράψω κάτι που ήθελε αυτός.  Να αναπτύξω μια δική του ιστορία.  Το έκανα.  Ταυτοποίησε υποθέτω.  Έπειτα χάθηκε μια για πάντα από τη ζωή μου,  αιτία βέβαια δεν ήταν ούτε η ιστορία,  ούτε το blog,  ούτε εγώ.  

Μέσα στη γκρίνια είμαι,  τριήμερο βλέπετε μπροστά μας.  Θέλω μια βροχή τόσο δυνατή που να φτάσει στο κέντρο της καρδιάς μου και να ξεπλύνει τα πάντα.. 

Τα βερύκοκα δεν φαίνονται και πολύ νόστιμα,  μάλλον ατυχής η αγορά.

Ο καφές ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ό ς !!!

μέρα βροχερή

 

 

Ο βροχερός καιρός,  μου βγάζει τον κλειστό μου χαρακτήρα,  αυτόν που θέλει καναπέ,  netflix ή παιχνίδια στην οθόνη,  που δεν μιλάει,  δεν κινείται και δεν ακουμπάει.

Καμμιά φορά με βοηθάει ωστόσο να πάρω μια έστω μικρή απόφαση που με παιδεύει συνήθως από καιρό.  Κι αυτό είναι καλό!

χωρίς πλάνο

 

Είναι μια τρέλλα το διαδίκτυο αν το πάρεις σοβαρά,  μια τρέλλα που σου τρώει το χρόνο και το μυαλό,  350 views μόνο τη χθεσινή μέρα μέτρησα στα στατιστικά του blog μου κι ας μου πει αυτός που ήταν η αφορμή,  πως έφτασε εδώ;  πού με βρήκε;  και τελικά αν το ευχαριστήθηκε το ταξίδι του στα βάθη της ψυχής μου :-)

Αλήθεια,  πολλές φορές σκέφτομαι πως κάποιος που το έχει ανάγκη θα μπορούσε να βρει μια όαση εδώ μέσα.  Το ξέρω,  το νιώθω!

Δεν πονάω αυτό το διάστημα και ειλικρινά νιώθω ευγνωμοσύνη όμως ξέρω από πόνο και φοβάμαι τον πόνο.  Πολύ τον φοβάμαι!  Θαυμάζω τους φίλους μου που τον υπομένουν,  που έχουν μάθει να ζουν μ' αυτόν,  είναι ήρωες.

Ημερολόγιο έχω αλλά δεν γράφω πλάνο.  Γιατί δεν έχω πλάνο.  Ντρέπομαι για αυτό,  έχω ενοχές για αυτό,  κρύβομαι από αυτό αλλά δεν κουνάω ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι για να κάνω κάτι για αυτό.

Α υ τ ο π ε ι θ α ρ χ ί α ;;;  μακριά από μένα,  δεν ξέρω να σου απαντήσω το γιατί αλλά ούτε νομίζω πως θέλω..

τί άλλο;

 

Ακόμη κι αν το αποτέλεσμα αποδειχθεί αντιστρόφως ανάλογο από τον πυρετό της διαδικασίας,  της προετοιμασίας και της αναμονής,   δεν συμφωνώ πως το ταξίδι ήταν αυτό που άξιζε αγαπημένε μου ποιητή,  θα συμβιβαστώ ωστόσο. Τί άλλο μπορώ να κάνω;  

Μήπως άραγε διυλίζουμε τον κώνωπα μη έχοντας σοβαρό αντικείμενο να ασχοληθούμε;

τα δικά μου

 

Εμένα πάλι,  ούτε νύχτες,  ούτε ποτά και μουσικές,  δώσε μου κήπους,  πρασινάδες και λουλούδια κι έναν άνθρωπο δίπλα μου να έχω να καλοκουβεντιάζω κι άσε με ώρες.  Έναν ήλιο από ψηλά,  μια θάλασσα να τη σκέφτομαι κάπου μακριά,  να νιώθω πως όλα είναι στη θέση τους για ένα συγκεκριμένο λόγο και πως τίποτα δεν είναι λάθος ή τυχαίο.  Ένα φλυτζάνι καφέ κι ένα hobby να απασχολώ τα χέρια μου τις ώρες που αγριεύω με τον εαυτό μου.  Κι ένα πιάτο φαί μέσα στη μέρα,  λίγο ψωμί και λίγο τυρί.  Με αυτά είμαι πλήρης και ευτυχισμένη.

θ ε σ π έ σ ι ο

 

Υπάρχει μια πάρα πολύ όμορφη λέξη στην ελληνική γλώσσα,  του είπα.

Ποιά;  με ρώτησε 

Θ ε σ π έ σ ι ο!!!

Υποπτεύομαι πως το πρώτο συνθετικό έχει να κάνει με το θεό,  είπα,  εκείνος έδωσε μια δικιά του απάντηση που δεν θα αναφέρω εδώ,  έτσι κι αλλιώς ήταν άστοχη.

Βαλθήκαμε να ψάχνουμε την ετυμολογία αυτής της λέξης,  άνοιξα 2 η ώρα τη νύχτα ξανά το κινητό,  γκούκλαρα..

Αντιγράφω από τον Μπαμπινιώτη γιατί θεωρώ πως ήταν πιο αναλυτικός: 

 ΕΤΥΜ. αρχαία λ., αρχικώς «θεόπνευστος – προφητικός», < *θέσ-σπε-τος < θεός (από αρχαϊκό θέμα *θεσ-, πβ. θέσφατο) + θέμα τού ρήματος ἐννέπω «αναγγέλλω, διηγούμαι» (Όμηρ. «Ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον» ). Ήδη από την Αρχαιότητα το επίθετο θεσπέσιος έφτασε να σημαίνει «εξαιρετικός, θαυμάσιος (υπερφυσικά θαυμαστός)».

εσωτερική ισορροπία

 

Σε νεαρότερη ηλικία,  είχα βγάλει το συμπέρασμα,  πως η εργασία κάνει έναν άνθρωπο να έχει ωριμότητα,  λογική,  ηρεμία,  πως αν όλα πάνε καλά στον εργασιακό τομέα,  σαν να πρόκειται για το πρώτο πλακίδιο του ντόμινο που ενεργοποιεί σπρώχνοντας και όλα τα υπόλοιπα απαιτούμενα για την εσωτερική ισορροπία.

Λάθος μου,  μεγάλο λάθος!!!

η σιωπή

 

Η σιωπή κάνει τόσο κρότο,  που ξεπερνά και τη μεγαλύτερη φασαρία!!!

με ένα καφεδάκι

 

Εννοείται πως με ενδιαφέρουν όλες οι απόψεις,  όλων των ανθρώπων που θα τύχει να βρεθούν κοντά μου,  όπως το να πιούμε πχ ένα καφέ.  Δεν ξέρω όμως το γιατί παθαίνω ένα είδος αλλεργίας με κουβέντες που ναι μεν δεν αμφισβητώ πως είναι καλοπροαίρετες αλλά δεν δείχνουν να συμμερίζονται μια δική μου κατάσταση απεναντίας είναι καθοδηγητικές.  Νομίζω πως με γνώμονα το -σωστό- λειτουργούμε όλοι,  άρα το δικό μου -σωστό-  το έχω πράξει ήδη και δεν περιμένω στα εξηνταένα μου χρόνια να μου το διδάξει κάποιος που στην τελική κρίνει με τα δικά του δεδομένα και όχι με τα δικά μου τα οποία και δεν γνωρίζει σε βάθος όπως εγώ.  Για να αποτελειώσω το σκεπτικό μου,  έχω ανάγκη από το να μοιραστώ κάτι που ας πούμε μπορεί χρόνια να με πληγώνει,  αλλά καμμία ανάγκη να ακούσω το -σωστό-  ενός φίλου.  Είτε είναι κοντά στο δικό μου -σωστό- είτε όχι.  Προτιμώ κάτι πιο τρυφερό σαν πρώτη αντιμετώπιση,  κάτι του τύπου -εγώ είμαι δίπλα σου ότι κι αν κάνεις,  όπως κι αν είσαι-  να μου το δείξει κάποιος με ισχυρό τρόπο αυτό και μετά του δίνω κάθε δικαίωμα να πει ότι θέλει που αφορά την δική του προσωπικότητα,  γραμμή ζωής κλπ.  Άκουσε με προσεκτικά όταν σου μιλάω κι εγώ θα ακούσω ακόμη πιο προσεκτικά ότι έχεις να μου πεις. 

ταλαίπωρες σκέψεις

 

"μόνο αυτό που πέρασε ή άλλαξε ή εξαφανίστηκε μας αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο." 

Cesare Pavese

 

Για να δούμε το πραγματικό πρόσωπο ενός ανθρώπου ή μιας κατάστασης νομίζω πως πρέπει:

Να μην υπάρχουν συναισθήματα

Να μπορούμε να κοιτάμε από απόσταση

Να συμπεριφερόμαστε με απόλυτη ειλικρίνεια και αγάπη στον εαυτό μας

Αναρωτιέμαι  όμως,  αν σε δεδομένη στιγμή ευτυχίας,  τη στιγμή δηλαδή που απολαμβάνουμε ένα πρόσωπο ή μια κατάσταση θα θέλαμε να δούμε τί κρύβεται από πίσω;  Να μάθουμε τί πραγματικά σκέφτεται ο άλλος ή πού θα μας οδηγήσει κάποια κίνηση;

Μπερδεμένα τα εσώψυχα μου σήμερα,  με κεφάλι βαρύ και μια υπόταση που με ταλαιπωρεί.

ούτε βήμα

 

Κάναμε χιλιόμετρα για ανθρώπους που δεν έκαναν ούτε βήμα για μας...!!!

 Τ. Λειβαδίτης